Χρήστος Γιούλης : Δυο κεσεδάκια φράουλες

Στη Φώτο, το χωριό μου ...φωτογραφημένο από την κορφή του βουνού ...από κει κατεβαίναμε...να πάμε στον κάμπο κάθε μέρα...για εργατιά ...η για το γιατρό το Τζαμίχα εγώ, που ήμουν μπρούχαβος (φιλάσθενος)...

Δυο κεσεδάκια φράουλες

Γράφει ο Χρήστος Γιούλης

Ο πάγκος στο σταθμό στα Κ. Πατήσια, ήταν ωραίος όλο χρώμα κόκκινο φραουλί, είχε ένα φως από πάνω που φώτιζε την ταμπελίτσα από χαρτόνι οντουλέ, που έγραφε ένα μεγαλο "1 ευρώ", που ήταν κομμένη με το χέρι γιατί ήταν λίγο στραβοκομμένη κι ένας ψηλός κρεμανταλάς πίσω από τον πάγκο με τις φράουλες, που ήταν ψιλοανέκφραστος και μου φάνηκε λίγο αδιάφορος ώστε δεν τον πρόσεξα. Αυτός πρόσεξε το 1,60 ευρώ στην ανοιχτή παλάμη μου και το ύφος του έγινε απορημένο γιατί μάλλον είχα κι εγώ απορία, πώς να πάρω φράουλες με 1,60 ευρώ. Μπορούσα να πάρω ένα κεσεδάκι αλλά εγώ ήθελα δύο. Είχα όμως μόνο 1,60 ευρώ και με ένα εξήντα ευρώ δεν παίρνεις δύο κεσεδάκια. Το κατάλαβε ρε μάγκες μου ότι εγώ τρελαίνομαι για φράουλες. Όπως κατάλαβε ότι εγώ δεν είχα μία! Είχα μόνο ένα εξήντα ευρώ κι ο κόσμος όλος ... Πήρε μια μπλε νάιλον σακούλα έβαλε μέσα το ένα κεσεδάκι και μετά από ένα απειροελάχιστο, αλλά απειροελάχιστο όντως δισταγμό, ο ψηλός κι άχαρος κρεμανταλάς έβαλε μέσα στη νάιλον σακούλα κι άλλο ένα κεσεδάκι φράουλες... Μα... πήγα να πω...έχω μόνο ένα εξήντα ευρώ...αλλά δεν το είπα ...γιατί είπε : «Για όλα υπάρχει λύση» ... Και ρε μάγκες μου χαμογέλασε ...κι ένα χρυσό δόντι έλαμψε στην πρόσοψη ...το πρόσωπο του έπαψε να είναι ψιλοαδιάφορο και πια δεν ήταν κρεμανταλάς κι άχαρος ...οπότε τον ρώτησα : όταν μαζεύεις τις φράουλες δε σε τρων’ τα φίδια ; Ήταν η πιο ηλίθια ερώτηση αλλά ρε μάγκες μου δεν ήταν ...γέλασε πιο πλατιά και είπε: όχι δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα ....

Ο θείος μου ο Στάθης με κατέβαζε από το χωριό με τη μάνα μου να με πάει στο γιατρό στο Τζαμίχα στα Δολιανά ... Είχα 40 πυρετό και παραμιλούσα ...είχαμε φτάσει στο κόνισμα τση Μάλιως και μπήκαμε μέσα στο βαθύ ...σταμάτησε το μ'πλαρι και έσκυψε μέσα στο σύθαμπο ...στους θάμνους, έχωσε το χέρι του κι έκοψε ωραία κόκκινα χαμοκέρασα. Κι απότομα τράβηξε το χέρι του κι έπεσαν στο χώμα μερικά ...η αδερφή του, που ήταν η μάνα μου του φώναξε : Στάθη πρόσεξε μη σε φαν τα φίδια ... Ήταν Ιούνιος καιρός κι είχαν κανά μήνα που ξύπνησαν ... Στα χαμοκέρασα παν τα φίδια ... Από τότε έχω να φάω χαμοκέρασα ...όμως άμα βρω φράουλες τις πεθαίνω ...δεν πιάνουν τη γεύση των χαμοκέρασων αλλά εντάξει ...πάντα τα άγρια είναι πιο νόστιμα από τα ήμερα ...κι οι φράουλες είναι ήμερα χαμοκέρασα ...

Τα χαμοκέρασα είναι άγριες φράουλες ...και δεν έχεις φόβο όταν τις μαζεύεις να σε φαν τα φίδια ... Ήμουν 8 χρονών παιδάκι κι εκεί στα χαμοκέρασα, θυμήθηκα αυτό που θα μου έλεγε μετά από 50 τόσα χρόνια ο ψηλός με το χρυσό δόντι στην πρόσοψη ..."για όλα υπάρχει λύση"...

Μέσα στη γενναιοδωρία ένας κρεμανταλάς κι άχαρος, γίνεται ...ψηλός, με χρυσό δόντι στην πρόσοψη και ωραίο χαμόγελο ...κι ο χρόνος τότε ακριβώς φίλοι γίνεται ενιαίος· το παρόν ταυτίζεται με το παρελθόν και το μέλλον ...η γενναιοδωρία είναι άχρονη ...γίνεται αιώνια ...με ένα απλό : "για όλα υπάρχει λύση" ...

Καλή Μεγάλη Βδομάδα φίλοι... σφίγγεται η ψυχή μας λέει η Μ Βαμβουνάκη ....

Γίνεται να προσπεράσουμε το μαρτύριο, την προδοσία και τα απαίσια φιλιά της, την αγωνία θανάτου, το διασυρμό, το ματωμένο λιθόστρωτο, τον φριχτό Γολγοθά, το όξος στο διψώ, τον κρότο της Σταύρωσης; ...

Να ξυπνήσουμε ξάφνου και να είναι κιόλας ολόφωτο Μεγάλο Σάββατο; Ανάσταση; Χωρίς Σταύρωση ;

Όχι δεν γίνεται..!!!

Ακόμα κι αν χάσεις την Παράδεισο θα υπάρξει ο αμνός που θα θυσιαστεί για να τον ξαναβρείς ...

FACEBOOK/Xristos Julis