Λουδοβίκος των Ανωγείων : Η κουκουβάγια, το πεύκο και ο άνεμοι

ΜΕ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ

Η κουκουβάγια, το πεύκο και ο άνεμοι

Γράφει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων

Μεσάνυχτα στο δάσος, και η αόρατη ορχήστρα έχει παράσταση. Το σφύριγμα του αέρα πάνω στα κλαδιά και στα χόρτα. Το τριζόνι με τον μεταλλικό του ήχο.

Η φωνή της κουκουβάγιας από τον απέναντι λόφο, σαν ρολόι του τοίχου. Και τα κουδούνια των προβάτων σαν ένα «ουράνιο τόξο» που ξεχύθηκε στη νύχτα...

Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του ανέμου να λέει με έπαρση στο δέντρο:

► «Ακούς όλη αυτή τη μαγεία; Όλη αυτή τη μουσική; Εγώ την κουβαλώ στις φτερούγες μου, πάνω από τους ωκεανούς και τις έρημους».

► «Τι είπες τώρα! Αυτή τη μουσική; Εγώ τη φτιάχνω με τις βελόνες και τα κλαδιά μου» του απαντά θυμωμένα το πεύκο. Δεν άργησε να ανάψει μεγάλος καβγάς.

► «Εγώ!» έλεγε ο άνεμος.

► «Όχι, εγώ!» απαντούσε το πεύκο.

Η κουκουβάγια, αφού άκουσε τον λόγο της διαμάχης τους, με ένα αθόρυβο φτερούγισμα κατέβηκε από τη φωλιά της και αφού τους κατσάδιασε για τη ενοχλητική τους συμπεριφορά μέσα στη νύχτα, τους είπε αυστηρά:

► «Εσύ, πεύκο μου, για "παίξε" μόνο σου τη μουσική που λες ότι είναι δική σου». Το δέντρο προσπάθησε, όμως καμιά νότα δεν ακούστηκε.

► «Τώρα εσύ, άνεμε, για παίξε τη μουσική που λες ότι είναι δική σου». Προσπάθησε κι ο άνεμος, όμως καμιά νότα δεν μπόρεσε να ακουστεί.

► «Βλέπετε;» είπε η κουκουβάγια, κοιτάζοντας τους με τα μεγάλα στρογγυλά μάτια της. «Όταν θα ξεχάσετε το Εγώ και θα ανακαλύψετε το Εμείς, το Μαζί, το Όλοι, τότε θα καταλάβετε ποιος φέρνει αυτή την ωραία μουσική. Το μέλι είναι γλυκό γιατί το φτιάχνουν όλες οι μέλισσες μαζί. Καταλάβατε;».

Το δέντρο και ο άνεμος έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Και καθώς η κουκουβάγια ανέβαινε περήφανη και με φουσκωμένο το στήθος στη φωλιά της, μονολογούσε κάτω από το ράμφος: «Μα εγώ; Εγώ θα λύνω όλα τα προβλήματα;».

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ