Σατανισμός
και εγκληματικές συμπεριφορές
«Θάνατος - μυστήριο με
υπόνοιες σατανισμού για 22χρονη φοιτήτρια» γράφει ο Χρήστος Χατζησπύρου σε
ρεπορτάζ του για την εφημερίδα Πρώτο Θέμα
και συνεχίζει:
«Στον άμεσο κοινωνικό
περίγυρο της 22χρονης που βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στο Αιγάλεω και στις
σχέσεις του με τον σατανισμό στρέφονται οι υποψίες της οικογένειας και προβληματίζει
ο χρόνος του θανάτου της που επήλθε τη νύχτα της ισημερίας που συνέπεσε με
υπερπανσέληνο. Η σύμπτωση πανσελήνου -
ισημερίας θεωρείται σημαντική ημερομηνία στους κύκλους των σατανιστών και η
μέρα γιορτάζεται με τελετές και σεξουαλικά όργια. Μάλιστα στον άμεσο κοινωνικό
περίγυρο της κοπέλας σύμφωνα με πληροφορίες, περιλαμβάνονται πρόσωπα που
«φλέρταραν» με τον σατανισμό και έτσι εκφράζονται φόβοι ότι ενδεχομένως να
έγινε απόπειρα κάποιου είδους μύησης.
Ο πατέρας της σπουδάστριας
δηλώνει : «Η αστυνομία έχει ξεκινήσει
έρευνες γιατί υπάρχουν πολύ σοβαρά θέματα. Πρέπει να τελειώσουν οι έρευνες και
μετά θα τα πούμε όλα. Θα βγουν πράγματα στην φόρα που είναι πολύ σοβαρά και ο
κόσμος θα καταλάβει ότι πρέπει να είναι προσεκτικός μαζί με τα παιδιά του. Να
βγαίνει να μιλάει και να ψάχνεται λίγο ώστε να μην θάβονται κάποιες καταστάσεις
και κοιμάται στον ύπνο του δικαίου. Η υπόθεση της κόρης μου είναι πολύ εύκολη,
απλά να θέλει ο κόσμος να μην κρύβεται και να βγαίνει μπροστά και να μιλάει σε
τέτοιες περιπτώσεις.»»
Τι
συμβαίνει λοιπόν με τους Σατανιστές;
Ας δούμε δύο άρθρα που
είδαν το φως της δημοσιότητας στα 1995:
Οι
αρχαίοι σατανιστές
Αρχαία κέντρα μαγείας στο κέντρο
της Αθήνας! Ο Αμερικανός φιλόλογος Ντέιβιντ Τζόρνταν, πρώην διευθυντής της
Γενναδείου Βιβλιοθήκης (1993-1995), αποκάλυψε σε διάλεξη του τον Μάρτιο του
1995, ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έπαιρναν μέρος μαζικά σε ...σατανιστικές
τελετές κάνοντας μάγια όχι μόνο σε ανθρώπους αλλά και σε ...ζώα! Ευρήματα από
τέτοιες αρχαίες τελετές μαύρης μαγείας έχουν βρεθεί κατά καιρούς στον
Κεραμεικό, στην Αρχαία Αγορά αλλά και σε άλλα κεντρικά σημεία της Αθήνας!!! Τα
σατανιστικά αρχαία ευρήματα είναι κυρίως μικρές κούκλες από μολύβι με
καρφωμένες πάνω τους ταμπέλες στις οποίες ήταν γραμμένες κατάρες! Οι
περισσότερες τελετές μαύρης μαγείας γίνονταν πριν από δημόσιους αγώνες και
αρματοδρομίες από αντιπάλους αθλητών που είχαν τη νίκη στο... τσεπάκι τους!
Στις αρματοδρομίες δεν
«καρφώνονταν» στις σατανιστικές τελετές μόνο οι αρματοδρόμοι αλλά και τα...
άλογα τους! Οι σατανιστές στις τελετές τους επικαλούνταν τους θεούς του Κάτω
Κόσμου, την Περσεφόνη και τον Πλούτωνα αλλά και τον... Ερμή ο οποίος ήταν επιφορτισμένος
με τη μεταφορά των ψυχών στον Άδη!
Επικαλούνταν και τα... «φαντάσματα» πεθαμένων συγγενών και φίλων τους,
ιδιαίτερα εκείνων που είχαν πεθάνει σε νεαρή ηλικία και τους ζητούσαν «να
ρίξουν την οργή τους για τον πρόωρο θάνατο τους» στους ανθρώπους στους
οποίους ήθελαν να κάνουν κακό!!
Τι
γίνεται όμως στη σύγχρονη εποχή;
Ο σατανισμός είναι ένα θέμα
που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αποκτά τεράστιες διαστάσεις,
όχι μόνο στις χώρες της Δύσεως αλλά και στη δική μας. Ο Σατανισμός δεν είναι
απλώς μία αίρεση που απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό, αλλά ένα κίνημα και
ένας τρόπος ζωής πού διαστρέφει τελείως την ανθρώπινη φύση και δαιμονοποιεί τον
άνθρωπο. Ήδη στις χώρες της Δύσεως οι τόποι λατρείας πού είναι αφιερωμένοι στη
λατρεία τού Σατανά ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Τραγικά θύματα της πραγματικής
αυτής μάστιγας είναι οι νέοι άνθρωποι, πού πελαγωμένοι σ’ έναν κόσμο, στον
οποίο η εμπιστοσύνη στους άλλους είναι δύσκολη, ο ανταγωνισμός πρώτος κανόνας
της ζωής και ιδανικό το χρήμα και το βόλεμα, νομίζουν ότι βρίσκουν στο
σατανισμό ασφάλεια, σιγουριά και τη δύναμη εκείνη που θα τους δώσει τα
απαραίτητα εφόδια για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής. Και τελικά
αντί της ευτυχίας συναντούν τη δυστυχία,
αντί της ελευθερίας τη χειρότερη υποδούλωση, αντί της ζωής το θάνατο.
Τα όσα ακολουθούν είναι
μια προσπάθεια, πρώτον , να δοθούν με απόλυτη συντομία μερικά στοιχεία για το
τι πραγματικό είναι ο σατανισμός και ποιες είναι οι ολέθριες συνέπειές του για
τον άνθρωπο.
Ο
Σατανισμός
Ο σατανισμός είναι
λατρευτική πίστη η οποία έχει ως επίκεντρό της τον Σατανά, ή διάβολο, οντότητα
που σύμφωνα με την παράδοση των ιουδαίων και των χριστιανών είναι ο έσχατος
αντίπαλος του Θεού, ενσαρκώνοντας την αρχή του απόλυτου κακού.
Δεν λείπουν λατρείες
αρνητικών δυνάμεων στο περιθώριο και των άλλων θρησκειών, όμως ο σατανισμός
εντοπίζεται στο θρησκευτικό ορίζοντα του ιουδαιοχριστιανισμού, επειδή
αποδέχεται κατ’ αρχήν το μονοθεϊσμό και την αντίληψη της Βίβλου για το διάβολο.
Σύμφωνα με στοιχεία του
γραφείου παραθρησκευτικών οργανώσεων της Αστυνομίας, που υπάγεται στην Ασφάλεια
Κράτους - Πολιτεύματος, στην Ελλάδα υπάρχουν πολυάριθμες ομάδες σατανιστών, που
οργανώνονται και επικοινωνούν μέσω διαδικτυακών φόρουμ αλλά και στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης, όμως σπάνια προβαίνουν σε φρικιαστικές τελετές (πόσο
μάλλον σε ανθρωποθυσίες) ή παραβατικές συμπεριφορές. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος,
επισημαίνουν οι αρμόδιοι, είναι οι -συνήθως μοναχικοί- μιμητές συμπεριφορών που
παρατηρούνται σε χώρες του εξωτερικού, όπου πράγματι καταγράφονται
ανατριχιαστικές δολοφονίες και βιασμοί για χάρη του Εωοφόρου.
Σαν «καμπανάκι» που πρέπει
να οδηγεί τους γονείς στην αναζήτηση βοήθειας για το παιδί τους είναι, συμφωνά
με τους ειδικούς, η απομόνωση, τα πολύ έντονα μαθησιακά προβλήματα και η χρήση
ουσιών.
«Ένα παιδί που φτάνει στο
σημείο να διαπράττει ένα αποτρόπαιο έγκλημα έχει προφανώς χάσει την επαφή του
με την πραγματικότητα. Όμως ουδείς οδηγείται στον φόνο, στα ναρκωτικά, σε
τελετές ή άλλα σκοτεινά μονοπάτια από τη μία ημέρα στην άλλη. Προηγείται μια
σειρά γεγονότων και πρέπει όλοι, γονείς και εκπαιδευτικοί, να είμαστε σε
εγρήγορση» λέει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» η δρ Σμαρούλα Παντελή ιατρική
ψυχολόγος - συγγραφέας.
Περιπτώσεις που
αναπτύσσουν επιθετικές συμπεριφορές, σύμφωνα με τη δρα Παντελή, «είναι συνήθως
παιδιά απομονωμένα κοινωνικά με διαταραγμένη προσωπικότητα. Όλοι οι νέοι στην
εφηβεία τους προσπαθούν να δομήσουν την κοινωνική τους ταυτότητα και να γίνουν
αρεστοί Όταν δεν νιώθουν αποδεκτοί από φίλους ή και την ομογένεια τους, μπορεί
να παρασυρθούν σε παραβατικές συμπεριφορές» προσθέτει. Για τον λόγο αυτόν,
τονίζει, «δεν αρκούν νουθεσίες, θυμός και μαλώματα. Κανένα παιδί δεν
συνετίζεται με τις φωνές και με την αποκήρυξη και σίγουρα δεν αποτελεί λύση το
να κρύβουμε τα προβλήματα του, ψυχολογία και όχι μόνο, κάτω από το χαλί». «Όταν
το παιδί κλείνεται, δεν βγαίνει με φίλους, δεν έχει κίνητρα, είναι η ώρα να
ζητήσουμε βοήθεια από ειδικούς» καταλήγει η Σμαρούλα Παντελή
Από την άλλη μεριά ο
συγγραφέας Αναστάσιος Βιστωνίτης με ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στις 2
Ιουλίου του 1995 προσπαθεί να προστατεύσει την κοινωνία από τον φόβο και τις ακρότητες και να
βάλει τα πράγματα στην θέση τους.
Διαβόλοι
και τριβόλοι
Με αφορμή τη δίκη των
σατανιστών της Παλλήνης το 1995 ο Αν. Βιστωνίτης
γράφει για τα όσα εξωφρενικά λέγονται στις σχετικές τηλεοπτικές συζητήσεις και
τις κινδυνολογίες των ανίδεων, που έγιναν ξαφνικά ειδικοί θρησκειολόγοι κυνηγοί
του Σατανά.
Η κατώτερη μορφή επιβίωσης
είναι ο φόνος», γράφει ο Ελίας Κανέτι στο βιβλίο του «Μάζα και εξουσία». Η δίκη
των σατανιστών, η οποία θυμίζει ξανά τον κλονισμό που υπέστη η ελληνική
κοινωνία πριν από δύο χρόνια (1993), όταν αποκαλύφθηκαν τα εγκλήματα, έχει
μετατραπεί σε λίαν ελκυστικό εμπόρευμα από τα τηλεοπτικά δίκτυα, στα οποία
παρελαύνουν ευσεβιστές (ιερωμένοι και λαϊκοί), διανοούμενοι με καλυμμαύχι,
ματιασμένοι της μαζικής κουλτούρας και μαχητικοί εθναμύντορες. Ταυτοχρόνως
φανατικοί ως αλαφροΐσκιωτοι «δηλώνουν» θρησκειολόγοι και αφελείς ιερείς
περιδιαβάζουν τις εξοχές της Αττικής και προβαίνουν σε εξορκισμούς κυνηγώντας
διαβόλους και τριβόλους. Ούτε στην Αυλή των Θαυμάτων να βρισκόμασταν. Αν
κάποιος που δεν ζει σε αυτή τη χώρα παρακολουθήσει τι λέγεται στην τηλεόραση,
θα σχηματίσει την εντύπωση πως το πανελλήνιο έχει καταληφθεί από «ψήλωμα του
νου», λες και τα προβλήματα μας οφείλονται στα δαιμόνια, στα τελώνια και στις
παντοειδείς συνωμοσίες δυνάμεων του κακού.
Αυτομάτως το πρώτο που
σκέφτεται κανείς είναι πως, αν σε μια κοινωνία τα στοιχεία συνοχής της έχουν
ικανοποιητική αντοχή, ο μέσος πολίτης αρκείται στο γεγονός ότι η δικαιοσύνη θα
πράξει ανεπηρέαστη το καθήκον της, δικάζοντας ένα ειδεχθές έγκλημα με τους
όρους και τις προϋποθέσεις του ποινικού δικαίου. Μια δημοκρατική και
ευνομούμενη πολιτεία έχει σαφή όρια, μέσα στα οποία εκφράζεται και η ατομική
ευθύνη και η ελευθερία των μελών της, και δεν σκιαμαχεί με αόρατες «δυνάμεις»,
γιατί τέτοιες αφαιρέσεις δεν τις αποδέχεται αφού αυτές ακριβώς συνιστούν το
πνεύμα και τη νοοτροπία του Μεσαίωνα. Έτσι, η Εκκλησία αποφεύγει την ανάμειξη
σε κοσμικές υποθέσεις, δεδομένου ότι οι τελευταίες είναι αρμοδιότητα της
οργανωμένης κοινωνίας και όχι δική της.
Η παγκόσμια ιστορία μάς
έχει διδάξει πως, όταν η οργανωμένη θρησκεία παίρνει στα χέρια της τις κοσμικές
υποθέσεις, η ελευθερία διατρέχει σοβαρό κίνδυνο. Τέσσερις αιώνες παντοκρατορίας
της Ιεράς Εξέτασης, που δεν σταμάτησε τη δράση της ούτε την περίοδο της όψιμης
Αναγέννησης, δίδαξαν πολλά στις δυτικές κοινωνίες. Η χώρα μας και ο πολιτισμός
μας, που δεν υπέστησαν τέτοιες βαναυσότητες, θα έπρεπε να μην ασχολούνται με
παρόμοια ζητήματα ώστε και οι ανησυχίες και οι κινδυνολογίες να περιττεύουν.
Παρακολουθώντας όμως κανείς το καθημερινό σχεδόν πέρασμα ιερωμένων από τα
τηλεοπτικά κανάλια αναρωτιέται: Μήπως η Εκκλησία με αυτόν τον τρόπο
καθρεφτίζεται, χωρίς να το θέλει, σε έναν μανιχαϊκό καθρέφτη;
Τα πράγματα ωστόσο δεν
σταματούν εδώ. Βιβλία αποσύρονται από ράφια βιβλιοπωλείων κατόπιν πιέσεων των
επονομαζόμενων «καλών χριστιανών», βιβλιοπώλες πιέζονται επίσης να μην
προμηθεύονται οτιδήποτε έχει σχέση με μελέτες αποκρυφιστικών θεμάτων,
εσωτερικής φιλοσοφίας και γενικώς όσων ορισμένοι χρηστοήθεις θεωρούν ασεβή,
βέβηλα, βλάσφημα και αντιχριστιανικά. (Βλ. ρεπορτάζ της Μαίρης
Παπαγιαννίδου στο «Βήμα» της 18.6.95).
Μετά το τέλος της
προληπτικής λογοκρισίας όλοι μας πιστέψαμε πως σε τούτη τη χώρα θα εξέλιπαν και
οι τελευταίες μορφές καταστολής. Το γεγονός βεβαίως ότι παραθρησκευτικές
οργανώσεις κατάφεραν να σταματήσουν πριν από μερικά χρόνια την προβολή της
ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε «Ο τελευταίος πειρασμός» κάπως μας ανησύχησε, αλλά
θεωρήθηκε μεμονωμένο περιστατικό. Σήμερα κανείς δεν είναι βέβαιος αν αύριο δεν
εμφανιστούν «καλοί χριστιανοί» που θα θεωρήσουν επικίνδυνη και την καφετζού της
γειτονιάς ή που θα αντικρίσουν στο πρόσωπο της τσιγγάνας η οποία βλέπει τα
χαρτιά μια μαύρη Εσμεράλδα.
Ίσως η εκτόνωση της
υπόθεσης να αποδείξει υπερβολικές παρόμοιες ανησυχίες. Δεν βρισκόμαστε δα και
στα 1652, όπου ο Τζον Γκολ Μισμάντια κατέγραφε 52 είδη μαντείας: από την
αερομαντεία, την πυρομαντεία, τη συκομαντεία, τη θηριομαντεία και την οινομαντεία
ως την ορνιθομαντεία, την καπνομαντεία, τη λογαριθμομαντεία, την τυρομαντεία
και πάει λέγοντας. Τι να υποθέσει όμως κανείς όταν από τηλεοράσεως έχει
απευθυνθεί η προειδοποίηση ότι οπαδοί της Μαρίας της Αιγύπτιας κυκλοφορούν
ανάμεσα μας; Ο μέσος πολίτης τρομοκρατείται, γιατί δεν είναι υποχρεωμένος να
γνωρίζει πως η Μαρία η Αιγύπτια υπήρξε αγία που ασκήτευσε τον 5ο μ.Χ. αιώνα
στην αριστερή όχθη του Ιορδάνη και πως οι οπαδοί της αποτελούσαν τα μέλη μιας
από τις πολλές χριστιανικές αιρέσεις της εποχής. Ούτε φυσικά πως την αίρεση
αυτή την ανακάλυψαν οι σταυροφόροι στις αρχές του 12ου αιώνα και πως από μέλη
της διδάχθηκαν τη χειρομαντεία και πήραν τα Απόκρυφα Ευαγγέλια, τα οποία και
διέδωσαν στη Δύση μέσω της Ισπανίας. Δεν είναι ωστόσο περιττό να θυμίσουμε ότι
από τα κείμενα των Απόκρυφων προήλθαν ορισμένα από τα ωραιότερα θρησκευτικά
άσματα της Δύσης και επίσης το πνεύμα του ρομαντικού έρωτα που ενέπνευσε τα
τραγούδια των τροβαδούρων, ανάμεσα στους οποίους εξέχουσα θέση κατέχει και ο βασιλιάς
της Αγγλίας Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος.
Όλα σχεδόν τα στοιχεία σατανισμού
που εμφανίζονται στην τηλεόραση προέρχονται από γοτθικές ταινίες του Χόλιγουντ
και ο καλιφορνέζικος σατανισμός δεν έχει σχέση ούτε με τον αποκρυφισμό ούτε με
την ιστορική αλήθεια. Η σατανισπκή μαύρη λειτουργία επίσης δεν έχει σχέση με
την ορθόδοξη, αφού αποτελεί αντιστροφή της λειτουργίας των Καθολικών. Το σάμπατ
(που είναι το εβραϊκό Σάββατο) επίσης δεν έχει σχέση με τη μαύρη λειτουργία.
Επειδή η προέλευση της λέξης είναι εβραϊκή, αυτό υπήρξε από τις βασικές αιτίες
του άγριου μεσαιωνικού αντισημιτισμού, αλλά και του αντιπαγανισμού της ίδιας
περιόδου. Κατά τον Σεν Κρουά και τον Αλμπέρ Μορί, το σάμπατ προέρχεται από το
όνομα του Σαβάζιου, της φρυγικής πριαπικής θεότητας που ταυτίζεται άλλοτε με
τον Δία και άλλοτε με τον Διόνυσο. Οι θεολόγοι του Μεσαίωνα βρήκαν και τις
αντίστοιχες παραπομπές: στη βακχική κραυγή ααβαί, στο σαβαζείν των αριστοφανικών
Ορνίθων και στο ευαί ααβαί του Στράβωνα. Η λέξη ζαβός άλλωστε προέρχεται από τη
λέξη Σαβός, που θα πει: βακχεύων και τρελός. Γι' αυτό άλλωστε τόσο συχνά ο
διάβολος παίρνει στη μεσαιωνική εικονογραφία τη μορφή του Διονύσου. Θα πρέπει
να σημειωθεί ακόμη πως οι θεολόγοι του Μεσαίωνα ανακάλυψαν πρώιμες μορφές του
σάμπατ στον Πετρώνω, στον Οράτιο και στον Απουλήιο και πως οι τρελοί κατά τον
Μεσαίωνα στοιβάζονταν σε πλοία τα οποία αφήνονταν να χαθούν στη θάλασσα μαζί με
το θλιβερό ανθρώπινο φορτίο τους για να γλιτώσουν οι κοινωνίες από τα δαιμόνια
των ψυχοπαθών. (Από το φριχτό αυτό έθιμο άλλωστε έχει μείνει ως τις μέρες μας η
έκφραση: «το πλοίο των τρελών»).
Αντιπροσωπευτικές μορφές
του σάμπατ θεωρήθηκαν επίσης οι βαλπούργιες νύχτες και οι δρυϊδικές
τελετουργίες της 31ης Οκτωβρίου και της 30ής Απριλίου. Η μελέτη τους οδήγησε
και στην περιγραφή των πέντε φάσεων του σάμπατ: (1) της συνάθροισης ή συναγωγής
ή synaghogg,
(2) της απόδοσης φόρου τιμής στον Σατανά, (3) του συμποσίου (4) του χορού και
(5) της συνουσίας.
Η παρατεταμένη περίοδος
του Διαφωτισμού δεν στάθηκε ικανή να εξαλείψει τις δεισιδαιμονίες. Η πρόληψη,
το μάτιασμα, το γήτεμα, η μαγγανεία, η βασκανία και η «κακιά ώρα» εξακολουθούν
να βασανίζουν τους αφελείς. Αν όμως επικρατήσει ευσεβιστική νοοτροπία και
«καλβινιστικός» ζήλος, μπορεί ακόμη και οι αθωότερες μορφές φετιχισμού να
θεωρηθούν επικίνδυνες, και αν αυτό φαίνεται υπερβολικό, δεν έχουμε παρά να
σκεφθούμε πως μόλις πρόσφατα (1995) η Μητρόπολη Λαγκαδά κάλεσε τον εισαγγελέα
να επέμβει για να σταματήσουν τα αναστενάρια.
Η πίστη στην ύπαρξη
σκοτεινών και ανεξέλεγκτων δυνάμεων δείχνει την κόπωση μιας κοινωνίας και ως
ένα βαθμό είναι και στοιχείο παρακμής. Υπάρχει χάος ανάμεσα στον φετιχιστή που
λατρεύοντας το γοβάκι της ερωμένης του νιώθει να ψηλώνει και σε εκείνον που
δολοφονεί το θύμα του πιστεύοντας, όπως κάποιοι πρωτόγονοι, πως έτσι θα πάρει
τη δύναμη του. Το φαινόμενο ωστόσο αυτής της πνευματικής οπισθοδρόμησης, όπου
διάφοροι φανατικοί βλέπουν γύρω τους σημεία και τέρατα, και όσων εμπορεύονται
αυτή την τάση δεν είναι άσχετο με τη συκοφάντηση της οργανωμένης κοινωνίας και
της ανθρώπινης κοινότητας ως βασικού αγαθού πολιτισμικής αξίας, του πολιτικού
λόγου και - για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους - του ορθού λόγου, που
συκοφαντείται ως μιασματικό προϊόν της Δύσης, η οποία, να, που μας στέλνει τώρα
από το Λος Αντζελες, το Λονδίνο και τη Γενεύη και τον σατανισμό.
Η βιβλιογραφία η οποία
αφορά αιρέσεις, κυνήγι μαγισσών, μαγεία και δαιμονολογία ξεπερνά τα δύο
εκατομμύρια τόμους, που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Κορνέλ.
Σατανιότικα εγκλήματα διαπράττονται ακόμη στη Δύση. Ουδείς ωστόσο διανοήθηκε
ποτέ ότι εξαιτίας τους θα καταρρεύσει λ.χ. η δημοκρατία ή πως η αμερικανική
δικαιοσύνη, αντί να καταδικάσει τον Μάνσον, θα έπρεπε να «καθήσει» μαζί του στο
σκαμνί και τον Εωσφόρο.
Και αν επικρατούσε η
μεσαιωνική νοοτροπία, τότε θα έπρεπε να ακολουθήσουμε τον ρωμαιοκαθολικό παπά
Μόνταγκιου Σόμερς, κατά τον οποίο όλοι οι μάγοι, ακόμη και όσοι εργάζονται στο
τσίρκο, είναι αιρετικοί και αναρχικοί, όπως μάγοι ήταν οι γνωστικοί (με πρώτο
και καλύτερο τον Σίμωνα τον Μάγο που πρωτοεμπορεύθηκε την Θεία Χάρι), μάγοι οι
Παυλικιανοί και οι Βογόμιλοι, ενώ επικίνδυνοι κομμουνιστές οι νεογνωστικοί του
19ου αιώνα.
Εδώ όμως με αφορμή τον
σατανισμό διεξάγονται στην τηλεόραση συζητήσεις σης οποίες λέγονται εξωφρενικά
πράγματα και θίγονται εθνολογικά, πολιτισμικά και νομικά ζητήματα απουσία επιστημόνων,
κλασικών φιλολόγων, εθνολόγων, λαογράφων, ποινικολόγων και κοινωνιολόγων, οι
οποίοι στις κινδυνολογίες των ανίδεων, όπως λ.χ. ότι στα ελληνικά
χαρτονομίσματα υπάρχει ο ουροβόλος όφις ή κάποιο νεκυιομαντείο, θα απαντούσαν
ότι νεκυιομαντεία υπήρχαν παντού κατά την αρχαιότητα, από τη Δωδώνη ως την
Εφεσο και πως ο ουροβόλος όφις είναι αρχαιότατο σύμβολο αθανασίας που
χρησιμοποιήθηκε σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς (και φυσικά και στον ελληνικό),
για να μην αισθάνεται τουλάχιστον κανείς ότι δίνοντας ένα πεντακοσάρικο να
πάρει τσιγάρα πιάνει φίδι.
Πηγές :
Ελ. Τύπος 12.3.1995
ΒΗΜΑ 2.7.1995
Κυριακάτικη
Δημοκρατία 22.6.2014
Espresso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου