Σαν σήμερα μια προσωπική εξομολόγηση
Γράφει η Χριστίνα Πατεδάκη
Σαν σήμερα πριν από 24
χρόνια μου συνέβη ότι πιο αναπάντεχο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο..
Ένα τροχαίο ατύχημα που
άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου..Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες όμως αυτό που μπορώ να
αναφέρω είναι πως ήταν ικανό να χάσω την υγεία μου αλλά και την ΑΝΑΣΑ της ζωής
μου, το όνειρο μου ...το χορό μου... έκτοτε καθημερινά θλίβομαι όμως δεν ψάχνω
το γιατί αλλά πως ...κάθε μέρα ζούμε ένα Θαύμα, αλλά δεν του δίνουμε σημασία!
Αλήθεια πόσοι από μας,
θεωρούμε ως θαύμα, αν δούμε κάποιον να θεραπεύεται με μια προσευχή, να γλυτώνει
από βέβαιο θάνατο, να ανασταίνεται… Αλλά ξεχνάμε πως ίσως το μεγαλύτερο θαύμα
από όλα είναι να είσαι ζωντανός, να περπατάς. Να μπορείς να χαίρεσαι τον
γαλάζιο ουρανό, τη φύση, τους φίλους σου…
Να μπορείς να κλαις, να
γελάς, να σκέφτεσαι, να ονειρεύεσαι… Θαύμα είναι εκείνα τα καταπληκτικά παιδικά
μάτια που λάμπουν από αθωότητα, θαύμα είναι το ξημέρωμα, το δειλινό, το άρωμα
των ανοιξιάτικων λουλουδιών!
Κάθε μέρα ζούμε ένα θαύμα
αλλά δεν του δίνουμε σημασία!
Αξίζει να αφιερώνουμε λίγο
χρόνο κάθε μέρα, να αναλογιζόμαστε τα θαύματα που υπάρχουν γύρω μας και να
χαμογελάμε..
Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω.
Χρόνια πολλά σε όλους
Ένα
τροχαίο της άλλαξε τη ζωή
Η
Χρ. Πατεδάκη, διπλωματούχος της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου, αποκαλύπτεται
στο metrogreece.gr
Από την Κέλλυ Φαναριώτη
Η ιστορία της Χριστίνας θα
μπορούσε να είναι βγαλμένη από μυθιστόρημα. Πριν 20 περίπου χρόνια, ένα 18χρονο
κορίτσι με πάθος για τον κλασικό χορό, παθαίνει ένα τροχαίο ατύχημα που το
καθηλώνει στο κρεβάτι. Μοναδική του έννοια ήταν να καταφέρει να σηκωθεί ξανά
ώστε να συνεχίσει το όνειρο που έζησε
για 13 ολόκληρα χρόνια χορεύοντας. Και τα κατάφερε. Έπειτα από πολλές εγχειρήσεις,
απόρριψη φίλων και ατέλειωτες ώρες μοναξιάς, περπάτησε ξανά. Η Χριστίνα
Πατεδάκη, διπλωματούχος της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου, αποκαλύπτει στο
metrogreece.gr την περιπέτειά της, εξηγώντας παράλληλα το λόγο που την κράτησε
δυνατή και αισιόδοξη.
Πως μπήκε ο χορός στη ζωή
σου;
Τελείως μαγικά, δε μπορώ
να το εξηγήσω. Συνειδητοποίησα μια μέρα πως αυτό θέλω να κάνω. Τραβούσα θυμάμαι
από το χέρι τη μαμά μου και πήγαμε να με γράψει σε μια σχολή. Έτσι ξεκίνησαν
όλα σε ηλικία 6 ετών. Παθιάστηκα με τον καιρό και περίμενα πως και πώς να τελειώσω
το σχολείο για να πάω χορό.
Πως ένιωθες την ώρα που
βρισκόσουν πάνω στη σκηνή;
Ένιωθα απερίγραπτα όμορφα.
Μέσα από τις κινήσεις μου στο χορό έμαθα να εκφράζομαι, να βγάζω το θυμό, τη
χαρά μου, το άγχος μου. Σκοπός μου ήταν να μεταδώσω στο θεατή όλα όσα ένιωθα
εκείνη τη στιγμή. Αυτό είναι και το ζητούμενο κάθε χορευτή άλλωστε. Ήταν κάτι
πολύ αληθινό όλο αυτό, λειτουργούσε καταλυτικά στη ζωή μου.
Στα 18 σου χρόνια, ένα
τροχαίο ατύχημα άλλαξε τη ζωή σου και σε καθήλωσε στο κρεβάτι. Ένιωσες θυμό, απόγνωση,
αδικία;
Το ατύχημα ήρθε σε μια
αρκετά καλή περίοδο της ζωής μου. Είχα δώσει τις εξετάσεις μου και περίμενα τα
αποτελέσματα για τη λυρική σκηνή. Όλα άλλαξαν όμως από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ξύπνησα στο νοσοκομείο και από τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου. Μόλις
συνειδητοποίησα τι είχε γίνει ούρλιαξα τόσο πολύ που με άκουσε όλο το
νοσοκομείο. Μοναδική μου έννοια ήταν ότι δεν θα ξαναχόρευα ποτέ, δεν μπορούσα
να το πιστέψω.
Ποια ήταν η συμβολή των
γονιών σου και των φίλων σου σε όλο αυτό που αντιμετώπιζες;
Αν δεν υπήρχαν οι γονείς
μου δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα ήμουν σήμερα. Πρόκειται για την πιο ανιδιοτελή
αγάπη του κόσμου και τους ευχαριστώ τόσο πολύ για όλα. Οι φίλοι μου
εξαφανίστηκαν όλοι. Από τη μέρα που χτύπησα, χάθηκαν εντελώς, ούτε ένα τηλέφωνο.
Δεν ξέρω γιατί. Ο πιο πιστός φίλος, αποδείχθηκε ο σκύλος μου. Δε μπορούσα να
σηκωθώ καθόλου από το κρεβάτι και μόλις τον φώναζα, έσπρωχνε το τραπέζι με το
νερό και τα φάρμακά μου για να το φέρει κοντά μου και να μπορέσω να εξυπηρετήσω
τις ανάγκες μου.
Ατύχημα, μοναξιά και
καθήλωση στο κρεβάτι. Από πού άντλησες τόση δύναμη και ξαναπερπάτησες;
Πέρασα πολύ δύσκολα,
ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Ήμουν 18 χρονών και όλοι εκτός από τους γονείς μου με
παράτησαν. Το να πέσω σε κατάθλιψη ήταν το πιο εύκολο πράγμα. Παρ’ όλα αυτά,
στο μυαλό μου συνεχώς στριφογύριζε η ιδέα του χορού. Έπρεπε να γίνω καλά για να
ξαναχορέψω. Ακολουθούσα λοιπόν πιστά όλες τις οδηγίες του γιατρού ελπίζοντας
πως κάποια στιγμή θα ξαναζήσω το όνειρό μου. Και τα κατάφερα τελικά να σηκωθώ.
Πως ένιωσες τη στιγμή που
περπάτησες ξανά;
Είχα πάει στο γιατρό μου
και ξαφνικά μου λέει: πέτα τις πατερίτσες και προχώρα. Εκεί τα έχασα, φοβήθηκα
ότι δεν θα τα καταφέρω. Κατάφερα να κάνω κάποια βήματα ωστόσο και έκλαιγα από
τη χαρά μου. Δε μπορούσα να το πιστέψω. Άρχισα σιγά σιγά να μαθαίνω να περπατώ
όπως τα παιδιά και το διακομωδούσε διότι αλλιώς θα είχα τρελαθεί.
Χόρεψες έκτοτε;
Όχι. Για 20 σχεδόν χρόνια
δεν το δοκίμασα διότι ξέρω ότι δεν θα καταφέρω να χορεύω όπως πριν και φοβάμαι
να το αντιμετωπίσω αυτό. Θα το κάνω κάποια στιγμή όμως, όταν θα νιώσω έτοιμη.
Θέλω κάποια στιγμή να ανοίξω σχολή χορού και να διδάσκω στους μαθητές μου πώς
να μεταφέρουν στον κόσμο τα συναισθήματά τους μέσα από τις κινήσεις τους.
Παρακολουθείς χορευτικές
παραστάσεις;
Φυσικά, αρκετά συχνά.
Συγκινούμαι πολύ γιατί σκέφτομαι ότι θα μπορούσα κι εγώ να ήμουν εκεί στη
σκηνή, εκείνη τη στιγμή αν δεν συναίβαινε το τροχαίο. Όλα όμως γίνονται για
κάποιο λόγο, το πιστεύω.
Τι σε δίδαξε όλο αυτό που
βίωσες;
Όσο τετριμμένο κι αν ακουστεί,
εκείνο που έμαθα και που βίωσα στο πετσί μου, είναι πως τίποτα απολύτως στη ζωή
δεν είναι δεδομένο. Δυστυχώς το καταλαβαίνουμε μόνο όταν έρθει η στιγμή και
χάσουμε κάποια πράγματα που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένα. Πλέον κάθε πρωί
που ξυπνάω χαμογελάω επειδή είμαι όρθια. Εκείνο που συμβουλεύω πια και τους
φίλους μου είναι να ζουν με ένταση και αγάπη. Να μοιράζονται συναισθήματα, να
εκφράζονται. Η ζωή είναι δώρο και πρέπει αυτό να το εκτιμήσουμε προτού να είναι
αργά.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου