Ο Ταχυδρόμος, πριν αρκετές δεκαετίες

 

Η ΖΩΗ ΑΛΛΟΤΕ 

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ

 

Γράφει ο Δημ. Μπαρούνης

Καπέλο, στολή, και μια μεγάλη δερμάτινη τσάντα με μια ζωγραφισμένη  ανάγλυφη καραμούζα μέσα σε ένα οβάλ σχήμα. Γραφική, συμπαθητική φιγούρα, στεκόταν σχεδόν σε στάση προσοχής, από σεβασμό για τη δουλειά του, στην άκρη της πλατείας, στο προαύλιο της εκκλησίας, έξω από το τηλεφωνείο,  σε ένα σημείο αναφοράς του χωριού, για να ακούγεται η καραμούζα του σε όλη της την εμβέλεια. Και “του-του-του” ίδιος σαλπιγκτής στο έπος του σαράντα. Οι μετακινήσεις  του ταχυδρόμου ήταν και αυτές  προσαρμοσμένες με ότι γενικά συνέβαινε   στη χώρα μας στο τομέα αυτό. Άλλοτε με τα πόδια ή με άλογο,  σιγά- σιγά με την εξέλιξη, μια μηχανή floretta, ένα μηχανάκι zundapp ,και έτσι  εκτελούσε το καθήκον του.

Καθημερινά από το Γραφείο των ΕΛΤΑ  στην Ανδρίτσαινα , φόρτωνε την τσάντα του  και ξεκινούσε.

Οι συχνές κακές  καιρικές συνθήκες την χειμερινή περίοδο,  δυσκόλευαν την αποστολή του. Πολλές βροχές, ισχυροί άνεμοι  χιόνια και πάγοι ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Όμως ο ταχυδρόμος ήταν πάντα στο πόστο του.

Οι μέρες έλευσης του  ήταν προκαθορισμένες για πολλά χρόνια και οι ώρες λίγο  πολύ γνωστές και κυρίως πρωινές. Για τους κατοίκους των χωριών, αυτούς που ζούσαν “πίσω από το βουνό”, ο ταχυδρόμος ήταν ένα πολύ ξεχωριστό πρόσωπο. Ήταν ο ενδιάμεσος κρίκος να επικοινωνήσουν με ανθρώπους πέρα από   τον ορίζοντά τους.  Κυρίως όμως ήταν ο αποκλειστικός  κομιστής ειδήσεων από προσφιλή, αγαπημένα τους πρόσωπα.

Οι επικοινωνίες την περίοδο εκείνη κατά το πλείστο, γίνονταν ταχυδρομικώς. Η χρησιμοποίηση του τηλεφώνου γινόταν κατόπιν συνδιάλεξης και ήταν αρκετά δαπανηρή.

Με το άκουσμα της καραμούζας, σε ελάχιστα λεπτά, η πλατεία γέμιζε από κόσμο.

“Ήρθε ο ταχυδρόμος!”, “Δεν ακούτε; χτυπάει η καραμούζα!”   Άλλοι κάτι περίμεναν και κάποιοι άλλοι κάτι θα έστελναν. Υπήρχαν και κάποιοι που δυστυχώς μόνοι, έρχονταν από συνήθεια. Δεν περίμεναν από κανένα  ούτε θα έστελναν πουθενά ,τίποτα . . .

Άνδρες, γυναίκες, παιδιά νέες κοπέλες έφταναν με τη λαχτάρα της προσμονής.

Η μάννα, ο πατέρας, περίμεναν γράμμα από το γιό τους τον Στρατιώτη.  Η κοπελιά από την ναυτικό αρραβωνιαστικό της. Άλλοι από δικά τους παιδιά, αδέρφια, από την Αμερική,  τον Καναδά, όλος ο κόσμος στα χέρια του ταχυδρόμου. Να φέρει το καλό μαντάτο.

Το μεγαλύτερο μέρος της αλληλογραφίας, λόγω και της εσωτερικής μετανάστευσης, αφορούσε σε πρόσωπα που είχαν μετακινηθεί στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις.

Μερικές φορές, η αποστολή του ταχυδρόμου ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Κάποιο γράμμα με μια μαύρη λουρίδα  στην πρόσοψή του δεν χρειαζόταν λόγια.

Πέρα από τις καθαρά ταχυδρομικές του αρμοδιότητες, ο ταχυδρόμος ήταν επιφορτισμένος και με έξω -υπηρεσιακά καθήκοντα.

Κάποιοι, λίγο ή πολύ ενημερωμένοι για διάφορα θέματα όπως, αθλητισμός, πολιτική, κ.λ.π., ήθελαν την άποψή του.

“Κύριε Ταχυδρόμε , τι λες; γιατί τον φάγανε τον Κένεντι;”

“Πως το βλέπεις θα το πάρει φέτος ο Ολυμπιακός;”

Με τα χρόνια και τις κοσμογονικές αλλαγές στην Κοινωνία και την Οικονομία  μας, το επάγγελμα του ταχυδρόμου μετεξελίχθηκε ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περιόδου. Κάποια εποχή μάλιστα, έγινε κινητό γραφείο - γκισέ. Επιταγές, πληρωμές συντάξεων, αγροτικές αποζημιώσεις κ.λ.π.

Αυτό που έντονα θυμάμαι, ο ταχυδρόμος ήταν όντως  στην υπηρεσία του πολίτη. Πάντα απέναντι σε όλους στο χωριό ήταν προσηνής και πρόθυμος να εξυπηρετήσει τον κάθε ένα, που γνώριζε με το μικρό τους όνομα. Και εκείνοι όμως τον εκτιμούσαν όχι μόνο για το επάγγελμά του, αλλά και σαν άνθρωπο. Κάποιες  φορές θυμάμαι, όταν ο καιρός ήταν επικίνδυνα κακός, αντιδικούσαν ποιος θα τον φιλοξενήσει στο σπίτι του  το βράδυ.

Πηγή:

Σελίδα του «Συλλόγου Ανδριτσάνων» στο facebook