Τα υποζύγια

Τα υποζύγια

Η επιλεκτική χορήγηση επιδομάτων εκ μέρους της κυβέρνησης για ανακούφιση των δεινοπαθούντων και η πρόσφατη ανακοίνωση για χορήγηση «ικανοποιητικών» αποζημίωσεων όσων έχουν υπηρεσία 30 ετών και μιας ημέρας φαίνεται να αγνοεί επιλεκτικά την μεγάλη μάζα των συνταξιούχων που υπηρέτησαν 30 χρόνια, λες και αυτοί δεν υπέστησαν την αντισυνταγματική και παράνομη μείωση των συντάξεών τους (επικουρικών και μη) σε σημείο σήμερα να λαμβάνουν μηνιαία το 50% και λιγότερο της αρχικής τους σύνταξης.

Οι συνταξιούχοι των 30 χρόνων ανήκουν κατά το πλείστον στην λεγόμενη μεσαία τάξη και ως εκ τού τούτου οι κυβερνώντες πρέπει να γνωρίζουν αρκετά καλά ότι πολλές από τις ενέργειές τους δεν εγκρίνονται από αυτούς και το σύνολο της μεσαίας τάξης. Γνωρίζουν ότι η ανοχή και η κοινωνική αλληλεγγύη του συνόλου της μεσαίας τάξης είναι ειλικρινής και γενναιόδωρη. Το να νομίζουν όμως οι κυβερνώντες ότι μπορούν όχι μόνο να θεωρούν το σύνολο των ανθρώπων αυτών υποζυγίων ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας.

Έτσι τι μας έλεγαν  και μας λέγουν οι κυβερνώντες; Σας φορολογούμε επιλεκτικά γιατί δεν είμαστε ικανοί να συλλάβουμε τη φοροδιαφυγή. Και συμπληρώνουμε εμείς: Δηλαδή, μέχρι να γίνετε ικανοί, εμείς θα υπερφορολογούμεθα; Και αν δεν μπορέσετε να γίνετε ποτέ ικανοί, τι θα γίνει;  

Γιατί, αν δεν κάνουμε λάθος, βασική προτεραιότητα του υπουργού Οικονομικών είναι να εισπράττει τα φορολογικά βάρη, ανάλογα με τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών και όχι ανάλογα με τη διάθεση αυτών να συνεισφέρουν στα κοινά.

Η στάση της κυβέρνησης οδηγεί όλους εμάς που υπηρετήσαμε 30 χρόνια στο να αντιληφθούμε ότι τελικά μας θεωρούν υποζύγια. καμήλες ή γαϊδούρια, δεν έχει σημασία, αφού και τα δύο αγαθά ζώα δεν έχουν άποψη απέναντι στον δυνάστη τους. Ο αφεντάδες, ακριβώς έχουν ως δεδομένη την υποταγή του ζώου σε κάθε του ανικανότητα. Η αθλιότητα όμως ως προς τα υποζύγια έχει κι αυτή τα όριά της.

Έρχεται όμως η στιγμή που, όπως λέει και ο λαός, τα συνήθη υποζύγια, μισθωτοί και συνταξιούχοι μουλαρώνουν. Αφού το οικονομικό επιτελείο δεν μπορεί με τις υπηρεσίες του να κάνει τη δουλειά του, να το βοηθήσούμε εμείς να την κάνει. Δεν θα πληρώνουμε φόρους. Τόσο απλά.

Τα υποζύγια λοιπόν, όπως στις «Θεσμοφοριάζουσες», θα αποφασίσουν να απέχουν από τις υποχρεώσεις τους γιατί απλά άρχισαν πλέον να συνειδητοποιούν ότι ζούμε σε μια χώρα όπου είναι παγκοίνως γνωστό πως η φοροδιαφυγή βασιλεύει και «δεν υπάρχει» λύση.

Αλήθεια, πώς θα ήταν το πρωινό των κυρίων του οικονομικού επιτελείου σε μια τέτοια αρνητική φορολογική στάση των υποζυγίων; Τι θα έκαναν σε μια τέτοια περίπτωση; Τι θα έκαναν, για να κλείσουν ταμείο, για να έχουν πλεόνασμα, το οποίο υπόσχονται ότι θα μοιράσουν με την δική τους επιλεκτική λογική; Από πού θα δανειζόντουσαν για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες του Δημοσίου, αν τα υποζύγια αντιδρούσαν; Αν δεν πληρώναμε φόρους; Αντί να τρέχουμε στους δρόμους και να διαδηλώνουμε γιατί απλά να μη σταματήσουμε να πληρώσουμε τις φορολογικές μας υποχρεώσεις, με ποσά από τους λιτούς λογαριασμούς μας ή από το πενιχρότατο υστέρημά μας (για μια ώρα ανάγκης) στον λογαριασμό του Δημοσίου;

Θα στραφεί λοιπόν το οικονομικό επιτελείο προς εκείνους που φοροδιαφεύγουν; Με ποιον τρόπο; Αφού πλέον όλοι θα φοροδιαφεύγουν. Πώς θα διαχωρίσει τους τίμιους από αυτούς που μέχρι χθες δεν μπορούσαν να τους βρει μέσα στο πλήθος;

Από εκεί που η κυβέρνηση τροφοδοτούσε το μίσος ενάντια στους φοροφυγάδες, όλοι οι πολίτες, σε μια στιγμή εθνικής εξάρσεως, θα τραγουδούν τον ύμνο της εθνικής συμφιλίωσης. Αντί το «εμπρός της Γης οι κολασμένοι», θα έχουμε ένα σκηνικό όπου το κράτος θα αναγκαστεί να σεβαστεί τη νομιμότητα και όχι να απαιτεί από όλους μας να αντιδικούμε, περιμένοντας πότε τα φορολογικά βάρη δεν θα επιβαρύνουν πλέον μόνο εμάς τα λίγα νομοταγή υποζύγια αυτής της χώρας.

Η κατάρρευση θα είναι τελεσίδικη. Είπαμε δεν είμαστε υποζύγια αλλά ούτε και κορόιδα. Και αν η απειλή ξεκινήσει έρποντας και σκάσει σαν φούσκα, στο τέλος οι μόνοι που δεν θα σωθούν θα είναι αυτοί που χαράζουν την οικονομική πολιτική