Ένα «μπράβο» σ’ εκείνους που σκέφτηκαν (και) τα θύματα χωρίς φωνή

Ένα «μπράβο» σ’ εκείνους που σκέφτηκαν (και) τα θύματα χωρίς φωνή

Εκείνα που δεν μιλούν τη γλώσσα σου για να καλέσουν σε βοήθεια.

Γράφει η Όλγα Παρθενέα-Γεωργάτσου

Βρισκόμαστε λίγο πριν ο αριθμός των θυμάτων της καταστροφικής πυρκαγιάς που καίει την Αττική και άλλες περιοχές της Ελλάδας τις τελευταίες ώρες φτάσει στα 80.

Πολλοί νεκροί, ακόμα περισσότεροι τραυματίες και πάνω από 1.000 κατεστραμμένα σπίτια είναι ο απολογισμός των τελευταίων ντροπιαστικών 24ωρων που έγραψαν θλιβερή ιστορία.

Μη μένοντας στους αριθμούς, το μυαλό όλων είναι στις οικογένειες που διαλύθηκαν εν μία νυκτί  αλλά και στα ψυχικά τραύματα μικρών και μεγάλων που είδαν τον θάνατο να βρίσκεται κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής.

Στην εποχή που όλοι έχουν λόγο στα social media και μεγάλη μερίδα επιλέγει να ασκήσει κριτική με καταγγελτικό λόγο που αγγίζει τα όρια της αναισθησίας –διότι το τελευταίο που θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει τις ώρες αυτές είναι να βρεις κάποιον να αποδώσεις ευθύνες-, υπήρξε και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που απέδειξαν πως δεν έχουν ξεχάσει να είναι άνθρωποι.

Απλά άνθρωποι. Ούτε επαγγελματίες, ούτε δημοσιοσχεσίτες.

Μέσα σε ελάχιστες ώρες συγκεντρώθηκε στο 100% του το αίμα που απαιτούνταν για τους εγκαυματίες, τρόφιμα, νερό και τα είδη πρώτης ανάγκης για όσους έχασαν τα πάντα.

Πώς να μην θαυμάσεις αυτούς τους ανθρώπους που έδωσαν ό,τι μπορούσαν; Χρήματα, τρόφιμα, τα σπίτια τους για να μείνουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καν προσωπικά; Που έσπευσαν να δώσουν μέχρι και το αίμα τους; Από τους απλούς πολίτες – εθελοντές μέχρι τους πυροσβέστες –ναι, αυτούς των 900 ευρώ!- τα «μπράβο» και τα «ευχαριστώ» δεν φτάνουν.

Τις ίδιες ακριβώς λέξεις χρωστάμε, όμως, και σε μία άλλη κατηγορία ανθρώπων που έσπευσαν να σκεφτούν και το λιγότερο –για πολλούς- προφανές: «Και τα ζώα;».

Εκείνα που ζούσαν στους δρόμους, στο δάσος και τα σπίτια εκείνων που έφυγαν μέσα στον απόλυτο πανικό μήπως προλάβουν να σώσουν τη ζωή τους; Τι απέγιναν αυτές οι ψυχές;

Πολλά εξ’ αυτών σώθηκαν την τελευταία στιγμή όταν χέρια εθελοντών τα άρπαξαν μέσα από τις φλόγες. Σε χρόνο – ρεκόρ δημιουργήθηκαν πολλές διαδικτυακές ομάδες και σελίδες με κοινό τίτλο «Χάθηκαν – Βρέθηκαν» που αφορούν φυσικά στα κατοικίδια των πληγεισών περιοχών που κατέληξαν έντρομα να δίνουν τη δική τους μάχη. Μόνα και

κατατρομαγμένα.

Δυστυχώς τα σχόλια τύπου «εδώ κινδύνευσαν άνθρωποι, τα σκυλιά θα σκεφτούμε;», δεν έλειψαν. Και δεν ήταν λίγα. Υπάρχουν, βλέπεις, κι αυτοί οι άνθρωποι.

Από την άλλη, ορισμένοι έσπευσαν να κατηγορήσουν τους ιδιοκτήτες τους που έφυγαν και τα άφησαν πίσω τους να χαθούν. Κι αυτό λάθος. Μήπως παραήμασταν αυστηροί;

Τα ζώα που βρέθηκαν με κομμένες αλυσίδες να περιφέρονται στην καυτή άσφαλτο των δρόμων ή να έχουν βρει την ανακούφιση από τα τραύματά τους μέσα στο θαλασσινό νερό ανέρχονται σε εκατοντάδες. Άλλα πληγωμένα, άλλα υγιέστατα, όλα όμως φοβισμένα. Πολλοί ιδιοκτήτες τα άφησαν ελεύθερα να τρέξουν να σωθούν κι αυτά.

Άλλοι προσπάθησαν να τα πάρουν μαζί τους. Κάποιοι τα κατάφεραν, κάποιοι όχι.

Ποιος μπορεί να ξέρει τι συνθήκες επικράτησαν και όλοι έχασαν όλους; Γονείς τα παιδιά, φίλοι φίλους, αφεντικά κατοικίδια; Ποιος είσαι εσύ που θα το κρίνεις ΚΑΙ αυτό;

Και στην περίπτωση των ζώων, τα θύματα ανέρχονται σε δεκάδες. Σε εκατοντάδες ίσως. Και εκεί όμως αποδείξαμε ότι είμαστε όλοι εδώ:

Από εκείνους που αρκέστηκαν να συνεισφέρουν το ελάχιστο ποσό στους λογαριασμούς αλληλεγγύης, μέχρι τους εθελοντές που έσωσαν τα «θύματα χωρίς φωνή» από τους δρόμους, εκείνους που τα περιθάλπουν και τα φιλοξενούν αλλά και τους γιατρούς που κράτησαν ολημερίς και ολονυχτίς ανοιχτά τα κτηνιατρεία τους για να προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους στα ζώα που τις είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη.

Ζώα με καμένη γούνα, σοβαρά εγκαύματα και –το χειρότερο όλων- τον τρόμο στα μάτια τους.

Θεωρείς λοιπόν πως είναι η ώρα να κρίνεις όλους εκείνους που σκέφτηκαν και τα τετράποδα;

Οι φωτογραφίες που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου είναι πιο σκληρές από ό,τι θα αντέχαμε. Τόσο στην περίπτωση ανθρώπων όσο και σε αυτή των ζώων, αδέσποτων ή μη. Η καταστροφή και ο πόνος της σάρκας που καίγεται είναι ο ίδιος. Και ήρθε ο καιρός να το καταλάβουμε αυτό.

Γι’ αυτό και μόνο αξίζει να πούμε κι ένα «μπράβο» σ’ αυτούς που σκέφτηκαν και τους «λιγότερο σημαντικούς». Που έδωσαν λίγη περισσότερη σημασία και σε εκείνους που δεν είχαν τον τρόπο να ζητήσουν βοήθεια με τη φωνή τους. Αρκέστηκαν σε ένα απεγνωσμένο βλέμμα.

Όπως και να έχει, τίποτα δεν τελείωσε. Ακόμα κυκλοφορούν εκεί έξω τραυματισμένα τετράποδα που αξίζουν κι αυτά την προσοχή σου. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να ζητήσουμε βοήθεια και για αυτά τα πλάσματα.

Οι επιχειρήσεις που μας καλούν να μεταφέρουμε τραυματισμένα ζώα για περίθαλψη είναι πολλές. Πολλοί είναι και οι εθελοντές που έλαβαν και εξακολουθούν να λαμβάνουν δράση.

Μην αγνοείς τον διπλανό σου, ακόμα κι αν τα πόδια που θα μετρήσεις είναι τέσσερα κι όχι δύο…

https://menshouse.gr/epikerotita/89654/ena-mpravo-s-ekeinoys-poy-skeftikan-kai-ta-thymata-choris-foni