Διότι «τα δάνεια δούλους τούς ελευθέρους ποιεί»!

Σε ζοφερή τροχιά αδυσώπητης εθνικής καθυποθηκεύσεως

 Διότι «τα δάνεια δούλους τούς ελευθέρους ποιεί»!

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Η ΠΟΛΥ απλή και ομοίως πικρή αλήθεια: Ο δανεισμός χώρας, υπό το φάσμα χρεοκοπίας, συνεπάγεται αυτομάτως δυνάμει εκχώρηση κυριαρχίας. Διότι «τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους  ποιεί» κατά τον Μένανδρο. Είναι θέμα κοινής λογικής. Προπαντός όταν ο δανεισμός γίνεται κατ' εξακολούθησιν και κυρίως όταν ο δανειζόμενος εγκλωβίζεται σε φαύλο κύκλο αδυναμίας επιβιώσεως, οπόταν και η προοπτική του εξαρτάται από τους δανειστές. Αυτοί πάλι υπηρετούν πρωταρχικά τα δικά τους  συμφέροντα τα οποία και πάντοτε κατοχυρώνουν με υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων και τεκμηρίων πλούτου αυτού που καταφεύγει στα δανεικά.

Υπό το φως αυτής  της αυτονόητης διαλεκτικής, κανέναν δεν μπορεί να ξενίζουν όσα, περίπου εν κρύπτω, παρεισέφρησαν στο τελικό κείμενο της  τελευταίας  δανειακής συμβάσεως, που πέρασε με τη μορφή μιας εκτός Βουλής νομοθετικής πράξεως και τα οποία ευθέως αναφέρονται σε αναίρεση της ασυλίας της χώρας, όσον αφορά συγκεκριμένες περιοχές της εθνικής κυριαρχίας . Μιας εθνικής κυριαρχίας  η οποία τελεί εφεξής υπό το φάσμα  (και τις δυναμικές) του λεγομένου αγγλικού  δικαίου που επιτρέπει έως  και  εκποιητικές διαδικασίες, σε περίπτωση αθετήσεως της συμβάσεως ή αδυναμίας εξυπηρετήσεως των αδυσώπητων της  όρων.

Αυτό δεν σημαίνει μεν ότι αυτομάτως η Ελλάδα θα βρεθεί κάτω από συνθήκες εκποιήσεως εθνικού πλούτου, θα τελεί όμως, για όσο χρόνο θα επιβιώνει με  δανεικά, υπό το φάσμα  μιας τέτοιας  απευκταίας προοπτικής. Αυτό πάλι θα περιστέλλει αυτομάτως την εθνική βούληση σε πολλά επίπεδα, καθώς εκούσα ή άκουσα η χώρα θα βρίσκεται στην τροχιά των συμφερόντων εκείνων που τη δανείζουν, θα υπακούει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, θα συναινεί και τελικά θα συνεργεί. Ενώ με μαθηματική βεβαιότητα -και για εξυπηρέτηση της επιστροφής των χρεών- θα εκχωρεί μέρος ή και το σύνολο του εθνικού πλούτου, εφόσον αυτός υπάρχει. Τ' άλλα είναι κουβέντες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο κι αυτές οι ώρες δεν είναι για ψευδαισθήσεις και παρηγορητικές διαβεβαιώσεις.

Υπό το φως αυτών των έως και καταθλιπτικών δεδομένων, αλλά και της καταστάσεως που ήδη διαμορφώνεται με τη βάναυση μετατροπή του μέσου Έλληνα σε φτωχό, η ανάγκη για έναν νέο πολιτικό λόγο, και κυρίως για εσωτερικό διάλογο ουσίας ανάμεσα στις διάφορες τάσεις που εκδηλώνονται στην ελληνική κοινωνία, είναι όσο ποτέ πριν επιβαλλόμενη. Γιατί εάν αφεθούν να επικρατήσουν οργή και συγκρουσιακές τάσεις (που ήδη ανατάσσονται αναπαράγοντας εμφυλιοπολεμικές δυναμικές) όχι μόνο δεν θα υπάρξουν ελπίδες διεξόδου, αλλά θα επιλιπάνουν  παραπέρα τα επαχθή αδιέξοδα. Και μοιραίος χειρότερα δεινά θα επέλθουν για όλους. Που θ' αποβούν δυνάμει ολέθρια. Είναι όσο ποτέ σήμερα επίκαιρο αυτό που είπε ο Περικλής στους Αθηναίους της εποχής του: «Αν η πατρίδα καταστραφεί, ο πολίτης δεν θα καταστραφεί λιγότερο. Ενώ εάν ο πολίτης κακοπάθει σε πατρίδα ευτυχή, και ο ίδιος διασώζεται». Και όχι μόνον είχε δίκαιο, αλλά και αυτονόητα προσφέρει έναν δείκτη κοινού προβληματισμού και ανάλογης συμπεριφοράς όλων. Δεν υπάρχει άλλωστε άλλη οδός. Γιατί από μηχανής θεοί δεν πρόκειται να εμφανισθούν, πράττοντας εκείνο που οφείλουν οι πολίτες να πράξουν. Και πρωταρχικά, βεβαίως, οι ,εν πολλοίς, ένοχες για τις παθογένειες πολιτικές ηγεσίες.

Γιατί αν αυτές ήσαν αντάξιες των περιστάσεων, η κατάσταση δεν θα οδηγείτο εδώ που έχει φθάσει. Και τίποτε, από αυτά που καταλογίζονται στους απλούς πολίτες, δεν αναιρεί τις ασήκωτες ευθύνες του συνόλου του πολιτικού συστήματος που και αν  δεν αυτούργησε κακοβούλως, εντούτοις οπωσδήποτε απέτυχε να ποδηγετήσει τη χώρα. Και όταν δηλαδή δεν την υπέσκαπτε, την άφηνε στο έλεος αδίστακτης δημοκοπίας  και θρασύτατης λεηλασίας (Εάν όχι διά συμπράξεως, τουλάχιστον δι' ακαταλόγιστου και ενόχου ανοχής).

Τώρα, λοιπόν, οφείλει τουλάχιστον να πράξει μέρος όσων πάντοτε παρέλειπε. Και  αν  όχι να παλινορθώσει, τουλάχιστον ν' αποτρέψει  καταρρεύσεις...

Από "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"