Σίσσυ Αλωνιστιώτου : Στο όνομα του πατρός

Στη δίνη των εκπεφρασμένων μέσω του Α. Γεωργιαδη οικονομικών στόχων, των αντιδράσεων από την πλευρά των γιατρών και του προσωπικού των δημόσιων νοσοκομείων -πώς μου ήρθε;- ξεκίνησα εκκαθάριση υλικών αναμνήσεων, βλαβερών, στις μέρες μας, για την ήδη «κλονισμένη» ψυχική υγεία. Κι αφού ο οργανισμός μου αρνείται να υποδεχθεί την ήττα, θα εντάξω τη συγκίνηση, μετά κλονισμού ή άνευ, στην κατηγορία του ψυχικού καθαρμού. Ανήμερα λοιπόν της ζοφερής επετείου έναρξης της μεγάλης απεργίας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, της ατμόσφαιρας των Χριστουγέννων αλλά και ανήμερα των γενεθλίων μου... ο λόγος επί προσωπικού. Ή σχεδόν...

Σημειωματάρια, μπερδεμένα χαρτιά, αρχεία στοιβαγμένα σε ντοσιέ και μπροστά στα μάτια μου, φυλαγμένη δέκα χρόνια τώρα (κι άλλη ζοφερή επέτειος), η διαθήκη του πατέρα μου. Περνάω την αρχή «Αγαπημένα μου παιδιά, Λατρευτή μου Λόλα...» και διαβάζω: «Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος μου; Να πιστεύω ότι η καλή και τίμια ιατρική θα ήταν αποδεκτή οπουδήποτε». Συνεχίζω παρακάτω, στις πατρικές συμβουλές και παραινέσεις: «Το κυνήγι της καριέρας και η επιδίωξη για περισσότερα χρήματα και κοινωνική αναγνώριση είναι θανατηφόρα...» και τελειώνω με την κατακλείδα «τα ελάχιστα που έχουμε τα αφήνω στην αγαπημένη μου σύζυγο Λόλα. Στα παιδιά μου αφήνω τα εφόδια της μόρφωσης και των αρχών που φροντίσαμε να τους δώσουμε έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις καλές και τις κακές στιγμές της ζωής». Και μετά, αυτόματα πια, άρχισε να ξετυλίγεται η προσωπική ταινία και τα.. .highlights και οι απαντήσεις σ’ ένα σωρό «γιατί και πώς».

Οι γιατροί της οικογένειας μου: πατέρας, θείος, θεία. Καρδιολόγος, χειρουργός, μικροβιολόγος. Πέθαναν και οι τρεις -κυριολεκτικά-στα δημόσια νοσοκομεία, αφού αρνήθηκαν να εμπιστευθούν άλλες χώρες και την ιδιωτική περίθαλψη.

Αρνήθηκαν να ακυρώσουν τη ζωή τους. Είχαν εμπιστοσύνη σε ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή υπηρετούσαν με αυτοθυσία, με λατρεία, με χαρά. Ιπποκράτειο, Γενικό Κρατικό, ΚΑΤ, Γενικό Νοσοκομείο Τριπόλεως. Και καλά έκαναν. Και καλά έζησαν. Η σωτηρία ενός ανθρώπου μετά το 10ωρο έκτακτο χειρουργείο, τα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα (ακόμα και τώρα, με ένα κουδούνισμα μέσα στη νύχτα έρχεται η φράση «μην τον μετακινήσετε -μπορεί να είναι έμφραγμα- έχετε ασπιρίνες;», η ιατρική τσάντα πάντα έτοιμη δίπλα στην έξοδο του σπιτιού, το τεράστιο σοκ μετά από θάνατο ασθενούς, οι συζητήσεις μεταξύ τους, τα οικογενειακά τραπέζια-μίνι ιατρικά συμβούλια, όλα ζωή τους και ζωή μας, δύσκολη και ενδιαφέρουσα. Σαν απάντηση στις απελπισμένες παραινέσεις της, σπανίως τολμούσας, θείας Τούλας «μα, βρε παιδιά, γιατροί είσαστε, δε γίνεται οι τρεις στους πέντε να φεύγουν χωρίς να πληρώνουν» ο Γιώργος συγκρούστηκε με συναδέλφους του που έγραφαν εξετάσεις περιττές, ο Αντώνης είπε «αν ήθελα να κάνω επάγγελμα, θα γινόμουν ψαράς, η χειρουργική είναι χόμπι».

Θυμάμαι και το τέλος: «μην επιμένετε, μπορεί να σας βλάψω, πρέπει να βρείτε άλλο γιατρό. Έχω όγκο στον εγκέφαλο, άρχισα ήδη να μη θυμάμαι λέξεις. Σας προτείνω τον... ή τον...», την απορία τους, την απορία μας «Γιατί όλοι μαζί; Γιατί τόσο νωρίς;». Θυμάμαι. Τον πατέρα μου να ξεπροβοδίζει τους ανθρώπους που θα έπαιρναν τον εξοπλισμό του ιατρείου του για να τον μεταφέρουν στο κοινοτικό ιατρείο του χωριού του. Ενόψει του θανάτου.

Για τον Γιώργο, τον Αντώνη και την Τούλα Αλωνιστιώτη.

Πα όσους ασκούν ιατρική όπως αυτοί.

Για τους φίλους Ευτυχία και Νάσο.

ΣΙΣΣΥ ΑΛΩΝΊΣΤΙΩΤΟΥ (salonistiotou@gmail.com)

Από το editorial του περιοδικού "Ε" 

της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ"