Μια γυναίκα, ο παπάς και τα ράσα του

Μια γυναίκα, ο παπάς και τα ράσα του

Στον έλεγχο αποσκευών από Νέα Υόρκη προς Αθήνα,

μια κυρία περιμένει στην ουρά πίσω από έναν παπά

.- Πάτερ, μπορώ να σας πω;

- Τι είναι τέκνο μου;

- Ξέρετε, έχω αγοράσει ένα επαγγελματικό σεσουάρ για τα μαλλιά μου και φοβάμαι ότι θα με αναγκάσουν να πληρώσω τέλος εισαγωγής γιατί η αξία του είναι κάπως μεγάλη.

- Κι εγώ τι μπορώ να κάνω γι' αυτό;

- Μήπως μπορείτε να το κρύψετε κάπου στα ράσα σας; Εσείς είστε ιερωμένος, δεν πρόκειται να σας κάνουν έλεγχο.

- Μα τι λες, τέκνον μου; Μπορώ εγώ να παρανομήσω;

- Μα δε θα παρανομήσετε. Απλά εκμεταλλευόμαστε λίγο το γεγονός ότι δε θα σας ψάξουν!

- Κι αν με ψάξουν;

- Ε, πείτε ένα ψεματάκι!

- Συγνώμη τέκνον μου, ψέματα εγώ δε λέω!

- Καλά, τέλος πάντων, είμαι σίγουρη ότι κάτι θα σκεφτείτε. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, πληρώνω το τέλος στην ...τελική (-:

Ο παπάς το σκέφτεται λίγο και δέχεται.

Όταν έρχεται λοιπόν η σειρά του να περάσει από τον έλεγχο, γίνεται ο εξής διάλογος:

- Έχετε να δηλώσετε τίποτα, πάτερ;

- Από τη μέση και πάνω όχι, τέκνο μου!

- Ε; Γιατί, από τη μέση και κάτω δηλαδή;

- Ομολογώ ότι κουβαλάω ένα υπέροχο εργαλείο που σχεδιάστηκε για τις γυναίκες. Δυστυχώς είναι ακόμα αχρησιμοποίητο!

Ο υπάλληλος χαμογελάει και τον αφήνει να περάσει......

Από τι έπασχαν Κύκλωπας, Κέκροπας και Κουασιμόδος

Η τύφλωση του Πολύφημου από τον Οδυσσέα σε φράγμα από κρατήρα του 7ου αιώνα π.χ. (Αρχαιολογικό Μουσείο Άργους)

Από τι έπασχαν Κύκλωπας, Κέκροπας και Κουασιμόδος

Η επιστήμη πίσω από τον μύθο

Γράφει η Μαίρη Αδαμοπούλου

Μήπως ο Πολύφημος - ο κύκλωπας που τύφλωσε ο πολυμήχανος Οδυσσέας - δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας του Ομήρου, αλλά υπήρξε στην πραγματικότητα και έπασχε από κυκλωπία; Υπάρχει περίπτωση ο μυθικός πρώτος βασιλιάς της Αθήνας, ο Κέκροπας - που ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι - να αποτέλεσε ιστορικό πρόσωπο με συμπτώματα ιχθύασης; Και ενδέχεται ο διασημότερος κωδωνοκρούστης της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Κουασιμόδος, να μην ήταν δημιούργημα του Βίκτωρος Ουγκό, αλλά ένας ασθενής με νευροϊνωμάτωση;

Γιατροί, οδοντίατροι, γενετιστές, ιστορικοί, αρχαιολόγοι, ιστορικοί τέχνης, ψυχολόγοι και ειδικοί στη φιλοσοφία, συνολικά 40 επιστήμονες, στην πλειονότητα τους πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις μέσα από τις 330 σελίδες της επίτομης δίγλωσσης (στα ελληνικά και τα αγγλικά) έκδοσης «Υβριδικά και ιδιότυπα όντα. Αποκλίσεις από την "κανονικότητα" στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία και στη Σύγχρονη Ιατρική».   

Ποια αλήθεια κρύβεται λοιπόν πίσω από τους πρωταγωνιστές της ελληνικής - και όχι μόνο - μυθολογίας, η παρουσία και μόνο των οποίων προκαλεί τις περισσότερες φορές τρόμο και σπέρνει το κακό - χωρίς βεβαίως να υπάρχουν και οι εξαιρέσεις; «Τέρας είναι αυτό που αποκαλύπτει τη θεϊκή βούληση στους ανθρώπους, γι' αυτό και τα ουράνια φαινόμενα ως θεόσταλτα σημάδια ονομάζονται τείρεα και ο Δίας ως κατ' εξοχήν θεός των οιωνών λατρεύεται και ως Τεράστιος» επισημαίνουν οι συγγραφείς. Κάτι όμως που θα αλλάξει στην εποχή του Αριστοτέλη (4ος αι. π.Χ.) με αποτέλεσμα το τέρας, από θεόσταλτο σημάδι με εξέχουσα θρησκευτική σημασία, να εξελιχθεί σε συνώνυμο της γενετικής ανωμαλίας. 

«Πιθανότατα η γέννηση των όντων αυτών ανάγεται στην εποχή της πρώτης ανακάλυψης ζωικών απολιθωμάτων από τον προϊστορικό άνθρωπο, μια συνάντηση που πιθανόν δεν συνέβη μόνο μία φορά και μόνο σε ένα μέρος. Γνωρίζουμε ότι στην εποχή του περιηγητή Παυσανία (2ος αι. μ.Χ.) απολιθώματα επιδεικνύονταν για να τεκμηριώσουν την ύπαρξη μυθικών τεράτων, τα οποία οι αρχαίοι είχαν εντάξει στους κοσμογονικούς τους μύθους και τη μυθολογική και θρησκευτική εικονογραφία τους. Τα παλαιοντολογικά απολιθώματα κυρίως της Πλειστόκαινου στην Ελλάδα αφθονούν, με πιο συχνά μεγαλόσωμα είδη τους ελέφαντες, τα μαμούθ, τους ρινόκερους, τους πάνθηρες, τις ύαινες, τις καμηλοπαρδάλεις και τα ελάφια. Και οι άνθρωποι της Εποχής του Χαλκού (3η και 2η χιλιετία π.Χ.) που δεν μπορούσαν να τα ερμηνεύσουν δημιούργησαν εξωτικούς προγονικούς κόσμους και μεταφυσικά φυσικά περιβάλλοντα για τα όντα αυτά», σημειώνεται στον τόμο.

Γι' αυτό και θεωρείται κατά μία εκδοχή ότι ο μύθος των Κυκλώπων σχετίζεται με τον εντοπισμό σε διάφορα σημεία της Μεσογείου (Κρήτη, Κύπρος, Σικελία, Μάλτα κ.λπ.) κρανιακών οστών νάνων ελεφάντων. Η κοιλότητα της προβοσκίδας πιστευόταν ότι είναι κοιλότητα του ενός κεντρικού ματιού, όπως αυτό του Πολύφημου. Μια διαφορετική εκδοχή ωστόσο παρουσιάζουν οι επιστήμονες σε άλλα άρθρα της έκδοσης. Εκτιμούν ότι τα πάσχοντα από κυκλωπία - μια χρωμοσωματική ανωμαλία κατά την οποία τα μάτια έχουν μερικά ή ολικά ενωθεί «σε ένα μέσο οφθαλμό που κατασκηνώνει σε ένα μονήρη οφθαλμικό κόγχο» - νεογέννητα ενέπνευσαν τον μύθο των κυκλώπων. Αιτία δε για την ανωμαλία αυτή ενδέχεται σύμφωνα με τον Ιπποκράτη να αποτελεί ο λευκός ελλέβορος, ένα φυτό τερατογόνο που μπορεί να προκαλέσει μια ιδιαίτερα σοβαρή συγγενή διαταραχή του κεντρικού νευρικού συστήματος και ειδικότερα του προσθίου εγκεφάλου με αποτέλεσμα την αδυναμία διαχωρισμού και του οπτικού συστήματος σε δύο οφθαλμούς.

Επιστημονική εξήγηση ωστόσο φαίνεται να υπάρχει και για όσους ήταν κατά το ήμισυ φίδια, όπως ο βασιλιάς των Αθηνών Κέκροπας, και η σύζυγος του τιτάνα Τυφώνα, Έχιδνα. Εστιάζοντας στις βλάβες του δέρματος, θα μπορούσε να εξηγηθεί η παθολογική εικόνα του Κέκροπα στο πλαίσιο των κληρονομούμενων διαταραχών κερατινοποίησης και συγκεκριμένα των ιχθυάσεων, που δίνουν την αίσθηση ότι ο ασθενής έχει σκληρά λέπια στην επιδερμίδα του.

Όσο για τον ήρωα της Παναγίας των Παρισίων, τον Κουασιμόδο με την εξαιρετικά σημαντική κυφοσκολίωση και ένα εξόγκωμα που κάλυπτε τον αριστερό οφθαλμό, η οποία του προσέδιδε μια εικόνα ιδιόμορφου «κύκλωπα», οι επιστήμονες διατείνονται ότι ενδέχεται να έπασχε από νευροϊνωμάτωση. Μια πάθηση στην οποία παρατηρείται παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης με ανάπτυξη παρασπονδυλικών όγκων (που θα μπορούσε να αντιστοιχεί στην «καμπούρα» του ήρωα καθώς και όγκων στην περιοχή των οφθαλμών).

Δημοσίευμα από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Τα Νέα»

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=918715

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΠΡΩΤΟΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΠΡΩΤΟΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;

Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό καθηγητή Ενρίκο Ματίεβιτς ο Άδης και η Περσεφόνη έζησαν στις κεντρικές Άνδεις του Περού.

Ο γεννημένος στην Ιταλία Ερνίκο Ματίεβιτς, ο οποίος σπούδασε και εργάστηκε σε πανεπιστήμια του Περού και της Βραζιλίας, δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία πως οι έλληνες ανακάλυψαν την Αμερική πολλά χρόνια πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο, για τον οποίο κάποιοι υποστηρίζουν ότι ήταν επίσης Έλληνας.

Τις απόψεις του για την ανακάλυψη της Αμερικής από τους έλληνες τις διατυπώνει εμπεριστατωμένα ο Λατινοαμερικάνος καθηγητής στο βιβλίο του “ταξίδι στη μυθολογική κόλαση”, το οποίο έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά.

Τις επανέλαβε επίσης στο πλαίσιο ενός ταξιδιού που πραγματοποίησε στην Αυστραλία το 2003. Μιλώντας στα μέσα ενημέρωσης ο καθηγητής σημείωσε :

“Στις κεντρικές Άνδεις του Περού, κοντά στο συνοικισμό του Τσαβίν ντε χουαντάρ, βρίσκονται τα υπολείμματα ενός φημισμένου μαντείου άνω των 3.000 ετών. Αυτό το αρχαίο μαντείο αναγνωρίστηκε από εμένα σαν η κατοικία του Άδη και της Περσεφόνης, Τα φοβερά ανάκτορα των θεοτήτων του χθόνιου κόσμου.

Οι παραστάσεις του Τσαβιν συμπίπτουν στις μικρότερες λεπτομέρειες με τις οντότητες του Ταρτάρου, οι οποίες περιγράφονται στη Θεογονία του Ησίοδου.

Ο ίδιος δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι οι αρχαίοι Έλληνες έφθασαν στη νότιο Αμερική πολλούς αιώνες πριν από τον Κολόμβο και παρουσιάζει μια σειρά στοιχείων για να αποδείξει τους ισχυρισμούς του αυτούς καταλήγοντας :

«Οι μύθοι που διηγούνται τα φανταστικά ταξίδια των αρχαίων Ελλήνων στον κάτω κόσμο θα είχαν την καταγωγή τους στις διηγήσεις των θαλασσοπόρων του Αιγαίου, οι οποίοι κατέβηκαν στη Νότιο Αμερική, αφού είχαν διασχίσει τον Ατλαντικό Ωκεανό. Συνεχίζοντας τη ναυσιπλοΐα μέσω του Αμαζονίου ποταμού θα είχαν φτάσει μέχρι τις Άνδεις του Περού, όπου βρίσκονται έως σήμερα άφθονα αρχαιολογικά κατάλοιπα που μπορούν να επιβεβαιώσουν την παρουσία τους».

Print Collector via Getty Images

Ptolemy's Map of the World cA.D 150. The Ptolemy world map is a map of the known world to Hellenistic society in the 2nd century AD. It was based on the description contained in Ptolemy's book Geographia, written c150. Perhaps the most significant contributions of Ptolemy's maps are the first uses of longitudinal and latitudinal lines. Taken from 'A Book of Discovery', published by T. C. & E. C. Jack Ltd. 1912. (Photo by The Print Collector/Print Collector/Getty Images) 

Οι αρχαίοι Έλληνες ανακάλυψαν την Αμερική, υποστηρίζει Ιταλός καθηγητής πανεπιστημίου

Όμως και ένας άλλος ιταλός καθηγητής φυσικός, φιλόλογος και ιστορικός των επιστημών ο οποίος διδάσκει σε πανεπιστήμιο της Ρώμης, ο Lucio Russo επιμένει πως αυτός ο “Νέος Κόσμος” ήταν ήδη γνωστός πριν πολλούς αιώνες.

Μπορεί δηλαδή το 1492 να ήταν μια από τις πιο σημαντικές χρονιές στην ιστορία των Ανακαλύψεων, ο κόσμος ξαφνικά να “μεγάλωσε” -μετά την ανακάλυψη της Αμερικανικής Ηπείρου- και η Ευρώπη να έπαψε να είναι το κέντρο της γης όμως ο κόσμος αυτός ήταν ήδη γνωστός στους αρχαίους Έλληνες.

Αυτό άλλωστε φαίνεται να υποστηρίζει και στο βιβλίο του, “Η ξεχασμένη Αμερική: Η σχέση μεταξύ των πολιτισμών και το λάθος του Πτολεμαίου” τον οποίο και “κατηγορεί” όπως επίσης και τους “δύσπιστους” Ρωμαίους για την απώλεια της γνώσης των αρχαίων Ελλήνων.

Μεταξύ των πολλών, όπως υποστηρίζει ο Russo, στοιχείων που ενισχύουν την άποψη πως υπήρχε επαφή μεταξύ των αρχαίων Ευρωπαίων και των ιθαγενών Αμερικανών, είναι μερικά προ-Κολομβιανά κείμενα που κατάφεραν να “επιβιώσουν” της καταστροφής που επέφερε η ισπανική κατάκτηση.

Η λάθος μετάφραση για εκείνους που “ήρθαν από την Ανατολή”

Σε ένα βιβλίο, σχετικά με την προέλευση των Μάγια - όπως αναφέρει μιλώντας στο Epoch Times -υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Οι “πατέρες” του συγκεκριμένου πολιτισμού, σύμφωνα πάντα με το κείμενα αυτά, ήταν “μαύροι και λευκοί, με διάφορα πρόσωπα και μιλούσαν διάφορες γλώσσες” και ήρθαν από την Ανατολή. “Και δεν είναι ξεκάθαρο πως διέσχισαν τη θάλασσα”. Ωστόσο, οι ερευνητές αποφάσισαν να μεταφράσουν τη λέξη που χρησιμοποιούσαν οι Μάγια για τη “θάλασσα” ως “λίμνη”.

Επίσης, υπάρχουν αρκετές απεικονίσεις Μάγια αλλά και κείμενα στα οποία γίνονται αναφορές σε άνδρες με μούσια. Μόνο που οι ιθαγενείς της Αμερικανικής Ηπείρου δεν άφηναν γένια.

Υπάρχουν όμως και αρκετά έργα Ρωμαίων στα οποία εμφανίζεται το φρούτο ανανάς, το οποίο “εισήχθη” όμως στην Ευρώπη, μόνο μετά την κατάκτηση του Νέου Κόσμου, δηλ. Το 1492, αφού ευδοκιμούσε στη Ν. Αμερική.

Ο δογματισμός της επιστήμης

Ο Russo, ο οποίος διδάσκει στο πανεπιστήμιο Tor Vergata της Ρώμης, υποστηρίζει πως ο λόγος για τον οποίο οι ερευνητές πιστεύουν πως η Αμερικανική Ήπειρος δεν ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες, έχει να κάνει με τον δογματισμό και όχι με την έλλειψη αποδείξεων.

Για χρόνια, κυριαρχεί η θεωρία πως ο πολιτισμός εξελίσσεται σε προκαθορισμένα στάδια. Για παράδειγμα: ένας πολιτισμός ανακάλυψε τη φωτιά, μετά ανακάλυψε τον τροχό, τη γραφή κ.ο.κ φτάνοντας μέχρι τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας και τη Δημοκρατία. Όλοι οι πολιτισμοί, εκτιμάται πως “πέρασαν” από αυτά τα στάδια και μπορούν να ιεραρχηθούν βάσει των επιτευγμάτων τους.

Όμως ο Russo, παρουσιάζει ένας εντελώς διαφορετικό σενάριο: οι ανακαλύψεις, όπως π.χ. η γραφή δεν αναπτύχθηκαν αυτόνομα και ανεξάρτητα σε κάθε πολιτισμό αλλά πέρασαν από τον ένα στον άλλο. Υποστηρίζει δε, πως είναι λανθασμένη η αντίληψη πως η επιστήμη εξελίσσεται χρόνο με το χρόνο. Εξάλλου υπάρχουν πολλά παραδείγματα επιστημονικής και πολιτισμικής παρακμής όπως η καταστροφή του πολιτισμού των Καρχηδονίων και των Ελλήνων, από τους οποίους οι Ρωμαίοι κληρονόμησαν μόνο ένα μικρό μέρος των επιστημονικών τους γνώσεων.

Ένα από τα σχετικά παραδείγματα που αναφέρει ο Rosso, αφορά τα επιτεύγματα στον τομέα της ναυσιπλοϊας. “Το μέγεθος των πλοίων κατά την Ελληνιστική περίοδο ξεπεράστηκε μόνο την περίοδο του Ναπολέοντα ενώ ο Κολόμβος, όπως αναφέρεται, σχεδίασε το ταξίδι βασιζόμενος σε μέρος των μαθηματικών γνώσεων της Ελληνιστικής περιόδου που είχαν καταφέρει να διασωθούν. Όπως τονίζεται, οι Έλληνες ήταν εξάλλου ο μόνος πολιτισμός της εποχής του που είχε κατανοήσει πως η Γη είναι στρογγυλή. Η γνώση αυτή όμως στη συνέχεια “χάθηκε”.

Ακόμη και σήμερα όπως τονίζει στο Epoch Times ο Russo, βρισκόμαστε σε μια περίοδο “επιστημονικής κρίσης” η οποία όμως είναι διαφορετική από αυτή των ρωμαϊκών χρόνων καθώς η σημερινή παρακμή, σύμφωνα με τον καθηγητή, “κρύβεται” πίσω από τα τεχνολογικά επιτεύγματα.

Το λάθος του Πτολεμαίου και πως οι άνθρωποι “ξέχασαν” την Αμερική

Παρά ταύτα, το ερώτημα παραμένει. Πως μπορεί οι άνθρωποι να “έχασαν” τη γνώση μιας ολόκληρης ηπείρου; Το λάθος, σύμφωνα με τον καθηγητή, εντοπίζεται στον Πτολεμαίο ο οποίος έφτιαξε έναν “παγκόσμιο” χάρτη συνδυάζοντας τους επικρατέστερους ισχυρισμούς από τις διαθέσιμες αρχαίες πηγές.

Το βασικό πρόβλημα κατά τον καθηγητή είναι η “τοποθέτηση” των Τυχερών Νησιών, τα οποία οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν Κανάριες Νήσους. Στην πραγματικότητα όμως οι Έλληνες αναφέρονταν στις Αντίλλες, σύμφωνα τουλάχιστον με τον Russo. Η “παρεξήγηση” οφείλεται κατά τον ίδιο, στους Ρωμαίους και όχι μόνο, και στη δυσπιστία όσο και αδυναμία τους να “ανοιχτούν” στους ωκεανούς.

Ακολουθώντας τους κανόνες της φιλολογικής όσο και μαθηματικής λογικής, ο Russo εξηγεί στον αναγνώστη, ένα ένα τα λάθη του Πτολεμαίου – τα οποία θεωρούνται πολύ μεγάλα- και παράλληλα αποδεικνύει πως οι γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων για τον πλανήτη μας ήταν πολύ ακριβείς. Ο Πτολεμαίος, όπως τονίζει ο καθηγητής, υπολόγισε λάθος το γεωγραφικό πλάτος των Κανάριων Νήσων, κατά 15 μοίρες με αποτέλεσμα στο δικό του χάρτη να εμφανίζονται εκεί που θα ανέμενε κανείς να είναι οι Αντίλλες. Φυσικά η Αμερική δεν εμφανίζεται στο χάρτη του.

Σύμφωνα με τον Russo, το βιβλίο προκάλεσε δύο ειδών αντιδράσεις. Οι επιστήμονες και οι φιλόλογοι έδειξαν ενθουσιασμό, σε αντίθεση με τους ιστορικούς και τους γεωγράφους, που όπως τονίζει ο συγγραφέας, αδυνατούν να κατανοήσουν κάποιες λογικές πτυχές του έργου του.

“Έχουμε πολλά να μάθουμε από τους αρχαίους Έλληνες. Για παράδειγμα θα πρέπει να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε την τάση που υπάρχει για υπερβολική εξειδίκευση” γιατί τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο από αυτούς που εστιάζουν σε περισσότερες από μια πτυχές της ανθρώπινης γνώσης.

Πηγή:

Epoch Times

http://diodos.gr/parajena_p/anatrept/amerikh.htm (2003)

http://www.huffingtonpost.gr/2015/01/29/culture-ellhnes-anakalypsan-ameriki-italos_n_6565174.html (άρθρο της Κατερίνας Πρίφτη)

Fritz Joseph Mraz

Fritz  Joseph   Mraz

Ο τσέχος φωτογράφος που φωτογράφιζε μανιωδώς τις ομορφιές και την ζωή της Μυτιλήνης στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα

Ο Fritz  Joseph   Mraz  γεννήθηκε  περί το 1872, κοντά στην πόλη της Τσεχίας Τσεσκύ  Κρούμλοβ της  Νότιας  Βοημίας, γνωστής  για την γοτθική  αρχιτεκτονική  της  και το ομώνυμο κάστρο της.

     Český Krumlov 1898

Κατά πληροφορίες μη επιβεβαιωμένες, αρκετά νέος βρίσκεται στην αυλή του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, και γίνεται ευνοούμενος της θετής μητέρας του Βαλιντέ Σουλτάν ( Rahime Piristu Sultan). Καλλιτεχνική φύση, με ευρωπαική φινέτσα πολύγλωσσος μιλούσε πέντε γλώσσες, καλός μάγειρας και ξέροντας την τέχνη της φωτογραφίας, εύκολα κερδίζει έδαφος στην αυλή της Βαλιντέ η οποία λάτρευε την Μυτιλήνη και είχε κάνει αρκετά ταξίδια στο νησί. Σε κάποιο από τα ταξίδια της στην Μυτιλήνη ή παίρνει μαζί και τον  Μράζ , ή μεταφέροντάς του τις εντυπώσεις  της για το νησί υποκινεί την περιέργειά του που τον κάνει να επισκεφθεί το νησί.

Πηγαίνοντας ο Μράζ στη Λέσβο γύρω στα 1898 γίνεται ο ευνοούμενος του προξένου της Αυστροουγγαρίας Natale Bargilli. Νοικιάζει σπίτι ακριβώς απέναντι από το σπίτι της οικογένειας του Γιώργου και της Βασιλικής Ψαραδέλλη και ερωτεύεται την εικοσάχρονη πρωτότοκη κόρη τους την Μαριάνθη. Τα προξενειά αναλαμβάνει μια συγγενής της οικογένειας και το 1902 η Μαριάνθη και ο Φριτζ παντρεύονται. Το 1904 γεννιέται η πρώτη κόρη τους η Δωροθέα και ακολουθούν, ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Θωμάς, και τέλος η Όλγα.

 Ο Μράζ από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο νησί συγκινημένος από τις ομορφιές της, φωτογραφίζει οτιδήποτε τον κεντρίζει, τοπία από όλες τις γωνιές της πόλης, τα γύρω χωριά αλλά και ταξιδεύει και φωτογραφίζει, την Πέτρα, τα εγκαίνια του Σάρλιζα Παλλάς στην Θερμή, ιστορικές στιγμές της Λέσβου, σκηνές, μετά το ψήφισμα των νεοτούρκων, από την κοινή ζωή Ελλήνων και Τούρκων, την Απελευθέρωση της Μυτιλήνης, ακολουθεί τον ελληνικό στρατό και φωτογραφίζει τους στρατιώτες αλλά και την πορεία τους διασχίζοντας  την Λέσβο. Αποθανατίζει αφίξεις σημαντικών ανθρώπων στο νησί , την απόβαση του Διεθνούς στόλου το 1905, αλλά και την απόβαση του ελληνικού στόλου. Όμως με το ξεχωριστό δικό του τρόπο φωτογραφίζει και  ανθρώπινες στιγμές ελλήνων και τούρκων να γλεντούν μαζί, ανθρώπους του μόχθου την ώρα της δουλειάς τους, υφαντήρια, αγώνες στο γήπεδο του Ταρλά, θρησκευτικές εικόνες του Ταξιάρχη, ή πομπές θρησκευτικές όπως στην Παναγιά την Γλυκοφιλούσα στο βράχο της Πέτρας. Αποθανατίζει τους κολτζήδες και τα γεγονότα με τον αποκλεισμό του νησιού λόγω της μονοπωλιακής Regie, και όλες τις αγαπημένες του γωνιές  της Μυτιλήνης, το λιμάνι, τα Τζαμάκια , την Επάνω Σκάλα, το πολυφωτογραφισμένο του Τελωνείο.

 Αποκτά γρήγορα φήμη αλλά και πελατεία από όλα τα μέρη της Λέσβου που έρχονται στην Μυτιλήνη να φωτογραφηθούν στο φωτογραφείο του. Διαφημίζει τα καλλιτεχνικά του φωτογραφεία στον τοπικό τύπο  το ένα στην οδό Μητροπόλεως, και το άλλο στο σπίτι που έχει στο μεταξύ αγοράσει η οικογένεια στην Οδό Αγ Παντελεήμονα 10, όπου και έχει κάνει σκοτεινό θάλαμο το υπόγειο του σπιτιού, και ένα από τα δωμάτια, το πιο φωτεινό, φωτογραφείο. 

Τα περισσότερα από τα πορτρέτα που έχει φωτογραφίζει έχουν τραβηχθεί σε αυτό το δωμάτιο του σπιτιού του. Τα ονόματα των ατελιέ του είναι ΗΛΙΟΣ, ΛΕΣΒΟΣ. Κατά άλλους συνεργάζεται, ή κατά άλλους μαθητεύουν κοντά του οι Αδελφοί Χουτζαίου επίσης γνωστοί και με φήμη φωτογράφοι της ιδίας περιόδου της Λέσβου. Ο ίδιος είτε και σαν εκδότης κάποιο διάστημα, είτε μόνο σαν φωτογράφος δημιουργεί πλήθος καρτ-ποστάλς και φωτογραφιών .

Μετά το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου και με τις διώξεις των Γερμανών, Αυστροούγγρων, ή και απλά Γερμανόφωνων, συλλαμβάνεται και στέλνεται μέσω Θεσσαλονίκης εξορία σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Γαλλία. Επιστρέφει μετά την πτώση της Γερμανίας και την λήξη του πολέμου πίσω στην Μυτιλήνη. Οι κακουχίες της εξορίας τον έχουν  εξουθενώσει πολύ, έχει συνηθίσει το ποτό, η αγάπη του όμως για την φωτογραφία μένει πάντα ζωντανή. Έτσι για μια ακόμα φορά κάνει ένα καινούργιο επαγγελματικό ξεκίνημα. Ξαναδιαφημίζει την επιστροφή του και το ατελιέ του στον τύπο και φωτογραφίζει τοπία, πορτρέτα , σκηνές της ζωής της πόλης της Μυτιλήνης, γεγονότα, αλλά και την προκυμαία με τις εργασίες της διαπλάτυνσης της. 

Ο Μράζ ήταν πολύ αγαπητός στον κόσμο της Μυτιλήνης και γι αυτό οι κάτοικοί της στήριξαν και αυτό το δεύτερο ξεκίνημά του. Ήταν πρόσχαρος, γλεντζές αγαπούσε πολύ την ζωή, χιουμορίστας. Ποτέ δεν κατάφερε να μάθει να εκφράζεται αλλά και να μιλάει ελληνικά αν και πολλές φόρες τον καλούσαν λόγω της γλωσσομάθειάς του να κάνει χρέη διερμηνέα με αποτέλεσμα να προκαλεί το γέλιο των Μυτιληνιών στην προσπάθειά του να μιλήσει ελληνικά. Είχε μια έμφυτη φινέτσα και κέρδιζε εύκολα την συμπάθεια των γύρω του, ενώ ήταν νεωτεριστής και αγαπούσε και ενσωμάτωνε κάθε τι καινούργιο.

Τέλος του 1929 φεύγει με τον τυπογράφο γιό του Αντώνη, για αναζήτηση ίσως δουλειάς στην Αθήνα. Ο γιός του επιστρέφει κάποια στιγμή στην Μυτιλήνη ενώ ο ίδιος παραμένει, άγνωστο γιατί, στην Αθήνα. Εκεί χάνονται για πάντα τα ίχνη του. Ο Μυτιλήνη χάνει για πάντα τον φωτογράφο της που την φωτογράφισε με ελληνική ψυχή, καρδιά και μάτια.

 Πηγές :

http://www.lesvosoldies.gr/gr/1290078877/1290108010.html

https://eikastikadokimia.blogspot.gr/2012/05/fritz-j-mraz.html

http://marianthiv.blogspot.gr/2010/04/fritz-mraz_21.html

http://www.fotohistorie.cz/Jihocesky/Cesky_Krumlov/Cesky_Krumlov/Default.aspx

http://www.lesvosoldies.gr/gr/1183981176.html