Πίσω από το (αμήχανο) τείχος της υποκρισίας

Το σαρκαστικό παράδοξο με το τείχος στον Έβρο –και τη λαθρομετανάστευση εν γένει– είναι το εξής και αφορά κυρίως την ημέτερη Αριστερά και την Ευρωπαϊκή Ένωση: Ενώ παραδέχονται ότι υπάρχει μείζον πρόβλημα στην Ελλάδα, η μεν Ένωση εξέφρασε τον σκεπτικισμό της για το τείχος, η δε Αριστερά μίλησε για «ρατσιστικό κρεσέντο» και αναλύθηκε στα γνωστά ευχολόγια. Τραγική εικόνα, τραγελαφική. Και άκρως υποκριτική συμπεριφορά…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τείχος, ως σύλληψη, προβάλλει αποκρουστικό και απωθητικό, παραπέμποντας σε μια πραγματικότητα ανατριχιαστική (Βερολίνο, Ισραήλ κ.λπ.). Όμως μια σοβαρή συζήτηση για τη λαθρομετανάστευση οφείλει να λαμβάνει υπ' όψιν της ορισμένα δεδομένα. Και πρώτα απ' όλα: Υπάρχει ή δεν υπάρχει πρόβλημα στην Ελλάδα με την άκριτη εισδοχή λαθρομεταναστών; Οι μόνοι που το αρνούνται είναι το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών και ορισμένοι αρθρογράφοι και πανεπιστημιακοί… Όλοι οι υπόλοιποι συνομολογούν ότι υφίσταται θέμα. Σοβαρό και δίδυμο. Αφορά και τους ανέστιους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, αλλά και την ελληνική κοινωνία η οποία βιώνει ένα πρωτόγνωρο σοκ, ειδικά σε ορισμένες περιοχές (κέντρο και γειτονιές της Αθήνας)…

Ακόμη και λαθρομετανάστες, οι οποίοι ρίζωσαν στην Ελλάδα, ενσωματώθηκαν στην κοινωνία και ζουν αρμονικά στην πατρίδα μας, αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο και σοβαρό. Αναπόφευκτα, λοιπόν, επιστρέφουμε στην αφετηρία του σχετικού προβληματισμού: Πώς αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά η μαζική και ανέλεγκτη εισδοχή λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, έτσι ώστε ούτε να επιβαρύνεται περαιτέρω η ελληνική κοινωνία, αλλά ούτε να ζουν υπό άθλιες συνθήκες οι κατατρεγμένοι ανέστιοι;

Η χώρα μας είναι εύκολο και βολικό πέρασμα λόγω της γεωγραφικής της θέσης, αλλά και των διευκολύνσεων που παρέχει στους λαθρομετανάστες –για τους δικούς της λόγους– η γείτων Τουρκία. Δύσκολη, επομένως, η αναχαίτιση της πλημμυρίδος, με δεδομένες και τις αδυναμίες του ελληνικού κράτους και τη στάση της Ένωσης η οποία εξαντλείται σε ευχολόγια και άνωθεν υποδείξεις… Αφού, λοιπόν, το πρόβλημα της ανέλεγκτης εισδοχής υφίσταται οξύ, η χώρα είναι υποχρεωμένη να λάβει μέτρα. Τουτέστιν, ανάπτυξη δυνάμεων στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, όπως προτείνουν ορισμένοι. Και ιδού το πρώτο ερώτημα: Είναι λιγότερο αποκρουστικές οι κάννες των όπλων από το τείχος; Δεν είναι το ίδιο απωθητική η εικόνα μιας ανθρώπινης σιδηρόφρακτης αλυσίδας, η οποία θα προτάσσει τα όπλα στους λαθρομετανάστες και ενδέχεται ενίοτε να κάνει και χρήση των όπλων αυτών; Μήπως υπάρχει άλλος τρόπος αντιμετώπισης; Και ποιος είναι;

Εδώ αρχίζει ένα ρεσιτάλ υποκρισίας και γελοιότητος. Η μεν Ένωση, εκφράζοντας τον σκεπτικισμό της για το τείχος, ζήτησε «να εφαρμοστούν διαρθρωτικές αλλαγές για να ελέγξει καλύτερα η Ελλάδα τις μεταναστευτικές ροές και τα σύνορά της». Δηλαδή; Τι σημαίνουν «διαρθρωτικές αλλαγές»; Κούφιες κουβέντες, ένδειξη αμηχανίας και αβελτερίας…

Η Αριστερά, τώρα, μιλώντας για το τείχος εκφράζει την άποψη ότι πέραν του αποκρουστικού στοιχείου, τίθεται και θέμα αναποτελεσματικότητος. Και επικαλείται ως παράδειγμα το τείχος που ύψωσαν οι ΗΠΑ στα σύνορα με το Μεξικό. Όμως όταν κανείς θέτει θέμα αναποτελεσματικότητος, αυτόματα –και αυτονόητα– παραδέχεται ότι υφίσταται το πρόβλημα. Και θεωρεί ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι, πρόσφοροι και αποτελεσματικοί. Φευ! Απολύτως τίποτε δεν προτείνει εν προκειμένω η Αριστερά. Αντ' αυτού, είτε καταφεύγει σε ευχολόγια (να ενθαρρυνθούν οι μετανάστες να μένουν στην πατρίδα τους), γεγονός που ισοδυναμεί επίσης με την παραδοχή του προβλήματος που δημιουργεί το μεταναστευτικό κύμα, είτε επικαλείται ένα αξιοδάκρυτο επιχείρημα. Λέει ότι οι μετανάστες θεωρούν την Ελλάδα πέρασμα και δεν την επιλέγουν ως χώρα διαμονής. Η πραγματικότης απέδειξε ότι το τρωτό μεγάλο κύμα (Αλβανοί κ.ά.) ήρθε για να μείνει. Και έμειναν, ενσωματωμένοι πλήρως στην ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα…

 

Όμως, το τεράστιο κύμα των επόμενων λαθρομεταναστών, από Ασία και Αφρική, έστω και αν θεωρούσαν πέρασμα την Ελλάδα, εγκλωβίστηκαν στη χώρα μας, πρώτον, διότι δεν τους δέχονται οι υπόλοιπες χώρες της Ένωσης και δεύτερον, διότι οι δικές τους χώρες ορθώνουν ανυπέρβλητα εμπόδια στην επαναπροώθηση. Μένουν λοιπόν και διαβιούν υπό άθλιες συνθήκες, σε μια χειμαζόμενη χώρα η οποία, εσχάτως, διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση στη μεταπολεμική ιστορία της…

Αν δούμε ιστορικά το φαινόμενο της μετανάστευσης, αυτή ουδέποτε εξέλιπεν. Πάντοτε οι λαοί αναγκάζονταν λόγω συνθηκών να μεταναστεύουν αναζητώντας καλύτερη μοίρα. Τις τελευταίες δεκαετίες η δυναμική που αναπτύχθηκε λόγω των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της γενικότερης ένδειας στην Ασία και στην Αφρική, εξαναγκάζει τους ανθρώπους να μεταναστεύουν μαζικά. Και η δυναμική αυτή –την οποία εκμεταλλεύτηκαν στην αρχή οι ανεπτυγμένες χώρες που ήθελαν φτηνά εργατικά χέρια– έφτασε στο όριό της και κατέστη ιδιαιτέρως επιβαρυντική, ιδία για μικρές και προβληματικές χώρες όπως η Ελλάδα… Ένα ξεχωριστό στοιχείο που αφορά τη χώρα μας είναι ότι η ελληνική κοινωνία –παρότι ξέρει καλά τι θα πει μετανάστευση– δεν είχε κουλτούρα συνύπαρξης με ξένους στο έδαφός της. Κι έτσι, οι πρώτες αντιδράσεις της ήταν φοβικές, σπασμωδικές και εχθρικές προς τους λαθρομετανάστες. Δυσανεξία αλλά και ασύστολη εκμετάλλευση, εχθρότης αλλά και βόλεμα. Μέχρι που ηρέμησαν τα πράγματα και οι πρώτοι εκείνοι λαθρομετανάστες, οι Αλβανοί, ζουν πλέον ειρηνικά και δημιουργικά στην Ελλάδα και κατέστησαν γέφυρα φιλίας και συνεργασίας με τη γείτονα Αλβανία (τώρα, αρκετοί φεύγουν λόγω οικονομικής κρίσης και αρκετοί προβληματίζονται αν τους συμφέρει η παραμονή τους)…

Η αλήθεια είναι ότι το ερειπωμένο και αβέλτερο ελληνικό κράτος ούτε ήταν ούτε είναι έτοιμο και επαρκές για να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες παραμονής στους λαθρομετανάστες. Και βέβαια, στάθηκε ανίκανο τόσο να αναχαιτίσει την ανέλεγκτη εισδοχή λαθρομεταναστών στο έδαφός του, όσο και να διευκολύνει –ή να πετύχει, δεδομένων των αντικειμενικών δυσκολιών– την έξοδό τους σε άλλες χώρες… Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Δυσβάσταχτο άχθος για την ελληνική κοινωνία και ζωή χαμένη, εφιαλτική για τους εγκλωβισμένους λαθρομετανάστες… Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο όντως αποκρουστικό –ηθικά και συμβολικά– τείχος. Αλλά συνολικά στο ανέλεγκτο της εισδοχής, στην πλημμυρίδα των λαθρομεταναστών και στις απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες διαβιούν… Αλλά όσο συνεχίζονται τα ημίμετρα εκ μέρους της Πολιτείας και οι ευχές, οι αρές και η υποκρισία της Αριστεράς, το πρόβλημα θα οξύνεται. Με ό,τι σημαίνει αυτό για όλους…

του Γιάννη Τριάντη
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=62808&colid=69&dt=2011-01-09%200:0:0