Η σημασία μιας απόφασης

Η σημασία μιας απόφασης

του Γιάννη Καρτάλη

Το επόμενο βήμα, μετά τη συμβολική αναγνώριση με τεράστια πλειοψηφία της Παλαιστινιακής Αρχής ως «κράτους παρατηρητή» στον ΟΗΕ, θα κρίνει αν η απόφαση αυτή θα έχει και ιστορική σημασία. Και αυτό θα συμβεί μόνο εάν ξεκινήσουν σύντομα οι διαπραγματεύσεις με τους Ισραηλινούς με στόχο τη δημιουργία δύο κρατών. Διότι η λύση αυτή καθυστερεί εδώ και είκοσι χρόνια. Από την εποχή δηλαδή της συμφωνίας του Οσλο όπου η μία πλευρά αναγνώρισε διπλωματικά την άλλη και αποφάσισαν να προχωρήσουν σε διμερείς διαπραγματεύσεις. Οι συνομιλίες όμως αυτές έχουν διακοπεί εδώ και τρία χρόνια, με αποτέλεσμα οι μεν Παλαιστίνιοι να έχουν διχαστεί μεταξύ της σκληροπυρηνικής Χαμάς και του μετριοπαθούς Μαχμούτ Αμπάς, οι δε Ισραηλινοί να έχουν καταλάβει ολόκληρη την Ιερουσαλήμ και να έχουν εγκαταστήσει στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Οχθης πάνω από 200 παράνομους οικισμούς με πληθυσμό τουλάχιστον 500.000 εποίκων. 

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ενισχύει ιδιαίτερα τον Μαχμούτ Αμπάς, τη στιγμή που μετά τα πρόσφατα γεγονότα της Γάζας και τις επιτυχείς ενέργειες της Χαμάς είχε αρχίσει να περιθωριοποιείται. Το ερώτημα όμως δεν είναι μόνο αν θα καταφέρουν να τα βρουν μεταξύ τους οι Παλαιστίνιοι, αλλά κυρίως τι θα κάνουν τώρα οι Ισραηλινοί, με δεδομένο ότι στις επικείμενες εκλογές του ερχόμενου μήνα αναμένεται να επικρατήσει και πάλι ο γνωστός για τις αδιάλλακτες θέσεις του Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος, πέραν όλων των άλλων, αρνείται την επιστροφή του ισραηλινού κράτους στα σύνορα πριν από τον πόλεμο του 1967. Και εδώ είναι που προβάλλει ο εξαιρετικά κρίσιμος ρόλος των ΗΠΑ και προσωπικά του προέδρου Ομπάμα, ο οποίος δεν τήρησε τις υποσχέσεις που είχε δώσει στον αραβικό κόσμο για ταχεία επίλυση του Μεσανατολικού, στις αρχές της πρώτης του θητείας. Υπέκυψε δηλαδή στις πιέσεις του Νετανιάχου και του γνωστού φιλοϊσραηλινού λόμπι της Ουάσιγκτον. Αν το εμπόδιο αυτό δεν ξεπεραστεί τώρα που ο αμερικανός πρόεδρος δεν εξαρτάται πλέον από τις ψήφους της πανίσχυρης σε όλους τους τομείς εβραϊκής κοινότητας των Ηνωμένων Πολιτειών, τότε ελάχιστες είναι οι ελπίδες για κάποια ουσιαστική πρόοδο.

Ανεξάρτητα πάντως από το τι θα πράξει τελικά η Ουάσιγκτον, το γεγονός είναι ότι καταδικάστηκε πλήρως στον ΟΗΕ η πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ, καθώς μόνο εννέα χώρες σε σύνολο 193 ψήφισαν κατά. Και αυτό δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο τον αμερικανό πρόεδρο, όπως και την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία δεν κατόρθωσε για μία ακόμη φορά να τηρήσει ενιαία στάση σε ένα εξαιρετικά σημαντικό διεθνές ζήτημα. Αντίθετα η Ελλάδα, παρά τις ισχυρές αμερικανικές πιέσεις και τις αρχικές αμφιταλαντεύσεις της, υπερψήφισε τελικά το αίτημα των Παλαιστινίων, κρίνοντας ότι έτσι όχι μόνον διατηρούνται οι παραδοσιακοί δεσμοί με τον αραβικό κόσμο, αλλά και ενισχύεται η προοπτική για τη δημιουργία ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους σε συνύπαρξη με το Ισραήλ. Παραμένει τώρα το ερώτημα αν η ενέργεια αυτή θα επηρεάσει ή όχι την πρόσφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, η οποία, υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες, έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο στο πλαίσιο των διμερών σχέσεων, αλλά και της γενικότερης στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο.

 

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=486610