Μια πραγματική ηρωίδα της ζωής

ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

Είναι από αυτές τις «ειδήσεις» που το σύμβολο «λυπάμαι» φαίνεται ανούσιο και πολύ λίγο και πολύ μικρό για να αποδώσει αυτό που νοιώθεις! Ο αγώνας των ανθρώπων που ζουν περιμένοντας το μόσχευμα, ο αγώνας τους μετά, o αγώνας των δικών τους ανθρώπων και των γιατρών και των νοσηλευτών και όλων όσων βρίσκονται κοντά τους, δεν μπορεί να αποδοθεί με λέξεις. Δεν είναι λύπη, είναι πόνος βαθύς τόσος όσο κι η χαρά που δίνει μια επιτυχής μεταμόσχευση, το κουράγιο και η δύναμη της ζωής! 

Η απώλεια δεν αντισταθμίζεται με τίποτα.  Και αν από εδώ μιλάμε για την απώλειά της είναι γιατί η γυναίκα αυτή με την στάση της αποτελεί παράδειγμα δύναμης και κουράγιου για όλους όσους βιώνουν την ανάγκη μεταμόσχευσης ή τον βραχνά μια επώδυνης ασθένειας και όχι μόνο. 

Στη γειτονιά των αγγέλων βρίσκεται πλέον το πρόσωπο - σύμβολο της μεταμόσχευσης, η πρώτη γυναίκα μεταμοσχευμένης καρδιάς που γέννησε στην Ελλάδα, η Ζωή Κωσταρίδη.

Η Ζωή Κωσταρίδη, που ζούσε τα τελευταία χρόνια με την καρδιά ενός 17χρονου δότη, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε τροχαίο, αποτέλεσε μια από τις πιο σπάνιες περιπτώσεις στα παγκόσμια ιατρικά χρονικά.

Είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση καρδιάς το 2004 και παρά το βαρύ ιατρικό ιστορικό της (διατατική μυοκαρδιοπάθεια και βαρεία καρδιακή ανεπάρκεια) μέχρι να γίνει η μεταμόσχευση, κατάφερε το 2011 να φέρει στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι, στο οποίο έδωσε το όνομα του δότη της.

Επίσης, ήταν το πρώτο περιστατικό, στο οποίο όλη η διαδικασία (μεταμόσχευση καρδιάς, κύηση και τοκετός) έγινε στην Ελλάδα. Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε στη διάδοση της Δωρεάς Οργάνων, ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος του συλλόγου μεταμοσχευμένων.

Η Ζωή Κωσταρίδη υπήρξε μια πραγματική ηρωίδα της ζωής.

Την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή μέσω του προσωπικού του προφίλ ο καλός της φίλος, Πέτρος Κακολύρης, ο οποίος έγραψε μία πολύ συγκινητική ανάρτηση.

ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

  

Αν και το γνώριζα, δεν ήθελα ποτέ να έρθει η στιγμή που θα γράψω αυτές τις λέξεις.

Η Ζωή Κωσταρίδη, ο υπέροχος αυτός άνθρωπος δεν είναι πια μαζί μας. Το μεγάλο δώρο που της δόθηκε από την κοινωνία και την επιστήμη και ή ίδια το κατέκτησε επάξια, της το αφαίρεσε η ασθένεια της εποχής. Δεν υπάρχουν δίκαιοι θάνατοι, όμως αυτό της Ζωής είναι πέρα για πέρα άδικος.

Η Ζωή ήταν ένα υπόδειγμα, ήθους, καλλιέργειας, προσφοράς και δύναμης. Μετά τη μεταμόσχευση, έφερε στη ζωή το πολύτιμο αγόρι της τον Αργύρη (το όνομα του δότη), η πρώτη ελληνίδα που το τόλμησε.

Αφιερώθηκε όσο λίγοι στη διάδοση της Δωρεάς Οργάνων, ήταν ιδρυτικό μέλος του συλλόγου μεταμοσχευμένων και μέχρι τέλους ήταν μέλος του Δ.Σ της Σκυτάλης, του συλλόγου μας. Βρέθηκε σε όλες τις μάχες που δώσαμε, όλες τις εκδηλώσεις ακόμα και όταν η κατάσταση της υγείας της δεν της το επέτρεπε.

Ήταν το πρόσωπο που έκλεψε την παράσταση στην παρουσίαση του Εθνικού Μεταμοσχευτικού Κέντρου από το Ίδρυμα Ωνάση τον Οκτώβριο του 2018.

Τελευταία δημόσια παρουσία της στο Προεδρικό Μέγαρο (από όπου και η φωτογραφία) την 1η Νοεμβρίου, Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων, στην οποία, σε ειδική εκδήλωση επανήλθε ο θεσμός της Κάρτας Δωρητή Οργάνων και Ιστών.

Για μένα υπήρξε μια σπουδαία φίλη, πάντα γενναιόδωρη με παρουσία της στις εκδηλώσεις για το βιβλίο μου, από την αρχή (ήταν στο πρώτο πάνελ).

Θα κλείσω με αυτό γιατί το θεωρώ σημαντικό. Η Ζωή είχε όλα τα «προσόντα» να είναι ένα νούμερο της τηλεόρασης. Το αντιμετώπισε πάντα με τη δέουσα διακριτικότητα και σεβασμό στο μεγάλο δώρο που έχουμε δεχτεί (εμείς οι μεταμοσχευμένοι).

Της οφείλουμε πολλά για τα μαθήματα ζωής που μας παρέδωσε. Θα τη θυμόμαστε πάντα για τη δύναμη και την καλλιέργεια της ψυχής της.

Ζωή μας δεν ξέρω αν έχει νόημα αλλά σ’ ευχαριστούμε για όλα και σ’ αγαπάμε πολύ.

Για άντρα της Ηλία και τον μονάκριβο Αργύρη δεν υπάρχουν λόγια. Να είναι περήφανοι όμως που γνώρισαν και είχαν δίπλα τους αυτή την υπέροχη γυναίκα.

ΥΓ Μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές που βίωσα στη ζωή μου είναι στη βάπτιση του Αργύρη, όταν τον πήρε αγκαλιά ο αδελφός του δότη της.

Την παραπάνω ανάρτηση σχολίασε μια διαδικτυακή φίλη και αυτό το σχόλιο πιστεύω ότι αξίζει να το αναφέρουμε γιατί αντιπροσωπεύει και την άποψη πολλών άλλων ανθρώπων :

«Giota Damitra Kαλό παράδεισο να έχει. Μόνο μια παράκληση. Η ασθένεια της εποχής (αν εννοείς τον καρκίνο) έχει όνομα και σωστό είναι να αναφέρουμε το όνομά της. Ο θάνατος δεν είναι δίκαιος ούτε άδικος. Έχει το ίδιο ακριβώς δικαίωμα με τη ζωή. Η στιγμή που συμβαίνει μπορεί να μας πικραίνει αλλά ας αναλογιστούμε πόσο γεμάτη μπορεί να είναι μια σύντομη ζωή και πόσο άδεια μια μακρόχρονη. Είμαι σίγουρη ότι η ψυχή αυτή έφυγε για να συνεχίσει το έργο της κάπου αλλού».

Πηγή :

Διαδίκτυο