Ένας «Ρώσος» αρωματοποιός από το Παρίσι

Ένας «Ρώσος» αρωματοποιός από το Παρίσι

Όταν η γαλλική αρωματοποιία Brocard κατέκτησε την Βασιλική Αυλή της Τσαρικής Ρωσίας

Η Γαλλία, από το δεύτερο μισό της τελευταίας χιλιετίας, ήταν ο πρωτοπόρος στην παραγωγή "ανθόνερου" που ονομαζόταν κολώνια.

Αρχικά, αυτή η ανάγκη χρήσης αρωμάτων εμφανίστηκε επειδή οι κυρίες και οι κύριοι περιφρονούσαν τις διαδικασίες ατομικής υγιεινής και ένα δυνατό άρωμα ήταν αναγκαίο για να καλύπτει ελαφρώς τη μυρωδιά των άπλυτων σωμάτων.

Στις αρχές του 1861, ένας περιπλανώμενος πωλητής από το Παρίσι εμφανίστηκε στη Μόσχα. Παρά τα νεανικά του χρόνια, ο εικοσιπεντάχρονος τότε Henryk  Brocard προσέλκυσε το ενδιαφέρον ενός ρώσου ιδιοκτήτη «εργοστάσιο σαπουνιού» που ονομαζόταν Konstantin Giku και  ο οποίος μετά την ανάγνωση των συστατικών επιστολών, προσκάλεσε άμεσα τον  Brocard να αναλάβει καθήκοντα ως «ο επικεφαλής της αρωματοποιίας» του εργοστασίου του για τρία χρόνια.

"Το σαπούνι είναι μαύρο, αλλά πλένει κατάλευκα"

Παράδειγμα, στο ξεκίνημα του νεαρού  Brocard σαν επιχειρηματία, υπήρξε ο πατέρας του Atanas  Brocard που στις αρχές του 19^ου  αιώνα είχε ιδρύσει βιομηχανία αρωμάτων στο Παρίσι. Περιττό να πούμε ότι τα προϊόντα της αρωματοποιίας Brocard απολάμβαναν μεγάλης ζήτηση μεταξύ των δανδήδων της τοπικής κοινωνίας.

Ωστόσο, ο Henry Afanasievich (όπως άλλαξε προς το ρωσικότερο το όνομά του ο  Brocard) δεν βιαζόταν. Σαν γεννημένος έμπορος, μελέτησε προσεκτικά τη ρωσική αγορά.

Κατά τη διάρκεια της εμπορικής του δραστηριότητας στο Gick  Brocard δεν ασχολήθηκε μόνο με τα κύρια καθήκοντα του, αλλά επίσης ενεπλάκη και ο ίδιος στην παραγωγή αρωμάτων και πειραματίστηκε με νέες συνταγές αρωμάτων. Ένας από τους συνδυασμούς του αποδείχθηκε τόσο επιτυχής ώστε η φόρμουλα του αποκτήθηκε και από μια γαλλική εταιρεία αρωματοποιίας, καταβάλλοντας του 25 χιλιάδες φράγκα.

Το ποσό αυτό ήταν αρκετό για να οργανώσει μια μικρή επιχείρηση για την παραγωγή σαπουνιού, στην οποία, εκτός από ιδιοκτήτης ήταν όχι μόνο γενικός διευθυντής της αλλά και εργαζόμενος. Παντρεύτηκε και η νεαρή βελγίδα σύζυγος του Sharlotte Reve, που είχε σπουδάσει στη Μόσχα, έγινε η έμπιστος βοηθός του  Brocard. Ήταν αυτή μάλιστα που επέστησε την προσοχή του συζύγου της στη ζήτηση του σαπουνιού καθημερινής χρήσης "people’s soap" .

Η Σαρλότ γνώριζε καλά την αγάπη των Ρώσων για μπάνιο στη μπανιέρα. Αλλά αν και η αριστοκρατία χρησιμοποιούσε ένα ακριβό σαπούνι που ερχόταν από την Ευρώπη, οι απλοί άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το «μαύρο» σαπούνι που το κύριο συστατικό του ήταν ένα αλκαλικό κατασκεύασμα με την χρήση τέφρας.

Η Σαρλότ κατηγορηματικά δήλωνε: «Τα προϊόντα προσωπικής υγιεινής δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι είδη πολυτέλεια, αλλά κάτι διαθέσιμο προς όλα τα κοινωνικά στρώματα.»

"Λουλούδι" και άλλα

Η παραγωγή του εργοστασίου  Brocard ήταν κερδοφόρα, τόσο μάλιστα που τα κέρδη από την πώληση των σαπουνιών, αύξησαν την οικονομική δυνατότητα του ζεύγους ώστε να επεκτείνουν τις παραγωγικές δυνατότητές τους. Σύντομα ο Brocard δημιούργησε μια νέα συνταγή κολόνιας που την ονόμασε «Flower», που έγινε γνωστή σε περισσότερες από μια  γενιές των Ρώσων και Σοβιετικών πολιτών.

Ο ίδιος την παρουσίασε στη ρωσική βιομηχανική έκθεση του 1882 με ένα  πρωτότυπο τρόπο: έχτισε μια κρήνη που αντί για νερό έρεε κολόνια, και κάθε επισκέπτης μπορούσε να πάρει σε ένα δικό του δοχείο το αρωματικό υγρό.

Λίγο αργότερα ο Brocard δημιούργησε ένα εξίσου διάσημο άρωμα το «Persian lilac» («περσικές πασχαλιές»), το οποίο κέρδισε χρυσά μετάλλια σε εκθέσεις στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες και το Σικάγο.

Η Μαρία και οι αδερφές της, Όλγα, Τατιάνα και Αναστασία, φωτογραφημένες το 1904

Από εκείνη τη στιγμή ο αρωματοποιός έγινε ο επίσημος προμηθευτής της κόρης του αυτοκράτορα Αλεξάνδρου Β ' της Μεγάλης Δούκισσας Μαρίας (Δούκισσας του Εδιμβούργου), της Ισπανική Βασιλικής Αυλής καθώς και της Ρωσικής Αυτοκρατορικής Αυλής.

Αλλά για τους εγχώριους μονάρχες ο  Brocard προετοίμασε μια ξεχωριστή έκπληξη. Κατά τη διάρκεια μιας από τις δεξιώσεις τους, παρουσίασε στη Δούκισσα του Εδιμβούργου ένα μπουκέτο λουλουδιών κατασκευασμένο από κερί και διακοσμημένο με ημιπολύτιμους λίθους. Και κάθε ένα από τα λουλούδια - τριαντάφυλλα, κρίνα της κοιλάδας, βιολέτες και νάρκισσος - αποπνέαν το άρωμά της.

Πάνω σε αυτή τη βάση, σύντομα δημιούργησε το μοναδικό του άρωμα «Το Μπουκέτο της αυτοκράτειρας», που όμως από τη δεκαετία του '20 του περασμένου αιώνα μετονομάστηκε σε «Κόκκινη Μόσχα».

Η δημοτικότητα της συνεργασίας  Brocard and Co μεγάλωσε και σύντομα άνοιξε το κατάστημα του στην Κόκκινη Πλατεία. Οι τοίχοι του σαλονιού του καταστήματος ήταν διακοσμημένοι με έργα ζωγραφικής, που ο Brocard απέκτησε από αντικέρ ή από την αγορά Sukharevsky, και που η αξίες τους θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τις συλλογές του Ερμιτάζ ή της Πινακοθήκης Tretyakov.

Οι φίλοι του συχνά ρωτούσαν τον Henry Afanasyevich: δεν θα ήθελες να επιστρέψεις στην πατρίδα σου; Στην ερώτηση ο αρωματοποιός απαντούσε: «Θα επιστρέψω στη Γαλλία για να πεθάνω, αλλά μόνο στη Ρωσία μπορώ να ζήσω και να εργαστώ».

Οι λέξεις αυτές αποδείχθηκαν προφητικές. Η συνεχής προσωπική του επαφή με χημικά αντιδραστήρια, οδήγησε τον  Brocard σε πνευμονική νόσο. Τον Δεκέμβριο του 1900, πήγε για θεραπεία στις Κάννες, όπου πέθανε. Τον "ρωσο αρωματοποιό" τον έθαψαν στην πόλη Provene, κοντά στο Παρίσι.

Sergey URANOV, magazine "Mysteries of History", No. 16, 2017

http://oursociety.ru/publ/istorija_rossii/kak_francuzskij_parfjumer_brokar_pokoril_carskij_dvor/4-1-0-309