Η
ξεχασμένη μαγεία των ερωτικών επιστολών
Οι ερωτικές επιστολές είναι
μια μορφή τέχνης. Κι όσο παλιομοδίτικο ακούγεται αυτό σήμερα, το να αφήσεις τα
συναισθήματά σου να αφεθούν πάνω στο χαρτί, δε γίνεται να χάσει ποτέ τη μαγεία
του. Ίσως επειδή καθετί που αξίζει, παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του
τυράννου χρόνου.
Υπήρξε μια εποχή που αυτές
οι επιστολές ήταν η μόνη μορφή επικοινωνίας. Σίγουρα, θα έχουν πέσει στα χέρια
μας κάποιες. Τις είχαν φυλαγμένες οι παππούδες μας κι οι γιαγιάδες μας. Καθώς
τις διάβαζες, θα διαπίστωνες ότι δεν μπορούσαν να πουν ένα απλό «μου λείπεις».
Όχι, η ζωή ήταν πολύτιμη, ήταν ξεχωριστή, κι αυτό έκρυβε από μόνο του μια
τελείως διαφορετική προσέγγιση για τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν υπήρχε εκείνο το
αναθεματισμένο «πρόχειρο», σχεδόν πουθενά.
Για να την συντάξουν
χρειαζόντουσαν χρόνο, όπως επίσης και για να παραδοθεί, αλλά πάντα άξιζε η
αναμονή. Τους αναστάτωνε η διαδικασία να βάλουν όλες τις σκέψεις σε μια σειρά,
για να μη χάσουν το νόημά τους. Δεν υπήρχε η περιττή πολυτέλεια της εντύπωσης
αλλά η δύναμη της ουσίας. Αυτό σήμαινε πως έγραφαν εύγλωττα και συναισθηματικά
κείμενα σ’ αυτούς που ήθελαν να εκφράσουν την αγάπη τους. Σίγουρα, ήταν δύσκολο
να φανερώσουν πόσο τους λάτρευαν, αλλά τοποθετώντας το μολύβι στο χαρτί θα
προσπαθούσαν να τους το περιγράψουν.
Ίσως εκεί εντοπιζόταν το
κλειδί των άδολων κι ειλικρινών αισθημάτων. Χτίζοντας κάτι που να ‘χει γερές βάσεις
για να μην μπορεί να καταστραφεί τόσο εύκολα. Ίσως ακούγεται κάπως ουτοπικό όλο
αυτό. Σημασία έχει ότι ήταν ένας τρόπος να αφήσουν τα διαπιστευτήριά τους στον
άνθρωπό τους. Απ’ τις συναισθηματικές τους ανάσες, τους προβληματισμούς, τις
υποσχέσεις μέχρι και το άρωμά τους. Ήταν κάτι που το φύλαγαν για πάντα κι
ανέτρεχαν σ’ αυτό όταν το είχαν ανάγκη.
Στην εποχή μας, ξοδεύουμε
τον περισσότερο χρόνο μας κοιτάζοντάς τις οθόνες των υπολογιστών και των
κινητών μας. Η λήψη ενός απλού μηνύματος είναι κι αυτό κάτι όμορφο. Αν, όμως,
κρατούσαμε μια χειρόγραφη επιστολή στα χέρια μας θα μας γέμιζε ασύγκριτα πιο
πολύ. Μια ψυχρή οθόνη, όσο ζωηρά χρώματα κι αν έχει, δεν καταφέρνει να σου
μεταδώσει σχεδόν τίποτα. Όλοι μας το λέμε αυτό κι ας μην το παραδεχόμαστε φωναχτά,
μη φανεί ότι οι απόψεις μας δε συμβαδίζουν μ’ αυτές της πλειοψηφίας.
Κι όμως, έχουμε ξεχάσει πώς
να εκφράσουμε την αγάπη με μέσα διαφορετικά από εκείνα της τεχνολογίας.. Αυτή η
πραγματικότητα έχει αρχίσει να μας στοιχειώνει. Και το σημαντικότερο, μας κάνει
κυνικούς.
Έχουμε χάσει, επίσης, την
τέχνη του έρωτα, τον ίδιο τον πυρήνα του. Θα αναρωτηθείς, και με το δίκιο σου,
«όλα αυτά που μας βασανίζουν θα λυνόντουσαν μ’ ένα γράμμα;». Ασφαλώς κι όχι, θα
βοηθούσε, όμως, καθώς θα ήταν ένα σημάδι ότι οι λέξεις μας εξακολουθούν να ‘ναι
καταφύγιο για κάποιον. Μια επιστολή επιχειρεί να εκφράσει τον πόθο και το
πάθος, δίχως ψευδαισθήσεις.
Τα γραπτά μένουν και περνάνε
στην αιωνιότητα. Άσχετα με το τι πιστεύουμε, ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάμε την
αξία μιας ερωτικής επιστολής. Και για να το διαπιστώσεις αυτό, θα πρέπει να το
δοκιμάσεις, έστω και μία φορά. Μπορεί να μην είναι κάτι απλό, ούτε εύκολο,
γιατί είναι εσωτερικό κι ειλικρινές, δεν έχει την ασφάλεια ενός πληκτρολογίου
και μερικών emoji. Ίσως το αφήσεις στην άκρη χωρίς να το τελειώσεις. Ωστόσο, αν
οπλιστείς με θέληση, επιμονή κι υπομονή, θα καταλάβεις πόσο μαγικό είναι το να
συντάσσεις ένα γράμμα για ένα πρόσωπο αγαπημένο.
Ένας φάκελος, ένα χαρτί, ένα
μολύβι και μια κατάθεση ψυχής μπορεί να σου προσφέρει κάτι λυτρωτικό.
Υ.Γ. Η δύναμη των λέξεων
είναι εκρηκτική. Όταν τις φροντίζεις και τους χαρίσεις αυτό που επιθυμούν, τότε
θα σε αποζημιώσουν και με το παραπάνω. Αρκεί να ‘χεις προετοιμαστεί να αφήσεις
τον εαυτό σου ελεύθερο να μιλήσει χωρίς να σε φοβίζει τίποτα. Ούτε κι οι πιο
σκοτεινές πτυχές σου. Φως για να ελευθερωθούν σου ζητούν.
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα
Πανέρη
Το διαβάσαμε εδώ :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου