Ανάγκη λαϊκού ηγέτη

Eκπληξη οδυνηρή για ορισμένους τα ευρήματα δημοσκοπήσεως της «Κ», που δείχνουν ότι μόνον το 15% στηρίζει το Μνημόνιο. Καλοπροαίρετοι πολίτες υπέθεταν πως σύμπασα η Ελλάς ήταν υπέρ των αλλαγών, απλώς και μόνον διότι ο ισχυρισμός αυτός προβαλλόταν δημόσια. Ο κυβερνητικός μηχανισμός και οι συνεργαζόμενοι «αναλυτές» στοχοποιούσαν διαδοχικά διάφορες κοινωνικές ομάδες και αξιοποιούσαν τον φθόνο όλων των υπολοίπων. Αυτά έως ότου άρχισαν να πλήττονται οι πάντες και η αγορά βυθίστηκε στην ύφεση και η ανεργία καθημερινά αυξάνεται.

Εγείρεται το ερώτημα, κατά συνέπεια, εάν σε μια χώρα, όπου ισχύει το αντιπροσωπευτικό σύστημα διακυβερνήσεως, μπορεί να εφαρμοσθούν ριζοσπαστικές αλλαγές. Πρόκειται φυσικά για ψευδεπίγραφο δίλημμα, διότι δεν υπάρχει πρόταση -ακόμη και η πιο ολέθρια για τα συμφέροντα των πολιτών- σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που να μην γίνεται αποδεκτή, εάν υπάρχει ηγέτης να την διοχετεύσει στις «μάζες» καταλλήλως.

Κατηγορείται το πολιτικό σύστημα -κακώς- για «λαϊκισμό», για έλλειψη ορθολογισμού στη συμπεριφορά του απέναντι στον πολίτη. Αλλά η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου δεν είναι «λαϊκιστική», είναι απλώς μια κυβέρνηση ersatz, αφελής απομίμηση μιας δήθεν τεχνοκρατικής συμπεριφοράς.

Διέφυγε της προσοχής των «εκσυγχρονιστών» της κυβερνήσεως του κ. Παπανδρέου ότι οι μεγαλύτεροι ηγέτες της Δύσης, δεν ήταν ούτε σοσιαλιστές ούτε συντηρητικοί - με την τρέχουσα σημασία της λέξεως. Ηταν ριζοσπάστες λαϊκιστές.

Αυτό ισχύει πρωτίστως για τον Ουίστον Τσόρτσιλ, που το βρετανικό κατεστημένο τον είχε περιθωριοποιήσει, λόγω ιδιορρύθμου συμπεριφοράς, ισχύει για τη Μάργκαρετ Θάτσερ, που η ηγεσία των Βρετανών Συντηρητικών και τα Ανάκτορα την αντιμετώπιζαν περίπου ως απειλή για τη σταθερότητα του συστήματος.

Αυτό ισχύει για τον Ρόναλντ Ρέιγκαν που είχε αποδώσει στην πρώην Σοβιετική Ενωση τον βιβλικό χαρακτηρισμό «η Αυτοκρατορία του Κακού», ενώ η Βρετανία στο παρελθόν και επί αιώνες κατάφερε επιτυχώς να αποτρέψει την επεκτατική τάση της Ρωσίας με μέσα πολιτικά, δίχως μελοδραματισμούς.

Οφείλει ασφαλώς ο ηγέτης, σε περιόδους κρίσεως, να έχει αντίληψη σαφή και μονοδιάστατη για την αντιμετώπισή της, αλλά θα επιβληθεί στην κοινωνία απευθυνόμενος στο θυμικό, διότι δίχως ενθουσιασμό η υπέρβαση μιας κρίσεως είναι απλώς ουτοπικό εγχείρημα. Η κυβέρνηση και οι αναλυτές που τη στηρίζουν περιέγραψαν την κρίση με τρόπο ζοφερό, αλλά δεν πρόσφεραν καμία δημιουργική διέξοδο. Γι’ αυτό οδήγησαν την κοινωνία σε κατάθλιψη.

Επικαλέσθηκαν την αυθεντία των διεθνών τεχνοκρατών και εμφανίζονται καθημερινώς ως ενεργούμενα τρίτων. Με αυτόν τον τρόπο έχασαν την εκτίμηση της κοινωνίας. Δεν είναι συνεπώς παράδοξο ότι μόνον το 15% των πολιτών, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της «Κ», στηρίζει το Μνημόνιο της τρόικας.

Αυτό που στην παρούσα φάση έχει ανάγκη η Ελλάς είναι λαϊκό ηγέτη, με την παραδοσιακή σημασία της λέξεως, που θα δημιουργήσει στους πολίτες την επιθυμία να αγωνισθούν. Από την άποψη αυτή η τύχη της Ελλάδος κρίνεται όχι στο επίπεδο των διεθνών επαφών -που ασφαλώς είναι απαραίτητες- αλλά στην ενεργοποίηση των πολιτών που έχουν περιπέσει σε κατατονική κατάσταση.

Tου Κωστα Iορδανιδη

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_3_22/05/2011_443045