Η Γκαλεάνα βρέθηκε

 

Η Γκαλεάνα βρέθηκε

Γάτα «ταχυδρομήθηκε» κατά λάθος 1.000 χλμ μακριά - Έξι μέρες μέσα σε κούτα χωρίς νερό και τροφή. Εργαζόμενος της Amazon στην Καλιφόρνια άνοιξε το κουτί και η Γκαλεάνα πήδηξε από μέσα. Στο μεταξύ οι κηδεμόνες της την αναζητούσαν εναγωνίως για μέρες. Τι είχε συμβεί.

Μια οικογένεια στις ΗΠΑ επανενώθηκε με τη γάτα της, αφού ”ταχυδρομήθηκ娔 κατά λάθος εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Καλιφόρνια, μέσα σε μια κούτα.

Η Γκαλεάνα εξαφανίστηκε από το σπίτι της στη Γιούτα νωρίτερα αυτό το μήνα - με τους κηδεμόνες της να την αναζητούν απεγνωσμένα.

Εντοπίστηκε από έναν εργαζόμενο της Amazon, μέρες μετά, που ανοίγοντας ένα δέμα που είχε επιστραφεί, ξεπήδησα από μέσα η Γκαλεάνα.

Η γάτα, όπως αναφέρει το BBC, ήταν καλά στην υγεία της παρόλο που δεν είχε λάβει φαγητό ή νερό για μέρες.

″Η Γκαλεάνα λατρεύει τα κουτιά, είναι απλώς μέρος της προσωπικότητάς της”, είπε η Κάρι Κλάρκ, κηδεμόνας της γάτας, στο KSL TV του NBC, εξηγώντας πώς το κατοικίδιο της οικογένειας είχε καταλήξει τόσο μακριά από το σπίτι.

Η γάτα τελικά απεγκλωβίστηκε από το μεγάλο κουτί, το οποίο περιείχε επίσης ζευγάρια μπότες εργασίας και ο εργαζόμενος της Amazon τη πήγε αμέσως στον κτηνίατρο.

Εκεί έγινε σάρωση του μικροτσίπ που έφερε η γάτα και εμφανίστηκαν τα στοιχεία επικοινωνίας της οικογένειας. Τότε ο κτηνίατρος τους κάλεσε για να εξηγήσει τι είχε συμβεί.

Η Κλαρκ το περιέγραψε το περιστατικό ως ”την πιο εκπληκτική, τρελή είδηση σε ολόκληρο τον κόσμο...Δεν τον πίστεψα [τον κτηνίατρο] στην αρχή και νόμιζα ότι ήταν φάρσα” πρόσθεσε.

Στη συνέχεια, η κυρία Κλαρκ και ο σύζυγός της πέταξαν περισσότερα από 1.000 χλμ για να πάνε στην Καλιφόρνια και να παραλάβουν την γάτα τους.

”Ήταν μια καταπληκτική επανένωση! Η Γκαλένα σταμάτησε αμέσως να τρέμει και χαλάρωσε στην αγκαλιά μου όταν την κράτησα ξανά”.

Ευτυχώς για τη γάτα, μια από τις ραφές του κουτιού ήταν ανοιχτή, οπότε υπήρχε αέρας για να αναπνεύσει και οι καιρικές συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν κινδύνεψε από υποθερμία ή υπερθερμανθεί.

Η Κλάρκ, η οποία περιέγραψε την εμπειρία του να μην γνωρίζει τι είχε συμβεί στη Galeana ως ”βασανιστική” και είπε, παρότρυνε μέσω του KSL TV όσους έχουν κατοικίδια να τους βάλουν μικροτσίπ και να...τριπλοτσεκάρουν τα κουτιά που ταχυδρομούν.

Newsroom— HuffPost Greece

https://www.huffingtonpost.gr/entry/yata-tachedrometheke-kata-lathos-1000-chlm-makria-exi-meres-mesa-se-koeta-choris-nero-kai-trofe_gr_662f5ccde4b09dcb78304962

 

 

Πασχαλινές Αναμνήσεις

 

Πασχαλινές Αναμνήσεις

 

Μια ανάρτηση της καλής διαδικτυακής φίλης κας Ρίτσας Μασούρα που ξυπνά, τουλάχιστον στις γενιές του 1940 έως 1970 γλυκιές  νοσταλγικές αναμνήσεις. Νάστε καλά αγαπητή φίλη που μας τις θυμίσατε.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση

 

Ritsa Masoura

Ομολογώ ότι θα ήθελα να ζήσω μια Μεγάλη Εβδομάδα με τα ραδιόφωνα να παίζουν μόνον κλασσική μουσική. Χωρίς κανονικά τηλεοπτικά προγράμματα, αλλά με ταινίες με τα Πάθη του Χριστού, σαν εκείνες που βλέπαμε στο σινεμά και δεν βγαίναμε από τη μαγική σκοτεινή αίθουσα αν δεν έκλεινε ο κινηματογράφος κι αν δεν στέγνωνε και το τελευταίο δάκρυ στο μάγουλο.

Πολύ θα ήθελα να ζήσω για λίγο τις διατροφικές απαγορεύσεις της γιαγιάς, με τη δίχως λάδι ντοματόσουπα της Μεγάλης Τετάρτης, τις θεϊκές μυρουδιές από τις λαμαρίνες με τα κουλουράκια... δεν ξέρω τι άλλο, α, ναι, με την... κλοπή του κόκκινου αυγού πριν τη "σωστή" την ώρα, με την αγωνία να αντέξω ως την Ανάσταση ξύπνια...

Ναι, όλα αυτά που τώρα τα θεωρούμε cool και πηγαίνουμε καμια φορά στην εκκλησία να ακούσουμε το τροπάριο της εν πολλαίς αμαρτιαίας περιπεσούσης γυνής - μέσα από το τροπάριο μας κατακλύζει η τρυφερότητα της ζωής- ή σε έναν Επιτάφιο για να σιγοψάλλουμε «Ω Γλυκύ Μου Εαρ» σαν σε προσπάθεια εξιλέωσης και σε μια Ανάσταση, συχνά στο προαύλιο και στο παρά πέντε, για να σπεύσουμε στη συνέχεια στην κοντινή ψαροταβέρνα ή στο σπίτι για την παραδοσιακή μαγειρίτσα.

Μεγαλώνω, νοσταγλώ, ξεχωρίζω την ήρα από το σιτάρι και πορεύομαι...

Προς τα πού;

Μα προς τη δική μου νομοτέλεια.

(Σημ. Εξ όσων θυμάμαι, οι λαμαρίνες της γιαγιάς Μαρίας ήταν μαύρες και το ντοματόζουμο αραιό )

@Alessandro Allori - The Body of Christ Anointed by Two Angels

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ (Κ.Τ.Ε)

 

Η ΔΙΑΛΥΣΗ 

ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ 

(Κ.Τ.Ε)

 

Η Κοινωνία των Εθνών ήταν ένας Διεθνής Οργανισμός –ένας σύνδεσμος κρατών- που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1920, αμέσως μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα αγγλικά ονομάστηκε League of Nations και στα ελληνικά συντομογραφείται και ως ΚτΕ και ήταν το αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών με αμερικανική πρωτοβουλία. Ήταν η πρώτη προσπάθεια συνεννόησης όλων των κρατών του κόσμου πάνω στα προβλήματα που απασχολούσαν τότε την ανθρωπότητα.

Η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, η οποία επιδίωξε μια μόνιμη ειρήνη μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενέκρινε την πρόταση της δημιουργίας της Κοινωνίας των Εθνών (γαλλικά: Société des Nations, γερμανικά: Völkerbund) στις 25 Ιανουαρίου 1919. Το Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών συντάχθηκε από ειδική επιτροπή, και ο Σύνδεσμος συστήθηκε από το Μέρος Ι της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Στις 28 Ιουνίου 1919, το Σύμφωνο υπεγράφη από 44 κράτη, συμπεριλαμβανομένων και των 31 κρατών τα οποία είχαν λάβει μέρος στον πόλεμο στο πλευρό της Τριπλής Αντάντ ή εντάχθηκαν σε αυτή κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Παρά τις προσπάθειες του Ουίλσον να καθορίσει και να προωθήσει τον Σύνδεσμο της Κοινωνίας των Εθνών, για τον οποίο του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1919, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εντάχθηκαν στον Σύνδεσμο. Η Αντιπολίτευση στην αμερικανική Γερουσία, κυρίως από τους ρεπουμπλικάνους πολιτικούς Χένρι Κάμποτ Λοτζ (Henry Cabot Lodge) και Ουίλιαμ Μπόρα (William E. Borah), μαζί με την άρνηση του Ουίλσον για συμβιβασμό, είχε ως αποτέλεσμα οι Ηνωμένες Πολιτείες να μην επικυρώσουν τη Σύμβαση.

Οι στόχοι της ΚτΕ ήταν ο αφοπλισμός, η πρόληψη του πολέμου, η διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των χωρών μέσω των διαπραγματεύσεων και της διπλωματίας και η βελτίωση της ποιότητας ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν διέθετε δική της στρατιωτική δύναμη και έτσι εξαρτιόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις οι οποίες ήταν απρόθυμες να διαθέσουν στρατεύματα για αυτούς τους σκοπούς.

Μετά από μια σειρά αξιοσημείωτων επιτυχιών αλλά και ορισμένων αποτυχιών στις αρχές της δεκαετίας του 1920, αλλά και του 1930, η ΚτΕ τελικά αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Απέδειξε έτσι ότι είχε αποτύχει στον πρωταρχικό σκοπό της, που ήταν η αποφυγή ενός Παγκοσμίου Πολέμου στο μέλλον.

Η Λίγκα -όπως λεγόταν και αλλιώς- κράτησε ως διεθνής οργανισμός 26 χρόνια. Τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) την αντικατέστησαν μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τον Απρίλιο του 1946.

Αν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Woodrow Wilson, ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της ΚτΕ, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εντάχθηκαν ποτέ σε αυτήν λόγω της αντίθεσης των απομονωτιστών στο Αμερικανικό Κογκρέσο.

Επίσης, δεν επέτρεψαν στη Ρωσία να ενταχθεί καθώς το 1917 είχε κομμουνιστική κυβέρνηση που προκάλεσε φόβο στη Δυτική Ευρώπη, ενώ το 1918, η ρωσική βασιλική οικογένεια δολοφονήθηκε.

Από τα 42 ιδρυτικά μέλη, 23 (ή 24, μετρώντας την Ελεύθερη Γαλλία) παρέμειναν μέλη μέχρι τη διάλυση της Κοινωνίας των Εθνών το 1946. Στο έτος ιδρύσεως προσχώρησαν άλλα έξι μέλη, εκ των οποίων μόνο δύο παρέμειναν μέλη σε όλη την ύπαρξή της. Επιπλέον 15 χώρες εντάχθηκαν κατά τα επόμενα έτη.

Ο μεγαλύτερος αριθμός των κρατών-μελών ήταν 58 μεταξύ 28 Σεπτεμβρίου 1934 όταν εντάχθηκε ο Ισημερινός και 23 Φεβρουαρίου 1935 όταν αποσύρθηκε η Παραγουάη. Μέχρι εκείνη την ώρα, μόνο η Κόστα Ρίκα (22 Ιανουαρίου 1925), η Βραζιλία (14 Ιουνίου 1926), η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας (27 Μαρτίου 1933) και η Γερμανία (19 Σεπτεμβρίου 1933) αποσύρθηκαν και έμεινε μόνο η Αίγυπτος, να ενταχθεί (στις 26 Μαΐου 1937 ).

Η Σοβιετική Ένωση έγινε μέλος μόλις στις 18 Σεπτεμβρίου 1934, όταν εντάχθηκε για να ανταγωνισθεί τη Γερμανία (η οποία είχε εγκαταλείψει το προηγούμενο έτος), και εκδιώχθηκε από την ΚτΕ στις 14 Δεκεμβρίου 1939, για την επίθεση κατά της Φινλανδίας. Για την αποβολή της Σοβιετικής Ενώσεως η ΚτΕ παραβίασε τους κανόνες της, αφού μόνο 7 από τα 15 μέλη του Συμβουλίου ψήφισαν υπέρ της απομάκρυνσης (η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Βολιβία, η Αίγυπτος, η Νότια Αφρικανική Ένωση και η Δομινικανή Δημοκρατία), χωρίς να έχουν την πλειοψηφία των ψήφων που απαιτούνταν από τον Χάρτη για να το πράξει. Τρία από αυτά τα μέλη επιλέχθηκαν ως μέλη του Συμβουλίου την προηγούμενη ημέρα της ψηφοφορίας (η Νoτιοαφρικανική Ένωση, η Βολιβία και η Αίγυπτος). Αυτή ήταν μία από τις τελευταίες πράξεις της ΚτΕ πριν από την παύση της λειτουργίας της λόγω της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Αίγυπτος ήταν η τελευταία χώρα που εντάχθηκε (στις 26 Μαΐου 1937). Το πρώτο μέλος που αποσύρθηκε ή έφυγε από την ΚτΕ μετά την ίδρυσή της ήταν η Κόστα Ρίκα, στις 22 Ιανουαρίου 1925, η οποία εντάχθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1920. Αυτό την καθιστά επίσης το ταχύτερα αποσυρθέν μέλος μετά την ένταξή του. Το τελευταίο μέλος που αποσύρθηκε ή έφυγε από την ΚτΕ πριν από τη διάλυσή της ήταν το Λουξεμβούργο στις 30 Αυγούστου 1942. Η Βραζιλία ήταν το πρώτο ιδρυτικό μέλος που έφυγε (14 Ιουνίου 1926) και η Αϊτή ήταν η τελευταία χώρα – μέλος (Απρίλιος 1942).

Το Ιράκ, το οποίο προσχώρησε το 1932, ήταν το πρώτο μέλος της συμμαχίας που ήταν στο παρελθόν μέλος της Κοινωνίας των Εθνών κατ’ εντολή.

Η Κοινωνία των Εθνών λειτουργούσε με ένα σύστημα «καθολικής συναίνεσης» και όχι με κανόνα πλειοψηφίας. Αυτό σήμαινε ότι για να ληφθεί μια απόφαση, όλα τα μέλη έπρεπε να ψηφίσουν ομόφωνα υπέρ αυτής της απόφασης – όπως γίνεται σήμερα στην ΕΕ.

Στις επιτυχίες της ΚτΕ είναι ο έλεγχος της δουλείας και της εμπορίας γυναικών και παιδιών. Έτσι το Αφγανιστάν κατάργησε τη δουλεία το 1923, το Ιράκ το 1924, το Νεπάλ το 1926, η Υπεριορδανία και η Περσία το 1929, το Μπαχρέιν το 1937 και η Αιθιοπία το 1942.

Όμως η Κοινωνία των Εθνών είχε αρκετές αδυναμίες που τελικά οδήγησαν στη διάλυσή της. Η ΚτΕ υποτίθεται ότι θα αγκάλιαζε όλον τον κόσμο και θα περιλάμβανε όλες τις χώρες, αλλά πολλές χώρες δεν εντάχθηκαν καν στον οργανισμό ενώ κάποιες άλλες χώρες  παρέμειναν ως μέλη μόνο για μικρό χρονικό διάστημα, πριν απομακρυνθούν οριστικά από αυτήν.

Πολλοί αναλυτές συμπεραίνουν ότι η ΚτΕ δεν είχε τη δύναμη να αποτρέψει τις εισβολές πολλών κρατών σε ξένα εδάφη. Έτσι, όταν η Λίγκα δεν μπόρεσε να σταματήσει την εισβολή στη δεκαετία του 1930, της Ιαπωνίας στην Μαντζουρία, αλλά ούτε της Ιταλίας στην Αβησσυνία και, κυρίως, την γερμανική εισβολή στην Πολωνία το Σεπτέμβριο του 1939, τότε αυτοδικαίως διαλύθηκε, γιατί δεν μπόρεσε να εμποδίσει την πρόληψη του πολέμου, μια και ο σκοπός της ήταν αυτός ακριβώς.

Στη Διάσκεψη της Γιάλτας, τον Φεβρουάριο του 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σοβιετική Ένωση συμφώνησαν υπέρ μιας νέας δομής, που θα αποδεικνυόταν πιο επιτυχημένη. Λίγο διάστημα αργότερα, στις 26 Ιουνίου, υπογράφτηκε ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, και μέσα στους επόμενους μήνες πραγματοποιήθηκαν όλες οι απαραίτητες διεργασίες για την αλλαγή σκυτάλης. Στις 18 Απριλίου 1946, ο γενικός γραμματέας της Κοινωνίας των Εθνών, ο Ιρλανδός Σον Λέστερ και εκπρόσωποι 34 κρατών-μελών ψήφισαν ομόφωνα τον τερματισμό των δραστηριοτήτων της στις 20 Απριλίου.

Αν και οι στόχοι που τέθηκαν στο Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών δεν πραγματοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό, πολλοί από αυτούς —δεσμεύσεις για ειρήνη, αυτοδιάθεση των λαών και ανθρώπινα δικαιώματα— βρήκαν νέο σκοπό στο Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Παρομοίως, πολλά από τα κύρια όργανα της Κοινωνίας των Εθνών χρησίμευσαν ως πρότυπα για την οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών.

Πηγές

WIKIPEDIA

https://www.kathimerini.gr/istoria/562989151/san-simera-20-aprilioy-1946-episimo-telos-ton-drastiriotiton-tis-koinonias-ton-ethnon

https://neoskosmos.com/el/2023/01/18/dialogue/mia-syntomi-istoriki-theorisi-gia-tin-koinonia-ton-ethnon/

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΞ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙ

ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΞ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

Οι ανεξάντλητες εικόνες της Περαίας γης

Μια ανάσα από την πρωτεύουσα, ένας τόπος πλούσιος και κοσμοπολίτικος μαζί με ηφαιστειογενή πετρώματα, γκρεμούς αλλά και απομονωμένες παραλίες, βουνίσιος και θαλασσινός, εντυπωσιάζει με τα αναρίθμητα αξιοθέατα του.

Από τον Δαυίδ Κουτσογιαννόπουλο

Κανένα πέρασμα της Ελλάδας, και ίσως του πλανήτη ολόκληρου, δεν πατήθηκε από τόσο πολλά βήματα εμπόρων, πολεμιστών, προσκυνητών, εξερευνητών και τουριστών. Το «αυλάκι» της λαϊκής στιχομυθίας με το χαρακτηριστικό ερώτημα καταγωγής, η Περαία γη των αρχαίων Ελλήνων και ο σημερινός Δήμος Λουτρακίου, είναι ένας τόπος με ανεξάντλητες εικόνες που προσελκύει χιλιάδες ταξιδιώτες με πολύ διαφορετικά ενδιαφέροντα. Και από τα εκατομμύρια των επισκεπτών που κάθε χρόνο διασχίζουν το μεγάλο αυλάκι για να μετακινηθούν από και προς τη Στερεά και τη Πελοπόννησο, υπάρχουν και πολλοί που γνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται να πάνε παραπέρα.

Γιατί εδώ θα συναντήσεις απομονωμένες παραλίες και υπερσύγχρονα καταλύματα, εδώ θα περπατήσεις στα ατέλειωτα μονοπάτια του βουνού, εδώ θα ανακαλύψεις αξιοθαύμαστα αρχαιολογικά μνημεία, εδώ θα απολαύσεις τα διάσημα ιαματικά λουτρά και εδώ θα πάρεις έναν χωματόδρομο που θα σε βγάλει σε κάποιο τοπωνύμιο που πολλοί λίγοι γνωρίζουν και ακόμα λιγότεροι έχουν απολαύσει.

 

Οι αιώνιες θερμές πηγές

 

 

Κέντρο και πρωτεύουσα του Δήμου είναι το Λουτράκι, μία πόλη που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μεγάλα παραθεριστικά κέντρα της Ελλάδας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το Λουτράκι υπήρξε ο πρώτος αμιγώς παραθεριστικός και τουριστικός προορισμός της χώρας μας, καθώς από τα αρχαία κιόλας χρόνια η περιοχή μαγνήτιζε τους περιηγητές αλλά και όσους αναζητούσαν την ίαση στα περίφημα ιαματικά του λουτρά. Από τα τελευταία πήρε και την ονομασία της η σύγχρονη πόλη, που κατά την αρχαιότητα είχε την ονομασία Θέρμαι και ήταν αφιερωμένη στη Θερμία Αρτέμιδα, κάτι που υποδεικνύει και το ιδιαίτερο φυσικό κάλλος της περιοχής. 

Το Λουτράκι είναι χτισμένο στο ανατολικό τέλος του όρμου της Κορίνθου, ακριβώς στο σημείο όπου οι νοτιοδυτικοί πρόποδες των Γερανείων συναντούν τη θάλασσα. Από εκείνο το σημείο ξεκινάει και η περίφημη πλαζ του Λουτρακίου, που μετά από 3 χιλιόμετρα φτάνει μέχρι τον ισθμό της Κορίνθου. Πίσω από την πόλη απλώνεται ένας κάμπος που καταλήγει σε ήρεμους δασωμένους λόφους με χαρακτηριστικά οφιολιθικά πετρώματα τα οποία δίνουν τη θέση τους στα ιδιαίτερα σκούρα ηφαιστειακά εδάφη ακόμα πιο ανατολικά. Και πάνω από την πόλη δεσπόζει η ραχοκοκαλιά των Γερανείων ορέων, αγαπημένος προορισμός των περιπατητών της πρωτεύουσας.

 

 

Το μεγάλο δώρο της φύσης στην περιοχή, τα διάσημα ιαματικά λουτρά, υπήρξαν γνωστά ήδη από την εποχή του Κορινθιακού Πόλεμου, όταν ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος, όπως αναφέρει ο Ξενοφώντας, στρατοπέδευε εδώ μετά από κάθε μάχη για να επιτρέψει στους στρατιώτες του να ξεκουραστούν και να αναζωογονηθούν στα ιαματικά νερά των Θερμών. Κατά την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας, εδώ κατέφθασε ο Ρωμαίος ύπατος Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας, ο οποίος θεραπεύτηκε από κάποια σπάνια δερματική ασθένεια, ενώ μετά από κάποιους αιώνες τα μοναστήρια που φιλοξενούσαν τους πιστούς πήραν τη θέση των αρχαίων ναών.

Η μεγάλη ιαματική αξία των πηγών της περιοχής αναγνωρίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο Κερκυραίος φυσικός και χημικός Ιωάννης Βαπτιστής Δελβινιώτης έκανε τις πρώτες χημικές αναλύσεις. Σύντομα, το 1855, χτίστηκε το πρώτο ξύλινο λουτρικό κατάστημα με μόλις δέκα λουτήρες που έδωσε στο Λουτράκι τον τίτλο της πρώτης πόλης θερμαλισμού στην Ελλάδα. Τα πλήθη άρχισαν να συρρέουν και η ανάπτυξη ακολούθησε αυξητική πορεία. Ιδρύεται η δημοτική επιχείρηση εκμεταλλεύσεως ιαματικών λουτρών, ανεγείρεται το πρώτο μεγάλο λιθόκτιστο κτίριο λουτρών και το 1934 χτίζεται το πανέμορφο κτίριο των λουτρών πολυτελείας.

 

 

Δυστυχώς αυτή η πορεία συνάντησε τον μεγάλο σεισμό του 1928 που κατέστρεψε εξ ολοκλήρου την πόλη και δεν άφησε σχεδόν τίποτα από τα παλιότερα νεοκλασικά κτίρια. Το δώρο των θερμών πηγών είχε και το τίμημα του, καθώς από εδώ περνάει το ρήγμα των Αλκυονίδων, ενώ λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά βρίσκεται το ανενεργό ηφαίστειο του Σουσακίου. Οι σεισμοί δεν έπαψαν να ταρακουνούν την περιοχή και οι ντόπιοι προσαρμόστηκαν με τα χρόνια, ειδικά μετά τους σεισμούς του 1981, κατασκευάζοντας κτίρια και ενισχύοντας τα ήδη υπάρχοντα έτσι ώστε να είναι ικανά να αντέξουν τις διαθέσεις του Εγκέλαδου.

Ένας σύγχρονος τουριστικός προορισμός

 

Club Hotel Casino Loutraki
 

Από το 1925 όταν και ανακηρύχθηκε διεθνής θεραπευτικός προορισμός, ο τουρισμός στο Λουτράκι γνώρισε χρυσές εποχές. Τα λουτρά και το πρώτο καζίνο στην Ελλάδα προσέδωσαν ένα κοσμοπολίτικο χαρακτήρα στην πόλη, κάτι που διατηρείται μέχρι σήμερα, τόσο με την παρουσία των υπερσύγχρονων εγκαταστάσεων του Loutraki Thermal Spa, όσο και με την παρουσία του Club Hotel Casino Loutraki. Πέρα όμως από τον πιο μοντέρνο και άνετο είδος παραθερισμού, η πόλη διατηρεί και έναν διαχρονικό νοσταλγικό χαρακτήρα, κάτι που εύκολα νιώθει κανείς αν περπατήσει στον παραλιακό πεζόδρομο, ιδιαίτερα το απόγευμα την ώρα που ο ήλιος πέφτει πίσω από τα βουνά της Κορινθίας.

Ο μεγάλος πεζόδρομος της Ποσειδώνος είναι το κέντρο και ο αγαπημένος τόπος της περαντζάδας για ντόπιους και επισκέπτες. Ξεκινώντας από τα νότια, έχεις στα αριστερά σου την πλαζ που τα καλοκαίρια σφύζει από ζωή, ενώ στα δεξιά σου απλώνονται οι ψαροταβέρνες, τα εστιατόρια, οι καφετέριες και τα ξενοδοχεία. Μετά από λίγη ώρα φτάνεις στο μικρό λιμανάκι της πόλης και το όμορφο Παραλιακό Πάρκο, ενώ λίγο πιο μέσα βρίσκεται η κεντρική πλατεία-κόμβος της 25ης Μαρτίου. Τα στενά της πόλης δεν είναι ιδανικά για περπάτημα, αλλά αξίζει να ψάξει κανείς για τα λίγα παλιά διατηρητέα κτίρια και τις βίλες που χτίστηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και κατάφεραν να επιβιώσουν από τους σεισμούς. Αν βρεθείτε εδώ το καλοκαίρι, αξίζει να τελειώσετε τη βόλτα σας σε έναν από τους ιστορικότερους θερινούς κινηματογράφους της χώρας μας, την εμβληματική «Ηλέκτρα», που βρίσκεται δίπλα από τη θάλασσα στο τέλος του παραλιακού πάρκου από το μακρινό 1937.

Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι τα μεγάλα βάθη του Κορινθιακού στη γύρω περιοχή αποτελούν αγαπημένο προορισμό για εκατοντάδες λάτρεις των καταδύσεων, καθώς συγκεντρώνουν πολλές σπάνιες εικόνες που δεν συναντάει κανείς συχνά στη χώρα μας.

Το Λουτράκι μάλιστα έχει πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη του στοχευμένου θεματικού τουρισμού, όπως είναι ο θρησκευτικός, ο αθλητικός, ο συνεδριακός, ο αρχαιολογικός κ.ά., επεκτείνοντας κατά πολύ το φάσμα των δραστηριοτήτων για τον κάθε επισκέπτη.

 

Το πιο διάσημο και το πιο γοητευτικό χερσαίο πέρασμα της Ιστορίας, ο Ισθμός της Κορίνθου πρωταγωνιστεί στα νότια όρια του Δήμου Λουτρακίου. Το πέρασμα που ενώνει τη Στερεά με την Πελοπόννησο και τον Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο υπήρξε από τα αρχαία χρόνια το σημαντικότερο στρατηγικό σημείο της ελληνικής χερσονήσου. Η μήκους έξι περίπου χιλιομέτρων στενή λωρίδα γης φιλοξενούσε από τα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. ένα αμυντικό τείχος που είχε διατηρηθεί και είχε ενισχυθεί κατά τα βυζαντινά χρόνια για να αποτρέψει την κάθοδο στην Πελοπόννησο από τις εισβολές από το Βορρά. Υπολείμματα του τείχους αυτού, που ονομάστηκε από τους Βυζαντινούς Εξαμίλιον τείχος, μπορεί κανείς να θαυμάσει σήμερα σε διάφορα σημεία πέριξ του ισθμού.

Η ανάγκη για τη σύνδεση των θαλάσσιων οδών και τη συντόμευση των ταξιδιών από τη Δυτική προς την Ανατολική Μεσόγειο με τη δημιουργία μίας διώρυγας ήταν ένα άπιαστο όνειρο από την αρχαιότητα. Η πρώτη απόπειρα ανήκε στον τύραννο Περίανδρο τον 7ο αιώνα Π.Χ., ο οποίος εγκατέλειψε την προσπάθεια προτιμώντας να κατασκευάσει μια χερσαία λίθινη ράμπα για τα πλοία, τον Δίολκο της Κορίνθου. Αργότερα οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν έναν μηχανισμό κατά μήκος του ισθμού με τον οποίο τα σκάφη μεταφέρονταν πάνω σε μεγάλους κορμούς δένδρων.

Η σύγχρονη διώρυγα της Κορίνθου, η οποία υπήρξε κυρίαρχο έργο της αναπτυξιακής πολιτικής του Χαριλάου Τρικούπη, κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1880-1893, από τον Έλληνα μηχανικό Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη. Η διώρυγα έχει μήκος 6.346 μέτρα, πλάτος στην επιφάνεια της θάλασσας 24,6 μέτρα και βάθος που φτάνει τα 8 μέτρα, και σήμερα πάνω από 15.000 πλοία περνούν από τα νερά της κάθε χρόνο.

Αρχαία Διολκός
 

Στις δύο άκρες της βρίσκονται οι πλωτές γέφυρες της Ποσειδωνίας στα βόρεια και της Ισθμίας στα νότια, που περιβάλλονται από ενδιαφέροντες αρχαιολογικούς χώρους. Στην Ποσειδώνια θα συναντήσετε τα υπολείμματα του αρχαίου Δίολκου, ενώ στην Ισθμία και κοντά στον σύγχρονο οικισμό της Κυράς Βρύσης βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας ομώνυμης πόλης που ήταν αφιερωμένη στον θεό Ποσειδώνα. Εδώ σώζονται το ιερό του θεού, τα ρωμαϊκά λουτρά, ο ναός του Μελικέρτη-Παλαϊμονα προστάτη των ναυτικών, το θέατρο, το κυκλικό φρέαρ και το στάδιο όπου κάθε τρία χρόνια τελούνταν τα Ίσθμια, μία από τις μεγαλύτερες αθλητικές γιορτές της αρχαιότητας. Εδώ βρίσκεται και το Αρχαιολογικό Μουσείο Ισθμίας στο οποίο εκτίθενται, μεταξύ άλλων, τα πανέμορφα υαλοθετήματα Κεχρεών, η στήλη με το πορτρέτο του Κορίνθιου μουσικού Λεύκιου Κορνηλίου και πολλά λατρευτικά και οπλικά αναθήματα.

 

Τα μοναστήρια και η κλειστή λίμνη

 

Με αφετηρία το Λουτράκι και κατεύθυνση βορειοδυτική, σύντομα ξεκινάτε την ανάβαση στους λόφους των δυτικών Γερανείων. Σύντομα μια παράκαμψη σας οδηγεί μετά από πολλές στροφές στην Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου, που βρίσκεται σε μια τοποθεσία με υπέροχη πανοραμική θέα προς το Λουτράκι και τον Κορινθιακό κόλπο. Χτισμένη στη θέση όπου προϋπήρχε ένα ασκηταριό του 11 ου αιώνα, φιλοξενεί μέσα σε ένα μικρό σπήλαιο την αγία τράπεζα και το λείψανο του Οσίου. Τα Γεράνεια φιλοξενούν πολλές μονές και παλιά απομονωμένα εκκλησάκια, με σημαντικότερα την   περίφημη Παναγία του Πραθίου, την Παναγία τη Γοργοεπήκοο, τη Μονή Αγίας Μαρίνας, τη Μονή του Προφήτη Ηλία, τη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στο Λουτράκι και τη Μονή του Αγίου Ιωάννη.

Από το τελευταίο μοναστήρι η διαδρομή συνεχίζει προς τα ηπειρωτικά φτάνοντας στην κωμόπολη της  Περαχώρας που κρατάει, έστω διασκευασμένη, την αρχαία της ονομασία «Περαία γη» και που έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά την Επανάσταση του 1821. Εδώ, τον Σεπτέμβρη του 1822 οι ηρωικοί κάτοικοι έδωσαν νικηφόρα μάχη εναντίον των στρατευμάτων του Δράμαλη.

 

 

Η πορεία συνεχίζει ανάμεσα σε λόφους, πευκοδάση, ελαιώνες και καλλιέργειες με σιτηρά και σύντομα φτάνει στην ειδυλλιακή Λίμνη Ηραίου Βουλιαγμένης που κατά την αρχαιότητα άκουγε στο υπέροχο όνομα Εσχατιώτις. Η κλειστή λιμνοθάλασσα που χαρακτηρίζεται από αρκετά αλμυρότερα νερά από αυτά του Κορινθιακού, έχει μήκος 2 χλμ., πλάτος περίπου 1 χλμ. και το βάθος της φτάνει τα 40 μέτρα. Επικοινωνεί με τα νερά του Κορινθιακού κόλπου από ένα πολύ στενό κανάλι 6 μέτρων, ενώ στις αμμουδιές της απλώνονται όμορφα ταβερνάκια. Όσοι αγαπούν την εξερεύνηση με μάσκα θα μαγευτούν από τον βυθό της λίμνης καθώς τα ιδιαίτερα ωκεανογραφικά της στοιχεία συγκεντρώνουν ένα μεγάλο πλήθος από πολύχρωμα και θαυμαστά πλάσματα του βυθού.

Ο αγαπημένος τόπος της Ήρας

 

Συνεχίζοντας τη διαδρομή με τελικό προορισμό το ακρωτήρι Μελαγκάβι, φτάνετε σε ένα πλάτωμα που αυτή την εποχή είναι γεμάτο από λουλούδια και φιλοξενεί μικρά σπήλαια και ίχνη αρχαίας κατοίκησης. Σύντομα εμφανίζεται μπροστά σας ο φάρος που δεσπόζει στο ακρωτήρι Μελαγκάβι. Εδώ θα συναντήσετε έναν από τους πιο επιβλητικούς αρχαιολογικούς χώρους της χώρας μας που δένει σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Αφήνετε το αμάξι στο παρακείμενο πάρκινγκ και μια πεζοδρομημένη κατηφόρα σας βγάζει στο περίφημο Ηραίο, το ιερό της Ηρας που βρίσκεται στο τέλος ενός μικρού κόλπου με τα κάθετα βράχια να το αγκαλιάζουν. Γνωστό και ως ιερό της Ήρας Ακραίας, δημιουργήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ., ενώ κοντά του βρίσκονται και τα ερείπια ενός ιδιαίτερα εξελιγμένου για την εποχή του αρδευτικού και υδραυλικού συστήματος από στοές, έργο του 300 π.Χ.

Τα βήματα σας οδηγούν προς τον φάρο που βρίσκεται στην Άκρα Μελαγκάβι, το ακρωτήρι που χωρίζει τον όρμο της Κορίνθου με τον κόλπο των Αλκυονίδων. Από εδώ έχετε μοναδική θέα προς τον Κορινθιακό, ενώ αν είστε τυχεροί μπορεί να διακρίνεται από μακριά κάποιο κοπάδι από τα πολλά δελφίνια που χρησιμοποιούν τη θαλάσσια περιοχή σαν πέρασμα. Προσοχή όμως στις βόλτες σας, γιατί τα σαθρά εδάφη των βράχων είναι επικίνδυνα και από κάτω σας χάσκουν γκρεμοί.

 

 

Γυρνώντας προς τα πίσω και αφού περάσετε ξανά τη λίμνη Βουλιαγμένη, μια διασταύρωση σας οδηγεί σε μία από τις λιγότερες γνωστές τοποθεσίες της περιοχής, τη Στέρνα, όπου ένας ψηλός βράχος δημιουργεί μια μικρή ειδυλλιακή παραλία. Από εδώ ξεκινάει και ένα σηματοδοτημένο μονοπάτι που κινείται παραθαλάσσια και που μετά από πέντε χιλιόμετρα επιστρέφει πίσω στον Φάρο Μελαγκάβι. Δυτικότερα της Στέρνας βρίσκεται η παραλία της Μυλοκοπής, όπου για να φτάσετε θα περάσετε -λίγα χιλιόμετρα πριν- δίπλα από ένα γραφικό εκκλησάκι που κρέμεται πάνω στα κάθετα βράχια, αφιερωμένο στους Επτά Μακκαβαίους και είναι ενσωματωμένο μέσα σε μια σπηλιά.

Γύρω από τα επιβλητικά Γεράνεια

 

 

Η διαδρομή συνεχίζει προς τα ανατολικά μέσα σε ένα δάσος και ανάμεσα στα Γεράνεια όρη και την ακτογραμμή. Περνάτε από τον κάμπο της Σκαλωσιάς που στο τέλος του βρίσκεται η ομώνυμη παραλία και σύντομα φτάνετε στην Αλκυόνα ή αλλιώς Στραβά ονομασία που κρατάει από τις δύο μικρές βραχονησίδες που βρίσκονται κοντά στην παραλία. Εδώ είναι το κοντινότερο σημείο της ηπειρωτικής  ακτής προς τη μικρονησία των Αλκυονίδων νήσων ή, προς το λαϊκότερο, των «καλών νήσων». Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα από τέσσερα άνυδρα νησιά (Ζωοδόχος Πηγή, Δασκαλειό, Γλαρονήσι και Πρασονήσι) που αποτελούν το γεωλογικό αποτέλεσμα των έντονων διεργασιών του ομώνυμου ηφαιστειακού ρήγματος των Αλκυονίδων.

Η διαδρομή συνεχίζει προς τα ανατολικά μέσα από έναν δύσκολο χωματόδρομο βγάζοντας στην Αγία Σωτήρα και στον Σχίνο, δύο αραιοκατοικημένους παραθεριστικούς και ημιαγροτικούς οικισμούς, και καταλήγει στους Βάμβακες με τη μεγάλη παραλία και τη Μαυρολίμνη, ένα κλειστό μικρό λιμάνι, κοντά στα σύνορα με την Αττική.

 

Το σβησμένο ηφαίστειο και ο Σαρωνικός

 

Το ηφαίστειο ήταν ενεργό στην Τεταρτογενή περίοδο, και πιο συγκεκριμένα, στο πλειστόκαινο (4 με 2,3 εκατομ. χρόνια πριν) και σήμερα έχει σημαντική σολφαταρική δραστηριότητα.
 

Στα νότια των Γερανείων βρίσκεται   και το περίφημο Σουσάκι, ένα ανενεργό ηφαίστειο το οποίο χαρακτηρίζεται από σκουρόχρωμα πετρώματα που σε πολλά σημεία σχηματίζουν τον σπάνιο για την Ελλάδα γεωλογικό σχηματισμό της ιλυοδεξαμενής.

Αξίζει να περπατήσετε στο φαράγγι του Θειοχώματος και να θαυμάσετε τα χρώματα της γης στο Σουσάκι, που αποτελεί το τελευταίο ηφαίστειο του αιγιακού τόξου που περιλαμβάνει τα ηφαίστεια της Νισύρου, της Σαντορίνης και των Μεθάνων.

Το τέλος της διαδρομής στον Δήμο Λουτρακίου σας βρίσκει στο ανατολικότερο σημείο της Κορινθίας, τους Αγίους Θεοδώρους. Η μικρή παραθαλάσσια πόλη βρίσκεται σε μια περιοχή που στην αρχαιότητα είχε συνδεθεί με το μυθικό πέρασμα του Θησέα και εδώ βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Κρομμυώνας που συμπιέζονται ανάμεσα στην Ολυμπία οδό και τις γραμμές του σιδηρόδρομου.

 

 

Οι Άγιοι Θεόδωροι υπήρξαν ένας από τους πρώτους παραθεριστικούς οικισμούς των Αθηναίων και τα σημερινά του αξιοθέατα περιλαμβάνουν το παραθαλάσσιο άλσος στα Πευκάκια και το παλιό βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων που έχει δώσει στην περιοχή το όνομα της. Αξίζει να ακολουθήσετε την ακτογραμμή όπου μετά από λίγα χιλιόμετρα στη σκιά του φουτουριστικού μεγαθήριου της Μότορ Οϊλ βρίσκεται ένα μικρό αρχιτεκτονικό κόσμημα, ο φάρος στο ακρωτήρι Σουσάκι,  κατασκευασμένος το 1894 από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων. Το τέλος της ημέρας σίγουρα θα σας βρει σε κάποια από τις παραθαλάσσιες ταβέρνες των Αγίων Θεοδώρων αγναντεύοντας την ήρεμη θάλασσα του Σαρωνικού.

 

Στην ιστορική Κόρινθο και στον Ακροκόρινθο

 

 

Μια επίσκεψη στο Λουτράκι και στην Περαχώρα ολοκληρώνεται μόνο με μια εξόρμηση στην μποέμ Κόρινθο, μια ζωντανή μητρόπολη με πολλές δραστηριότητες εντός και εκτός πόλης.

Λίγο έξω από τη σύγχρονη πόλη βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Κορίνθου. Εκεί ξεχωρίζει, μεταξύ άλλων, ο ναός του Απόλλωνα και το βήμα του Αποστόλου Παύλου, ενώ αξίζει μια επίσκεψη και το ανανεωμένο μουσείο. Στο προφίλ της περιοχής κυριαρχεί φυσικά ο επιβλητικός όγκος του Ακροκόρινθου, ο πελώριος βράχος με το ιστορικό κάστρο.

Πηγή

ΕΘΝΟΣ/ΤΑΞΙΔΙ 25-26/3/2017