Στυλιανή Προφυλλίδου : Ο παππούς μου, ο Πόντιος

Ο παππούς μου, ο Πόντιος

Γράφει η Στυλιανή Προφυλλίδου

Γεννήθηκε στο χωριό Έσκιουνε της Περιφέρειας Γαράσαρη του Πόντου, το 1906. Στα 22 του ξεριζώθηκε με την βία από την χώρα των προγόνων του, χώρα στην οποία ζούσαν επί 3000 χρόνια οι πατεράδες του. Ασπάστηκε και σεβάστηκε την 2η πατρίδα του, το Νέο Πετρίτσι Σερρών. Έκανε οικογένεια εκεί, μεγάλωνε 3 αγόρια. Φτωχός, αλλά οικογενειάρχης με αξιοπρέπεια.

Στα 35 του επιστρατεύτηκε να υπερασπιστεί τα χώματα των παιδιών του. Στάλθηκε απροετοίμαστος σε μια καλά οργανωμένη σφαγή, αλλά πήγε αδιαμαρτύρητα. Για αυτόν προείχε το καθήκον στην "Πατρίδα", παρόλο που δεν ήξερε τότε πως πολεμούσε τον λάθος εχθρό! Το πρωί της 6ης Απρίλη του ΄41 το όνομά του πέρασε στην Ιστορία, πέφτοντας στην χαράδρα του Ιστίμπεη, προσπαθώντας να σώσει την ομάδα του από τον "Συνωστισμό" των Γερμανών Καταδρομέων..

Δεν ξανασηκώθηκε από εκεί που έπεσε. Ο παππούς μου δεν γύρισε ποτέ πίσω, δεν γνωρίζουμε τι απέγινε. Πολύ πιθανό να είναι ακόμα εκεί, παραχωμένος σε ένα από τα χαρακώματα. Το αίμα του θα έχει ποτίσει σίγουρα όλο το ύψωμα..

Τι να το κάνω όμως που έγινε αθάνατος; Ο μπαμπάς μου έμεινε 7 χρονών ορφανός, και εγώ μεγάλωσα χωρίς παππού! Με ρώτησε εμένα κανείς αν ήθελα να είμαι εγγονή ήρωα; Εγώ ήθελα να μεγαλώσω μαζί του, να μου διηγείται ιστορίες από την πατρίδα, κι όχι να τον κλαίω κάθε χρόνο σε ένα μνημόσυνο!

Είχε την ατυχία η πρώτη "πατρίδα" του να τον διώξει, και η "δεύτερη" να τον σκοτώσει. Και οι δύο τον πεθάνανε..

Ένα παλιό τούρκικο ρητό λέει, όταν ο θεός καταράστηκε τους ανθρώπους, είπε να γίνεται πόλεμος.. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν Ήρωες. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει πόλεμος. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εγγόνια χωρίς παππού.

Η μόνη κληρονομιά που μου άφησε ο δικός μου, ήταν το να παλεύω για τα ιδανικά μου, όσο άσχημα κι αν μου τα φέρνει η ζωή, και την αγάπη για τα Οχυρά. Τρέχω εδώ και χρόνια από Οχυρό σε Οχυρό ψάχνοντάς τον...

Κάθε χρόνο του αφιερώνω τα λόγια του Παλαμά, που μπορεί να γράφτηκαν για άλλον τεράστιο Μακεδόνα, τον Μελά, ταιριάζουν όμως απόλυτα και στον δικό μου Ήρωα:

""Σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σείεται το χορτάρι

Στον τόπο, που σε πλάγιασε το βόλι, ω παληκάρι.

Πανάλαφρος ο ύπνος σου του Απρίλη τα πουλιά

Σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά""

Δεκαννέας Ηλίας Προφυλλίδης.

Αθάνατος.

Facebook/ Στυλιανή Προφυλλίδου