Όταν η τρυφερότητα ξεχειλίζει

 

Όταν η τρυφερότητα ξεχειλίζει

Δύο ποιήματα γεμάτα τρυφερότητα και αγάπη που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο από την Βάγια Γιαννακοπούλου και την Άρτεμη Κριμιτσα

 

Μήπως;

Την Καληνύχτα σου απόψε

δεν ένοιωσα

Σαν κλέφτης ήλιος από

τη χαραμάδα της ψυχής μου

έφυγες,

άφωνος έμεινε ο κτύπος της καρδιάς μου

οι γρίλιες των αναστεναγμών

μου παραμιλούσαν φοβισμένες

μήπως ένα αντίο πικρό τις χαρακώσει.

Τη μέρα να ξημερώσει περιμένω

να μου πει η αυγή μήπως έκανε λάθος και δικό της τον πήρε!

 

Άρτεμις Κριμιτσά 06/09/2020

Θαλασσινή

Από την καλντέρα της ψυχής μου

 

·

Είναι στιγμές που ο ουρανός

βαραίνει και ζυγώνει

και ο δικός μου ο καημός

νιώθω να δυναμώνει

 

Σαν πλησιάσει η βραδιά

και πέσει κάποιο αστέρι

θυμάσαι τότε τα παιδιά

που σπόρο φυλούν στο χέρι

 

Θυμάσαι τότε και εσύ

το σπόρο που φυλούσες

κι έψαχνες για εύφορη γη

που να την βρεις αργούσες.

 

Τον σπόρο, που δεν έσπειρες...

Μαράθηκε και πάει...

Αγάπη, που δεν έδωσες

και τώρα σε πονάει!

 

Ναι! Σε πληγώνει η βροχή!

Το φύσημα του ανέμου!

Πολύ πληγώνει το φιλί,

που κράτησες Θεέ μου!

 

Μα άσε με να σ' ακολουθώ

Δεν ξέρω, που θα φτάσω.

Ίσως να ρθω κι ίσως να βρω

αγάπη να χορτάσω!

 

Μα θα 'ναι όλα, αληθινά!

Τα ψεύτικα πεθαίνουν!...

Μ αυτά, π' ανθίζουν την καρδιά

και τη ζωή ανασταίνουν!

 

Βάγια Γιαννακοπούλου 1/9/2020