Για τους ποιητές και την Ελλάδα!

Για τους ποιητές και την Ελλάδα!

Οι στίχοι που κάποιοι νομίζουν ότι ξέχασαν οι Έλληνες

Επειδή κάποιοι νομίζουν ότι επειδή πέθανε ο Ρίτσος τον ξεχάσαμε: 

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις

εκεί που πάει να σκύψει

με το σουγιά στο κόκκαλο

με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται απο ξαρχής

κι αντριεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό

με το καμάκι του ήλιου

Κι ακόμα: 

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Επειδή κάποιοι νομίζουν ότι επειδή ο Ελύτης δεν ζει πια ξεχάσαμε: 

Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή

Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης

O Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο

Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα

Kάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας άντικρυ

Στο θάνατο ―κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει.

Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κι ήβρε το θάρρος

Kαταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο

Kιάλια, τηλέμετρα, όλμοι, κέρωσαν!

Κι ακόμα: 

Όμορφη και παράξενη πατρίδα 
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια - πιάνει φτερωτά

στήνει στη γη καράβι - κήπο στα νερά

κλαίει φιλεί το χώμα - ξενιτεύεται

μένει στους πέντε δρόμους – αντρειεύεται

Κάνει να πάρει πέτρα - τηνε παρατά

κάνει να τη σκαλίσει - βγάνει θάματα

μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι - πιάνει ωκεανούς

ξεσηκωμούς γυρεύει - θέλει τύραννους

Επειδή κάποιοι νομίζουν ότι επειδή δεν υπάρχει στη ζωή ο Σεφέρης εμείς δεν τον ακούμε πια: 

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά

που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,

μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές,

που ηχούν και πού τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας

ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.

Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε

τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.

Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα

γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.

Πώς γεννήθηκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Γι' αυτό, για εκείνους και για όλα αυτά: ΜΑΖΙ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ τώρα και πάντα