Ο Ευρωπαϊκός Στρατός
Του ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, ΔΝ, αν. Καθηγητή Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
Και ξαφνικά, σε μια Ευρώπη
που κλυδωνίζεται από φυγόκεντρες στάσεις, από την ιταλική επανάσταση και τα εκ
του ασφαλούς ναζάκια, ο γάλλος Πρόεδρος αποφάσισε να κάνει τη φυγή προς τα
εμπρός. Δήλωσε καθαρά, και το επανέλαβε, ότι η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει με
τον δικό της στρατό. Για να αντιμετωπίσει, όπως είπε, τη Ρωσία, την Κίνα, μέχρι
και τις ΗΠΑ, σε ένα θεωρητικό βέβαια σενάριο.
Η κουβέντα δεν είναι
καινούργια. Ήδη την τελευταία χρονιά, με σταθερό τρόπο, η ανάπτυξη κοινών
ευρωπαϊκών δράσεων έρχεται στο προσκήνιο. Και τείνει να γίνει προτεραιότητα.
Επιλογή που τονίζεται από μεγάλους παίκτες της ευρωπαϊκής σκηνής. Για τους
δικούς τους λόγους και σκοπιμότητες. Ως καταλύτης σε όλα αυτά προβάλλεται η
επιλογή του αμερικανού Προέδρου να αναθεωρήσει τους όρους λειτουργίας των μεγάλων
δυτικών συμμαχιών και τις υποχρεώσεις που οι ΗΠΑ έχουν επωμιστεί.
Ως αρχή εργασίας, η
συζήτηση για τις κοινές ευρωπαϊκές αμυντικές δομές είναι ενδιαφέρουσα. Δεν
μπορεί όμως ούτε να υπακούει σε σκοπιμότητες ούτε σε ευκαιριακές ανάγκες. Δεν
είναι η μαγική λύση για να σώσει τα καταρρέοντα ποσοστά δημοτικότητας του
γάλλου Προέδρου, ούτε την υστεροφημία της γερμανίδας καγκελαρίου. Και όπως ένας
γάμος δεν σώζεται με το να κάνει το ζευγάρι νέο παιδί, έτσι και το ευρωπαϊκό
οικοδόμημα δεν μπορεί να στηριχθεί σε «λύσεις» και πολιτικές ενοποίησης, που
δεν έχουν προηγούμενα ωριμάσει. Αντιστρατεύεται όλη τη φιλοσοφία της μέχρι
σήμερα πορείας του.
Αντίστοιχα, δεν αρκεί ο κοινός κίνδυνος ή οι
πολιτικές αποκλεισμού για να δικαιολογηθεί η όποια βιασύνη για τον Ευρωπαϊκό
Στρατό. Αναμφισβήτητα, η Ρωσία και η Κίνα αποτελούν αντιπάλους, για
διαφορετικούς λόγους, στην παγκόσμια πολιτική και εμπορική σκηνή. Μόνο που τους
αντιπάλους αυτούς δεν τους αντιμετωπίζεις με τα όπλα, αλλά με την ανάπτυξη νέων
τεχνολογιών, τις επενδύσεις στους τομείς της κυβερνοασφάλειας και της τεχνητής
νοημοσύνης και την πρόοδο στους τομείς της συνεργασίας και του συντονισμού στην
αντιμετώπιση του υβριδικού πολέμου και στη συλλογή πληροφοριών. Και μόνο ως
αστείο ακούγεται η προοπτική να δημιουργηθεί στρατός για να αποκλεισθούν από
τις προμήθειές του οι αμερικανικές εταιρείες, πάνω στις οποίες στηρίζεται σε
μεγάλο βαθμό η συντήρηση και ο εφοδιασμός των μεγάλων οπλικών συστημάτων των
ευρωπαϊκών χωρών. Και που ο χρόνος μετάβασης σε μια ριζική αναδιάρθρωση θα καθιστούσε
ανεπίκαιρο και τον στόχο για τον Ευρωπαϊκό Στρατό. Που με τη λογική αυτή θα
έπρεπε να αποκλείσει και τις αγγλικές εταιρείες, σε άμεσο χρόνο.
Η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας
είναι μια πολύ σπουδαία υπόθεση. Στην οποία δεν χωράνε αστειάκια και τυχοδιωκτισμοί.
Προϋποθέτει πάνω από όλα σύμπνοια. Ας ξεκινήσουμε με την αποκατάσταση του
αισθήματος εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαίων πολιτών και πάνω
στη βάση αυτή μπορούμε να χτίσουμε. Ακόμα και Στρατό. Που θα ανταποκρίνεται σε
πραγματικές ανάγκες. Και όχι τους δονκιχωτικούς ανεμόμυλους των δημοσκοπήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου