Πού είναι η Αριστερά;

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Πού είναι η Αριστερά;

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο αγώνας κατά του Δ' Ράιχ της Μέρκελ, και κατά της κατοχικής συγκυβέρνησης των Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη, επιτάσσει τη συστράτευση και συνεργασία όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Αριστεροί, κομμουνιστές, κεντρώοι, δεξιοί, που δέχονται τα μηνύματα των καιρών, πρέπει να παραμερίσουν τις ιδεολογικές διαφορές τους μπροστά στον κοινό εθνικό στόχο: Την κατάργηση των επαίσχυντων Μνημονίων και το διώξιμο της «τρόικας». 

Οι εκτός και εντός Ελλάδος μνημονιακοί αυτό ακριβώς φοβούνται και εφαρμόζουν την παλαιά τακτική, του διαίρει και βασίλευε. Υπ' αυτό το πρίσμα, δεν θεωρώ τυχαία την προσπάθεια διασπάσεως και διαλύσεως των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ουδόλως με έπεισε η «επιχειρηματολογία» των «αποστατών». Το σχέδιο εκπορεύεται από την καγκελαρία του Βερολίνου: Να μην υπάρχει δεξιό αντιμνημονιακό κόμμα, το οποίο θα μπορούσε να στηρίξει, υπό προϋποθέσεις, μια κυβέρνηση Τσίπρα. Έχει δοθεί σίγουρα εντολή για ενιαίο «ευρωπαϊκό» κόμμα (με τους περισσότερους οσφυοκάμπτες) που θα αντιμετωπίσει δυναμικά την Αριστερά. Επομένως, η ύπαρξη του κ. Καμμένου τους είναι εμπόδιο. Γι' αυτό πρέπει να συνεργαστούν όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, παραμερίζοντας τις ιδεολογικές τους καταβολές. Για να πολεμήσουν κατά των μνημονιακών «ευρωπαϊστών», που φθάνουν μέχρι δωσιλογισμού. Τα σημερινά και αυριανά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα απαιτούν νέα πολιτική πνοή.

Ο ανεύθυνος και προσκυνημένος χθεσινός πολιτικός κόσμος πρέπει να βουλιάξει, διότι εκφράζει μόνο την υποταγή, στα συμφέροντα της Γερμανίας κυρίως. Το πρόβλημα της χώρας μας (αλλά και γενικά των χωρών του Νότου) δεν είναι μόνον οικονομικό, αλλά και πολιτικό. Και οι αντιδραστικοί μνημονιακοί θα κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσφημήσουν ένα απελευθερωτικό μέτωπο. Η ιδέα όμως της αντιμνημονιακής ενότητας κάνει τον δρόμο της. Κερδίζει συνειδήσεις. Και προσκαλεί σε αποφάσεις εκείνους που πρέπει να δώσουν το σύνθημα μιας νέας εκκινήσεως. Βεβαίως, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ενότης δεν σημαίνει συγχώνευση. Καλούνται όμως σε συνεργασία όλοι όσοι τους έχει «αγγίξει η θεία χάρις της Εθνικής Αντιμνημονιακής Αντιστάσεως», όπως παλιά συνέβη με το ΕΑΜ, για την αντιμετώπιση των κατακτητών. Η ανάγκη της συγκεντρώσεως υπάρχει. Και υπάρχουν μορφές ενότητας που την πραγματοποιούν με τόσο περισσότερη επιτυχία, όσο μεγαλύτερη είναι η ευλυγισία τους… Πρέπει να αναζητηθούν και να πραγματοποιηθούν αμέσως. Η ενότητα δεν αθροίζει δυνάμεις. Τις πολλαπλασιάζει. Η πρόθεση των «κουκιών» είναι φτωχός λογαριασμός. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η δυναμική της πολιτικής μάχης.  

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα ξεπεράσουν την κατευθυνόμενη ενδοκομματική κρίση, και θα προχωρήσουν. Διότι στον αντιμνημονιακό αγώνα κανείς δεν περισσεύει. Ψευδοσοσιαλιστές και ψευδοαριστεροί, που έγιναν βακτηρίες της Μέρκελ, θα απομονωθούν και θα ριχθούν στον Καιάδα. Αυτοί που βυσσοδόμησαν και ασέλγησαν πάνω στην ιερή έννοια του σοσιαλισμού θα καταδικασθούν και θα αφανισθούν. Κροίσοι, που εξυπηρετούν τα σχέδια του πιο ανάλγητου καπιταλισμού μεταμφιέσθηκαν σε «σοσιαλιστές». Κι είδαμε τον Γιωργάκη Παπανδρέου, πρόεδρο της… Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Διεθνές, δηλαδή, το ρεζίλεμα της… «Διεθνούς»! Ένας παλιός πολιτικός έλεγε χαρακτηριστικά: «Ο σοσιαλισμός είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου όποιος θέλει μπαίνει και… κάνει την ανάγκη του»! ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, θολά κατασκευάσματα, τελευταία του είδους, θα εξαερωθούν. Η γερμανική κατοχή, κάτω από την οποία στενάζουν οι χώρες του Νότου, θα καταρρεύσει μόνο με την αντίσταση των λαών, τη διάλυση της Ευρωζώνης και την κατάργηση του ευρώ, που απετέλεσε την αλυσίδα δουλείας για τα έθνη. 

Σε κρίσιμες περιόδους -όπως τώρα- της γερμανικής παντοκρατορίας, η Αριστερά διεθνώς διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο. Με έκπληξη, όμως, βλέπουμε σήμερα, στον ευρωπαϊκό χάρτη, ότι η Αριστερά έχει… εξαφανισθεί! Θέμα που πρέπει να απασχολήσει τους ιστορικούς και τους πολιτικούς μελετητές. Ας δούμε τι συμβαίνει σε χώρες όπου αυτή η παράταξη είχε μεγάλη παράδοση και επηρέασε τις εξελίξεις: 

α) Στην Ιταλία, όπου οι πολίτες δοκιμάζονται άγρια από την κρίση, Μόντι και Μπερλουσκόνι -ακοαιφνείς μνημονιακοί- κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό, παρά τις λαϊκές αντιδράσεις. Κάποτε, το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν ήταν μόνο το πιο ισχυρό της χώρας, αλλά από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Μετά τη συντριβή του ιταλικού φασισμού, ο περίφημος Τολιάτι έγινε μέλος της κυβερνήσεως Μπαντόλιο και των μετέπειτα κυβερνήσεων (1944-1946). Ανεδείχθη μάλιστα και σε αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως και υπουργό Δικαιοσύνης. Το 1947, οι αντιδραστικές δυνάμεις της Ιταλίας απέκλεισαν τους αντιπροσώπους της Αριστεράς από την κυβέρνηση και το 1948 οργάνωσαν δολοφονική επίθεση κατά του ηγέτη του ΙΚΚ. Στη μεγάλη αξία τού Τολιάτι οφείλεται το γεγονός ότι το ΚΚ Ιταλίας, μέσα σε εξαιρετικά δυσμενείς εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες, παρέμεινε ένα τεράστιο κόμμα μαζών, αύξαινε συνεχώς την επιρροή του, επεξεργαζόταν την πολιτική του παίρνοντας υπ' όψιν τις εθνικές ιδιομορφίες της Ιταλίας, και διετύπωσε το πρόγραμμα του ιταλικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Με μια εντολή του Τολιάτι, ο Μόντι θα είχε πέσει μέσα σε 24 ώρες. Πού είναι τώρα το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα; Η συρρίκνωση και η μεταλλαγή του είναι απίστευτη! 

β) Το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν, επίσης, κάποτε πανίσχυρο. Στην εποχή του Μαρσέλ Κασέν, που πάλεψε μέχρι την τελευταία του πνοή εναντίον της αποικιακής σκλαβιάς, μέχρι τον Τορέζ και τον Ντικλό, το γαλλικό ΚΚ είχε τεράστια απήχηση στις μάζες και η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών -η CGT- υπό την καθοδήγησή του μπορούσε με μια απεργία να παραλύσει την ζωή των πόλεων. Ο Ολάντ, με τέτοιο Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν θα τολμούσε να υποκύψει στις διαθέσεις της Μέρκελ. 

γ) Στην Πορτογαλία, όταν έγινε η «επανάσταση των γαρύφαλλων», το Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων ετόνισε από την πρώτη στιγμή ότι η Πορτογαλία πρέπει να σπάσει τους δεσμούς εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, διότι θεωρούσε αυτήν την εξάρτηση την κύρια αιτία της οικονομικής κρίσης. Μήπως οι αξιωματικοί θα έπρεπε και τώρα να αλλάξουν τη μνημονιακή κατεύθυνση της χώρας τους; 

δ) Στην Ισπανία, όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, η θρυλική Πασιονάρια επέστρεψε στην πατρίδα της. Αφοσιωμένη πολέμια του φασισμού, θα δεχόταν ποτέ την πολιτική του Ραχόι, που ουσιαστικά έδεσε τη χώρα του στο άρμα του Δ' Ράιχ της Μέρκελ και του Σόιμπλε; H Ντολόρες Ιμπαρούρι, είχε πει: «Καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός…». Και σήμερα, η γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση μας θέλει όλους γονατιστούς μέσω του ευρώ. Πού είναι τώρα το ισπανικό ΚΚ και τι κάνει μέσα σ' αυτήν την κατοχή; 

Τέλος, ας έρθουμε στα δικά μας. Βεβαίως, εμείς ποτέ δεν είχαμε κομμουνιστικό κόμμα του κύρους και της απήχησης που είχαν τα προαναφερόμενα. Το ΚΚΕ υπέπεσε σε ολέθρια ιστορικά λάθη, τα οποία ποτέ δεν διέπραξαν οι ξένοι κομμουνιστές. Ούτε και είχαμε προσωπικότητες σ' αυτόν τον χώρο, όπως εκείνοι. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ δεν διέθετε μια επιρροή στις μάζες, από τα προπολεμικά χρόνια και αργότερα. Από την εποχή, δηλαδή, που ο Βασ. Νεφελούδης κινητοποιούσε τους τροχιοδρομικούς, διότι η αγγλική εταιρεία Πάουερ εντ Τράξιον είχε αναλάβει την εκμετάλλευση των τροχιοδρόμων και βάλθηκε να εφαρμόσει και στην Ελλάδα μεθόδους αποικιακής εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζομένων και του επιβατικού κοινού, μέχρι την εποχή της ΕΔΑ των δεκαετιών του '50 και του '60, η Αριστερά είχε μαχητική παρουσία και δύναμη καθόλου ευκαταφρόνητη. Τώρα, τι γίνεται; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, χάρις κυρίως στον Τσίπρα, χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Χωλαίνει, όμως, στο ότι δεν παρουσιάζει συγκεκριμένο πρόγραμμα οικονομικό, εκτός Ευρωζώνης, και κάνει λόγο για την ουτοπία επαναδιαπραγμάτευσης. Το ΚΚΕ, εκτός μιας θεωρητικής σωστής θέσης για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Όχι μόνον δεν είναι σε θέση να προβάλει λύση του προβλήματος, αλλά ακολουθεί μοναχικό δρόμο, παραμένει θεατής των εξελίξεων και περιορίζεται σε φραστικές καταγγελίες. Επιμένει σε ξεπερασμένες μεθόδους «κινητοποίησης στους χώρους δουλειάς», πάντα με το καπέλωμα του ΠΑΜΕ, και αρέσκεται σε ονειρώξεις για… παγκόσμια ανατροπή του καπιταλισμού! Παραγνωρίζει ότι βρισκόμαστε σε κατοχή και απαιτούνται μέτωπα και συμμαχίες, όπως στην περίοδο του ΕΑΜ. Αγνοεί τη μέθοδο του Τολιάτι, ο οποίος υπεδείκνυε στη συσπείρωση όλων των αριστερών δυνάμεων. Αρκείται σε ανούσιες συγκεντρώσεις στο Πεδίον του Άρεως, αντί να κινητοποιήσει μάζες έξω απ' εκεί όπου στρογγυλοκάθεται η «τρόικα» ή στη γερμανική πρεσβεία. Ποτέ δεν πήγε μια αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, επίσημα, να απειλήσει τους Τόμσεν, Ρεν, Ράιχενμπάχ, ότι η Αριστερά ενωμένη θα τους χτυπήσει. Να απαιτήσει -για ψυχολογικούς έστω λόγους- την απομάκρυνσή τους από τα ελληνικά χώματα. Να δείξει -τέλος πάντων- ότι υπάρχει μια δυναμική αντίδραση. Αντ' αυτών, επιτίθεται κατά του… ΣΥΡΙΖΑ! Αλλά αυτό θέλει και η Μέρκελ! Διασπασμένη την Αριστερά, για να μην μπορεί να έχει αυτοδυναμία. Αποτέλεσμα: Οι μάζες, απογοητευμένες, εγκαταλείπουν τους κομμουνιστές. Στις σφυγμομετρήσεις το ΚΚΕ έρχεται τελευταίο κόμμα, κάτω και από την «αριστερή γελοιογραφία» της ΔΗΜΑΡ. Δεν είναι στραβός ο γιαλός. Στραβά αρμενίζει η κυρία Παπαρήγα…

Από "ΤΟ ΠΑΡΟΝ "