ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ : Κούφιες επετειακές διακηρύξεις

Κούφιες επετειακές διακηρύξεις

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Εορτάζουμε –συγγνώμη, ΕΟΡΤΑΖΟΥΝΕ– τα 60 χρόνια της Συνθήκης της Ρώμης του 1967. Μιας Συνθήκης καταστροφικής, όπως αποδείχθηκε περίτρανα στην πράξη, για τους λαούς της Ευρώπης. Από παχιά λόγια και αφειδείς υποσχέσεις μπουχτίσαμε, ενώ η αγανάκτηση των σκεπτόμενων ευρωπαίων πολιτών έχει χτυπήσει ταβάνι.

Από θέση ισχύος οι ηγέτες της βιωνόμενης τα τελευταία ιδίως δέκα χρόνια Γηραιάς Ηπείρου διακηρύσσουν μεταξύ άλλων υποκριτικότατα: «Θα καταστήσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρότερη και πιο ανθεκτική, μέσα από ακόμα μεγαλύτερη ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ μας και μέσα από την τήρηση κοινών κανόνων. Η ενότητα είναι αναγκαιότητα, αλλά από ελεύθερη επιλογή μας. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να προστατεύσουμε τα κοινά μας συμφέροντα και τις αξίες. Θα προχωρούμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου χρειάζεται, αλλά πάντα προς την ίδια κατεύθυνση».

Η τελευταία φράση αυτού του αποσπάσματος είναι η πιο πονηρή και αποκαλυπτική. Διότι μας αφορά εκ των υστέρων, πράγμα που το αντιλήφθηκε αμέσως ο Ανδρέας Παπανδρέου, μιλώντας για «τη μειονεκτική προοπτική των χωρών της περιφέρειας σε σχέση με τις χώρες του κέντρου». Και αποδείχθηκε, δυστυχώς, ως μάντης κακών, ότι είχε απόλυτο δίκαιο. (Άλλο ζήτημα τι έκανε με τους ενδοτικούς «αστερίσκους» όταν μπήκε η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την ΕΟΚ των 10.)

Στην ΕΟΚ των 10 μετείχα και εγώ ως ευρωβουλευτής και στη συνέχεια ως χρονικά πρώτος έλληνας αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Επτά ήμαστε τότε οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ανήκαμε στο Σοσιαλιστικό Γκρουπ του ευρωπαϊκού οργάνου και διαθέταμε το «ντουμπλ μαντά». Είχαμε δηλαδή το δικαίωμα να αγορεύουμε σε αμφότερα τα Κοινοβούλια (Ευρωπαϊκό και Ελληνικό).

Στους επτά που προανέφερα δεν περιλαμβανόταν ο Γιάννος Παπαντωνίου, για το ποιόν του οποίου έδωσα ρέστα στο προηγούμενο άρθρο. Τοποθετήθηκε σε εκλόγιμη θέση στις επόμενες εκλογές, ενώ η αφεντιά μου περιελήφθη στους εκλογίσιμους προκειμένου να ενημερώνει τους καινούργιους.

Περί χρήσης της διπλής εντολής (ντουμπλ μαντά) τώρα. Ο Παναγής Παπαληγούρας (1917-1993) υπήρξε πολυσχιδής προσωπικότητα και κατέλαβε ύψιστα αξιώματα ως υπουργός οικονομικών δραστηριοτήτων κυρίως. Το 1958 διαφώνησε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για τον καλπονοθευτικό νόμο του τελευταίου, προκαλώντας κυβερνητική κρίση και εκλογές.

Το αποτέλεσμα των εν λόγω εκλογών υπήρξε εξουθενωτικό για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αφού έλαβε το χρίσμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης η ΕΔΑ με 79 βουλευτές και ποσοστό που πλησίαζε το 25%.

Δεν θα εντρυφήσω στο τι επακολούθησε στις εκλογές του 1961. Τα γεγονότα είναι, άλλωστε, γνωστά: Ψήφοι νεκρών, ακόμα και δέντρων! Θα σταθώ στη βαριά, βαρύτατη ασθένεια του Παναγή Παπαληγούρα το 1978, ενώ προηγουμένως υγιής είχε εκλεγεί βουλευτής με άλλο μετριοπαθές ή συντηρητικό κόμμα. Βρισκόταν δηλαδή στη Βουλή.

Από του βήματος της Βουλής επαναλάμβανα, μεταξύ άλλων, το λεχθέν από τον Ανδρέα Παπανδρέου για «τη μειονεκτική προοπτική των χωρών της περιφέρειας σε σχέση με τις χώρες του κέντρου». Πλησίαζαν μεσάνυχτα. Η αίθουσα ήταν σχεδόν άδεια. Ο Παναγής Παπαληγούρας περιφερόταν τρικλίζοντας ανά τας αγυιάς και τας ρύμας των άνευ βουλευτών εδράνων, αρνούμενος να καθίσει στο δικό του, και με διέκοπτε κάθε τόσο με υπερβολικούς επαίνους.

Γνωρίζοντας το έργο του –το έγραψε σε ηλικία 23 ετών– «Θεωρία περί της διεθνούς κοινωνίας» («Theorie de la societe internationale») ως διδακτορική και επί υφηγεσία διατριβή, του απηύθυνα με μερικές φράσεις τον λόγο στα γαλλικά και ενθουσιάστηκε.

«Κύριε συνάδελφε», δεν ήξερε το όνομά μου, «θα μπορούσαμε να συζητούμε μέχρι το πρωί». Το κουδούνι, όμως, του προεδρεύοντος ήχησε και περατώθηκε αυτοστιγμεί η συνεδρίαση. Δεν πρόλαβα καν να τον χαιρετίσω. Κάποιος δικός του τον περίμενε και τον εξαφάνισε, μπαίνοντας προφανώς σε ιδιωτικό αυτοκίνητο που τους περίμενε αμφοτέρους έξω από τη Βουλή.

Ανδρέας Παπανδρέου και Παναγής Παπαληγούρας δεν υπάρχουν από καιρό. Υπάγονται πλέον στις δέλτους της Ιστορίας. Ας τα βρουν, αν τα βρουν, οι ζωντανοί· οι οποίοι παραδέρνουν άσκοπα για την πολυπόθητη εξουσία. Οι επετειακές μπαρούφες ζέχνουν, σαπίζουν και αποσυντίθενται.

Όσοι επιμένουν στο ευρώ και ομνύουν στην Ευρωζώνη καταστρέφουν την Ελλάδα και τους πενόμενους Έλληνες. Μία είναι η λύση. Μακριά από τη σημερινή άκρως καπιταλιστική Ευρώπη των ανένδοτων αφεντικών μας που είναι έτοιμα να μας κατασπαράξουν. Στραβός, θεόστραβος είναι ο Τσίπρας; Δεν βλέπει ότι σέρνει τον χορό της καταστροφής της πατρίδας του;