ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΥΧΙΑ

 

ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΥΧΙΑ

Του ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΜΒΥΣΗ

ΕΙΝΑΙ διάχυτη η εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής υπάρχει διαφθορά. Και μάλιστα βαθιά, μεγάλη. Η «μπάλα» παίρνει κυρίως την κυβέρνηση, τους πολιτικούς γενικότερα, την κρατική μηχανή και δυστυχώς και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και συνεπώς τους δημοσιογράφους.

ΠΟΛΥ φοβούμαι ότι η εντύπωση ανταποκρίνεται στην - πολύ δυσάρεστη - πραγματικότητα. Φαίνεται ότι υπάρχει διαφθορά. Άλλωστε, «ο βήχας και ο παράς δεν κρύβονται»... Βλέπουμε τους «υπόπτους» να διαβιώνουν με εντελώς ασυμβίβαστο τρόπο για τα εμφανή, τα νόμιμα εισοδήματα τους...

ΟΤΑΝ τα λέγω όλα αυτά ασφαλώς κομίζω γλαύκα ες Αθήνας. Το πρόβλημα κουβεντιάζεται εδώ και πολλά χρόνια. Φτάσαμε στο σημείο η μίζα, δηλαδή η κλεψιά του δημοσίου χρήματος, να «θεσμοθετηθεί» από τα πλέον επίσημα χείλη. Είναι γνωστό το λεχθέν από τον Ανδρέα Παπανδρέου για εκείνον τον «περίφημο» διοικητή της ΔΕΗ: «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!»... Το πρόβλημα ήταν τόσο προκλητικό, ώστε τελικώς να φτάσουμε στο σημείο να νομοθετήσει η πολιτεία το «πόθεν έσχες». Ποια άλλη χρείαν έχουμε;

ΚΑΙ αυτό ακριβώς είναι το θέμα  μου σήμερα. Ερωτώ:

· Ο νόμος του  «πόθεν έσχες» εφαρμόζεται έντιμα, σωστά και με τη  δέουσα ακρίβεια και αυστηρότητα; Προχωρεί όσο βαθιά επιβάλλεται; Ή τελικώς μεταβάλλεται σε εργαλείο για την εξασφάλιση άλλοθι και αθώωσης;

Η απάντηση που δίνουν όλοι σ' αυτά τα ερωτήματα είναι, δυστυχώς, γνωστή. Όλοι πιστεύουν ότι οι κλέφτες, οι μιζαδόροι, αυτοί που «τα πιάνουν», διαφεύγουν. Και όχι μόνο. Οι κλέφτες γίνονται συχνά, συχνότατα, προκλητικοί. Δεν λογαριάζουν τίποτα και κανέναν. Και καμαρώνουν... Είναι πεπεισμένοι ότι υπάρχει ατιμωρησία και ότι λειτουργούν «οδοί» και «κόλπα» που οι μεγαλοκλέφτες μπορούν να στείλουν τα κλοπιμαία στην Ελβετία ή αλλού και να τα «διασφαλίσουν».

Η ΕΝΤΥΠΩΣΗ της κοινής γνώμης είναι δικαιολογημένη. Πράγματι, εκείνοι που έπρεπε να λογοδοτούν για παράνομο χρηματισμό, ξεφεύγουν. Ο νόμος του «πόθεν έσχες» δεν απέδωσε, δεν αποδίδει. Δεν γνωρίζω, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους λόγους, τις πιθανές ατέλειες και αδυναμίες του νόμου ή της εφαρμογής του. Αλλά η πραγματικότητα είναι εδώ, μπροστά μας, όρθια. Τη ζούμε καθημερινώς. Και δυστυχώς, έτσι που πάμε, κοντεύουμε να την αποδεχθούμε... Πλήρης μιθριδατισμός στην κλεψιά και την παλιανθρωπιά. Και το μόνο που έχω να πω είναι: Τουλάχιστον εμείς οι δημοσιογράφοι ας προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε την «αυλή» μας από τα γνωστά «λουλούδια» που προκαλούν αδιάντροπα... Και όχι να τα έχουμε μέλη μας.

ΕΛ.ΤΥΠΟΣ 15.02.1997