Πολιτική κουλτούρα

Πολιτική κουλτούρα

Το σοκ των τελευταίων εκλογικών αποτελεσμάτων έδειξε πόσο ανέτοιμο ήταν το πολιτικό / κομματικό προσωπικό να τα υποδεχθεί και πόσο χαμηλών βατ ήταν η πολιτική του κουλτούρα. Η αμηχανία και το «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε» κυριάρχησαν σε μια βραδιά γεμάτη θαύματα και εκπλήξεις.

Στα εκλογικά τηλεοπτικά πάνελ νικητές και νικημένοι έμοιαζαν χθεσινοί και όχι εκείνης της συγκεκριμένης στιγμής. Κατ' αρχάς ήταν αδύνατο να κατανοήσουν το αποτέλεσμα. Μιλούσαν λες και δεν είχε υπάρξει μια ουσιαστική πολιτική ετυμηγορία. Οι εκπρόσωποι των ηττημένων κομμάτων (όσοι τόλμησαν να παρουσιαστούν) ψέλλιζαν θέσεις που εκ των πραγμάτων είχαν ήδη απορριφθεί, ενώ οι εκπρόσωποι των κομμάτων που είχαν νικήσει δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακόμη τη θέση τους και μιλούσαν λες και ήταν ακόμη στον «πριν» των εκλογών χρόνο.

Η μεγάλη αδυναμία των πολιτικών εκπροσώπων ήταν να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και, κυρίως, να τοποθετήσουν τη δική τους πολιτική / κομματική περίπτωση μέσα σε αυτό. Η έννοια της αυτοκριτικής εδώ και χρόνια έχει εκφυλιστεί στα χείλη τους σε απλές λέξεις χωρίς νόημα, σε ένα άχρωμο «ζητήσαμε συγγνώμη» (αλλά δεν τιμωρήσαμε κανέναν). Οταν τα δύο μεγάλα κόμματα που χρόνια τώρα είχαν εύκολο τον πολιτικό λόγο χάνουν τα λόγια τους, αυτό σημαίνει ότι η πολιτική βρίσκεται κάπου αλλού. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι το μεν πρώην κυβερνητικό κόμμα έχασε το 30% της δύναμής του και γύρισε 38 χρόνια πίσω, ενώ η αντιπολίτευση, αντί να ανεβαίνει, σημείωνε και αυτή πτώση. Εκείνο το βράδυ όμως η πολιτική καθαρή σκέψη δεν βρισκόταν ούτε στην πλευρά των νικητών, καθώς οι εκπρόσωποί τους απλώς παπαγάλιζαν θέσεις που έμοιαζαν αδύνατο να εφαρμοστούν. Υπήρχαν και κόμματα που με τη στάση τους αλλά και στα λόγια έλεγαν «δεν συμμετέχω στη συζήτηση γιατί δεν με ενδιαφέρει», «έχω πάρει το ποσοστό μου και αν σας αρέσει. Κανονίστε εσείς οι άλλοι πώς θα μας κυβερνήσετε». Είναι φανερό ότι και από αυτούς η πολιτική ευθύνη είχε προ πολλού αναχωρήσει. Επιπλέον, και οι μεν και οι δε έδειξαν δυσφορία στο να βρουν κοινό πεδίο συνεννόησης. Η έννοια της συνεργασίας αποδείχθηκε το πιο δύσκολο πράγμα: όχι να πραγματοποιηθεί, αλλά απλώς να τεθεί στο τραπέζι. Διότι, αν δέχεσαι ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν και λες ότι δεν πρέπει να γίνουν πάλι εκλογές, αυτό σημαίνει ότι μπαίνεις αμέσως στη διαδικασία της έκπτωσης του προγράμματός σου και αναζητάς κοινές λύσεις. Εκείνο το βράδυ περίσσεψαν η αυταρέσκεια, η αδυναμία να κοιτάξει κανείς το εκλογικό σώμα κατάματα και να προσπαθήσει να καταλάβει τι του είπε. Το μήνυμα έμεινε απ' έξω. Τι έγινε μετά το ξέρετε ήδη. 

Γιάννης Ν. Μπασκόζος 

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=457174