Το ναυάγιο του ΜΥΡΙΝΑ στις Αζόρες
Στις 30 Αυγούστου 1979 το ελληνικό φορτηγό πλοίο ΜΥΡΙΝΑ ξεκινά από το λιμάνι της Νέας Υόρκης με φορτίο για την Νεάπολη.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1979 το πλήρωμα ενώ βρισκόταν στη θέση 39 μοίρες και 15' Βόρειο και μήκος 43 μοίρες και 20΄επικοινώνησε για τελευταία φορά με την πλοιοκτήτρια εταιρία «Ουρανός» του Πειραιά. Από εκεί και πέρα όμως δεν κατέστη δυνατή καμιά επικοινωνία με το πλοίο.
Στον Πειραιά αυτή η σιωπή δημιούργησε ανησυχία καθώς ένα επικίνδυνο καιρικό φαινόμενο εξελισσόταν στην περιοχή του Ατλαντικού από τις 4 Σεπτεμβρίου.
Ένα τροπικό κύμα που ξεκίνησε από τη δυτική ακτή της Αφρικής εξελίχθηκε σε μια τροπική καταιγίδα από τις 4 Σεπτεμβρίου και παρέκαμψε το Πράσινο Ακρωτήριο στις 5 Σεπτεμβρίου. Στις 12:00 UTC την επόμενη ημέρα, η καταιγίδα αναβαθμίστηκε σε Τροπική Θύελλα Gloria, ενώ κινήθηκε δυτικά-βορειοδυτικά με 27 χιλιόμετρα/ώρα περίπου. Μετά την απότομη κάμψη προς τα βόρεια-βορειοδυτικά, η Γκλόρια έγινε τυφώνας στις 7 Σεπτεμβρίου. Τότε ένα μετωπικό σύστημα υψηλότερου γεωγραφικού πλάτους και μια περιοχή υψηλής πίεσης προκάλεσε την επιβράδυνση της Γκλόρια και οδήγησε σε μια κίνηση προς τα δυτικά από τις 9 Σεπτεμβρίου.
Η Γκλόρια εξασθένησε για λίγο σε τροπική καταιγίδα αργά στις 10 Σεπτεμβρίου, αλλά την επόμενη μέρα ενισχύθηκε εκ νέου σε τυφώνα. Τελικά, ο τυφώνας στράφηκε βορειοανατολικά και άρχισε να επιταχύνεται. Στις 18.00 UTC στις 12 Σεπτεμβρίου, η Gloria έφτασε στην κορυφή της με έντονους ανέμους 155 km/h και ελάχιστη βαρομετρική πίεση 975 mbar (28,8 inHg). Η θύελλα στη συνέχεια άρχισε να αποδυναμώνεται και έπεσε στην κατηγορία 1 του τυφώνα στις 13 Σεπτεμβρίου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Γκλόρια άρχισε σιγά - σιγά να συγχωνεύεται με μια περιοχή χαμηλής πίεσης που βρισκόταν βόρεια των Αζορών και έχασε τα τροπικά χαρακτηριστικά μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου βόρεια του νησιού Φλόρες στις Αζόρες, εκείνη την εποχή.
Το πλοίο αναζητήθηκε από την πλοιοκτήτρια εταιρεία για να ενημερώσει για την κατάστασή του. Όμως μετά την τελευταία επικοινωνία του που έγινε στις 13 Σεπτεμβρίου από την θέση 39 μοίρες και 15' Βόρειο και μήκος 43 μοίρες και 20΄ Δυτικό επικράτησε απόλυτη σιωπή.
Αμέσως ενημερώθηκε η Υπηρεσία Ελέγχου και Διασώσεως του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας που ζήτησε από τους παράκτιους σταθμούς των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ισπανίας να αναμεταδίδουν εις τα παραπλέοντα πλοία σήμα αναζήτησης του εν λόγω σκάφους.
Ακολούθως η ακτοφυλακή των Η.Π.Α. γνώρισε σχετικά στο Υ.Ε.Ν., ότι οι μέχρι στιγμής έρευνες απέβησαν άκαρποι και ότι αναμεταδίδεται σήμα αναζήτησης προς όλα τα παραπλέοντα σκάφη.
Τελικά το ελληνικό φορτηγό Μυρίνα το όποιον εθεωρείτο αγνοούμενο μετά το πέρασμα αρκετών ημερών και με τον μη εντοπισμό του θεωρήθηκε πλέον βέβαιο ότι βυθίστηκε αύτανδρο, στην θαλάσσια περιοχή νοτίως των Αζορών. Το σκάφος κατευθυνόταν με φορτίο από την Νέαν Υόρκη στη Νεάπολη, οπού αναμενόταν να φθάσει στις 24 με 25 Σεπτεμβρίου..
Στις 6 Οκτωβρίου η απώλεια διάρρευσε στον ελληνικό τύπο με την εφημερίδα «Μακεδονία» να γράφει :
Πιθανόν από παλιρροϊκό κύμα
Βυθίστηκε αύτανδρο στον Ατλαντικό το φορτηγό «Μύρινα»
Επέβαιναν 11 Έλληνες ναυτικοί, η γυναίκα του πλοιάρχου και δέκα ξένοι.— Ανακοινώθηκαν τα ονόματα
ΠΕΙΡΑΙΑΣ, 4 — Χάθηκε το «Μύρινα», με 11 Έλληνες, την γυναίκα του πλοιάρχου και 10 ξένους; Αυτό αρχίζουν να πιστεύουν οι ναυτικοί κύκλοι τού Πειραιώς, αφού για έκτη ημέρα σήμερα, οι έρευνες ήταν δίχως αποτέλεσμα.
Ήδη εξετάζεται και ένα ενδεχόμενο μήπως το ελληνικό φορτηγό έπεσε σε παλιρροϊκό κύμα από τον τυφώνα της περασμένης εβδομάδας «Γκλόρια» τού Ατλαντικού. Είναι γεγονός ότι οι τυφώνες δημιουργούν σε μεγάλη απόσταση από την πορεία τους πελώρια «βουβά» κύματα. Αν ένα πλοίο βρεθεί πρίμα-πλώρα, στις κορυφές δύο κυμάτων ή στο μέσο ενός τεράστιου κύματος «σπάζει στα δυο και φυσικά κανείς τότε δεν μπορεί να σωθεί.
Στο μεταξύ, η πλοιοκτήτρια εταιρία «Ουρανός» του Πειραιά, έδωσε τον κατάλογο των επιβαινόντων. Αυτοί είναι:
Γ. Κουτρούλιας, 49 χρονών, πλοίαρχος από το Λουτράκι και η γυναίκα του Τερψιχόρη, 32 χρονών, Σπύρος Μολφέρας, 49 χρονών, υποπλοίαρχος από την Αθήνα, Δ. Καλεμάκης, 24 χρονών, ανθυποπλοίαρχος, από το Ηράκλειο, Κλέαρχος Ψιλόπουλος, 22 χρονών, ασυρματιστής από την Ξάνθη, Δ. Κάντζος, α' μηχανικός, 36 χρονών, από τον Πειραιά, Ιωάννης Σιμαντήρας, 32 χρονών, β' μηχανικός, από τα Χανιά, Δημήτριος Ανθόπουλος γ' μηχανικός, 36 χρονών, από την Αθήνα, Γ. Τσεπαπαδάκος, 31 χρονών, γ' μηχανικός , από τα Χανιά, Νικόλαος Βιταλάκης, 18 χρονών, λιπαντής, από το Ρέθυμνο, Γ. Ρούσσος» 18 χρονών, λιπαντής, από την Αθήνα και Νικόλαος Σκαρπέζης, 35 χρονών, μάγειρας, από την Κέρκυρα.
Ο Ανθυποπλοίαρχος από τον Ζαρό που χάθηκε σε ναυάγιο στις Αζόρες
Στη φωτογραφία ο Δημήτρης την ώρα που πήρε το απολυτήριο του στο στρατό.
Ανάμεσα στους αγνοούμενους του ναυαγίου υπάρχει και κάποιος που η μνήμη του παραμένει άσβεστη στην καρδιά των δικών του ανθρώπων.
Πρόκειται για τον ανθυποπλοίαρχο Δημήτρη Καλεμάκη που ήταν μόλις 24 ετών όταν χάθηκε στο ναυάγιο.
"Ο Δημήτρης ήταν ένας άγγελος. Το όνειρο του ήταν να γίνει κάποτε καπετάνιος. Και είχε φτάσει τόσο κοντά… Ήταν έξυπνος και ήξερε τι ήθελε , γι αυτό και γράφτηκε σε σχολή εμπορικού ναυτικού".
Πίστευε ότι έτσι θα πραγματοποιούσε το όνειρο του. Κάποια στιγμή σκέφτηκε να τα παρατήσει και να φύγει. Ωστόσο με τη παρέμβαση μεγαλύτερου αδελφού του κατάφερε να τελειώσει τη σχολή και να πάρει το πτυχίο του ανθυπολποίαρχου. Εκπληρώνοντας και τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, ο Δημήτρης θεώρησε ότι ήρθε η ώρα για να μπαρκάρει, για να κάνει ένα «καλό ταξίδι» , όπως έλεγε, υπονοώντας ότι θα έβγαζε αρκετά χρήματα.
Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια που θυμάται ο μεγάλος του αδελφός, που όταν του εξέφραζε τις επιφυλάξεις του για αυτό το μπάρκο, ο Δημήτρης τον διαβεβαίωνε : «Μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείτε». Σαρανταδύο χρόνια πέρασαν από τότε που το καράβι σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της εταιρείας, έπεσε σε Τυφώνα στις Αζόρες και χάθηκε για πάντα. Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει , κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί…
… Οι γονείς και τα αδέλφια του βέβαια είχαν πάντα μέσα τους την ελπίδα, δεν μπορούσαν να δεχτούν με τίποτα ότι η θάλασσα έγινε ο υγρός τάφος του αγαπημένου τους γιού και αδελφού.
Η εταιρεία του Δαλακούρα (βουλευτή τότε) τους ειδοποίησε ότι το καράβι χάθηκε στις Αζόρες λόγω σφοδρής θαλασσοταραχής, ενώ το υπουργείο «τα μάσαγε» αφήνοντας να διαρρεύσει ότι άλλαξε όνομα εν πλω και από «Μύρινα» έγινε «Γεώργιος». Αυτό το τελευταίο αν και ύποπτο 100% , κράτησε άσβηστη τη φλόγα της ελπίδας ότι ο Δημήτρης δεν πέθανε αλλά ήταν κάπου στη φυλακή και ότι μια μέρα θα επέστρεφε στο χωριό…
« Βέβαια με τον καιρό αρχίσαμε να το παίρνουμε απόφαση , αν και κανείς μας δεν δέχτηκε ποτέ να γίνει κάποιο μνημόσυνο.
Η μητέρα μου μπορεί να έκανε δεήσεις και να προσευχόταν γι αυτόν, της είπαμε όμως να μην τολμήσει να κάνει μνημόσυνο γιατί δεν θα ξαναπατούσαμε στο σπίτι. Δεν μπορούσαμε ποτέ να αποδεχτούμε το μοιραίο…», δήλωσε ο μεγαλύτερος αδελφός Μιχάλης Καλεμάκης που τώρα ζει στις Μοίρες . «Οι γονείς μου βέβαια από τότε κατέρρευσαν και πιστεύω ότι η μάνα μου πέθανε μ΄ αυτό το καημό… Eγώ δεν σου κρύβω ότι πιστεύω ακόμα πως μπορεί να ζει… από τη στιγμή που θα χάσεις ένα άνθρωπο σου και δεν τον δεις, δεν πιστεύεις ότι έχει πεθάνει, δεν μπορείς να το αποδεχθείς…»
Κι όταν πιστεύεις πολύ λένε ότι γίνονται θαύματα. Γιατί λοιπόν να μην γίνει ακόμα ένα , ειδικά τώρα που με το διαδίκτυο τα νέα μαθαίνονται πολύ γρήγορα σε όλο το κόσμο;
Πηγές
Ναυτιλιακά Χρονικά Τ. Σεπ., Οκτ. 1979
Εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» 6.10.1979
https://en.wikipedia.org/wiki/1979_Atlantic_hurricane_season
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου