ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Ρομαντικοί με καρδιά νικητή
Ο συναισθηματισμός των πρώτων ημερών στις συνελεύσεις δίνει σταδιακά τη θέση του σε δράση για θεσμικές ανατροπές
Ξεκίνησαν δηλώνοντας «Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες μέχρι να φύγουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: κυβερνήσεις - τρόικα - τράπεζες - μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται».
Συνέχισαν οργανώνοντας ειρηνικές διαμαρτυρίες και ενημερωτικές ομιλίες καθηγητών. Επειτα κάλεσαν τα σωματεία που απεργούν και διαδηλώνουν, να καταλήγουν στις κατειλημμένες πλατείες.
Μέχρι σήμερα, που έφτασαν να ζητούν εθνικοποίηση των τραπεζών και να συζητούν μοντέλα ανταλλακτικής οικονομίας, οι «αγανακτισμένοι» των πλατειών έχουν οδηγήσει το κίνημά τους πολύ πιο πέρα από εκεί που θα περίμενε κανείς πριν από τρεις ή τέσσερις εβδομάδες.
Στο διάστημα αυτό, που συνεχίζονται οι λαϊκές συνελεύσεις, τα αιτήματα των διαμαρτυρόμενων δείχνουν να παίρνουν όλο και πιο σαφές σχήμα. Ο ρομαντισμός και ο συναισθηματισμός των πρώτων ημερών, παρότι δεν χάθηκαν ποτέ, δίνουν σταδιακά τη θέση τους σε πιο ριζοσπαστικά αιτήματα για δράση ή ακόμη και για θεσμικές ανατροπές.
Κοινό σημείο όλων των τελευταίων λαϊκών συνελεύσεων είναι το αίτημα να ασκηθεί πίεση ώστε να μην υπογραφεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Από τις 4 Ιουνίου είχε αποφασιστεί ότι μέρος της διαμαρτυρίας για την επικείμενη ψήφισή του θα ήταν να περικυκλωθεί η Βουλή από μια ανθρώπινη αλυσίδα διαδηλωτών.
Μια μέρα αργότερα, όταν περίπου μισό εκατομμύριο διαδηλωτές πέρασαν από το Σύνταγμα, προστέθηκε κι άλλο ψήφισμα-κάλεσμα, να κλείσουν εκείνη τη μέρα της αναμενόμενης ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου σχολεία, εργοστάσια, καταστήματα, υπηρεσίες. Και μέχρι να έρθει η επίμαχη 15η Ιουνίου, είχαν σχηματιστεί ομάδες περιφρούρησης της πλατείας και σχέδιο ανασύνταξης μετά την αναμενόμενη επίθεση της αστυνομίας και των παρακρατικών στην ειρηνική διαδήλωση.
Η συνέλευση φλέρταρε εξαρχής με αιτήματα για κινηματικές δράσεις. Ωστόσο, η επιφυλακτικότητα απέναντι σε πολιτικές ομάδες που -λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτά- προσπάθησαν να εισαγάγουν μέρος της πολιτικής τους ατζέντας στις ανοιχτές συνελεύσεις, απέτρεψε την ακραία ριζοσπαστικοποίηση.
Φαίνεται, όμως, πως όσοι μένουν μετά από τόσο καιρό πιστοί στο ραντεβού τους μπροστά στη μικροφωνική της πλατείας, δεν αρκούνται πια σε μια συναισθηματική εκτόνωση. Εξάλλου και το πλαίσιο διαλόγου δείχνει να ωριμάζει, έστω και μέσα από σκαμπανεβάσματα (λόγω συνύπαρξης διαφορετικών ιδεολογικών θέσεων, μείωσης συμμετεχόντων λόγω κούρασης και άλλων παραγόντων). Κατά καιρούς, βέβαια, τίθεται ο προβληματισμός μήπως εγκρίνονται «υπερβολικά ωραία» ψηφίσματα για δράσεις που καλούνται να υλοποιήσουν «κάποιοι άλλοι» και τελικά μένουν στα χαρτιά.
Στις ανατρεπτικές θέσεις άνετα θα κατέτασσε κανείς π.χ. ορισμένες από τις προτάσεις των θεματικών ομάδων, όπως αυτές των «Εργαζομένων-Ανέργων», μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η «μείωση των ωρών εργασίας - δουλειά για όλους», οι «δωρεάν μετακινήσεις για όλους», η διακοπή πληρωμής δόσεων δανείων και πληρωμών ΔΕΚΟ για όσους μένουν άνεργοι.
Η άρνηση πληρωμής του χρέους αποτελεί βασική θέση που επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως από το πρώτο ψήφισμα της συνέλευσης της πλατείας Συντάγματος. Την περασμένη Πέμπτη το ψήφισμα επανέλαβε αυτή την άρνηση αλλά εξαίρεσε «το μικρό μέρος του χρέους που αφορά ασφαλιστικούς οργανισμούς εργαζομένων», για το οποίο ζητήθηκε «να ληφθεί πρόνοια».
Οι τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων δεν κατέβαλαν τον κόσμο. Στο ίδιο ψήφισμα συμπεριλαμβάνονται σημεία που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει από επαναστατικά έως ουτοπικά για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας. Μεταξύ αυτών «εθνικοποίηση των τραπεζών», με το σκεπτικό ότι «το κράτος με τα προγράμματα στήριξης τις έχει πληρώσει ήδη παραπάνω από τη χρηματιστηριακή αξία τους για να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν». Από το στόχαστρο δεν ξεφεύγει ούτε η Εκκλησία, για τη φορολόγηση της οποίας οι λαϊκές συνελεύσεις είχαν προβληματιστεί κι άλλες φορές. Στα αιτήματα λοιπόν συμπεριλαμβάνεται αυτό της «ριζικής αναδιανομής εισοδήματος και αλλαγών στη φορολογία προς όφελος των εργαζομένων, να πληρώσουν αυτοί που τα έχουν, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, το κεφάλαιο και η Εκκλησία».
Η ωρίμανση των διαδηλώσεων φαίνεται να αντανακλάται και μπροστά από το Κοινοβούλιο, στην «πάνω» πλατεία. Εκεί εξακολουθεί να συγκεντρώνεται η πλειονότητα του πολιτικά απροσδιόριστου πλήθους που συρρέει τις Κυριακές αλλά εκεί εκτονώνεται και η συνθηματολογία κατά του πολιτικού συστήματος. Μέρος του χώρου καταλαμβάνουν και ομάδες διαμαρτυρόμενων που είχαν προκαθορισμένες ιδεολογικές ταυτότητες προτού ξεσπάσει το κίνημα της «αγανάκτησης». Η δική τους εξέλιξη αφορά την εγκατάσταση εξεδρών και την πρόσκληση ομιλητών, κυρίως οικονομολόγων, που αναλύουν κριτικά τις διαστάσεις της κρίσης και απαντούν σε απορίες των παρευρισκομένων.
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=285629
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου