Τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών απέσχε το 55% των εκλογέων, έριξε άκυρο - λευκό το 10% και ψήφισε (εγκύρως) το 35%. Οι νικητές (το α΄ ή το β΄ κόμμα εξουσίας) έλαβαν το μισό του 35%+ που κατακύρωσε τη νίκη τους. Έχουν ειπωθεί ποικίλα, άλλα σωστά και άλλα γλυκερά και αφορήτως ευήθη, όπως π.χ. ότι «νίκησε η κοινωνία των πολιτών» (ποια κοινωνία και ποιων πολιτών;) και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Η απεξαρτημένη κοινωνία των πολιτών (55 + 10 = 65%) κατεδίκασε το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα μη καταδεχόμενη ούτε να το καταψηφίσει. Οι άλλοι, το 35%, συγκροτούν τον πυρήνα των δύο κομμάτων, είναι (με κάποιο συν - πλην) σημαδεμένη τράπουλα.
Οι (εγκύρως) ψηφίσαντες λειτούργησαν μαζοχιστικά: Εξουσιοδότησαν την κυβέρνηση για άλλα μέτρα, πιο κτηνώδη. Κατά των αδυνάτων βέβαια...
Είναι απερίγραπτη η ευτυχία με την οποία χαιρέτισε το αποτέλεσμα ο «σοσιαλιστής» του κακόφημου ΔΝΤ Στρος-Καν: «... η Αριστερά στην εξουσία νίκησε (...) η κυβέρνηση με το πρόγραμμα του ΔΝΤ έγινε κατανοητή (…) η κοινή γνώμη υποστηρίζει την κυβέρνηση».
Μας δουλεύει ψιλό γαζί ο Γάλλος. Ξέρει καλά ότι το 17,5%+ δεν αποτελεί -άπαγε της βλασφημίας!- πλειοψηφία. Ξέρει ότι το «δόγμα του σοκ» έχει λεηλατήσει τις συνειδήσεις των ελλήνων πολιτών και τους απωθεί στην ιδιώτευση. Όμως έχει δίκιο… Οι απόντες πέταξαν τη δύναμη της ψήφου τους στα σκουπίδια. Και καθώς η πολιτική, όπως και η φύση, μισεί το κενό, αυτό καλύφθηκε από τους παρόντες.
Η συνέχεια ήταν εκ των προτέρων γνωστή: Το Μνημόνιο απέκτησε επηυξημένη ισχύ. Δυστυχώς «αυτό το κακό κρατάει από μεγάλο σπίτι», όπως θα έλεγε ο Σαίξπηρ. Είναι μεγάλο κακό.
Η διαιώνισή του οφείλεται στην επικυριαρχία του δόγματος του άκρατου νεοφιλελευθερισμού ότι το έλλειμμα θεραπεύεται με την πανάκεια της λιτότητας.
Αυτή όμως η αγωγή είναι παγκοσμίως οικτρά αποτυχημένη και φονική. Όπως πρόσφατα επεσήμανε ο κεϊνσιανός Γκάλμπρεϊθ, ο νεώτερος, «μοναδικός τρόπος για να μειωθεί το έλλειμμα είναι να μειωθεί η ανεργία, όχι να κοπούν οι [δημόσιες] δαπάνες ή να αυξηθούν οι φόροι (…). Και ο μόνος τρόπος να μειωθεί η ανεργία χωρίς να αυξηθεί το έλλειμμα λόγω αυξημένων δημοσίων δαπανών είναι να αρχίσουν οι τράπεζες να δανείζουν και πάλι χωρίς να δημιουργούν ''φούσκες'' με στόχο τα υπερκέρδη» («Τα Νέα» 23/11/2010).
Η Μέρκελ ωρύεται και ζητεί την κεφαλήν επί πίνακι των υπερχρεωμένων της Ευρωζώνης. Παρασυρμένη από τον ελληνικό ενδοτισμό, αισθάνεται ικανή να προκαλέσει κρίση χρέους α λα ελληνικά στην Ιρλανδία αμέσως, και στη συνέχεια στην Πορτογαλία, την Ισπανία κ.λπ. Οι πληττόμενες από τον γερμανικό κυνισμό χώρες οφείλουν να συντονισθούν και να αποκρούσουν τη γερμανική επίθεση. Η Ελλάδα είναι το αντιπαράδειγμά τους. Επιτέλους ψηλαφούν τα έργα και τις ημέρες των εδώ «τροϊκανών» και μπορούν να αντιληφθούν τι τους αναμένει. Αν οι Ιρλανδοί αντισταθούν στις πιέσεις υπαγωγής τους στον Μηχανισμό δημιουργούν ένα αγωνιστικό προηγούμενο και για τους άλλους. Αν υποκύψουν, θα γενικευθεί η επίθεση κατά των οικονομικά πιο αδύνατων χωρών και κατά του κόσμου της εργασίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και επειδή στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, έσπευσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ να ζητήσει -«τροϊκότερος» της «τρόικας»- απολύσεις στον δημόσιο τομέα!
Αντιλαμβανόμαστε τους δισταγμούς και τις τύψεις της υπουργού Εργασίας να προωθήσει την επικράτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων (ευελιξία χρόνου, μισθούς κατώτερους απ' τον κατώτατο, ελεύθερες απολύσεις) έναντι των κλαδικών και της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, κοντολογίς την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων. Αλλά όπως υπενθύμισαν οι «τροϊκοί», «Εσείς υπογράψατε το Μνημόνιο. Να ξέρατε τι υπογράφατε»!
Ορθή η, καθυστερημένη έστω, αντίδραση Παπανδρέου στις μεθοδεύσεις της καγκελαρίου, αλλά πότε επιτέλους η επίσημη Ελλάς θα θέσει δυναμικά το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων; Είναι κυνική η αναίδεια με την οποία η Γερμανίδα συμπεριφέρεται απέναντι στη χώρα μας, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να τινάξει στον αέρα ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία οδηγώντας μια σειρά από κράτη σε «ελεγχόμενη πτώχευση».
Η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα:
α) Από το λεγόμενο κατοχικό δάνειο το ισόποσο της αγοραστικής του αξίας, 54 δισ. ευρώ.
β) Για τις καταστροφές των υποδομών το ισόποσο της αποπληρωμής τους, 108 δισ. ευρώ.
γ) Απροσδιόριστα ποσά για τα άπειρα θύματα της θηριωδίας των στρατευμάτων κατοχής.
Η Γερμανία πρέπει να αισχύνεται για την κατά σύστημα ηθική εκπόρνευση του δημόσιου βίου της Ελλάδας με τα σκάνδαλα της Siemens και τίς οίδε πόσων άλλων γερμανικών εταιρειών.
Πρέπει από την άλλη, να είναι ευγνώμων γιατί η Ελλάδα είναι ο καλύτερος πελάτης της πολεμικής της βιομηχανίας και ανέχεται να παραλαμβάνει ελαττωματικά συστήματα όπως π.χ. υποβρύχια που γέρνουν.
Πρέπει, τέλος, να ευχαριστεί τους αποδοκιμαζόμενους από μας νεόπλουτους συμπατριώτες μας, που ξοδεύουν απίστευτα ποσά για πολυτελή γερμανικά προϊόντα όπως π.χ. Πόρσε Καγιέν.
Η κυβέρνηση δεν διαθέτει στρατηγική εξόδου από την κρίση. Ούτε στην αρχή διαπραγματεύθηκε, ούτε τώρα διαπραγματεύεται.
Ο καθηγητής Steve Hanke, που αναδιαπραγματεύθηκε πέρυσι επιτυχώς το χρέος του Ντουμπάι, λέει («Ελευθεροτυπία» 7/11/10) ότι η ελληνική κυβέρνηση «κάλεσε τους ξένους γιατρούς (''τρόικα'') για θεραπεία», αλλά «αυτό μπορεί τελικά να είναι μια περίπτωση όπου οι γιατροί σκοτώνουν τον ασθενή»!
Η απεξαρτημένη κοινωνία των πολιτών (55 + 10 = 65%) κατεδίκασε το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα μη καταδεχόμενη ούτε να το καταψηφίσει. Οι άλλοι, το 35%, συγκροτούν τον πυρήνα των δύο κομμάτων, είναι (με κάποιο συν - πλην) σημαδεμένη τράπουλα.
Οι (εγκύρως) ψηφίσαντες λειτούργησαν μαζοχιστικά: Εξουσιοδότησαν την κυβέρνηση για άλλα μέτρα, πιο κτηνώδη. Κατά των αδυνάτων βέβαια...
Είναι απερίγραπτη η ευτυχία με την οποία χαιρέτισε το αποτέλεσμα ο «σοσιαλιστής» του κακόφημου ΔΝΤ Στρος-Καν: «... η Αριστερά στην εξουσία νίκησε (...) η κυβέρνηση με το πρόγραμμα του ΔΝΤ έγινε κατανοητή (…) η κοινή γνώμη υποστηρίζει την κυβέρνηση».
Μας δουλεύει ψιλό γαζί ο Γάλλος. Ξέρει καλά ότι το 17,5%+ δεν αποτελεί -άπαγε της βλασφημίας!- πλειοψηφία. Ξέρει ότι το «δόγμα του σοκ» έχει λεηλατήσει τις συνειδήσεις των ελλήνων πολιτών και τους απωθεί στην ιδιώτευση. Όμως έχει δίκιο… Οι απόντες πέταξαν τη δύναμη της ψήφου τους στα σκουπίδια. Και καθώς η πολιτική, όπως και η φύση, μισεί το κενό, αυτό καλύφθηκε από τους παρόντες.
Η συνέχεια ήταν εκ των προτέρων γνωστή: Το Μνημόνιο απέκτησε επηυξημένη ισχύ. Δυστυχώς «αυτό το κακό κρατάει από μεγάλο σπίτι», όπως θα έλεγε ο Σαίξπηρ. Είναι μεγάλο κακό.
Η διαιώνισή του οφείλεται στην επικυριαρχία του δόγματος του άκρατου νεοφιλελευθερισμού ότι το έλλειμμα θεραπεύεται με την πανάκεια της λιτότητας.
Αυτή όμως η αγωγή είναι παγκοσμίως οικτρά αποτυχημένη και φονική. Όπως πρόσφατα επεσήμανε ο κεϊνσιανός Γκάλμπρεϊθ, ο νεώτερος, «μοναδικός τρόπος για να μειωθεί το έλλειμμα είναι να μειωθεί η ανεργία, όχι να κοπούν οι [δημόσιες] δαπάνες ή να αυξηθούν οι φόροι (…). Και ο μόνος τρόπος να μειωθεί η ανεργία χωρίς να αυξηθεί το έλλειμμα λόγω αυξημένων δημοσίων δαπανών είναι να αρχίσουν οι τράπεζες να δανείζουν και πάλι χωρίς να δημιουργούν ''φούσκες'' με στόχο τα υπερκέρδη» («Τα Νέα» 23/11/2010).
Η Μέρκελ ωρύεται και ζητεί την κεφαλήν επί πίνακι των υπερχρεωμένων της Ευρωζώνης. Παρασυρμένη από τον ελληνικό ενδοτισμό, αισθάνεται ικανή να προκαλέσει κρίση χρέους α λα ελληνικά στην Ιρλανδία αμέσως, και στη συνέχεια στην Πορτογαλία, την Ισπανία κ.λπ. Οι πληττόμενες από τον γερμανικό κυνισμό χώρες οφείλουν να συντονισθούν και να αποκρούσουν τη γερμανική επίθεση. Η Ελλάδα είναι το αντιπαράδειγμά τους. Επιτέλους ψηλαφούν τα έργα και τις ημέρες των εδώ «τροϊκανών» και μπορούν να αντιληφθούν τι τους αναμένει. Αν οι Ιρλανδοί αντισταθούν στις πιέσεις υπαγωγής τους στον Μηχανισμό δημιουργούν ένα αγωνιστικό προηγούμενο και για τους άλλους. Αν υποκύψουν, θα γενικευθεί η επίθεση κατά των οικονομικά πιο αδύνατων χωρών και κατά του κόσμου της εργασίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και επειδή στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, έσπευσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ να ζητήσει -«τροϊκότερος» της «τρόικας»- απολύσεις στον δημόσιο τομέα!
Αντιλαμβανόμαστε τους δισταγμούς και τις τύψεις της υπουργού Εργασίας να προωθήσει την επικράτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων (ευελιξία χρόνου, μισθούς κατώτερους απ' τον κατώτατο, ελεύθερες απολύσεις) έναντι των κλαδικών και της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, κοντολογίς την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων. Αλλά όπως υπενθύμισαν οι «τροϊκοί», «Εσείς υπογράψατε το Μνημόνιο. Να ξέρατε τι υπογράφατε»!
Ορθή η, καθυστερημένη έστω, αντίδραση Παπανδρέου στις μεθοδεύσεις της καγκελαρίου, αλλά πότε επιτέλους η επίσημη Ελλάς θα θέσει δυναμικά το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων; Είναι κυνική η αναίδεια με την οποία η Γερμανίδα συμπεριφέρεται απέναντι στη χώρα μας, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να τινάξει στον αέρα ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία οδηγώντας μια σειρά από κράτη σε «ελεγχόμενη πτώχευση».
Η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα:
α) Από το λεγόμενο κατοχικό δάνειο το ισόποσο της αγοραστικής του αξίας, 54 δισ. ευρώ.
β) Για τις καταστροφές των υποδομών το ισόποσο της αποπληρωμής τους, 108 δισ. ευρώ.
γ) Απροσδιόριστα ποσά για τα άπειρα θύματα της θηριωδίας των στρατευμάτων κατοχής.
Η Γερμανία πρέπει να αισχύνεται για την κατά σύστημα ηθική εκπόρνευση του δημόσιου βίου της Ελλάδας με τα σκάνδαλα της Siemens και τίς οίδε πόσων άλλων γερμανικών εταιρειών.
Πρέπει από την άλλη, να είναι ευγνώμων γιατί η Ελλάδα είναι ο καλύτερος πελάτης της πολεμικής της βιομηχανίας και ανέχεται να παραλαμβάνει ελαττωματικά συστήματα όπως π.χ. υποβρύχια που γέρνουν.
Πρέπει, τέλος, να ευχαριστεί τους αποδοκιμαζόμενους από μας νεόπλουτους συμπατριώτες μας, που ξοδεύουν απίστευτα ποσά για πολυτελή γερμανικά προϊόντα όπως π.χ. Πόρσε Καγιέν.
Η κυβέρνηση δεν διαθέτει στρατηγική εξόδου από την κρίση. Ούτε στην αρχή διαπραγματεύθηκε, ούτε τώρα διαπραγματεύεται.
Ο καθηγητής Steve Hanke, που αναδιαπραγματεύθηκε πέρυσι επιτυχώς το χρέος του Ντουμπάι, λέει («Ελευθεροτυπία» 7/11/10) ότι η ελληνική κυβέρνηση «κάλεσε τους ξένους γιατρούς (''τρόικα'') για θεραπεία», αλλά «αυτό μπορεί τελικά να είναι μια περίπτωση όπου οι γιατροί σκοτώνουν τον ασθενή»!
Ο προσφάτως εκδημήσας αργεντινός Πρόεδρος Νέστωρ Κίρτσνερ έχει δώσει ισχυρό και άριστο παράδειγμα το 2003, όταν παρέλαβε μια κατεστραμμένη από τις συνταγές του ΔΝΤ χώρα, το εξεδίωξε και δήλωσε στους δανειστές της ότι θα πληρώσει μόνο το 35% των απαιτήσεών τους. Έτσι μπήκε η Αργεντινή στον δρόμο της ραγδαίας ανάπτυξης (8% ετησίως).
Για έναν τέτοιο στόχο πρέπει να ζητήσει ομοφωνία ο κ. Παπανδρέου και σ' έναν τέτοιο στόχο οι ψηφίζοντες και οι θετικές ψήφοι θα είναι 35% + 55% + 10% = 100%!
Για έναν τέτοιο στόχο πρέπει να ζητήσει ομοφωνία ο κ. Παπανδρέου και σ' έναν τέτοιο στόχο οι ψηφίζοντες και οι θετικές ψήφοι θα είναι 35% + 55% + 10% = 100%!
Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ
Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης
Πηγή:
http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου