«Μακεδονία»: Το κλεμμένο όνομα και η «δημοσκόπηση» των Σκοπιανών…
Γράφει ο Ιωάννης Παρίσης
Επανειλημμένως κατά τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει ότι
βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο για ένα θέμα που έχουμε συνηθίσει να
αποκαλούμε «Μακεδονικό». Ουσιαστικά πρόκειται για την αξίωση της
Κυβέρνησης των Σκοπίων να χρησιμοποιούν την ονομασία «Μακεδονία» για το
νεοσύστατο κράτος τους, μαζί με τις αναφορές στο Σύνταγμά τους περί
αλυτρωτικών βλέψεων και άλλες προκλητικές ενέργειες.
Στο πρόσφατο παρελθόν, κρίσιμη θεωρήθηκε η περίοδος που προηγήθηκε της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι στις 2-4 Απριλίου 2008, κατά την οποία επρόκειτο να ληφθεί απόφαση για να προσκληθούν τρεις χώρες των Δυτικών βαλκανίων (Αλβανία, Κροατία και ΠΓΔΜ) να καταστούν μέλη της Συμμαχίας. Με ποιο όνομα τα Σκόπια θα καλούνταν να εισέλθουν στο ΝΑΤΟ; Τελικά η στάση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, απέτρεψε τη λήψη απόφασης που θα ήταν αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Η στάση εκείνη δεν είχε μόνο την αξία της για εκείνη τη στιγμή, αλλά συνιστά προηγούμενο για κάθε Έλληνα ηγέτη στο μέλλον που θα πρέπει να αποφασίσει για το θέμα αυτό. Αποτέλεσε επίσης την θέση του ΝΑΤΟ, την οποία μόλις προχθές επανέλαβε ο Γενικός Γραμματέας κατά την επίσημη επίσκεψη του Γκρούεφσκι στην έδρα της Συμμαχίας, απαντώντας σε ερώτηση των δημοσιογράφων, αλλά ουσιαστικά και στις προκλητικές δηλώσεις του Σκοπιανού πρωθυπουργού που είχαν προηγηθεί: «Η Συμμαχία πήρε μια απόφαση στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008. Η απόφαση ήταν ότι είμαστε έτοιμοι να απευθύνουμε πρόσκληση για ενταξιακές συνομιλίες μόλις βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση στο ζήτημα της ονομασίας. Η απόφαση αυτή στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ το 2008 ελήφθη από όλους τους συμμάχους, συνεπώς δεν πρόκειται για μόνο ένα σύμμαχο, αλλά για όλους τους συμμάχους που έλαβαν την απόφαση αυτή. Υποστηρίζουμε την απόφαση αυτή…».
Δυστυχώς κάποιοι στην Ελλάδα, ηθελημένα ή αθέλητα, παίρνουν θέσεις που είναι ενάντια στα συμφέροντα της χώρας. Κάποιοι έχουν εγκλωβιστεί από απόψεις που κυκλοφορούν ξένοι κύκλοι, συνήθως με τη χρησιμοποίηση «ειδημόνων», όπως είχε συμβεί και στην περίπτωση του Σχεδίου Ανάν. Παρουσιάζεται έτσι, η άρνηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων να δεχθούν την ονομασία «Μακεδονία» γι’ αυτήν την πρώην γιουγκοσλαβική επαρχία, ως υπερβολική και συντηρητική θέση που θα πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Σήμερα το θέμα βρίσκεται και πάλι σε δύσκολη καμπή. Από 1993, η Ελλάδα άφησε να χαθεί η μάχη σε πολλά σημεία. Ωστόσο, εκείνο που μπορούμε να διδαχθούμε από τις κατά καιρούς τοποθετήσεις των ξένων παραγόντων και ουσιαστικά των λεγομένων μεγάλων δυνάμεων, είναι ότι η σθεναρή στάση των λαών παίζει σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις τους. Θα αναφέρουμε απλώς την παράγραφο της αναφοράς του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, προς την κεντρική υπηρεσία του, σχετικά με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης του 1992: «…Το μαζικό λαϊκό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, τον περασμένο μήνα, ήταν μια καθαρή ένδειξη και του βάθους και του εύρους του ελληνικού αισθήματος γι’ αυτό που θεωρείται ως απειλή προς τη διεθνή αποδοχή της ελληνικότητας της Μακεδονίας. (…) Αν και μάλλον ισχυρότερη στο Βορρά, η προσήλωση στο μακεδονικό ζήτημα και, πιο συγκεκριμένα, σε σχέση με τα μελλοντικό όνομα του νέου κράτους στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, αυτή εκτείνεται στους Έλληνες από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη και ακόμα και στο εξωτερικό. Αυτό αποδείχθηκε στο πρόσφατο πανελλήνιο μποϊκοτάζ των ολλανδικών και ιταλικών προϊόντων… Η Μακεδονία αποτελεί ένα ζήτημα στο οποίο ο ελληνικός λαός παίρνει την πρωτοπορία περισσότερο από την κυβέρνησή του. Δεν υπάρχουν διαφωνίες, τουλάχιστον σε δημόσιο λόγο. Το θέμα διασχίζει όλα τα κομματικά σύνορα.»
Θέλουμε να ελπίζουμε ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες θα κατανοήσουν ότι η αποδοχή ενός ονόματος που προσβάλλει και εξοργίζει τους Έλληνες δεν είναι δυνατή και μάλλον περισσότερα προβλήματα θα δημιουργήσει στο μέλλον. Όσο για τους δικούς μας ηγέτες, καλό θα είναι να λάβουν υπόψη τους εκείνο που μας διδάσκει ο Θουκυδίδης, ότι δηλαδή, «δεν πρέπει να υποχωρήσουμε στις απαιτήσεις τους, διότι θα προβάλλουν, αμέσως, άλλη μεγαλύτερη απαίτηση, γιατί θα νομίζουν ότι και τώρα ενδώσαμε από φόβο».
Ωστόσο, η επίσημη ελληνική θέση έχει προ πολλού υποχωρήσει σε μια «μικτή ονομασία», έχει καταλήξει δηλαδή στην επιδίωξη μιας «εφικτής» λύσης, που θα περιλαμβάνει μεν τη λέξη «Μακεδονία» αλλά μέσα σε μια μικτή ονομασία, όπως «Δημοκρατία της Βόρειας ή της Νέας ή της Άνω Μακεδονίας» ή κάτι παραπλήσιο. Από την άλλη η Αριστερά έχει ουσιαστικά ταχθεί με το μέρος των Σκοπιανών – τόσο ως παλιό ΚΚΕ όσο και ως «σύγχρονη» Αριστερά που επιδιώκει μάλιστα την ανάληψη της εξουσίας.
Δεν μας είπαν βέβαια πως θα αποκαλούνται οι κάτοικοι της χώρας αυτής. Νεομακεδόνες, Ανωμακεδόνες, Βορειομακεδόνες ή απλώς Μακεδόνες; Μάλλον το τελευταίο θα συμβεί κι εμείς θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι «πετύχαμε» λύση. Μήπως αποκαλεί κανείς τους κατοίκους της Μεγάλης Βρετανίας, Μεγαλοβρετανούς;
Η έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος εκ μέρους της Πολιτείας, αλλά και η έλλειψη ενημέρωσης του ελληνικού λαού οδηγούν σε σύγχυση. Επιπλέον δεν υπάρχει κατεύθυνση και συντονισμός-συμπαράσταση προς όλους εκείνους (άτομα ή σωματεία) που πραγματικά παλεύουν για την υπόθεση της Μακεδονίας. Πρωτοβουλίες πολλών ένθερμων πατριωτών, όπως η νεοϊδρυθείσα Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων που έχει ως στόχο την συνένωση των προσπαθειών όλων των μακεδονικών οργανώσεων για τον κοινό σκοπό, δεν βρίσκουν τη συμπαράσταση της Πολιτείας ούτε άλλων φορέων (ΜΜΕ, πανεπιστημίων, αυτοδιοικητικών αρχών, κλπ.)
Μία χαρακτηριστική συνέπεια αυτής της σύγχυσης και της έλλειψης ενημέρωσης αποτελεί η «αμερικάνικη δημοσκόπηση για την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» που εδώ και πέντε χρόνια έχει κατακλύσει το διαδίκτυο και έχει παρασύρει πολλούς που, από καλή πρόθεση φυσικά, «τρέχουν» να ψηφίσουν για… να σωθεί η Μακεδονία!!!
Το πρώτο ερώτημα είναι: πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτή η «δημοσκόπηση»; Κατάφεραν οι Σκοπιανοί να μας βάλουν να… τρέχουμε και να παίζουμε τα παιχνίδια τους, αλλά και τις διαφημιστικές σκοπιμότητες της κάθε ιστοσελίδας (διότι είναι γνωστό ότι κάθε ιστοσελίδα που καλεί σε δημοσκόπηση έχει στόχο τις διαφημίσεις που θα πάρει, οι οποίες εξαρτώνται από τον αριθμό των «επισκέψεων» που δέχεται). Στο παιχνίδι αυτό των Σκοπιανών παρασύρθηκαν πολλοί.
Και ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τη δημοσκόπηση; Κάποιος διεθνής οργανισμός του οποίου η γνώμη λαμβάνεται υπόψη κατά τη λήψη αποφάσεων; Όχι. Πρόκειται απλώς για ιδιωτική αμερικάνικη σκοπιανών συμφερόντων ιστοσελίδα, που μας… έχει βάλει στο τσεπάκι της και μας δουλεύει! Τις θέσεις μου επί του θέματος τις έχω δημοσιεύσει από τον Μάιο 2010 εδώ: Να μη… “τσιμπάμε” στα δολώματα των Σκοπιανών. Επίσης και εδώ: http://synmakthra.wordpress.com – στη σελίδα του Συνδέσμου Μακεδόνων & Θρακών Παπάγου-Χολαργού. Ειδικώς, για την μεγάλη Εκδήλωση για τον Μεγ. Αλέξανδρο που οργανώσαμε τον Νοέμβριο 2011 στο πλαίσιο των προσπαθειών μας για τοποθέτηση ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πρωτεύουσα της Ελλάδας.
Επισημαίνω ότι, στην ίδια ιστοσελίδα υπάρχει αναδημοσίευση άρθρου-ανταπόκρισης του Guardian από την Αθήνα με τίτλο “Greeks argue over statue of Alexander”,
(http://www.guardian.co.uk/world/2009/feb/16/statue-alexander-great-greece) το οποίο μας εκθέτει διεθνώς (όχι ψευδώς φυσικά) για το ότι αρνούμαστε εδώ και 35 χρόνια να τοποθετήσουμε τον ανδριάντα του Αλεξάνδρου στην Αθήνα.
Άρα, ας αποφασίσουμε εμείς αν θέλουμε τον Αλέξανδρο Έλληνα και τη Μακεδονία ελληνική και ας μείνουμε μακριά από τα παιχνίδια των Σκοπιανών.
Στο πρόσφατο παρελθόν, κρίσιμη θεωρήθηκε η περίοδος που προηγήθηκε της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι στις 2-4 Απριλίου 2008, κατά την οποία επρόκειτο να ληφθεί απόφαση για να προσκληθούν τρεις χώρες των Δυτικών βαλκανίων (Αλβανία, Κροατία και ΠΓΔΜ) να καταστούν μέλη της Συμμαχίας. Με ποιο όνομα τα Σκόπια θα καλούνταν να εισέλθουν στο ΝΑΤΟ; Τελικά η στάση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, απέτρεψε τη λήψη απόφασης που θα ήταν αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Η στάση εκείνη δεν είχε μόνο την αξία της για εκείνη τη στιγμή, αλλά συνιστά προηγούμενο για κάθε Έλληνα ηγέτη στο μέλλον που θα πρέπει να αποφασίσει για το θέμα αυτό. Αποτέλεσε επίσης την θέση του ΝΑΤΟ, την οποία μόλις προχθές επανέλαβε ο Γενικός Γραμματέας κατά την επίσημη επίσκεψη του Γκρούεφσκι στην έδρα της Συμμαχίας, απαντώντας σε ερώτηση των δημοσιογράφων, αλλά ουσιαστικά και στις προκλητικές δηλώσεις του Σκοπιανού πρωθυπουργού που είχαν προηγηθεί: «Η Συμμαχία πήρε μια απόφαση στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008. Η απόφαση ήταν ότι είμαστε έτοιμοι να απευθύνουμε πρόσκληση για ενταξιακές συνομιλίες μόλις βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση στο ζήτημα της ονομασίας. Η απόφαση αυτή στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ το 2008 ελήφθη από όλους τους συμμάχους, συνεπώς δεν πρόκειται για μόνο ένα σύμμαχο, αλλά για όλους τους συμμάχους που έλαβαν την απόφαση αυτή. Υποστηρίζουμε την απόφαση αυτή…».
Δυστυχώς κάποιοι στην Ελλάδα, ηθελημένα ή αθέλητα, παίρνουν θέσεις που είναι ενάντια στα συμφέροντα της χώρας. Κάποιοι έχουν εγκλωβιστεί από απόψεις που κυκλοφορούν ξένοι κύκλοι, συνήθως με τη χρησιμοποίηση «ειδημόνων», όπως είχε συμβεί και στην περίπτωση του Σχεδίου Ανάν. Παρουσιάζεται έτσι, η άρνηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων να δεχθούν την ονομασία «Μακεδονία» γι’ αυτήν την πρώην γιουγκοσλαβική επαρχία, ως υπερβολική και συντηρητική θέση που θα πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Σήμερα το θέμα βρίσκεται και πάλι σε δύσκολη καμπή. Από 1993, η Ελλάδα άφησε να χαθεί η μάχη σε πολλά σημεία. Ωστόσο, εκείνο που μπορούμε να διδαχθούμε από τις κατά καιρούς τοποθετήσεις των ξένων παραγόντων και ουσιαστικά των λεγομένων μεγάλων δυνάμεων, είναι ότι η σθεναρή στάση των λαών παίζει σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις τους. Θα αναφέρουμε απλώς την παράγραφο της αναφοράς του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, προς την κεντρική υπηρεσία του, σχετικά με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης του 1992: «…Το μαζικό λαϊκό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, τον περασμένο μήνα, ήταν μια καθαρή ένδειξη και του βάθους και του εύρους του ελληνικού αισθήματος γι’ αυτό που θεωρείται ως απειλή προς τη διεθνή αποδοχή της ελληνικότητας της Μακεδονίας. (…) Αν και μάλλον ισχυρότερη στο Βορρά, η προσήλωση στο μακεδονικό ζήτημα και, πιο συγκεκριμένα, σε σχέση με τα μελλοντικό όνομα του νέου κράτους στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, αυτή εκτείνεται στους Έλληνες από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη και ακόμα και στο εξωτερικό. Αυτό αποδείχθηκε στο πρόσφατο πανελλήνιο μποϊκοτάζ των ολλανδικών και ιταλικών προϊόντων… Η Μακεδονία αποτελεί ένα ζήτημα στο οποίο ο ελληνικός λαός παίρνει την πρωτοπορία περισσότερο από την κυβέρνησή του. Δεν υπάρχουν διαφωνίες, τουλάχιστον σε δημόσιο λόγο. Το θέμα διασχίζει όλα τα κομματικά σύνορα.»
Θέλουμε να ελπίζουμε ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες θα κατανοήσουν ότι η αποδοχή ενός ονόματος που προσβάλλει και εξοργίζει τους Έλληνες δεν είναι δυνατή και μάλλον περισσότερα προβλήματα θα δημιουργήσει στο μέλλον. Όσο για τους δικούς μας ηγέτες, καλό θα είναι να λάβουν υπόψη τους εκείνο που μας διδάσκει ο Θουκυδίδης, ότι δηλαδή, «δεν πρέπει να υποχωρήσουμε στις απαιτήσεις τους, διότι θα προβάλλουν, αμέσως, άλλη μεγαλύτερη απαίτηση, γιατί θα νομίζουν ότι και τώρα ενδώσαμε από φόβο».
Ωστόσο, η επίσημη ελληνική θέση έχει προ πολλού υποχωρήσει σε μια «μικτή ονομασία», έχει καταλήξει δηλαδή στην επιδίωξη μιας «εφικτής» λύσης, που θα περιλαμβάνει μεν τη λέξη «Μακεδονία» αλλά μέσα σε μια μικτή ονομασία, όπως «Δημοκρατία της Βόρειας ή της Νέας ή της Άνω Μακεδονίας» ή κάτι παραπλήσιο. Από την άλλη η Αριστερά έχει ουσιαστικά ταχθεί με το μέρος των Σκοπιανών – τόσο ως παλιό ΚΚΕ όσο και ως «σύγχρονη» Αριστερά που επιδιώκει μάλιστα την ανάληψη της εξουσίας.
Δεν μας είπαν βέβαια πως θα αποκαλούνται οι κάτοικοι της χώρας αυτής. Νεομακεδόνες, Ανωμακεδόνες, Βορειομακεδόνες ή απλώς Μακεδόνες; Μάλλον το τελευταίο θα συμβεί κι εμείς θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι «πετύχαμε» λύση. Μήπως αποκαλεί κανείς τους κατοίκους της Μεγάλης Βρετανίας, Μεγαλοβρετανούς;
Η έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος εκ μέρους της Πολιτείας, αλλά και η έλλειψη ενημέρωσης του ελληνικού λαού οδηγούν σε σύγχυση. Επιπλέον δεν υπάρχει κατεύθυνση και συντονισμός-συμπαράσταση προς όλους εκείνους (άτομα ή σωματεία) που πραγματικά παλεύουν για την υπόθεση της Μακεδονίας. Πρωτοβουλίες πολλών ένθερμων πατριωτών, όπως η νεοϊδρυθείσα Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων που έχει ως στόχο την συνένωση των προσπαθειών όλων των μακεδονικών οργανώσεων για τον κοινό σκοπό, δεν βρίσκουν τη συμπαράσταση της Πολιτείας ούτε άλλων φορέων (ΜΜΕ, πανεπιστημίων, αυτοδιοικητικών αρχών, κλπ.)
Μία χαρακτηριστική συνέπεια αυτής της σύγχυσης και της έλλειψης ενημέρωσης αποτελεί η «αμερικάνικη δημοσκόπηση για την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» που εδώ και πέντε χρόνια έχει κατακλύσει το διαδίκτυο και έχει παρασύρει πολλούς που, από καλή πρόθεση φυσικά, «τρέχουν» να ψηφίσουν για… να σωθεί η Μακεδονία!!!
Το πρώτο ερώτημα είναι: πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτή η «δημοσκόπηση»; Κατάφεραν οι Σκοπιανοί να μας βάλουν να… τρέχουμε και να παίζουμε τα παιχνίδια τους, αλλά και τις διαφημιστικές σκοπιμότητες της κάθε ιστοσελίδας (διότι είναι γνωστό ότι κάθε ιστοσελίδα που καλεί σε δημοσκόπηση έχει στόχο τις διαφημίσεις που θα πάρει, οι οποίες εξαρτώνται από τον αριθμό των «επισκέψεων» που δέχεται). Στο παιχνίδι αυτό των Σκοπιανών παρασύρθηκαν πολλοί.
Και ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τη δημοσκόπηση; Κάποιος διεθνής οργανισμός του οποίου η γνώμη λαμβάνεται υπόψη κατά τη λήψη αποφάσεων; Όχι. Πρόκειται απλώς για ιδιωτική αμερικάνικη σκοπιανών συμφερόντων ιστοσελίδα, που μας… έχει βάλει στο τσεπάκι της και μας δουλεύει! Τις θέσεις μου επί του θέματος τις έχω δημοσιεύσει από τον Μάιο 2010 εδώ: Να μη… “τσιμπάμε” στα δολώματα των Σκοπιανών. Επίσης και εδώ: http://synmakthra.wordpress.com – στη σελίδα του Συνδέσμου Μακεδόνων & Θρακών Παπάγου-Χολαργού. Ειδικώς, για την μεγάλη Εκδήλωση για τον Μεγ. Αλέξανδρο που οργανώσαμε τον Νοέμβριο 2011 στο πλαίσιο των προσπαθειών μας για τοποθέτηση ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πρωτεύουσα της Ελλάδας.
Επισημαίνω ότι, στην ίδια ιστοσελίδα υπάρχει αναδημοσίευση άρθρου-ανταπόκρισης του Guardian από την Αθήνα με τίτλο “Greeks argue over statue of Alexander”,
(http://www.guardian.co.uk/world/2009/feb/16/statue-alexander-great-greece) το οποίο μας εκθέτει διεθνώς (όχι ψευδώς φυσικά) για το ότι αρνούμαστε εδώ και 35 χρόνια να τοποθετήσουμε τον ανδριάντα του Αλεξάνδρου στην Αθήνα.
Άρα, ας αποφασίσουμε εμείς αν θέλουμε τον Αλέξανδρο Έλληνα και τη Μακεδονία ελληνική και ας μείνουμε μακριά από τα παιχνίδια των Σκοπιανών.
http://parisis.wordpress.com/2014/02/15/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου