Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΑΡΚΑΔΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΝΑΛΟ

Ταξιδεύοντας

Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΑΡΚΑΔΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΝΑΛΟ

Οδοιπορικό στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας, που αγκαλιάζουν το όρος Μαίναλο και συνθέτουν ένα υπέροχο χειμερινό τοπίο, συνδυασμένο με εξαιρετική τουριστική υποδομή για σύντομες αποδράσεις από την Αθήνα.

Γράφει ο  Ντίνος Κιούσης

Η Αρκαδία είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ορεινή και  παραδοσιακά περιλαμβάνεται στις κτηνοτροφικές περιοχές της Ελλάδας. Σαν τέτοιος τόπος μοιραζόταν, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τη μοίρα των περισσότερων ορεινών περιοχών της χώρας, τη σταδιακή εγκατάλειψη τους,, δηλαδή, από  την πλειονότητα του νέου και δυναμικού πληθυσμού. Τα πράγματα άρχισαν  να αλλάζουν από τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του ‘80. Ήταν ο νέος δρόμος Κορίνθου - Τρίπολης, ήταν τα προγράμματα Leader ήταν τα εύκολα δάνεια που έκαναν την αλλαγή, δεν γνωρίζω· τότε όμως άρχισαν να δημιουργούνται τουριστικές υποδομές και κάποια χωριά έχουν γίνει τουριστικά θέρετρα. Και αυτό, βέβαια, σε αντίθεση με την επικρατούσα αντίληψη! Βλέπετε, στην παγκόσμια λογοτεχνία το «αρκαδικόw» συμβολίζει την ειδυλλιακή ποιμενική ζωή. Μάλλον αυτό οφείλεται στον γνωστό πίνακα του Πουσέν «Ποιμένες Αρκάδες».

Η Αρκαδία είναι ο τέταρτος σε έκταση νομός της Ελλάδας με πάρα πολλές ομορφιές- τα πυκνά ελατοδάση και τα χωριά του Μαινάλου, οι μικρές κοιλάδες του Λάδωνα, το οροπέδιο της Τρίπολης, η άγρια ομορφιά του Πάρνωνα και οι εξαίρετες παραλίες της Κυνουρίας.  Σε αυτό το ταξιδιωτικό θα ασχοληθούμε με το Μαίναλο και τα χωριά του, αφήνοντας τα υπόλοιπα για κάποια άλλη φορά.

Εξάλλου, αυτή την εποχή τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από το να περιδιαβαίνεις όμορφα γραφικά χωριά, οσμιζόμενος το έλατο που καίγεται στα τζάκια και στις ξυλόσομπες. Πάμε βόλτα, λοιπόν, στους οικισμούς γύρω από το Μαίναλο!

ΛΕΒΙΔΙ

Το Λεβίδι είναι το πρώτο από τα χωριά που θα δούμε. Ένα αρχοντικό κεφαλοχώρι κτισμένο στα 850 μ., με το Μαίναλο στη μία πλευρά και τον κάμπο του αρχαίου Ορχομενού από την άλλη, που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του «πατέρα της Ελληνικής Δημοκρατίας» Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Και το Λεβίδι έχει αναπτυχθεί τουριστικά - θα βρείτε ξενώνες και ταβέρνες. Αξίζει ακόμα να δείτε τα παλιά αρχοντικά, το βυζαντινό ξωκλήσι της Παναγιάς, κτισμένο πάνω στα ερείπια του ναού της Υμνίας Αρτέμιδος, και το Αρκαδικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας με μικρά γλυπτά, ιστορικές φωτογραφίες, νομίσματα, χαρτονομίσματα, εκδόσεις τέχνης και άλλα συλλεκτικά αντικείμενα.

ΒΥΤΙΝΑ 

 

 

Η Βυτίνα βρίσκεται στα 1.000 υψόμετρο, σε μια από τις πλαγιές του Μαινάλου που σχηματίζουν ένα μικρό οροπέδιο. Είναι μαζί με τη Δημητσάνα τα πιο τουριστικά μέρη της ορεινής Αρκαδίας, δημοφιλέστατοι προορισμοί για τα χειμωνιάτικα Σαββατοκύριακα, αλλά και για το καλοκαίρι. Στον χειμερινό τουρισμό της Βυτίνας έχει συμβάλει πολύ το χιονοδρομικό κέντρο που βρίσκεται στη θέση Οστρακίνα, μόλις 12 χλμ. ανατολικά από την πόλη.  

Η Βυτίνα είναι ο νεότερος από όλους τους οικισμούς και έχει περίπου 750 κατοίκους. Η τουριστική ανάπτυξη άρχισε στις αρχές του αιώνα, όταν η Βυτίνα απέκτησε φήμη για το εξαιρετικό της κλίμα και έγινε και η διάνοιξη του δρόμου Πύργου - Τρίπολης.

Στη Βυτίνα θα δείτε πως έχει διατηρηθεί σε ικανοποιητικό βαθμό μια παραδοσιακή αρχιτεκτονική γραμμή. Γύρω από το χωριό υπάρχουν αρκετά μονοπάτια, ιδανικά για να απολαύσετε έναν όμορφο περίπατο. Ακόμη, στον κεντρικό δρόμο του χωριού θα βρείτε μαγαζιά με ξυλόγλυπτα, που είναι μια τέχνη παραδοσιακή της περιοχής.

Επίσης, θα κάνετε μια βόλτα στη «λεωφόρο της αγάπης», έναν μακρύ δρόμο με καρυδιές εκατέρωθεν και παγκάκια ανά τακτά διαστήματα και στις δυο πλευρές του δρόμου. Όπως μπορείτε να φανταστείτε από την ονομασία, η «λεωφόρος της αγάπης» ενδείκνυται για έναν ιδιαίτερα ρομαντικό περίπατο.

ΜΑΓΟΥΛΙΑΝΑ

Σε μια απόσταση 10 χλμ. από την Βυτίνα, μπορείτε να επισκεφθείτε το χωριό Μαγούλιανα, το πιο ορεινό  χωριό της Αρκαδίας Το τοπίο είναι εξαιρετικό, διότι τα Μαγούλιανα βρίσκονται μέσα στην οργιώδη βλάστηση του ελατόδασους. Δεν είναι τυχαίο το ότι στην περιοχή αυτή παραθέριζαν άλλοτε οι δεσπότες της Ακοβας, όμως σήμερα η τουριστική κίνηση δεν είναι και τόσο έντονη.

Το χωριό βρίσκεται κτισμένο στα 1.367 υψόμετρο, στη θέση ενός παλιότερου οχυρού που ήταν γνωστό με την ονομασία Αργυρόκαστρο. Τα ερείπια του κάστρου σήμερα θα δείτε στην βορειοανατολική πλευρά του χωριού. Τα μόνα που σώζονται από το κάστρο είναι μια μισογκρεμισμένη πολεμίστρα και μια λιτή καστρόπορτα, που μοιάζει να είναι κομμάτι των επιβλητικών γύρω βράχων. Το χωριό μετονομάστηκε σε Μαγούλιανα το 1927, έπειτα από απαίτηση των κατοίκων του, ωστόσο δεν υπάρχει κάπου ξεκάθαρη εξήγηση σχετικά με την ονομασία του. Ο συνοικισμός αυτός κατά πάσα πιθανότητα ιδρύθηκε την περίοδο της Τουρκοκρατίας, μετά την καταστροφή του Αργυρόκαστρου.

Στην κεντρική πλατεία του χωριού να δείτε τον περίφημο πλάτανο και την προτομή του Φωτάκου, ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης και πρωτοπαλίκαρου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Επίσης, να δείτε και τη Σχολή των Μαγουλιάνων, το κτίριο της οποίας οι ντόπιοι ονομάζουν Άγιο Αντρέα.

ΒΑΛΤΕΣΙΝΙΚΟ

Το Βαλτεσινίκο απέχει από τα Μαγούλιανα 8 χλμ. - όλα μέσα σε πυκνό ελατοδάσος. Κτισμένο στα 1.050 μ., το χωριό είναι γεμάτο καρυδιές, μηλιές και καστανιές, ενώ τριγύρω υπάρχουν έλατα. Μέχρι πριν από κάποια χρόνια υπήρχαν και αμπέλια, που όμως με τη φυγή των νέων ρήμαξαν.

Το χωριό φημίζεται για την παραγωγή ξύλινων παραδοσιακών επίπλων. Μέσα στο Βαλτεσινίκο αξίζει να επισκεφτείτε τους ιστορικούς ναούς του Αγίου Νικολάου και της Αναλήψεως, που είναι σκαλισμένοι μέσα στο βράχο. Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση, είχαν κρυφτεί οι κάτοικοι του χωριού για να γλιτώσουν από τον Ιμπραήμ. Επίσης, θα δείτε και το ναό του Αγίου Γεωργίου (1850), που θεωρείται αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Έχει διαστάσεις 40x12 μ. και ο τεράστιος τρούλος του δεν στηρίζεται σε κολόνες, δίνοντας έτσι στον επισκέπτη την εντύπωση πως αιωρείται.

Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το χωριό, στη θέση «Λενικά» -ονομασία που πιθανότατα προέρχεται από παραφθορά της λέξης ελληνικά-, βρίσκονται ερείπια αρχαίας πόλης με ελάχιστα υπολείμματα κυκλώπειων τειχών και αρχαίου ναού. Η Γαλλική Αρχαιολογική Εταιρεία, που έκανε πρώτη ανασκαφές το 1939, εκτιμά πως ο ναός ανάγεται στον 7ο αιώνα π.Χ. και υποθέτει πως ήταν αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη, Από το Βαλτεσινίκο ή τα γειτονικά Λαγκάδια μπορείτε να επισκεφθείτε το φράγμα του Λάδωνα. Η ιδιομορφία του είναι πως οι μαίανδροι της κοίτης του Λάδωνα έχουν γίνει λίμνη. Μια μακρά λίμνη μήκους περίπου 15 χλμ., στις όχθες της οποίας θα δείτε πολλούς ερασιτέχνες ψαράδες καθώς και φίλους του καγιάκ. Το φράγμα έχει μήκος 104 μ., ύψος 54 μ. και είναι επισκέψιμο.

ΛΑΓΚΑΔΙΑ

Πρόκειται για το κεφαλοχώρι της περιοχής και πατρίδα των Δεληγιανναίων. Είναι κτισμένο αμφιθεατρικά στην απότομη πλαγιά του βουνού και το τοπίο είναι αδρό και επιβλητικό. Οι υψομετρικές διαφορές μέσα στο χωριό είναι πολύ μεγάλες. Τα Λαγκάδια έγιναν ευρύτερα γνωστά από τους μαστόρους τους, που έχτιζαν πολυώροφα κτίρια από πέτρα. Οι χτιστάδες αυτοί, όπως αποκαλούνται, έχουν παίξει σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Η συμβολή τους είναι πολύ σημαντική, γιατί η αρχιτεκτονική γραμμή που εγκαινίασαν σέβεται τόσο το ορεινό τοπίο όσο και τις ανάγκες των κατοίκων του. Η θέα από τα Λαγκάδια είναι καταπληκτική και ο ορίζοντας είναι τόσο ανοιχτός, που, αν ο καιρός είναι καλός, θα μπορέσετε να διακρίνετε μέχρι και τη Ζάκυνθο.

Λέγεται πως ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές εκκλησίες των Λαγκαδιών, όπως εκείνη του Ιωάννη του Προδρόμου και των Ταξιαρχών, έγιναν μέσα σε 40 μέρες, γιατί ο γιος του Τούρκου πασά Βελής έθετε συντομότατα χρονικά όρια για την αποπεράτωση των εκκλησιών. Στις βόλτες σας θα χαρείτε και τις πετρόκτιστες κρήνες, τα μικρά αυτά στολίδια των δρόμων. Στα Λαγκάδια, τέλος θα μπορέσετε να απολαύσετε τον καφέ σας και έναν ξακουστό μπακλαβά σε κάποιο παραδοσιακό καφενείο της πλατείας.

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ

Πολύ όμορφο χωριό, σχεδόν «χάρμα οφθαλμών», όπου θα χαρείτε τη βόλτα στα καλντερίμια του. Βρίσκεται στη θέση της αρχαίας Τεύθιδος, κτισμένο σε ερείπια κυκλώπειων τειχών της Κλασσικής εποχής.

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η Δημητσάνα απολάμβανε σπάνια προνόμια, χάρη σε ένα φιρμάνι του σουλτάνου που την εξαιρούσε από τη διοικητική εξουσία των τουρκικών αρχών της Πελοποννήσου. Έτσι, κατά την περίοδο αυτή ήκμασε ως σημαντικό εμπορικό κέντρο. Ωστόσο, η Δημητσάνα είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένη με την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης γιατί υπήρξε από τα σημαντικότερα κέντρα παραγωγής μπαρουτιού.

Σήμερα στη μικρή αυτή κωμόπολη θα βρείτε καλοδιατηρημένα σπίτια, εκκλησίες και πολλούς μύλους, μεταξύ των οποίων και τους ξακουστούς μπαρουτόμυλους των Σπηλιωτόπουλων. Επίσης, θα δείτε τα σπίτια του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', όπου σήμερα στεγάζεται το εκκλησιαστικό μουσείο της πόλης, και του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Ακόμη, να επισκεφτείτε τη Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας, η οποία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης λειτουργούσε ως εργοστάσιο παραγωγής φισεκιών. Σήμερα, στη βιβλιοθήκη θα βρείτε βιβλία του 15ου και του 16ου αιώνα, χειρόγραφους κώδικες αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την ιστορία της περιοχής. Στο ίδιο κτίριο φιλοξενείται και μια εξαιρετική λαογραφική συλλογή, που αποτελείται από υφαντά και είδη μεταλλοτεχνίας. Επιπλέον, εκτίθεται και μια συλλογή αρχαιολογικών ευρημάτων της περιοχής.

Λίγο έξω από τη Δημητσάνα, αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε τη Νέα Μονή του Φιλοσόφου. Είναι μια εκκλησία αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, κτισμένη στις όχθες του Λούσιου ποταμού. Αν θέλετε να πάτε και στην Παλαιά Μονή, κτισμένη το 963 από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, γνωστό αλλιώς και ως Φιλόσοφο, θα πρέπει να ακολουθήσετε το στενό μονοπάτι που ξεκινά από τα νότια της Νέας Μονής και καταλήγει σε έναν απόκρημνο βράχο. Στη Μονή του Φιλοσόφου, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, λειτουργούσε το κρυφό σχολειό της περιοχής. Αξίζει, τέλος, τον κόπο να επισκεφτείτε τη Ζάτουνα, ένα γραφικό χωριουδάκι, στην πλατεία της οποίας θα δείτε ένα από τα πιο όμορφα πέτρινα κτίρια της περιοχής, στο οποίο στεγάζεται το δημοτικό σχολείο.

ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΥΔΡΟΚΙΝΗΣΗΣ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ

Αν ακολουθήσετε τη ροή του ποταμού Λούσιου, 2 χλμ. έξω από τη Δημητσάνα, θα βρεθείτε στις πηγές του Αη Γιάννη. Πρόκειται για ένα από τα λιγοστά ανά τον κόσμο τέτοιου είδους μουσεία. Το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης άρχισε να λειτουργεί το 1997 έπειτα από 10 χρόνια έρευνας και ανακατασκευής από το Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Ανάπτυξης (πλέον Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, www.piop.gr). Ο τόπος που επελέγη για το μουσείο είναι εκείνο το σημείο του Λούσιου ποταμού, όπου οι νύμφες έλουσαν τον νεογέννητο Δία - πάντα σύμφωνα με τη μυθολογία. Σε αυτή την περιοχή από τον 16ο έως και τον 20ό αιώνα λειτουργούσαν διάφορες προβιομηχανικές εγκαταστάσεις, που ως κινητήρια δύναμη χρησιμοποιούσαν το νερό. Οι εγκαταστάσεις αυτές κάλυπταν τις ανάγκες των χωριών αλλά και των μοναστηριών ολόκληρης της ορεινής Γορτυνίας. Το σημερινό μουσείο έχει πάρει τη θέση της μεγαλύτερης από τις εκατό τέτοιου τύπου μονάδες που λειτουργούσαν. Στο κτίριο, κατά την εποχή της λειτουργίας του, περιλαμβάνονταν ένας αλευρόμυλος μαζί με νεροτριβή, βυρσοδεψείο και μπαρουτόμυλο. Η ανακατασκευή της μονάδας για τη δημιουργία του μουσείου έχει γίνει, όπως θα διαπιστώσετε, με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον.

ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ

Η Στεμνίτσα είναι από τους σημαντικότερους παραδοσιακούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Είναι χτισμένη στα 1.050 μ. στην πλαγιά του βουνού Κλινίτσα και έχει περίπου 120 κατοίκους. Ονομάζεται αλλιώς και Υψούντα, γιατί, όπως πιστεύεται, είναι κτισμένη στην ίδια τοποθεσία με την ομώνυμη αρχαία πόλη που θεμελίωσε ο Υψους, γιος του Λυκάονχα, αλλά είναι ευρύτερα γνωστή με το όνομα Στεμνίτσα.

Κατά παράδοση, οι κάτοικοι των περιοχών γύρω από τον Λούσιο ποταμό υπήρξαν εξαίρετοι τεχνίτες. Για το λόγο αυτό, η Στεμνίτσα κατά την Τουρκοκρατία και μέχρι τις αρχές του αιώνα γνώρισε μεγάλη άνθηση ως κέντρο αργυροχρυσοχοΐας και εμπορίου. Όταν άρχισε η Επανάσταση, συνέχισε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ως πρώτη έδρα της Πελοποννησιακής Γερουσίας.

Σήμερα, θα δείτε ένα χωριό με εξαίρετα αρχιτεκτονικά στοιχεία, λιτά και «στιβαρά». Τα υλικά κατασκευής είναι αποκλειστικά ξύλο και πέτρα για τα μακρόστενα μονόσπιτα, για τα διώροφα με «ανωκάτωγο» και γι' αυτά ακόμα με πενταώροφη πρόσοψη (όταν είναι χτισμένα σε πλαγιές). Βέβαια, τα περισσότερα από αυτά τα ωραία σπίτια θα τα βρείτε κλειστά, γιατί οι ιδιοκτήτες τους τα επισκέπτονται κυρίως τα καλοκαίρια. Υπάρχουν και κάποια άλλα ερειπωμένα εντελώς, όμως δεν είναι αρκετά για να χαλάσουν την εντύπωση που δημιουργούν τα πολλά καλοσυντηρημένα αρχοντικά.

Μέσα στη Στεμνίτσα να επισκεφτείτε το Λαογραφικό Μουσείο της, γιατί διαθέτει μια πολύ πλούσια συλλογή από αντικείμενα του παρελθόντος. Μερικά από τα πιο όμορφα κτίρια που θα συναντήσετε είναι το Νικολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, το κτίριο του ξενοδοχείου «Τρικολώνιο», χτισμένο το 1854, καθώς επίσης και το επιβλητικό κτίριο της Σχολής Αργυροχρυσοχοΐας. Επίσης, να δείτε το ναΐσκο του Αγίου Νικολάου, που ανακαινίστηκε το 1859 (!), και της Παναγίας Μπαφέρω, που χτίστηκε το 1640 στο Κάστρο. Τέλος, μέσα στο χωριό να πάτε στη μικρή μονή της Ζωοδόχου Πηγής, όπου έγινε και η Συνέλευση της Α' Πελοποννησιακής Γερουσίας.

Μεταξύ Δημητσάνας και Στεμνίτσας βρίσκεται και η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που είναι χτισμένη μέσα σε κάθετο βράχο· για να την επισκεφτείτε, θα χρειαστεί να περπατήσετε λιγάκι (τουλάχιστον 10 λεπτά). Η μονή αυτή, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα από τον Μανουήλ Κομνηνό στη θέση ενός μικρού ασκηταριού. Από τότε και μέχρι σήμερα λειτουργεί ανελλιπώς. Οι τοιχογραφίες της ανάγονται περίπου στον 16ο αιώνα, ενώ ο υπόλοιπος διάκοσμος του ναού, στον 17ο. Τα κτίρια της μονής, συμπεριλαμβανομένου και του ξενώνα που κτίστηκε το 1860, διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση, αν και κάποια έχουν υποστεί αλλαγές από την αρχική τούς μορφή.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Ένα όμορφο χωριό μεταξύ Στεμνίτσας και Καρύταινας, στα 700 υψόμετρο, ιδανικό ορμητήριο για όσους θέλουν να ασχοληθούν με extreme sports στον ποταμό Λούσιο. Καιρού επιτρέποντος φυσικά, και όχι μέσα στον βαρύ χειμώνα.

ΚΑΡΥΤΑΙΝΑ

Το χωριουδάκι αυτό βρίσκεται στον άνω ρου του Αλφειού, απλωμένο σε μια απότομη πλαγιά. Με την πρώτη ματιά θα σας εντυπωσιάσει η ξεχωριστή τοποθεσία της. Στους δρόμους της θα συναντήσετε πέτρινα διώροφα και τριώροφα εντυπωσιακά κτίρια. Η αρχιτεκτονική του χωριού, με τα πλακόστρωτα δρομάκια του, έχει διατηρηθεί ακέραιη, καθώς η Καρύταινα έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικιομός. Εδώ θα βρείτε πολλές παλιές εκκλησίες, αλλά το μεγαλύτερο αξιοθέατο είναι οπωσδήποτε το φράγκικο κάστρο που δεσπόζει στη νότια άκρη του. Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα κάστρα της Πελοποννήσου. Η κατασκευή του, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, μαρτυρεί την άνθηση που γνώρισε το χωριό την εποχή εκείνη. Το κάστρο της Καρύταινας κατά την Ελληνική Επανάσταση αποτέλεσε το αρχηγείο και το ορμητήριο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Μάλιστα, ο τελευταίος έκτισε και μια εκκλησία μέσα στον περίβολο του.

Έξω από το χωριό, στη διασταύρωση του δρόμου με τη Μεγαλόπολη, αξίζει τον κόπο να δείτε το πεντάτοξο πέτρινο γεφύρι του Αλφειού, κτισμένο από τους Φράγκους το 1440 διατηρείται ακέραιο και εντυπωσιακό μέχρι σήμερα

ΑΛΩΝΙΣΤΑΙΝΑ

Κάτω από τις πλαγιές του Μαινάλου και συγκεκριμένα στη δυτική πλευρά της Οστρακίνας, στα 1.220 υψόμετρο, θα ανακαλύψετε την Αλωνίσταινα∙ ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό, κτισμένο σε μια μικρή κοιλάδα. Απέχει 25 χλμ. από την Τρίπολη και 10 χλμ. από τη Βυτίνα. Είναι το επόμενο χωριό μετά την Πιάνα στο δρόμο από την  Τρίπολη. Αν πάτε από τη Βυτίνα, θα απολαύσετε μια υπέροχη διαδρομή μέσα σε πυκνό ελατόδασος. Το χωριό έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός και θα δείτε αρκετές παλαιές κατοικίες, δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής από τον Λαγκαδινό πρωτομάστορα Γιαννακό Γαρδίκα. Κάποιοι δρόμοι έχουν πλακοστρωθεί, ενώ στην πλατεία του χωριού ξεχωρίζει το μαρμάρινο μνημείο της Ζαμπίας Κωστάκη, μητέρας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ "Κ"