Εκτός Ελέγχου

Το πλήρωμα της πτήσης DAL 1080

Εκτός Ελέγχου

Κανονικά θά ' πρεπε να ήταν μια συνηθισμένη πτήση προς Λος ' Αντζελες - όμως την Πτήση 1080 μόνο συνηθισμένη δεν θα μπορούσες να την πεις...

του Jack McMahan

Πλησιάζουν μεσάνυχτα, 12 Απριλίου 1977, και οδηγώ το μεγάλο τζετ της εταιρείας «Δέλτα» στο οποίο είμαι κυβερνήτης, μέσα από τον σκοτεινό τροχόδρομο προς τον διάδρομο απογειώσεως 27 του Αεροδρομίου Λίντμπεργκ στο Σαν Ντιέγκο.

Καθώς συνεχίζω τον έλεγχο όλων των οργάνων στον θάλαμο διακυβερνήσεως τσεκάροντας ένα-ένα τα σημεία με βάση τη λίστα ελέγχου, εξακολουθώ να τον βλέπω καθαρά με τη φαντασία μου - τον νεαρό στην αίθουσα αναχωρήσεων που έτρεχε να προλάβει την πτήση του. Έμοιαζε τόσο πολύ του Λάρρυ.

Αλλά βέβαια, κάθε αδύνατος δεκαεξάρης με ανοιχτά καστανά μαλλιά και χαρούμενα καστανά μάτια μου θυμίζει τον Λάρρυ.

«Όργανα ελέγχου πτήσεως και οριζόντιο σταθερό εντάξει,» λέει ο Δεύτερος Αξιωματικός Στήβ Χάιντ.

Συγκεντρώνομαι  πάλι   στη  δουλειά μου καθώς ο Στήβ συνεχίζει το τσεκάρισμα. Ελέγχω το πηδάλιο ενώ ο Πρώτος Αξιωματικός Γουΐλ Ράντφορντ που κάθεται δίπλα μου ελέγχει το οριζόντιο σταθερό, τα πτερύγια κλίσεως και τους φθορείς αντώσεως.

Οι ανακριτικές αρχές είπαν ότι ο Λάρρυ πέθανε στις 00.06 π.μ. σε σύγκρουση του αυτοκινήτου του. Ο Λάρρυ είχε πάρει την άδεια οδηγήσεως του εκείνη την ημέρα που έγινε και 16 ετών. Πόσο το καμάρωνε! Ο Λάρρυ είχε τελειώσει τα μαθήματα οδηγήσεως  και  όλο  τον  περασμένο χρόνο οδηγούσε με άδεια μαθητευομένου υπό την επίβλεψη ενηλίκου. Η μητέρα του και εγώ τον αφήσαμε να δανειστεί το αυτοκίνητο  με την προϋπόθεση να έχει γυρίσει μέχρι τα μεσάνυχτα. Στη βιασύνη του να επιστρέψει στην ώρα του ο Λάρρυ έχασε τον έλεγχο σε μια στροφή του δρόμου, σ' αυτή την γεμάτη λόφους περιοχή της Ατλάντας. Βρισκόταν μόλις δύο τετράγωνα από το σπίτι. Το ατύχημα συνέβη πριν λίγους μήνες.

Μου είναι ακόμη δύσκολο να δεχθώ ότι αυτό το ζωντανό παιδί με τα σκανταλιάρικα γελαστά μάτια δεν θα βρίσκεται σπίτι να με καλωσορίσει. Ο Λάρρυ ήταν ο μικρότερος από τους τρεις γιους μας.

Ένα πυκνό, χαμηλό στρώμα από σύννεφα έρχεται από τον Ειρηνικό. Παρ' όλα αυτά εμείς θα βρισκόμαστε στο Λος Αντζελες σε 25 λεπτά, ως συνήθως. Πίσω μας στον χώρο των επιβατών 41 άντρες, γυναίκες και παιδιά κουβεντιάζουν ή κοιμούνται.

Ο Λάρρυ δεν πρόλαβε να ζήσει. Κατά βάθος ήταν ακόμα ένα παιδί που του άρεσε να παίζει με τη συλλογή του από μινιατούρες αυτοκινήτων, να φτιάχνει μοντέλα αεροπλάνων, να παίζει την κιθάρα του. Δεν πρόλαβε να ωριμάσει, να στρωθεί στο διάβασμα για να μπει στο πανεπιστήμιο, να αποκτήσει μια γυναίκα που να τον αγαπάει. Αχ, αν βρισκόμουνα κοντά του! Νά 'χα μπορέσει να κάνω κάτι να προλάβω το κακό...

«Δέλτα 1080, ελεύθερος για απογείωση,» μας ειδοποιεί ο πύργος ελέγχου με τον ασύρματο. Φέρνω το μεγάλο Λόκχηντ L-1011 Τράισταρ σε ευθεία γραμμή με το κέντρο του διαδρόμου απογειώσεως και σπρώχνω εμπρός το χειριστήριο, για τους τρεις στροβιλοκινητήρες Ρόλλς-Ρόυς. Το αεροπλάνο μας κινείται μουγκρίζοντας στον διάδρομο. Βλέπω τον δείκτη ταχύτητας στον αέρα να ανταποκρίνεται. Μόλις φτάσουμε τους 130 κόμβους, θα τραβήξω πίσω το χειριστήριο και θα απογειωθούμε.

Θα σταματήσει άραγε ποτέ αυτός ο πόνος; Θα πάψω ποτέ να αναρωτιέμαι μήπως μπορούσα να είχα κάνει κάτι να σώσω τη ζωή και τα νιάτα του;

Ο δείκτης ανεβαίνει... 100 κόμβοι... 115... 123... «Βή Ενα,» διαβάζει ο συγκυβερνήτης. 125... Τι τρέχει; Το αεροπλάνο σηκώνεται από το έδαφος μόνο του, χωρίς δικό μας χειρισμό! Το ρύγχος παίρνει απότομα μεγάλη κλίση προς τα πάνω. Το αεροπλάνο στρέφει με κλίση προς τα αριστερά. Σπρώχνω το χειριστήριο μπροστά και επαναφέρω τα φτερά σε οριζόντιο επίπεδο καθώς μπαίνουμε μέσα σε μαύρα σύννεφα. Το σκάφος υπακούει και ρίχνω μια ματιά στον Γουΐλ. Η απορία στο βλέμμα του είναι ολόιδια με τη δική μου.

Ελέγχουμε πάλι όλα τα όργανα πτήσεως. «Φαίνονται φυσιολογικά,» αναφέρει ο Ράντφορντ. «Καμιά λυχνία συναγερμού ή προειδοποίησης κινδύνου δεν είναι αναμμένη,» προσθέτει ο Χάιντ. Ηρεμώ κάπως. «Σύστημα προσγειώσεως πάνω!» διατάζω. To L-1011 ανασύρει την ομάδα των 10 τροχών του. Στα 400 πόδια σβήνω τα φώτα προσγείωσης και... νάτο πάλι!

Το ρύγχος κλίνει περισσότερο προς τα πάνω. Το αεροπλάνο προσπαθεί να κάνει τούμπα! Μαζί, ο Γουΐλ κι εγώ σπρώχνουμε το χειριστήριο μπροστά, όσο παίρνει. Προσπαθούμε να φέρουμε τα φτερά σε οριζόντια θέση. Βάζω σε ενέργεια το βοηθητικό σύστημα. Αλλά συνεχίζουμε την ανεξέλεγκτη άνοδο.

Ζητάω από τον Γουΐλ να πληροφορήσει τους ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας στο Σαν Ντιέγκο για το πρόβλημα μας. Σπρώχνω με κόπο το χειριστήριο, αλλά το ρύγχος παίρνει όλο και μεγαλύτερη κλίση προς τα πάνω. Ρίχνω μια ματιά στο υψόμετρο... 3.000 πόδια... 4.000... 4.500... Η κλίση ανόδου αυξάνεται. Η ταχύτητα μειώνεται σταδιακά. Κοιτάω το ρολόι... 00.06 π.μ.

Η ώρα ακριβώς που πέθανε ο Λάρρυ.

Με τρόμο συνειδητοποιώ ότι το αεροπλάνο ξεφεύγει από τον έλεγχο μας. Το στόμα μου είναι στεγνό, ο ιδρώτας κυλάει στην πλάτη μου...

Τριτώνει το κακό! Πριν δύο βδομάδες ένα αεροπλάνο της KLM συγκρούστηκε στον αέρα με ένα της Pan Am στις Καναρίους. Χάθηκαν 581 άτομα. Πριν μια βδομάδα ένα DC - 9 της «Σάουθερν» κατέπεσε και συνετρίβη στην Γεωργία προκαλώντας τον θάνατο 71 ατόμων. Και τώρα εμείς.

Τι περίεργο. Έχω την αίσθηση ότι είμαι μετέωρος στο διάστημα, και ότι παρατηρώ το Τράισταρ από έξω. Βλέπω το ασημένιο τζετ, με τα φώτα να λαμπυρίζουν, να παραπαίει, να κλίνει αριστερά και να βουτάει κατακόρυφα μέσα στον ωκεανό.

Θεέ μου, ποιος θα το πει στην Σάλλυ, τη γυναίκα μου; Έχασε τον Λάρρυ, και τώρα εμένα. Τα παιδιά μας έχασαν έναν αδελφό και τώρα τον πατέρα τους.

Βλέπω το πόρισμα για το ατύχημα. «Λάθος χειριστού. Ο χειριστής έχασε τον προσανατολισμό του ενώ εκτελούσε απογείωση υπεράνω θαλάσσιας περιοχής σε συνθήκες πτήσεως με όργανα».

Είχα κουραστεί να διαβάζω τέτοια πορίσματα με «πιθανό αίτιο». Αισθάνθηκα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Λάθος χειριστού; Μετά τις αναρίθμητες νυκτερινές απογειώσεις πάνω από θαλάσσιες περιοχές του Ειρηνικού στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Πόλεμο της Κορέας; Χιλιάδες απογειώσεις από διαδρόμους σε κοραλλιογενές έδαφος ή σε χώμα;

Διάφορες εικόνες περνούν από τα μάτια μου... τα νέα του δυστυχήματος να φτάνουν στις οικογένειες των επιβατών και στις δικές μας. Ο θάνατος του Λάρρυ χίλιες φορές ακόμα. Νοιάζομαι για τους επιβάτες, για το πλήρωμα μας. Έχω ευθύνη για τη ζωή τους. Μπορεί τελικά να χαθεί το αεροπλάνο, αλλά όχι επειδή δεν βάλαμε τα δυνατά μας!

Συγκεντρώνω όλη την προσοχή μου στην πλοήγηση του αεροσκάφους -άντωση, οπισθέλκουσα, κλίση ανόδου και ώση... ώση! Νάτο! Η ώση επιδρά στην κλίση ανόδου, και η οπισθέλκουσα επιδρά στην ταχύτητα αέρος. Αν μειώσω την κλίση ανόδου και ανακτήσω την ταχύτητα, μπορεί να γίνει κάτι.

Από τους τρεις κινητήρες του L-1011, ένας βρίσκεται κάτω από το αριστερό φτερό, ένας κάτω από το δεξί, και ο τρίτος στην πρύμνη, ψηλά πάνω από την άτρακτο. Αύξηση της ώσης που παρέχεται από τους κινητήρες των φτερών τείνει να σπρώξει το ρύγχος προς τα κάτω. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο! Αλλά θα πετύχει ο χειρισμός; Αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω είναι παράλογο, αν σκεφτεί κανείς ότι είμαστε στα όρια της απώλειας στήριξης.

Μειώνω την ισχύ και στους τρεις κινητήρες. Ο Γουΐλ και ο Στήβ δεν πιστεύουν τα μάτια τους. Αυξάνω την ισχύ του πίσω κινητήρα στο ανώτατο σημείο. Μια μικρή βελτίωση στην «αίσθηση» ελέγχου. Το ρύγχος σταθεροποιείται σε γωνία μικρότερη από 20 μοίρες. Τώρα δίνω μεγαλύτερη ισχύ στους κινητήρες των φτερών για να ανακτήσω την ταχύτητα και να εμποδίσω την απώλεια στήριξης.

Σιγά - σιγά η κατάσταση φαίνεται να βελτιώνεται. Με το χειριστήριο σπρωγμένο όλο εμπρός, η γωνία κλίσης του ρύγχους παραμένει σταθερή στις 18 μοίρες και ανασύρουμε τα πτερύγια καμπυλότητας καθώς βγαίνουμε από τα σύννεφα στα 9.000 πόδια. Αλλά η άνοδος συνεχίζεται και ειδοποιούμε τον έλεγχο εναερίου κυκλοφορίας. Ελευθερώνουν όλα τα ύψη.

Ο Λάρρυ ήταν πολύ αδύνατος για να παίξει αμερικάνικο ποδόσφαιρο και πάντα το πιο μικροκαμωμένο από τα παιδιά στο Παιδικό Πρωτάθλημα Μπαίζημπωλ. Και πόσο τον ενοχλούσε. Για αυτό τον ενεθάρρυνα να δοκιμάσει το απλό ποδόσφαιρο - η ταχύτητα και ευελιξία του τον έκαναν ιδεώδη για αυτό το άθλημα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τότε που μου είπε ότι πέτυχε να μπει στη σχολική ομάδα. Μπορούσα να τον βοηθήσω σε κάτι τέτοια πράγματα, αλλά όχι σε κάτι τόσο σημαντικό όσο η ίδια του η ζωή.

Στα 14.500 πόδια μειώνω την ισχύ στους κινητήρες των φτερών. Το αεροπλάνο ανταποκρίνεται αργά. Η άνοδος σταματάει. Αυξομειώνοντας την ισχύ των κινητήρων σταθεροποιώ το επίπεδο πτήσης στα 10.000 πόδια. Αλλά ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι με το ρύγχος σε γωνία κλίσεως 14 μοιρών θα καταφέρω να διατηρήσω αυτό το επίπεδο πτήσης. Συνήθως η γωνία είναι ανάμεσα σε μηδέν και δύο μοίρες. Υπολογίζω τα όρια ταχύτητας μέσα στα οποία πρέπει να βρίσκομαι. Αν πάω πιο γρήγορα, θα είναι αδύνατο να ρυθμίσω την κλίση και το ύψος. Αν πάω πιο σιγά, θα έχουμε απώλεια στήριξης... 185 με 190 κόμβοι είναι η μεγαλύτερη ταχύτητα μας. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να την ελέγξω είναι με τα χειριστήρια ισχύος.

Βρισκόμαστε στη μέση της απόστασης από το Σαν Ντιέγκο στο Λος  Αντζελες. Πρέπει να προσγειωθούμε σύντομα αλλά το Σαν Ντιέγκο είναι κλειστό λόγω καιρικών συνθηκών. Το Παλμνταίηλ και η βάση Έντουαρντς έχουν κλείσει για τη νύχτα. Η ώρα είναι 00.35 π.μ. Μπορούμε να πάμε λίγο πιο πέρα, στο Φοίνιξ ή στο Λας Βέγκας, αλλά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ανεβούμε για να περάσουμε πάνω από τα βουνά της Σιέρρα Νεβάδα. Αν συναντήσουμε ατμοσφαιρικούς στροβιλισμούς μπορεί να χάσουμε και αυτόν τον λίγο έλεγχο.

Δεν μένει άλλο από το Λος Άντζελες, τον αρχικό προορισμό μας. Ο καιρός εκεί είναι κακός, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είναι όμως δυνατή η ενόργανη προσέγγιση με τόσο μικρό έλεγχο πάνω στο αεροπλάνο;

Η πόρτα του χειριστηρίου ανοίγει. Η Τζαίην Χούπερ, προϊσταμένη αεροσυνοδός, ρωτάει: «Παιδιά, τι γίνεται εδώ πέρα; Μόλις που μπορώ να σταθώ όρθια!»

Της εξηγώ σύντομα και αποφασίζουμε να μετακινήσουμε όλους τους επιβάτες προς το μπροστινό μέρος του αεροπλάνου, για να έχουμε το κέντρο βάρους πιο μπροστά. Λέω στην Τζαίην να είναι προετοιμασμένη για επείγουσα εκκένωση του αεροπλάνου. «Προετοιμάσου για το χειρότερο και προσευχήσου για το καλύτερο.»

Μερικά σταθεροποιημένος στα 10.000 πόδια, συνεχίζω να εξισορροπώ την ισχύ των τριών κινητήρων για να διατηρώ τον έλεγχο της διεύθυνσης. Εν τω μεταξύ ελέγχουμε και πάλι όλα τα όργανα πτήσεως. Η αιτία παραμένει μυστήριο.

Τώρα έχουμε και το πρόβλημα της προσγείωσης. Θα τα καταφέρω, με μόνο τα χειριστήρια ισχύος των κινητήρων να ελέγξω τη γωνία κλίσης του ρύγχους; Η ανώμαλα μεγάλη γωνία που αναγκαζόμαστε να διατηρούμε θα κάνει την ουρά να ακουμπήσει στο έδαφος πριν από τους τροχούς. Αν πάλι έχουμε «επίδραση εδάφους» - ένα στρώμα από αέρα με μεγάλη πίεση ανάμεσα στο αεροπλάνο και τον διάδρομο προσγειώσεως - τότε θα γλιστρήσουμε μέχρι έξω από το αεροδρόμιο. Χειρότερα ακόμη, καθώς μειώνω την ισχύ και οριζοντιώνω το αεροπλάνο πριν από την προσγείωση, μπορεί να σηκώσει απότομα το ρύγχος, να έχουμε απώλεια στήριξης και να συντριβούμε.

Μπορούμε να κατέβουμε μόνο μια φορά, μια και δεν υπάρχει τρόπος για δεύτερη προσέγγιση αν δεν ευθυγραμμιστούμε με τον διάδρομο προσγειώσεως ή αν η ταχύτητα είναι πιο μεγάλη, ή το ύψος πάνω από το ενδεδειγμένο. Από ποια κατεύθυνση να προσγειωθούμε; Το αεροδρόμιο μας πληροφορεί ότι υπάρχουν σύννεφα στα 700 πόδια και η ορατότητα είναι 4 μίλια. Θα πρέπει να γίνει ενόργανη προσέγγιση, και η καλύτερη από αυτές θα μας φέρει πάνω από κατοικημένες περιοχές.

Όχι! Τι ολοκαύτωμα θα προκαλούσαμε αν χάναμε τον έλεγχο! Αποκλείεται. Θα βάλουμε κατεύθυνση για τον διάδρομο 6, και θα προσεγγίσουμε από την πλευρά του ωκεανού. Ερχόμαστε σε επαφή με το Ραντάρ Ελέγχου Προσέγγισης του Λος Άντζελες και τους ειδοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση επείγουσας ανάγκης. Έχω ακούσει πιλότους να αποκαλούν τον Διάδρομο 6 η «Μαύρη Τρύπα» - πάνω από τον μαύρο ωκεανό, χωρίς φώτα για σημείο αναφοράς.

Αρχίζουμε την κάθοδο μας, και το φως του φεγγαριού χάνεται καθώς μπαίνουμε μέσα στα σύννεφα, με μόνο τα όργανα να μας καθοδηγούν.

Ο Λάρρυ δεν τα κατάφερνε με τη γεωμετρία. «Δεν θα την καταλάβω ποτέ, μπαμπά,» "έλεγε θλιμμένος. «Μένω όλο και πιο πολύ πίσω και δεν βλέπω και γιατί πρέπει να ξέρω γεωμετρία.» Του έδειξα τις πρακτικές εφαρμογές της γεωμετρίας και του είπα ότι μια από αυτές μας βοηθούσε κάθε φορά που πετάγαμε με το μικρό αεροπλάνο μας, το Σέσνα 172. «Ας τα πάρουμε ένα-ένα, Λάρρυ,» του είπα.

 

Αποφασίζω να κάνω μια-μια τις αλλαγές, πρώτα μεταβάλλοντας τη γωνία των πτερυγίων καμπυλότητος στα φτερά και προσαρμόζοντας ανάλογα την κλίση του ρύγχους. Κατεβαίνουμε μέσα από τα μαύρα σύννεφα.

Στα 2.500 πόδια φωνάζω: «Τροχοί κάτω!» Οι υδραυλικές αντλίες βουίζουν και οι τεράστιες πόρτες του φατνώματος που περιέχει το σύστημα προσγείωσης ανοίγουν με γδούπο.

Ξαφνικά το Τράισταρ παίρνει κλίση προς τα πάνω! Σπρώχνω απότομα το πηδάλιο προς τα μπρος. Τρία μίλια ακόμα και θά 'χανα τον έλεγχο!

Η πρώτη μου σκέψη είναι να επιχειρήσω αναγκαστική προσθαλάσσωση. Θα επιζήσουμε όμως; Η ταχύτητα των 180 κόμβων είναι τρομερά μεγάλη για πτώση στη θάλασσα. Όχι!

Αυξάνω την ισχύ στον πίσω κινητήρα, τη μειώνω στους κινητήρες των φτερών και αλλάζω τη θέση των πτερυγίων καμπυλότητας. Σιγά-σιγά το ρύγχος αρχίζει να κατεβαίνει. Και πάλι έχουμε σταθεροποιηθεί στο ίχνος κατολίσθησης για ενόργανη προσέγγιση.

Ο ασύρματος του αεροδρομίου του Λος Άντζελες σπάει τη σιγή: «Ελεύθερος για προσγείωση, Δέλτα 1080.»

Στα 700 πόδια βγαίνουμε από τα σύννεφα και τα φώτα του διαδρόμου προσγειώσεως τρεμοπαίζουν εμπρός μας. Τα χέρια μου σφίγγουν το πηδάλιο. Θα χτυπήσει η ουρά; Θα σκάσουν τα λάστιχα; Ο διάδρομος όλο και πλησιάζει.

«Θα ακουμπήσω ακριβώς στο κέντρο... και ό,τι γίνει,» μουρμουρίζω.

Κρτσ-κανκ! Προσγείωση!

«Δεν μπορώ να κατεβάσω το ρύγχος,» φωνάζω στον Γουίλ καθώς το αεροπλάνο καταβροχθίζει τα μέτρα που μας χωρίζουν από το τέρμα του διαδρόμου. «Βοήθα με στα χειριστήρια!» Πατάω απότομα τα φρένα και αναγκάζω το ρύγχος να κατεβεί. Ο Γουίλ διαβάζει φωναχτά τις ενδείξεις στο ταχύμετρο: «130 κόμβοι... 120... 100... 80... 60 κόμβοι. Δόξα νά 'χει ο Θεός!» αναφωνεί.

Ενώ κοντεύουμε να ακινητοποιηθούμε στο έδαφος, ο ασύρματος από τον Πύργο Ελέγχου φωνάζει βραχνά: «Όλα εντάξει, Δέλτα 1080;»

«Πες τους ότι είμαστε εντάξει και ότι θα το οδηγήσω στη θύρα αποβίβασης,» λέω στον Γουίλ.

Για πρώτη φορά αισθάνομαι την αδρεναλίνη να μειώνεται στο αίμα μου. Οι επιβάτες και το πλήρωμα είναι ασφαλείς. Το Τράισταρ δεν μας πρόδωσε.

Λάρρυ, ευλογημένος νά 'σαι, δεν μπόρεσα να είμαι δίπλα σου όταν εσύ χρειαζόσουν βοήθεια...

Καθώς τροχοδρομούμε προς τη θύρα, θυμάμαι ψήγματα από μια προσευχή... κάτι για το χάρισμα να δέχεσαι... νάτο, το βρήκα. Λίγο ακόμη και θα την έλεγα δυνατά: «Θεέ μου, δίνε μας τη γαλήνη να δεχθούμε ό,τι δεν μπορεί να αλλάξει, το κουράγιο να αλλάξουμε ό,τι μπορεί να αλλάξει, και τη σοφία να μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ των δύο.»

Λάρρυ, τα καταφέραμε μια χαρά. Ίσως η βοήθεια που έδωσα σε όλους μας σ' αυτό το αεροπλάνο να με εξιλεώνει λίγο για ό, τι δεν μπόρεσα να κάνω για σένα.

Ευχαριστώ τον Θεό που με βοήθησε να αλλάξω ό,τι μπορούσε να αλλάξει, που μας βοήθησε να φθάσουμε ασφαλείς. Η πόρτα του θαλάμου διακυβέρνησης ανοίγει. Η Τζαίην Χούπερ ορμάει μέσα και ψιθυρίζει: «Όλοι μας προσευχόμασταν εκεί πίσω.»

Έξω ένα τσούρμο μηχανικών κυκλώνει το αεροπλάνο. Οι επιβάτες δεν έχουν ιδέα για το θαύμα που έγινε. Πολλοί από αυτούς θα συνεχίσουν την Πτήση 1080 στο δεύτερο σκέλος της για το Ντάλλας. Αλλάζουμε αεροπλάνο.

Απογειωνόμαστε και βρισκόμαστε εν πτήσει όταν η Τζαίην Χούπερ, προσπαθώντας με κόπο να πνίξει το γέλιο της, μας φέρνει ένα σημείωμα. Είναι ενός επιβάτη που επιβιβάστηκε στο Σαν Ντιέγκο: «Όλο αυτό το σούρτα-φέρτα στο Λος Άντζελες θα με κάνει να χάσω την ανταπόκριση στο Ντάλλας. Τι σκοπεύετε να κάνετε;»

Κουνώντας το κεφάλι μου, σηκώνω το βλέμμα μου και χαμογελάω. «Πες του ότι θα βάλουμε τα δυνατά μας.»

Από το περιοδικό Guicleposts

Όσοι ενδιαφέρονται για το περιστατικό μπορούν να διαβάσουν παρακάτω στα αγγλικά το άρθρο του πιλότου του αεροσκάφους που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό American Pilot του Ιουλίου 1978 εδώ:

http://www.tristar500.net/articles/flight1080.pdf

Πηγές :

ΕΠΙΛΟΓΗ

http://blog.tristar500.net/2017/08/delta-flight-1080-incident.html