Παναγιώτης Λιάκος : Το απαράλλαχτο ορθό

 

 

Το απαράλλαχτο ορθό

 

Ο Χριστός αγαπά τον άνθρωπο, όχι τα λάθη του. Εννοείται πως η συγχώρεση δεν δίδεται δίχως κάποιος να τη ζητήσει και να προσπαθήσει στη συνέχεια να αποβάλει ό,τι θεωρεί ρυπαρό στις επιλογές του

 

Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Μετάφραση

Σας βεβαιώνω πώς  όσο υπάρχει ο κόσμος, έως τη συντέλειά του, δε θα πάψει να ισχύει ούτε ένα γιώτα ή μία οξεία από το νόμο. Όποιος, λοιπόν, καταργήσει ακόμα και μία από τις πιο μικρές εντολές αυτού του νόμου και διδάξει έτσι τούς άλλους, θα θεωρηθεί ελάχιστος στη βασιλεία του Θεού. Ενώ όποιος τις τηρήσει όλες και διδάξει έτσι και τους άλλους, αυτός θα θεωρηθεί μεγάλος στη βασιλεία του Θεού

(Κατά Ματθαίον Ε: 18-19)

Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος

Ο Χριστός έχει απαντήσει εδώ και δύο χιλιετίες στο ρητορικό ερώτημα αν πρέπει η Εκκλησία να προσαρμόζεται στους καιρούς, στις μόδες, στις πολιτικές μεταβολές και τις διακυμάνσεις των διαθέσεων των κοινωνικών συνόλων. Η απάντηση Του είναι ΟΧΙ. Ο κόσμος πρέπει να προσαρμόζεται στο σωστό κι όχι το σωστό στον κόσμο.

Ο θείος νόμος είναι ένας, όχι δύο. Δεν ισχύει κάτι αυστηρό κι ανελέητο για τους πολλούς και κάτι άλλο, ευμενέστερο, για τους λίγους, τους ισχυρούς. Αυτά ισχύουν στην πολιτική σκηνή των εφήμερων προσώπων.

Θεωρούνται έγκυρα από εκείνους που νομοθετούν υπέρ εαυτών και εναντίον της πλειοψηφίας, που αμνηστεύουν τα αδικήματα τους ή τα κουκουλώνουν με τροπολογίες ψημιζόμενες μαύρα μεσάνυχτα από νυσταλέους, εκλεγμένους υπαλλήλους της οικογενειοκρατίας. Στα μάτια του Κυρίου η δυικότητα του ανθρώπινου νόμου δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια βλάσφημη χλεύη του θείου νόμου.

Η μοναδικότητα του θεϊκού νόμου συνοδεύεται από την αμεταβλησία του. Ούτε ένα γράμμα δεν θα αλλάξει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι όποιος παραβιάσει μια από τις εντολές του θείου νόμου κατατάσσει εαυτόν ελάχιστο στην κρίση του Θεού. Μεγάλος θεωρείται ο άκαμπτος, ο σταθερός, εκείνος που δεν αντιστρέφει τη σημασία του καλού και του κακού, δεν αλλοιώνει τα μηνύματα που λαμβάνει η ανθρωπότητα από το πεδίο του αμέθεκτου αγαθού. Το αγαθό του Κυρίου επηρεάζει εμάς. Όμως δεν επηρεάζεται. Ο κτιστός κόσμος, μέρος του οποίου είναι το ανθρώπινο είδος, αλλάζει δραστικά κάθε φορά που συντονίζεται με τη θεία βούληση. Η φύση του Θεού δεν αλλάζει από την επικοινωνία με τον κτιστό κόσμο.

Ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία δεν προσαρμόζει το ορθό στα μέτρα της παράβασης. Λέγει στα πλήθη να τερματίσουν την επαφή τους με την αμαρτία και να έρθουν εκείνα εγγύτερα στο σωστό. Τα λόγια του σε αυτή την ομιλία θα φάνταζαν «εξτρεμιστικά» και «σκοταδιστικά» σε οποιονδήποτε κάπηλο και διαστρεβλωτή της έννοιας της «ευαισθησίας», της «κατανόησης» και της «συμπερίληψης» - και με τους όρους αυτούς νοούν και σημαίνουν την ανάγκη ενσωμάτωσης του σφάλματος και της πτωτικής συμπεριφοράς ως αποδεκτών επιλογών και τρόπων ζωής.

Ειδικά όσα αναφέρει για τη μοιχεία, το διαζύγιο και την απλή σκέψη συνεύρεσης με σύζυγο άλλου έρχονται σε ευθεία αντίθεση με όσα μηρυκάζουν τα κατεστημένα ΜΜΕ και οι ενσωματωμένοι στο σύστημα δημοσιολόγοι-παράγοντες του δημόσιου βίου που κάνουν αδιάκοπη χρήση των ορθοπολιτικών συστοιχιών των προπαγανδιστικών όπλων μαζικής καταστροφής της αλήθειας.

Ο Χριστός αγαπά τον άνθρωπο, όχι τα λάθη του. Αγάπησε και συγχώρησε την πόρνη και τον τελώνη όχι για τον τρόπο που προσπορίζονταν χρήματα, αλλά για την ίδια τη φύση τους, που είναι έργο δικό Του. Εννοείται πως η συγχώρεση δεν δίδεται δίχως κάποιος να τη ζητήσει και να προσπαθήσει στη συνέχεια να αποβάλει ότι θεωρεί ρυπαρό στη συμπεριφορά και στις επιλογές του. Ζητά κάποιος συγχώρεση αποδεχόμενος τα σφάλματα του, απορρίπτοντας τα και επιθυμώντας να μεταβάλει τη στάση του.

Έτσι δίδεται η συγχώρεση, όχι ως αποτέλεσμα ενός αυτόματου μηχανισμού απόδοσης της. Λίγες θεωρίες μπορούν να αποδειχθούν πιο επικίνδυνες από εκείνες που θέλουν τον Θεό να κάνει αποδεκτές μαζί με τον άνθρωπο τις πτωτικές συμπεριφορές του και να εξισώνει τον αδάμαντα μιας αθάνατης ψυχής με τις λάσπες του χοιροστασίου των αμαρτιών μας.

Δεν μπορεί, λοιπόν, να υπάρξει «προσαρμογή» του ορθού, του τέλειου, του αθάνατου και άφθαρτου προς τη φθορά, τον θάνατο, το σφάλμα. Γι' αυτό ο Απόστολος Παύλος (Προς Ρωμαίους Επιστολή 12,2) συμβουλεύει: «καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον».

Να μην παίρνουμε το σχήμα της μόδας, του περαστικού καιρού μας, αλλά να μεταμορφωνόμαστε ανακαινίζοντας τον νου μας, ώστε να διακρίνουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, αυτό που Του αρέσει, το αγαθό και το τέλειο.

Κυριακάτικη Δημοκρατία 27.11.2022