Είναι ο ΕΝΦΙΑ κομμουνιστικό μέτρο;

Είναι ο ΕΝΦΙΑ κομμουνιστικό μέτρο;

Γράφει ο  Ραφαήλ Καλυβιώτης

Το επιχείρημα ότι και αλλού ισχύει ο φόρος των ακινήτων βρίσκεται στα όρια της γραφικότητας, ιδίως όταν εκστομίζεται από φερόμενους ως δεξιούς.

H Δεξιά στην Ελλάδα βρίσκεται σε τέτοια ιδεολογική σύγχυση, που, από τη μία, ακούμε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να «τιμά την Αριστερά και τους αγώνες της» και, από την άλλη, να καλωσορίζει τον ΣΥΡΙΖΑ στις «δεξιές» πολιτικές των φόρων. Πραγματικά, είναι απορίας άξιον, εάν η καλούμενη ως Δεξιά στην Ελλάδα στα κοινωνικά ζητήματα αποφασίζει την υπερψήφιση του τζαμιού στον Βοτανικό, δεν αντιδρά στον αφελληνισμό της Παιδείας, υπερψηφίζει το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών, ενώ στα οικονομικά ζητήματα θεωρεί ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι αναγκαίος φόρος και πως γενικότερα η πολιτική των φόρων είναι κάτι ρεαλιστικό για την αναστήλωση της χώρας, σε τι άραγε διαφέρει επί της ουσίας από την Αριστερά;

Προς αποφυγή οιασδήποτε παρεξηγήσεως: Η κυβέρνηση αυτή δεν είναι ούτε νεοφιλελεύθερη ούτε δεξιά. Είναι αμιγώς, ρητώς και κατηγορηματικώς ΑΡΙΣΤΕΡΗ. Προτιμά την αύξηση των φόρων έναντι της περιστολής των κρατικών δαπανών. Προτιμά ένα κρατικιστικό ασφαλιστικό σύστημα έναντι ενός κεφαλαιοποιητικού. Προτιμά τον διαμοιρασμό της φτώχειας με εξίσωση όλων προς τα κάτω και άρα κατάργηση της μεσαίας τάξεως για να έχει μία μόνιμη πηγή ψηφοφόρων. Επιζητεί την καθεστωτική κυριαρχία της μέσω επιβολής του αφελληνισμού στην Παιδεία και διαμέσου των ανοιχτών συνόρων. Προτιμά την απόδοση υπηκοότητας σε λαθρομετανάστες έναντι της προσπάθειας επίλυσης του δημογραφικού. Καμία αμφιβολία δεν υπάρχει: Είναι ακραίοι, αμετανόητοι μαρξιστές, που δημιουργούν ταξικές αντιθέσεις για να διαιωνίζουν την ανάγκη της ύπαρξής τους.

Το καταπληκτικότερο όλων είναι ότι δεξιοί και αριστεροί επιτίθενται στην ιδιοκτησία. Η ιδιοκτησία και η ενσυναίσθηση ότι κάτι είναι «δικό μου» κατατάσσουν κάποιον στη μεσαία τάξη από τη στιγμή που το διατύπωσε ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά». Η πτώση από τη μεσαία τάξη οδηγεί τους πολίτες στο να επαναστατούν. Έτσι προέκυψε η ένδοξη Επανάσταση στην Αγγλία το 1688 και από την πτώση από τη μεσαία τάξη αναδύθηκε ο ναζισμός. Δεν έχει σημασία εάν η φορολόγηση στην ιδιοκτησία έχει ως στόχο την αποσυσσώρευση χρημάτων από τις «ράθυμες» επενδύσεις στη γη, οι οποίες δεν προσφέρουν καινοτομία. Από τη στιγμή που έχει αποφασιστεί ότι, εάν κάποιος δεν μπορεί να αποπληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, τότε το κράτος «δικαιούται» να του κατάσχει το σπίτι, τότε έχουμε εξοκείλει στον κομμουνισμό.

Πρώτα δημιουργείς πλούτο απολύοντας από το Δημόσιο, μετατάσσοντας υπαλλήλους, κλείνοντας οργανισμούς που δεν προσφέρουν τίποτα, μειώνεις τη φορολογία, την ίδια στιγμή που την απλοποιείς και την καθιστάς ενιαία και, άπαξ έχουν πραγματοποιηθεί όλα αυτά, αρχίζεις να σκέφτεσαι μήπως πρέπει να ψελλίσεις περί της φορολόγησης της ιδιοκτησίας των πολιτών. Όμως, αυτή είναι η παρακαταθήκη της Μεταπολίτευσης, αφού στο Σύνταγμα του 1974 τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα δεν είναι συνδεδεμένα με την ατομική ιδιοκτησία, αλλά με τις «ανάγκες» του κράτους: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους (17,1)».

Γενικότερα, αυτό που πρέπει να καταστεί κατανοητό είναι ότι ο ΕΝΦΙΑ και κυρίως οι συνέπειες που απορρέουν από την αδυναμία αποπληρωμής του είναι πως πρόκειται περί ενός κομμουνιστικού φόρου επίταξης. Το επιχείρημα ότι και σε άλλες χώρες του κόσμου ισχύει ο φόρος των ακινήτων βρίσκεται στα όρια της γραφικότητας, ιδίως όταν εκστομίζεται από φερόμενους ως δεξιούς. Διότι σε άλλες χώρες ούτε υφίσταται η εξαιρετική παράδοση του να κατέχει κάποιος τουλάχιστον ένα ακίνητο ως στοιχείο «νοικοκυροσύνης» ούτε αντιμετωπίζουν τέτοια κρίση, αδυνατώντας να πωλήσουν την ιδιοκτησία τους, ακόμα κι αν το επιθυμούν. Είναι ξεκάθαρο ότι οι πολιτικοί εκείνοι που αποφάσισαν αυτήν την εγκληματική ενέργεια εις βάρος εκείνων που κατέχουν ιδιοκτησία πρέπει να βρεθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Σε γενικές γραμμές, στην κομμουνιστική Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να τα φορτώνουμε όλα σε αυτούς που έχουν οργανώσει τη ζωή τους ως υπεύθυνοι οικογενειάρχες και να αφήνουμε ανεξέλεγκτους όλους εκείνους που παρασιτούν εναντίον τους ως δημόσιοι «λειτουργοί». Το τραγικότερο από όλα είναι ότι αυτοί οι νοικοκυραίοι, οικογενειάρχες ιδιοκτήτες προς το παρόν μένουν χωρίς εκπροσώπηση.  Έως πότε;

Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης

Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών,

rkaliviotis@gmail.com

http://www.dimokratianews.gr/content/78448/einai-o-enfia-kommoynistiko-metro