ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ : Δημιούργημα της CIA η Ευρωπαϊκή Ένωση

Δημιούργημα της CIA η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως «Εργαστήριο για την Παγκοσμιοποίηση»

Του ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

H Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα από τα νόθα τέκνα της CIA, η πατρότητα του οποίου, εκ λόγων σεμνοτυφίας, αποδόθηκε στους γάλλους συνεργάτες της Ζαν Μονέ και Μορίς Σουμάν.

Ας μη σπεύσουν οι ρομαντικοί (;) λάτρεις της ευρωπαϊκής ιδέας να μιλήσουν για συνωμοσιολογική παράκρουση. Η στήλη δεν διεκδικεί την πατρότητα της ανακάλυψης.

Πρώτη επισήμανση στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ έγινε πριν από 16 χρόνια, στη βρετανική συντηρητική «Daily Telegraph», από τον οικονομικό συντάκτη της Αμπρόουζ Ίβανς Πρίτσαρντ, βασιζόμενη σε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του State Department. Ο ίδιος, βαθύς γνώστης των μηχανισμών της ΕΕ, πρέπει να εβάρυνε στην πρόσφατη θέση της «Telegraph» υπέρ του Brexit με μακροσκελές άρθρο-καταπέλτη για την ΕΕ.

Η έναρξη της μυστικής επιχείρησης στην Ουάσινγκτον τοποθετείται γύρω στο 1948, αρχές του πρώτου Ψυχρού Πολέμου. Πάτρωνες της επιχείρησης ήσαν ο Μπιλ Ντόνοβαν, επικεφαλής του OSS, (αμερικανικής κατασκοπείας στον πόλεμο) και ο Άλεν Ντάλες, αρχικατάσκοπος στην Ελβετία και μετέπειτα δημιουργός της CIA.

Σε αναζήτηση πολιτικού συμπληρώματος του ΝΑΤΟ, που να καταστήσει τη Δυτική Ευρώπη των διαφόρων εθνών ευκολότερα ελεγχόμενη και περισσότερο δελεαστική για τις χώρες του ανατολικού στρατοπέδου, υιοθέτησαν την ιδέα της Πανευρώπης, που προπαγάνδιζε από τη δεκαετία του 1920 ένας αυστροούγγρος πρίγκιπας, ο Φον Κουντενχόβε Καλλέργη, χρηματοδοτηθείς με 60.000 χρυσά μάρκα από τον Μαξ Βάρμπουργκ, της οικογένειας Ρότσιλντ.

Αμερικανός δημοσιογράφος, που επισκέφθηκε τη Βρετανία τις παραμονές του πρόσφατου δημοψηφίσματος, κατέγραψε την απορία του για την υψηλή εκδοτική ποιότητα και το κόστος ενός πολυτελούς προπαγανδιστικού φυλλαδίου υπέρ της παραμονής στην ΕΕ που μοιραζόταν στους δρόμους, απ’ άκρη σε άκρη της χώρας. Όταν είδε στην ταυτότητα του εκδότη «Ευρωπαϊκό Κίνημα», αναγνώρισε τα δακτυλικά αποτυπώματα των Ντάλες και Ντόνοβαν.

Το Ευρωπαϊκό Κίνημα δημιουργήθηκε απ’ αυτούς, όπως και η Αμερικανική Επιτροπή για μια Ενωμένη Ευρώπη (ΑΕΕΕ), που ήταν ο χρηματοδότης του, αρχικά με ένα εκατομμύριο δολάρια ετησίως. Στο ΔΣ της ΑΕΕΕ συμμετείχαν ο πρώτος διευθυντής της CIA Ουόλτερ Μπέντελ Σμιθ και πρόσωπα που μπαινόβγαιναν στις μυστικές υπηρεσίες. Πρόεδρος ήταν ο Ντόνοβαν και αντιπρόεδρος ο Ντάλες.

Αυτή η επιτροπή επιδόθηκε στο έργο της δημιουργίας κινήματος στην Ευρώπη υπέρ της ένωσης των κρατών, υπό μορφή ομοσπονδίας, κατά το πρότυπο των ΗΠΑ. Η ιδέα συνάντησε ισχυρές αντιστάσεις στη Βρετανία και στη Γαλλία -από τον στρατηγό Ντε Γκολ και τους οπαδούς του αλλά και ένθερμους θιασώτες, από συνεργάτες του κατοχικού καθεστώτος του Βισί και εξαγορασμένους πολιτικούς ή σκέτα μυστικούς πράκτορες, όπως ο «πατέρας» της ΕΕ Ζαν Μονέ.

Οργανώθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν περιοδείες διαλέξεων από ευρωπαίους πολιτικούς και πνευματικές προσωπικότητες , ραδιοφωνικά προγράμματα, εκδόσεις, αρθρογραφία και κάθε μέσο μαζικής επικοινωνίας για την προώθηση της ευρωπαϊκής ιδέας. Συγκροτήθηκε ένα ακαδημαϊκό τμήμα της επιτροπής, το οποίο προώθησε διάφορα ερευνητικά προγράμματα, με αντικείμενο την ομοσπονδιοποίηση όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και την παγκόσμια ομοσπονδία, δηλαδή την ιδέα της παγκόσμιας κυβέρνησης…

Από το 1951, μεγαλύτερη έμφαση -και χρηματοδότηση- δόθηκε για την προώθηση του ευρωπαϊκού ιδεώδους στην ευρωπαϊκή νεολαία. Μέχρι το 1956 οργανώθηκαν περισσότερες από 2.000 μεγάλες συγκεντρώσεις και φεστιβάλ νεολαίας στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γερμανία , όπου είχαν και τη βοήθεια του Αμερικανικού Στρατού.

Αυτές οι εκδηλώσεις της νεολαίας είχαν, για τους διαχειριστές της επιχείρησης, τον Ανρί Σπάακ και τον ταμία του κινήματος βαρόνο Μπελ, το πλεονέκτημα ότι συνέβαλλαν στη συγκάλυψη της αμερικανικής χρηματοδότησης και πατρωνίας του ευρωπαϊκού κινήματος…

Πολλά αμερικανικά ιδρύματα, με πρώτο το Ίδρυμα Φορντ, συνεργάζονταν με τη CIA σε ευρωπαϊκά προγράμματα και από το 1950 είχαν συντονίσει τη δράση τους για την ομοσπονδιοποίηση των κρατών της Ευρώπης. Μέλη του κύκλου συνεργατών του Άλεν Ντάλες είχαν καταλάβει θέσεις στο ΔΣ των Ιδρυμάτων Φορντ και Ροκφέλερ και στο Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων, συλλογικό εγκέφαλο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Την ίδια εποχή, αυτός ο κύκλος προσώπων, από τους Άλεν Ντάλες, Μπέντελ Σμιθ, Τζάκσον, Ντέιβιντ Ροκφέλερ, Χάριμαν, Ρέτιγκερ και Μακλόι είχαν ανασκουμπωθεί για την οργάνωση της Ομάδας Μπίλντερμπεργκ.

Η συνωμοτική μυστικότητα, που χαρακτηρίζει όλες τις επιχειρήσεις των μυστικών υπηρεσιών, ήταν ο υπέρτατος κανόνας και στην επιχείρηση της επιβολής του σχεδίου για την ευρωπαϊκή ομοσπονδία και εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τη λειτουργία της σημερινής ΕΕ, ως μυστικοπαθούς και αυταρχικής ολιγαρχίας. Αυτή η αντιδημοκρατική μυστικοπάθεια διαποτίζει και τα υπομνήματα που διακινούνταν μεταξύ των αμερικανικών κυβερνητικών υπηρεσιών, της ΑΕΕΕ και των ενεργουμένων τους στην Ευρώπη.

Ο δημοσιογράφος της «Telegraph» Ίβανς-Πρίτσαρντ παραθέτει ένα υπόμνημα του ευρωπαϊκού τμήματος του State Department, με ημερομηνία 11-6-1965, που συμβουλεύει τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κοινότητος Ρομπέρ Μαρζολέν να προωθήσει υπόγεια τη νομισματική ένωση. Του συνιστά «να αποτρέψει τη συζήτηση του σχεδίου μέχρι το σημείο προωθήσεώς του, σε βαθμό όπου η υιοθέτησή του θα έχει καταστεί αναπόδραστη».

Το έγγραφο αποκαλύπτει και την πατρότητα της συνταγής που κληροδότησε ο Ζαν Μονέ στους συνεχιστές του: «Τα έθνη της Ευρώπης πρέπει να οδηγηθούν στο υπερκράτος, χωρίς οι πολίτες να αντιληφθούν τι συμβαίνει. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί, με την επικάλυψη οικονομικής στόχευσης, σε διαδοχικά στάδια, τα οποία θα οδηγήσουν τελικά και αμετάκλητα στη δημιουργία ομοσπονδίας».

Η οδηγία εξακολουθεί να εφαρμόζεται πιστά, όπως προκύπτει από τις διετείς απόκρυφες διαπραγματεύσεις για τη διατλαντική συμφωνία ΤΤΙΡ, που θα υποτάξει τα κράτη και τους λαούς της ΕΕ στην ασύδοτη δυναστεία των πολυεθνικών κολοσσών.

Πράγματι, ετόνιζε ο Ίβανς-Πρίτσαρντ, οι αμερικανοί πάτρωνες του ευρωπαϊκού σχεδίου διεύθυναν κάθε λεπτομέρεια της επιχείρησης. «Τα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι μεταχειρίζονταν κάποιους από τους θεωρούμενους πατέρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως υπηρετικό προσωπικό και έμπρακτα τους εμπόδιζαν να βρουν εναλλακτική χρηματοδότηση που θα διέκοπτε την εξάρτησή τους από την Ουάσινγκτον».

Τι έχει αλλάξει στην ΕΕ από τότε; Τίποτα προς όφελος των κρατών και των λαών της, αν κρίνει κανείς από τους καρπούς της συμμετοχής και τα δείγματα του αμετάθετου προσανατολισμού της πορείας της. Ποιος είναι αυτός;

Σύμφωνα με τον ορισμό του Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, σε ομιλία του προ διετίας, στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνιας, η ΕΕ είναι «ένα εργαστήριο της παγκοσμιοποίησης».

(Ο Μπαρόζο ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες του ως πρόεδρος της Κομισιόν με αργομισθία συμβούλου της υπερτράπεζας Goldman Sachs, που με τη σύμπραξη του Σημίτη παγίδεψε την Ελλάδα στη δουλεία του χρέους.)

ΤΟ ΠΑΡΟΝ