Σάββατο 6 Απριλίου 2019

Οχυρά Ρούπελ. Η εκτέλεση του ήρωα Λοχία Ίτσιου



Οχυρά Ρούπελ. Η εκτέλεση του ήρωα Λοχία Ίτσιου
Ο λοχίας Ίτσιος αποδείχτηκε πολύ πιο δυναμικός από ότι υπολόγιζαν. Η αντίστασή του κράτησε όσο περισσότερο μπορούσε και πιο συγκεκριμένα μέχρι να του τελειώσουν τα πυρομαχικά.

Η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα ξεκίνησε στις 6 Απριλίου του 1941 και παρά την ισχυρή και εντυπωσιακή αντίσταση των Ελλήνων και των στρατευμάτων τους, η υποχώρηση ήρθε 4 μέρες αργότερα. Η παράδοση έγινε στις 9 Απριλίου.
Πολλά είναι τα πρόσωπα που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν για την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων. Ένας λοχίας όμως παίρνει τον πρώτο ρόλο. Είναι ο λοχίας Δημήτρης Ίτσιος, έφεδρος υπαξιωματικός του Ελληνικού στρατού κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941, ο οποίος μόνος του με ακόμα πέντε άντρες απέκρουσε την εισβολή των Γερμανών και εξολόθρευσε με το πολυβόλο πάνω από 250 στρατιώτες της Βερμαχτ.
Ας δούμε όμως πως περιγράφει ο Χρήστος Ζαλοκώστας στο βιβλίο του «Ρούπελ» τον ηρωισμό του και την άνανδρη εκτέλεσή του με εντολή του επικεφαλής των επιτιθέμενων γερμανών, γερμανού σωματάρχη, στρατηγού Σόρνερ.



«Την ορμή των Γερμανών γρεναδιέρων την εξάντλησαν τα «συγκροτήματα προκαλύψεως», μοναχικά πολυβολεία βαλμένα μπρος από τα φρούρια. Με τα αυτόματα όπλα τους κράτησαν τον εχθρό και τόσο πεισματικά τον πολέμησαν, ώστε ένα συγκρότημα, το φυλάκιο 162 υπό τον υπολοχαγό Μαρούση, που κυριεύτηκε, έπεσε στα χέρια των Γερμανών μόνο αφού σκοτώθηκαν και οι δεκαεφτά άντρες που αποτελούσαν τη φρουρά του. Τι εντύπωση έκανε στους επιτιθέμενους η θέα των νεκρών μέσα στο καταστραμμένο μικρό οχυρό τους, φαίνεται από την ημερησία διαταγή που έβγαλε ο γερμανικός στρατός αναφέροντας τους δεκαεφτά αυτούς Έλληνες για παράδειγμα προς μίμηση, επειδή (γράφει η γερμανική διαταγή) «έδειξαν ως ποιο σημείο πρέπει ο στρατιώτης να έχει αναπτυγμένο το αίσθημα του χρέους προς την Πατρίδα».
Ένα άλλο «συγκρότημα προκαλύψεως» του Ρούπελ, το πολυβολείο II8, που το διοικούσε ο Λοχίας Ίτσιος, αφού εξάντλησε τα 33.000 φυσέκια που είχε κι έστρωσε μπροστά του νεκρούς σωρό τους Γερμανούς, αντιστεκόταν μέχρις εσχάτων με χειροβομβίδες. Αλλά του ανατίναξαν τη σκεπή και μπήκαν μέσα οι εχθροί. Αντίκρισαν κατά γης τους υπερασπιστές, πληγωμένους και γεμάτους χώματα από την ανατίναξη. Ο Γερμανός σωματάρχης ρωτά τον διερμηνέα, που έφερε μαζί του, να του πει ποιος διοικεί το πολυβολείο. Ο Ίτσιος παρουσιάζεται. Με τον διερμηνέα πάντοτε ζητά ο σωματάρχης να μάθη τι βαθμό έχει.


«Λοχίας.»
«Πες του να με ακολουθήσει.»
Βγαίνουν έξω, εκεί που κείτονται διακόσιοι Γερμανοί νεκροί. Ο Γερμανός σταματά και δείχνει του Ίτσιου το μακάβριο θέαμα:
«Τούτο το μακελειό είναι δικό σου έργο. Μου σκότωσες τους καλύτερους στρατιώτες μου. Σε συγχαίρω», του λέει και του δίνει το χέρι. Ο Ίτσιος στέκεται προσοχή και χαιρετά στρατιωτικά, κορδωμένος και περήφανος για παρόμοια αναγνώριση. Αλλά διαμιάς, αλλάζοντας ύφος, στρέφεται ο Γερμανός προς τον επιλοχία του και διατάζει.
«Τουφέκισε τον.»
Ο διερμηνέας δε μεταφράζει, λες και δεν πιστεύει ο ίδιος τι άκουσε. Ωστόσο ο επιλοχίας πηγαίνει τον Ίτσιο σ' ένα δέντρο και τόνε δένει πιστάγκωνα. Ο Έλληνες λοχίας ρωτά επίμονα:
«Τι είπε; Τι είπε; Γιατί μ' έδεσε;» μα ο διερμηνέας σηκώνει τους ώμους για να μην απαντήσει. Καθώς βλέπει ο Ίτσιος τον επιλοχία να παίρνει στα χέρια του οπλοπολυβόλο, φωνάζει στο διερμηνέα:
«Θα με τουφεκίσει; Γιατί;»
Τούτη τη φορά του δίνεται απάντηση:
«Για να εκδικηθεί τους νεκρούς μας.» Συγχρόνως ακούγεται ριπή πολυβόλου και ο λοχίας γέρνει μπροστά, νεκρός, επειδή τον συγκρατεί το σκοινί που είναι δεμένος. Οι σύντροφοι του Ίτσιου κοιτάνε με ύφος μαζί άγριο και φοβισμένο. Μα ο Γερμανός αυτούς δεν τους πειράζει».



Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και ένα στρατόπεδο πήρε το όνομα του. Στον Ίτσιο αποδόθηκε ο βαθμός του Επιλοχία καθώς και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας. Όπως λένε τα ιστορικά δεδομένα ο Λοχίας Ίτσιος εκτελέστηκε με περίστροφο από τον ίδιο Γερμανό στρατηγό (φώτο άνω) που τον συγχάρηκε για την ανδρεία του. Τον εκτέλεσε όμως αν και γνώριζε ότι διέπραττε έγκλημα πολέμου. 
Αρκετό καιρό αργότερα, το 1946 η σύζυγος του Ίτσιου κατάφερε να ανασύρει τα οστά του άνδρα της και να τα μεταφέρει για ενταφιασμό στο χωριό τους, τα Άνω Πορρόια.
Ο λοχίας με τη στρατηγική και τον ηρωισμό του συνέβαλε σημαντικά στην αντίσταση κατά της εισβολής των Γερμανών, κερδίζοντας χρόνο για τους συμπατριώτες του. Με τη θυσία του όμως, κέρδισε και τον Γερμανό στρατηγό, ο οποίος δεν κατάφερε να προσπεράσει τη ναζιστική χυδαιότητα.

Πηγή :
Χρήστου Ζαλοκώστα : Ρούπελ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου