Σχολιάζοντας ένα νεοφιλελεύθερο σχόλιο

Αφορμή για το σχόλιο μας αυτό έδωσε ένα άρθρο σχόλιο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου που υπήρξε υπουργός κυβερνήσεων της ΝΔ και ανεξάρτητος βουλευτής συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ επί κυβερνήσεως Σημίτη με τίτλο «Εθνική τραγωδία με ... ιδεολογική συνέπεια».

Είναι γνωστό ότι η χώρα επιβιώνει εδώ και χρόνια με δανεικά που όμως δεν δαπανήθηκαν σε παραγωγικές δραστηριότητας που θα απέφεραν κέρδη και πλούτο αλλά κατά την άποψή μας σε λανθασμένες κατευθύνσεις . Το ίδιο ακριβώς πιστεύει και ο κ. Ανδριανόπουλος όπως θα διαπιστώσετε και στο άρθρο του, που δημοσιεύουμε παρακάτω μόνο που οι θέσεις του βρίσκονται στη γραμμή της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας .

Κατά την άποψή μας μια σοβαρή αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι ότι υπήρξε σοβαρή αδυναμία των πολιτικών μας να υπερασπισθούν και να χειρισθούν το πλουτοπαραγωγικό πλούτο της χώρας και τις δυνατότητες αναβάθμισης της βιομηχανίας μας στις διαπραγματεύσεις που είχαν στο παρελθόν με τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Οι πολιτικοί μας απεδέχθησαν τον ρόλο του ξενοδόχου και σερβιτόρου της Ευρώπης, επενδύοντας την τύχη της χώρας μας πάνω σε μια ευάλωτη βιομηχανία ενώ παραμέλησαν να επιμείνουν δυναμικά πάνω σε θέματα που αφορούσαν την γεωργία και γενικότερα την αγροτική μας παραγωγή (όπου ήμασταν αυτάρκεις), την ναυτιλία (από όπου κατακρημνισθήκαμε), την μεσαία ή βαριά βιομηχανία (όπου αρκεσθήκαμε να αγοράζουμε τα προϊόντα των άλλων ενώ είχαν γίνει προσπάθειες λ.χ. παραγωγής αυτοκινήτων, στρατιωτικού υλικού κλπ.).

Ακόμα και εκεί όπου υπήρχαν υποδομές δεν υποστηρίχτηκαν αλλά οι πολιτικοί υπέκυψαν στην πλουτοκρατική πίεση των ξένων κεφαλαιούχων. Το Αεροδρόμιο Ελληνικού, με σοβαρότατη υποδομή που την είχε πληρώσει η ΟΑ και το Ελληνικό Δημόσιο, εγκαταλείφθηκε παντελώς προκειμένου η Γερμανική εταιρεία, ιδιοκτήτρια του νέου αεροδρομίου, να αποκομίζει τεράστια κέρδη. Και όταν αυτό το έγκλημα, που στοίχισε, κατά μέγα μέρος και στην κατάρρευση της Ολυμπιακής Αεροπορίας υλοποιήθηκε, ο χώρος του αεροδρομίου ενώ θα μπορούσε να μετατραπεί σε πίστα για αγώνες formula (προσφέροντας τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή) εγκαταλείφθηκε.

Τα κεφάλαια που διατέθηκαν στην Ελλάδα ξοδεύτηκαν όλα σε παροχές ή από ότι φαίνεται κατέστησαν πλουτοπαραγωγική πηγή των απανταχού λαμογιών. Ένα μέρος των κεφαλαίων δόθηκαν προκειμένου να τονωθεί η κατανάλωση εισαγομένων προϊόντων αλλά και για επιδοτήσεις προκειμένου να αποπροσανατολιστεί λ.χ. ο αγρότης και να πεισθεί να καταστρέψει την γεωργική του παραγωγή και να δεχθεί την αλλαγή των πατροπαράδοτων καλλιεργειών ή ο αλιέας για να καταστρέψει την μηχανότρατα του και να ασχοληθεί αλήθεια με τί;;;; κλπ.

Έτσι έγινε τελικά στην Ελλάδα αναδιανομή πλούτου, δίχως να υπάρχει πλούτος. Έγινε ανακατανομή εισοδήματος, σοσιαλιστικής η λαϊκοδεξιάς έμπνευσης (όπως αναφέρει ο κ. Ανδριανόπουλος σε άρθρο του), με τα λεφτά των διαβολικών ξένων τραπεζιτών και των μισητών διεθνών κερδοσκόπων που τα προσέφεραν αφειδώς γιατί γνώριζαν πολύ καλά ότι με τους περιορισμούς που είχαν θέσει οι ευρωπαίοι συνεταίροι στην Ελλάδα αυτή μεθοδικά, αργά ή γρήγορα, θα κατέρρεε οικονομικά και αυτοί θα κέρδιζαν από την κατάρρευσή της.

Και βεβαίως, όπως ήταν αναπόφευκτο, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Ποιός θα πληρώσει; Μα, προφανέστατα εκείνοι που μετείχαν εκούσια ή ακούσια στο πάρτι. Αυτοί που πάντα τους εύρισκε σαν εύκολους στόχους η εφορία και γενικότερα το Κράτος και όχι βεβαίως τα λαμόγια και οι κεφαλαιούχοι με τις offshore εταιρείες ή αυτοί που έδιωχναν τις ελάχιστες βιοτεχνίες από την χώρα προκειμένου να τις μεταστεγάσουν σε οικονομικούς παραδείσους.

Ολόκληρη σχεδόν η ελληνική κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια επρόκειτο να ζήσει με μισθούς και συντάξεις μικρότερες από τους μισθούς και συντάξεις των ευρωπαίων, ενώ το κόστος ζωής αυξανόταν με ρυθμούς πολύ μεγαλύτερους και η μείωση του πραγματικού εισοδήματός του κάθε ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ήταν ένα αυταπόδεικτο γεγονός.

Παράλληλα οι ευημερούσες εν Ελλάδι πολυεθνικές, που εκμηδένισαν τις μικρές ελληνικές εταιρείες, είχαν σημαντικά κέρδη που μεγάλο μέρος τους έφευγε στο εξωτερικό, ενώ συγχρόνως ζητούσαν από τους εργαζόμενους να δουλεύουν όλο και περισσότερο ακόμη και εκτός ωραρίου χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή.

Στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια οι αριθμοί ευημερούσαν, το βιοτικό της επίπεδο της Ελληνικής κοινωνίας θεωρητικά θεαματικά βελτιωνόταν πλην όμως το βιοτικό επίπεδο των ουσιαστικά εντίμων και φορολογικά ενήμερων ελλήνων έπεφτε μέρα με την μέρα..

Από το σύνολο των ετήσιων κρατικών εξόδων, σύμφωνα με στοιχεία που αναφέρει στο άρθρο του ο κ. Ανδριανόπουλος, το 70% πήγαινε σε μισθούς και συντάξεις του δημόσιου τομέα, το 20% σε εξυπηρέτηση των κρατικών χρεών και το 10% μόλις σε γενικές δραστηριότητες.

Από αυτά, σε ετήσια βάση, το 12% (με τους καλύτερους υπολογισμούς) αναγκαζόμασταν να το δανειστούμε γιατί δεν το είχαμε. Χρωστάμε συνολικά, μέχρι την στιγμή αυτή, 300 δις. ευρώ περίπου (γιατί κάποια ενδεχομένως και να κρύβονται). Και πληρώνουμε κάθε χρόνο, από δανεικά κατά κύριο λόγο, κάπου 30 δις ευρώ σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων ενώ είναι ΑΓΝΩΣΤΑ τα ποσά που φοροδιαφεύγουν ή κατέληξαν στις τσέπες των λαμογιών της Ελληνικής κοινωνίας όλα αυτά τα χρόνια με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος.

Οκ. Ανδριανόπουλος αναφέρει ορθά ότι συντηρείτε με δανεικά ένας μεγάλος αναλογικά δημόσιος τομέα ενώ το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες του είναι από άθλιο έως ανύπαρκτο. Εμείς εδώ θα συμπληρώναμε, και αυτό με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας που προΐσταται του δημόσιου τομέα και που χάριν της κομματικοποιήσεως που επέβαλε αδυνατούσε να τον ελέγξει..

Θα πρέπει όμως παράλληλα να σημειώσουμε ότι σαν κράτος κρατάμε περίοπτη θέση στην λίστα των κρατών με την μεγαλύτερη διαφθορά στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος κλπ.

Όπως λέει ο κ. Ανδριανόπουλος , «την ώρα αυτή η συζήτηση στην Ελλάδα εξαντλείται στο αν θα μας καταστρέψει η όχι η ενεργοποίηση του υβριδικού μηχανισμού διάσωσης της οικονομίας μας με συμμετοχή Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο και Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε πως η σχετική βοήθεια δεν είναι σε θέση ούτε κατ’ ελάχιστον να λύσει το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα. Ο δανεισμός μας με επιτόκιο 5% από τον μηχανισμό αυτό, θα μας εξοικονομήσει περίπου 900 εκ. ευρώ. Τόσα δηλ. θα γλιτώσουμε από το αν δανειζόμασταν στις διεθνείς αγορές. Αν βέβαια βρίσκαμε χρήματα να δανεισθούμε. Με το αίτημα που υπέβαλε η Ελλάδα να εξετασθεί η προετοιμασία της ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης, οι ξένες αγορές έχουν κλείσει την χρηματοδοτική κάνουλα. Το μήνυμα είναι πως η χώρα βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας. Και δάνεια μεσομακροπρόθεσμα λοιπόν αποκλείεται να υπάρξουν διαθέσιμα. Ανεξάρτητα επιτοκίων.

Αλλά και μόλις πάρουμε τα χρήματα αυτά, εξασφαλίζοντας για εφέτος τα υπόλοιπα που έχουμε ανάγκη, το πρόβλημα δεν λύνεται. Χρειαζόμαστε, για την ώρα, ετήσια περίπου 50 δις ευρώ για να καλύπτουμε το τρέχον έλλειμμα. Που βέβαια, με την μέθοδο αυτή, κάθε χρόνο συσσωρεύει ακόμα μεγαλύτερο παραπάνω χρέος. Τώρα αυτό βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ μας. Του συνόλου δηλ. του πλούτου που παράγει η χώρα. Και υπολογίζεται πως αν κατορθώσουμε για δύο χρόνια να μην έχουμε καινούργιο ετήσιο έλλειμμα, το χρέος, λόγω παλαιών δανείων, θα φθάσει το 130%. Κάθε καινούργιος δανεισμός, για αποπληρωμή και μόνο παλιών χρεών, λοιπόν συσσωρεύει νέα βάρη.

Μπορεί να τα σηκώσει, με βάση τα σημερινά δεδομένα η χώρα; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι!! Κι αν το 2010 ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα με την βοήθεια ΕΚΤ και ΔΝΤ, τι θα γίνει του χρόνου;»

Στη συνέχεια ο κ. Ανδριανόπουλος παρατηρεί : « Είναι σαν να έρχεται καταπάνω μας ένας γιγαντιαίος ελέφαντας κι εμείς να ανησυχούμε για το μέγεθος των κοπράνων του. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ΜΟΝΟ αν θα είναι αυστηρά τα μέτρα που θα ζητήσει το ΔΝΤ. για να μας δώσει δανεικά και αν τα αντέχει η όχι η ελληνική κοινωνία. Το βασικό ερώτημα είναι τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε εμείς μόνοι μας, όχι για να δανειζόμαστε ευκολότερα (όπως λαθεμένα επιμένουν οι περισσότεροι), αλλά για να αρχίσουμε να αποπληρώνουμε αυτά που χρωστάμε », και συμπληρώνουμε εμείς για να επιβιώσουμε ως λαός και να βάλουμε και τα θεμέλια για ανάπτυξη.

Στην συνέχεια ο κ. Ανδριανόπουλος κάνει δύο προτάσεις. Με την πρώτη στην ουσία, πιστός στις νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του ζητά να πεθάνουμε για να αναστηθούμε. Αλλά ο μόνος που μέχρι σήμερα αναστήθηκε σύμφωνα με τις Γραφές είναι ο Χριστός και όπως έδειξε και σχετικό γκάλοπ της εφημερίδας «Το Παρόν» χθες 25.4.2010 κανένας Έλληνας δεν προτίθεται να θυσιαστεί αν πρώτα δεν ανακαλυφθούν και δεν φέρουν πίσω τα χρήματα που έφαγαν ή που δεν πλήρωσαν, ενώ όφειλαν, οι διάφοροι επιτήδειοι, κοινώς λαμόγια.

Ερχόμαστε λοιπόν στην δεύτερη πρότασή του η οποία είναι και μερικώς ορθότερη (τουλάχιστον στο απόσπασμα που ακολουθεί).

«Η άλλη επιλογή, που φοβάμαι πως εκ των πραγμάτων θα γίνει αναπόφευκτη, είναι η στάση πληρωμών. Και η κήρυξη μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Θα ζημιωθούν βέβαια σημαντικές ευρωπαϊκές τράπεζες (θα χρειασθεί Γερμανία και Γαλλία να πληρώσουν για να καλύψουν τραπεζικές «τρύπες» υπερδιπλάσια από αυτά που θα μας έδιναν για να καλυφθούν οι δανειακές μας ανάγκες) αλλά αυτό είναι το τίμημα που επιβάλλει η οικονομία της αγοράς σε όποιον αλόγιστα κατασπαταλά πόρους. Πως δάνειζαν με τόση ευχέρεια σε κάποιον που πετούσε τα λεφτά αυτά σε αδιέξοδες παροχές και κατανάλωση; Και θα υπάρξουν πιθανότατα και σοβαρές πολιτικές πιέσεις. Η χώρα όμως θα μπορέσει να διαπραγματευθεί το χρέος της σοβαρά και να το μειώσει ίσως και στο μισό του ύψος».

Και οκ. Ανδριανόπουλος κλείνει το άρθρο του λέγοντας για το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ

« Η κρίση προήλθε από εφαρμογές δικών τους ιδεολογικών συνταγών. Που ενστερνίσθηκε και η ανεπαρκέστατη κυβέρνηση της ΝΔ. Εκτεταμένος δανεισμός δηλ. για παροχές και διανομή ανύπαρκτων στην ουσία πόρων. Ποιά είναι λοιπόν η «σοσιαλιστική» συνταγή εξόδου από την προκληθείσα κρίση; Αν δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τότε και ιδεολογική ασυνέπεια…»

Αντίθετα με τον κ. Ανδριανόπουλο θεωρούμε ότι λύση υπάρχει και μάλιστα μέσα στο πνεύμα τόσο του σοσιαλισμού όσο και της Λαϊκής Δεξιάς αρκεί οι πολιτικοί που θα προσπαθήσουν να βγάλουν την χώρα από την κρίση να ξεχάσουν τα θατσερικά νεοφιλελεύθερα και αντιλαϊκά πρότυπα. Αυτό γιατί σε μια τέτοια κρίση αν δεν υπάρχει η ενεργή, οικειοθελώς, συμμετοχή του λαού, κανένα μέτρο δεν μπορεί να φέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ολόκληρο το άρθρο του κ. Α. Ανδριανόπουλου θα το βρείτε εδώ:

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-04-25-22-15-05-2010042522466/