ΟΙΝΟΣ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ

Το κρασί, όχι μόνο δεν παχαίνει, όχι μόνο δεν βλάπτει, όχι μόνο δεν αδιαφορεί για την υγεία μας αλλά, αντίθετα, συμβάλλει ουσιαστικά στη διατήρηση της και βοηθά και στην πέψη

Στην υγειά μας

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΔΗ

Παντού στον κόσμο εμείς το κοινό βρισκόμαστε κάτω από τη συνεχή ομοβροντία των μαζικών μέσων και των ειδικών φυλλαδίων εκλαϊκευμένης ιατρικής των εφημερίδων, για το πώς να μείνουμε υγιείς.

Ξεχωριστή θέση σ' αυτού του είδους τις συστηματικές βολές έχουν και οι προειδοποιήσεις για τη χρήση του οινοπνεύματος και μάλιστα ακόμα και με τη μορφή που μας το χάρισε αρχέγονα ο Διόνυσος. Βλάπτει, λένε. Είναι το εισιτήριο σου στην κάθε αρρώστια, διατείνονται περισπούδαστοι γιατροί. Κακό για την καρδιά σου, απειλούν διαπρεπείς διαιτολόγοι. Και σε γεμίζουν με φόβους και δισταγμούς.

Σ' αντίθεση μ' αυτά, όταν ο κόσμος συμβουλευόταν παλιότερα τις γραφές, έβρισκε τον Απόστολο Παύλο να παραγγέλλει στον Τιμόθεο: «Μηκέτι υδροπότει... Μην πίνεις πια μόνο νερό, άλλα κάνε χρήση λίγου κρασιού για τη διατροφή σου και τις πολλαπλές ασθένειες σου». Και μ' αυτή την ανάγνωση ο κόσμος αυτός, που αργότερα έγινε το κοινό των μέσων, πατούσε τα σταφύλια του κι έπινε άφοβα το κρασί του.

Ωστόσο, φαίνεται πως σιγά σιγά έρχονται και οι σύγχρονες μας θετικές κι εργαστηριακές επιστήμες - ακτίνα ελπίδας - να συμφωνήσουν με τα ιερά κείμενα: το κρασί - με μέτρο, όπως και για τον Τιμόθεο - όχι μόνο δεν βλάπτει, όχι μόνο δεν αδιαφορεί για την υγεία μας αλλά, αντίθετα, συμβάλλει ουσιαστικά στη διατήρηση της, δημοσιεύει πρόσφατα το έγκυρο «British Medical Journal». Προσεκτικές στατιστικές υποδηλώνουν ότι οι συνηθισμένοι σε δυνατά οινοπνευματώδη Δανοί, μετά την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και την ευχέρεια να προμηθευτούν φθηνότερα καλά κρασιά, αύξησαν την κατανάλωση τους του κρασιού από το 1975 έως το 1992 σχεδόν στο διπλάσιο, ενώ η συνολική κατανάλωση οινοπνεύματος έμεινε κατά την ίδια περίοδο σταθερή. Παράλληλα -και πιο ενθαρρυντικά - η διαπιστωμένη ιατρικά προστασία, που προσφέρουν τα δυνατά οινοπνευματώδη σε μικρές ποσότητες εναντίον των καρδιοπαθειών, ενισχύεται απ' το κρασί, όπου και τα ποσοτικά όρια είναι πολύ πιο γενναιόδωρα. Οι καμπύλες δείχνουν για όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πως η συχνότητα της στεφανιαίας νόσου είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την κατανάλωση του κρασιού.

Δεν σημαίνει, βέβαια, πως για να 'χουμε την υγειά μας πρέπει να 'μαστέ συνεχώς στο κέφι...

Αλήθεια, όμως, είναι πως οι ταννίνες του κρασιού απομακρύνουν την καρδιοπάθεια σε αναλογία με τις ταννίνες και του τσαγιού, που ποτίζει αδιάλειπτα τους λιγότερο καρδιακούς ανθρώπους της Γης, τους Ιάπωνες. Είναι επίσης αλήθεια πως το κόκκινο κρασί περιέχει τις ισχυρές θεραπευτικές πολλών ασθενειών και ελπιδοφόρες κατά του καρκίνου ανθοκυανίνες. Κι ακόμα πιο παρήγορο, πως μέσα του βρίσκεται το θαυματουργό σαλικυλικό οξύ, η ασπιρίνη δηλαδή, κατάλληλο κατά παντός της υγείας μας εχθρού.

Φάρμακο, λοιπόν, το κρασί; Έτσι φαίνεται - και με ιδιαίτερο μάλιστα τρόπο λήψης. Ποτήρι ποτήρι, γουλιά τη γουλιά και μ' εκτίμηση για τις χάρες του.

ΟΙΝΟΣ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ

Επειδή πολλά έχουν λεχθεί μέχρι σήμερα και για το περιβόητο αυτό θέμα των οινοθερμίδων, αγαπητοί μου αναγνώστες, ας ασχοληθούμε και λίγο με αυτό το ζήτημα, αναλύοντας τις θερμίδες που περιέχει ένα τυχαίο αλλά αντιπροσωπευτικό γεύμα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα ανακαλύψουμε μαζί τον θεμελιώδη ρόλο που διαδραματίζει η ταυτόχρονη κατανάλωση ενός κρασιού, με κάποιο συγκεκριμένο έδεσμα... Το γεύμα που διαλαμβάνει  ένα  πρώτο πιάτο με σαλάτα (αγγουρο-ντομάτα) και ένα τζατζίκι (200 θερμίδες), ένα κομμάτι ψωμί πενήντα γραμμαρίων (125 θερμίδες), το κυρίως πιάτο με το τέταρτο ενός κοτόπουλου στη σούβλα (250 θερμίδες), 200 γρ. πατάτες στο φούρνο (160 θερμίδες), και κάποια σάλτσα, δέκα γρ. (30 θερμίδες). Ετσι, μέχρι αυτή τη στιγμή έχουμε καταναλώσει 665 θερμίδες, κάτι δηλαδή που είναι λογικό για ένα γεύμα.

Στη συνέχεια, όμως, του γεύματος δεν λείπει συνήθως και κάποιο γλυκό, το οποίο διπλασιάζει ουσιαστικά το προηγούμενο σύνολο των θερμίδων. Πρόκειται για μια γλυκιά συνήθεια του λαού μας, στην οποία ελάχιστοι μπορούν να αντισταθούν. Συνήθως δεν κρίνεται από τους οικοδεσπότες ως απαραίτητη για την ολοκλήρωση μιας επίσημης γαστρονομικής συνάντησης. Γλυκιά συνήθεια, αλλά όχι και τόσο καλή...

Από την άλλη μεριά όμως, όσες θερμίδες και να περιέχουν οι προκλητικές αυτές λιχουδιές, δεν είναι δυνατόν να τις στερούμαστε μονίμως. Γι' αυτό η τέχνη της γαστρονομίας, μαζί με την επιστήμη της διατροφής μας προτείνει να τρώμε... έξυπνα, αποκαλύπτοντας το μεγάλο μυστικό του τελικού θερμιδομετρητή που κρύβεται πίσω από την τεχνική των ιδανικών συνδυασμών εδεσμάτων και ποτών. Για παράδειγμα, λοιπόν, αν στο τέλος του γεύματος ακολουθήσει και φρούτο, τότε το πράγμα περιπλέκεται, όχι τόσο λόγω των 60 θερμίδων ενός μήλου, ή των 120 μιας μπανάνας, αλλά για το γεγονός ότι η ταυτόχρονη κατανάλωση του με άλλα φαγητά δυσχεραίνουν τη διεργασία της πέψης.

Γνωρίζουμε ήδη από παλιά, ότι το άμυλο που περιέχεται όχι μόνο στο ψωμί, αλλά και σε πολλές άλλες τροφές, διασπάται ευκολότερα, με την παρουσία ενός ενζύμου που περιέχεται στο σάλιο και λέγεται πτυαλίνη. Αυτό, λοιπόν, το ένζυμο   φαίνεται   ότι   κατάστρέφεται από τα φρούτα, τα οποία όταν συναντήσουν την ίδια ώρα κάποιο κρεατικό ή τυρί μέσα στο στομάχι, μπλοκάρουν την πέψη, ζυμώνονται και χάνουν όλες τους τις βιταμίνες.

Αντίθετα, όταν (αντί για φρούτο στο τέλος του γεύματος) δοκιμάσουμε κάποιο κομμάτι τυρί με ένα ποτήρι κρασί, διευκολύνουμε την πέψη με την παρουσία του αλκοόλ, ενώ η χαρά και η ευθυμία στο τραπέζι μεγαλώνει καθοριστικά. Πολύ σωστά, λοιπόν, το κρασί θεωρείται ο μοναδικός  καταλύτης της χώνεψης, ο οποίος διατηρεί επίσημα και την ικανότητα μείωσης των θερμίδων κάποιου γλυκού.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να συμπεράνουμε, ότι για το κλείσιμο κάθε ιδανικού γεύματος, το κρασί βοηθά ουσιαστικά την πέψη, προσφέροντας βιταμίνες και ιχνοστοιχεία στον οργανισμό, αλλά και μια μοναδική απόλαυση λιγοστών τελικά θερμίδων.    

Ξέρετε όμως πόσες φορές έχω ακούσει ότι «το κρασί παχαίνει γιατί περιέχει σάκχαρη;». Υπάρχουν δηλαδή ακόμη ορισμένοι καταναλωτές που πιστεύουν ότι επειδή αρχικά το σταφύλι είναι γλυκό, τα σάκχαρα παραμένουν και μέσα στο κρασί που καταναλώνουμε. Ας μάθουν λοιπόν ότι το σάκχαρο διασπάται κατά τη διάρκεια της ζύμωσης και ότι από τα 200 γραμμάρια που βρίσκονται αρχικά στο λίτρο ενός μούστου, τελικά στο μπουκάλι ενός ξηρού κρασιού υπάρχουν λιγότερο από... δύο γραμμάρια. Έτσι ένα κλασικό ξηρό λευκό ή κόκκινο κρασί, όχι μόνο δεν επιβαρύνει με πολλές θερμίδες τον οργανισμό, αλλά τον βοηθάει να «κάψει» και τις τυχόν παραπανήσιες.

Εξάλλου οι καταπραϋντικές ιδιότητες του κρασιού, μαζί με την ικανότητα καταπολέμησης του άγχους, είναι εδώ και χρόνια τώρα, επιβεβαιωμένες και από την ιατρική επιστήμη, που διακηρύσσει άφοβα και σταθερά, ότι ένα ποτήρι κρασιού κλείνει με τον πιο ευχάριστο και υγιεινό τρόπο ένα καλό γεύμα. Πόσοι καταναλωτές όμως γνωρίζουν όλες αυτές τις αλήθειες, πόσοι γιατροί θα ήθελαν να μας μιλήσουν ξεκάθαρα, πόσοι διαιτολόγοι και οινολόγοι σήμερα μπορούν να μας αποκαλύψουν και να αποδείξουν τα κρυφά μυστικά της θρεπτικής αξίας του κρασιού, και πόσοι διαφημιστές προτιμούν ακόμη να σιωπούν συνειδητά, προβάλλοντας έντεχνα και επιδερμικά τόσο και τόσα ξενόφερτα ποτά μιας ευμάρειας που μας πτωχαίνει;

Πηγές:

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ