ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ : Entnazifizierung (αποναζιστικοποίηση)

Munich 1950

Entnazifizierung (αποναζιστικοποίηση)

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 

πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή 

και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις μου –η δεκαοχτάχρονη τότε αφεντιά μου επιθυμούσε διακαώς να σπουδάσει στο Παρίσι–, ο πατέρας μου με έστειλε «για σοβαρές σπουδές», κατά τη γνώμη του, στο Μόναχο της Γερμανίας το 1951. Έξι χρόνια, δηλαδή, μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και δύο χρόνια πριν από τη Σύμβαση του Λονδίνου το 1953. Ήταν εποχή αναβρασμών και ανακατατάξεων. Οι Γερμανοί δυστυχούσαν. Το Μόναχο, παρά τα μπαλώματα της εξαετίας, ήταν κατεστραμμένο κατά τα δύο τρίτα. Οι φοιτητές, κυρίως αλλοδαποί, που έφερναν συνάλλαγμα, μπορούσαν να εγγράφονται σε όποιο από τα μη γκρεμισμένα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ήθελαν ΧΩΡΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, προκειμένου να εισπράττονται δίδακτρα. Δύο με τρεις φορές τον μήνα πήγαινα σε εστιατόριο (τις υπόλοιπες μέρες έτρωγα πάμφθηνα στη «φοιτητική εστία»), όπου κάθε θαμώνας είχε το δικαίωμα να πηγαίνει στο τραπέζι όποιου κάπνιζε και να του αγοράζει ένα τσιγάρο με δέκα Pfennige, το ένα δέκατο δηλαδή του μάρκου. Όλα τα πακέτα τσιγάρων περιείχαν δέκα τσιγάρα και κόστιζαν ένα μάρκο. Εγώ, αδιόρθωτος καπνιστής από τα δεκαπέντε μου, χάριζα πάντα στον υποψήφιο αγοραστή το τσιγάρο και άκουγα από αυτόν τουλάχιστον τρία «ευχαριστώ» με ταυτόχρονη μικρή υπόκλιση του κεφαλιού του.

Πριν να μπω στον τίτλο αυτού του άρθρου, προσθέτω και το εξής ευκολότατα εικαζόμενο: Λόγω της τεράστιας λειψανδρίας, όπου και να πηγαίναμε –σε μαγαζιά, υπηρεσίες, θέατρα, νοσοκομεία για μικρογιατροσόφια– συναντούσαμε σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες όλων των ηλικιών. Οι οποίες, εμάς που προερχόμαστε από νότιες χώρες, μας λιγουρευόντουσαν και μας απολάμβαναν σε δικά τους κρεβάτια, ορισμένες μάλιστα την ίδια ημέρα της γνωριμίας… Τις απολαμβάναμε φυσικά κι εμείς, ενώ στην Αθήνα ή στη Ρώμη είχαμε πολλές δυσκολίες σ' αυτόν τον τομέα.

Απ' την πρώτη ημέρα που πάτησα το πόδι μου στο Μόναχο αντιλήφθηκα –με βοήθησαν σε αυτό και συμπατριώτες μου που είχαν πάει πριν από μένα εκεί– ότι το κύριο θέμα που δέσποζε στην επικράτεια της Δυτικής Γερμανίας ήταν Η ΑΠΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ. Θεατρικά έργα, δοκίμια, ποιητικές συλλογές και άρθρα σε εφημερίδες έβριθαν από αυτή την προβληματική. Πολλοί Βαυαροί, παρά τις οικονομικές τους σκοτούρες, ντρέπονταν για το πρόσφατο ναζιστικό παρελθόν της χώρας τους. Άλλοι, εκείνοι που είχαν χάσει στον πόλεμο μέλη των οικογενειών τους, ήταν εξοργισμένοι. (Αργότερα γνώρισα έναν συμπαθέστατο πατέρα που και οι δύο γιοι του είχαν σκοτωθεί σε μάχες στην Πολωνία και μου ζήτησε κατανόηση για τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά του στην πρώτη μας συνάντηση.)

Τα πράγματα άλλαξαν μόλις άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το οφειλόμενο στη Σύμβαση του Λονδίνου το 1953 «οικονομικό θαύμα» του Έρχαρτ. Οι περισσότεροι Γερμανοί έπαψαν να ντρέπονται ή να οργίζονται για το ναζιστικό παρελθόν της χώρας τους, όταν έβλεπαν να αυξάνονται σταδιακά οι οικονομικές τους απολαβές. Εάν τους ρωτούσες για το παρελθόν αυτό, απαντούσαν «περασμένα ξεχασμένα», με διάφορες ιδιωματικές και άλλες διατυπώσεις.

Δεν άργησαν να εμφανιστούν, σε περιοδικά κυρίως, άρθρα που εκθείαζαν τον Χίτλερ, καθώς και ένα ογκωδέστατο και βαθυστόχαστο σύγγραμμα υπέρ του Χίτλερ –δεν το είχα αγοράσει και δεν θυμάμαι ούτε τον συγγραφέα του ούτε τον τίτλο του–, το οποίο είχε προκαλέσει ισόποσες θετικές και αρνητικές αντιδράσεις σύμφωνα με υπολογισμό έγκριτης γερμανικής εφημερίδας.

Το καλό των Γερμανών –σ' αυτό μιμήθηκαν τους Αμερικανούς– είναι πως δεν κοιτάνε στα δόντια τους αλλοδαπούς και τους αφήνουν να ξετυλίξουν τις προσωπικότητές τους σε καίριες θέσεις. Έτσι δραστηριοποιήθηκα κι εγώ, με πρωτότυπες ιδέες, στην επιτυχέστατη ελληνική εκπομπή της «Ντόιτσε Βέλε» τα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, παρά τις εις βάρος μου αντιδράσεις του πρώην ναζιστή γενικού διευθυντή του σταθμού, και τους βοήθησα συνειδητά να απαμβλυνθούν οι μνήμες από τα τερατώδη εγκλήματα των προγόνων τους στην κατοχική πατρίδα μου.

Δεν είμαι αχάριστος. Δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου αχάριστος. Σήμερα, όμως, που η αιμοβόρα –ναι, αιμοβόρα– πολιτική ηγεσία της Γερμανίας στραγγαλίζει οικονομικά τη χώρα μου και τη μέγιστη πλειονότητα των συμπατριωτών μου –μία νέα κατοχή είναι αυτό που συμβαίνει από το 2010–, εξανίσταμαι και αντιδρώ βίαια στα άρθρα μου, αλλά και σε έντονες συζητήσεις με πρώην φίλους μου, Γερμανούς και Έλληνες. Το «4ο Οικονομικό Ράιχ» ακόρεστων και συμπλεγματικών ηγετών, ομού με λειχήνες και αχυρανθρώπους, όπως ο Ολλανδός Ντάισελμπλουμ, και κυρίως ο εκτός τόπου και χρόνου θρασύτατος Κοστέλο, είναι θανάσιμοι εχθροί μου. Και δεν έχω μόνο εγώ αυτό το… προνόμιο. Τους βδελύσσονται οι πλείστοι Έλληνες, αλλά και εκατομμύρια πολίτες των χωρών του Νότου.

Έχω, πάντως, την πεποίθηση –και μ' αυτό περατώνω τη σημερινή μας επικοινωνία– ότι οι απειλές, οι εκβιασμοί και ο διάτρητος πανικός περί πιστωτικής ασφυξίας δεν φοβίζουν τον Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο αναξιόπιστος Γιωργάκης Παπανδρέου, ούτε βέβαια οι συμβιβασμένοι και ετεροκατευθυνόμενοι Σαμαράς και Βενιζέλος. Εξάλλου η συμμετοχή στη σημερινή κυβέρνηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων προσφέρει τη δυνατότητα, αν χρειαστεί, άγριας σύγκρουσης με τους φαυλεπίφαυλους Γερμανοευρωπαίους.

 http://www.paron.gr/v3/new.php?id=90987&colid=67&dt=2015-03-22%200:0:0