Με τη «μάσκα» της αποπολιτικοποίησης
Είναι έκδηλη η αγωνιώδης προσπάθεια των μνημονιακών - συστημικών
μηχανισμών να ουδετεροποιήσουν και να αποπολιτικοποιήσουν τις
επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις για την τοπική αυτοδιοίκηση και το
Ευρωκοινοβούλιο.
«Ουδέτεροι» υποψήφιοι, ουδέτερες -τεχνοκρατικού τύπου- διακηρύξεις των υποψηφίων των κομμάτων της συγκυβέρνησης… Ενώ ταυτόχρονα «ουδέτεροι», αποχρωματισμένοι από μνημονιακού τύπου διλήμματα και τοποθετήσεις κομματικοί σχηματισμοί και κινήσεις όπως η Ελιά, οι «58» και το Ποτάμι εμφανίζονται ως επικοινωνιακά «χάπενινγκ» προκειμένου να προσελκύσουν, μέσα από ανούσιες και άνευ πολιτικού περιεχομένου προτάσεις και «διακηρύξεις», τους ψηφοφόρους του «μέσου όρου», της «κοινής λογικής», οι οποίοι έχουν απογοητευθεί από την κρίση και την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος.
ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟ. Κεντρικός πυρήνας της νεοφιλελεύθερης αντίληψης είναι όχι απλώς η «απόσυρση» του κράτους από τις οικονομικές διαδικασίες αλλά -και κυρίως- Η ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, η μετατροπή της δημοκρατίας και των θεσμών της σε μια τυπική διαδικασία λήψης αποφάσεων, οι οποίες επιβάλλονται στην πραγματικότητα από τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα.
Την «πολιτική ατμομηχανή» της αποπολιτικοποίησης και της υποταγής των κυβερνήσεων και των πολιτικών κομμάτων στα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα αποτέλεσε ο ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ «πέρα από ιδεολογικές δεσμεύσεις, κομματικές δουλείες, ξεπερασμένες προκαταλήψεις»…
ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ. Αυτή είναι η «Αγία Τριάδα» της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, που επιβλήθηκε παγκόσμια με ραγδαίους ρυθμούς από την αρχή της δεκαετίας του 1990 και η οποία εκφράσθηκε και κυβέρνησε τη χώρα μας με τη φόρμα του «σημιτικού εκσυγχρονισμού».
Η γιγάντωση και επικυριαρχία των δυνάμεων της διαπλοκής, η σταδιακή κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, η αποδυνάμωση των συλλογικοτήτων, η κυριαρχία της ιδιωτικότητας, η απόσυρση του κράτους -δηλαδή του δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος- από τις οικονομικές και παραγωγικές διαδικασίες εμφανίσθηκαν και «νομιμοποιήθηκαν» κάτω από δύο ιστορικές «αναγκαιότητες».
Η πρώτη αφορούσε -και αφορά- την «αδήριτη αναγκαιότητα» της ελεύθερης αγοράς, της ανεμπόδιστης δράσης των μηχανισμών του απηνούς -του χωρίς όρια και φραγμούς- οικονομικού ανταγωνισμού, που είχε και έχει ως απόλυτη, ως κυρίαρχη δομή εξουσίας το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η δεύτερη «ιστορική επιταγή» αφορούσε την εγκατάλειψη των «μεγάλων αφηγήσεων», των πολιτικών και κοινωνικών οραμάτων και την προσαρμογή στον «ορθολογισμό της εποχής», δηλαδή στην υποταγή στη νέα εξουσία των απρόσωπων οικονομικών - χρηματοπιστωτικών δυνάμεων, που καθόριζαν στην πράξη -πίσω από τους πολιτικούς αχυρανθρώπους- το μέλλον των κοινωνιών.
Σήμερα βιώνουμε, με τραγικό τρόπο, την κορύφωση αυτής της -απαξιωτικής για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό- ιστορικής εξέλιξης.
Ο τεχνοκρατισμός, ο αποπολιτικοποιημένος «πολιτικός» λόγος, η περιθωριοποίηση των αξιών - χειραφετητικών προταγμάτων, Η ΓΛΩΣΣΑ, ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ αποτελούν το οπλοστάσιο (πολιτικοϊδεολογικό και πολιτισμικό) της κυρίαρχης χρηματοπιστωτικής δομής και των πολιτικών εντολοδόχων της σε ολόκληρο σχεδόν τον δυτικό κόσμο.
Η ουδέτερη, η «τεχνικοποιημένη» πολιτική γλώσσα εμποδίζει τον πολίτη να αναλύσει κριτικά την πραγματικότητα, να διατυπώσει επιχειρήματα. Η «ουδετεροποίηση» της πολιτικής και των φορέων της μετατρέπει τα πολιτικά κόμματα σε επικοινωνιακά προϊόντα, που τοποθετούνται στο πολιτικό «σούπερ μάρκετ» για να τα «αγοράσουν» οι πολίτες όταν καλούνται να ψηφίσουν.
Η ουδετεροποίηση των κομματικών επιλογών επιτυγχάνεται με τη λογική του «μέσου όρου» ή με τη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής».
Η Ελιά συμπορεύεται με την ακροδεξιά ΝΔ και τα Μνημόνια, αλλά συντάσσεται με τη Σοσιαλδημοκρατία του SPD. Οι «58» είναι τέκνα του «σημιτισμού», δεν ασχολούνται με τα Μνημόνια και είναι πρόθυμοι «να σώσουν τη χώρα» σε μια επόμενη μνημονιακή συμπαράταξη, χωρίς φυσικά να ξεχνούν την αριστερή τους φυσιογνωμία… Παρόμοια φαινόμενα με το περίφημο Ποτάμι. Αριστερό «αλατοπίπερο», δεξιές και νεοφιλελεύθερες προτάσεις, αγνόηση του Μνημονίου (από το οποίο βγαίνουμε!) και «η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι»…
Στην ιστορική πραγματικότητα, όμως, που βιώνουμε η ουδετεροποίηση, ο «μέσος όρος» ο τεχνοκρατισμός, η αποπολιτικοποίηση δεν συνιστούν παρά την προσωπίδα, την πολιτική μάσκα του χυδαίου νεοφιλελεύθερου προτάγματος και των πολιτικών υπηρετών του. Και αυτή την πολιτική και γλωσσική «μεταμφίεση» τη χρησιμοποιούν επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι η «επίσημη» γλώσσα τους ακυρώθηκε, ότι τα ψεύδη και τα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα αποκαλύφθηκαν και ότι η μνημονιακή τους παράσταση βρίσκεται πλέον στην τελευταία της πράξη.
«Ουδέτεροι» υποψήφιοι, ουδέτερες -τεχνοκρατικού τύπου- διακηρύξεις των υποψηφίων των κομμάτων της συγκυβέρνησης… Ενώ ταυτόχρονα «ουδέτεροι», αποχρωματισμένοι από μνημονιακού τύπου διλήμματα και τοποθετήσεις κομματικοί σχηματισμοί και κινήσεις όπως η Ελιά, οι «58» και το Ποτάμι εμφανίζονται ως επικοινωνιακά «χάπενινγκ» προκειμένου να προσελκύσουν, μέσα από ανούσιες και άνευ πολιτικού περιεχομένου προτάσεις και «διακηρύξεις», τους ψηφοφόρους του «μέσου όρου», της «κοινής λογικής», οι οποίοι έχουν απογοητευθεί από την κρίση και την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος.
ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟ. Κεντρικός πυρήνας της νεοφιλελεύθερης αντίληψης είναι όχι απλώς η «απόσυρση» του κράτους από τις οικονομικές διαδικασίες αλλά -και κυρίως- Η ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, η μετατροπή της δημοκρατίας και των θεσμών της σε μια τυπική διαδικασία λήψης αποφάσεων, οι οποίες επιβάλλονται στην πραγματικότητα από τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα.
Την «πολιτική ατμομηχανή» της αποπολιτικοποίησης και της υποταγής των κυβερνήσεων και των πολιτικών κομμάτων στα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα αποτέλεσε ο ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ «πέρα από ιδεολογικές δεσμεύσεις, κομματικές δουλείες, ξεπερασμένες προκαταλήψεις»…
ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ. Αυτή είναι η «Αγία Τριάδα» της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, που επιβλήθηκε παγκόσμια με ραγδαίους ρυθμούς από την αρχή της δεκαετίας του 1990 και η οποία εκφράσθηκε και κυβέρνησε τη χώρα μας με τη φόρμα του «σημιτικού εκσυγχρονισμού».
Η γιγάντωση και επικυριαρχία των δυνάμεων της διαπλοκής, η σταδιακή κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, η αποδυνάμωση των συλλογικοτήτων, η κυριαρχία της ιδιωτικότητας, η απόσυρση του κράτους -δηλαδή του δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος- από τις οικονομικές και παραγωγικές διαδικασίες εμφανίσθηκαν και «νομιμοποιήθηκαν» κάτω από δύο ιστορικές «αναγκαιότητες».
Η πρώτη αφορούσε -και αφορά- την «αδήριτη αναγκαιότητα» της ελεύθερης αγοράς, της ανεμπόδιστης δράσης των μηχανισμών του απηνούς -του χωρίς όρια και φραγμούς- οικονομικού ανταγωνισμού, που είχε και έχει ως απόλυτη, ως κυρίαρχη δομή εξουσίας το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η δεύτερη «ιστορική επιταγή» αφορούσε την εγκατάλειψη των «μεγάλων αφηγήσεων», των πολιτικών και κοινωνικών οραμάτων και την προσαρμογή στον «ορθολογισμό της εποχής», δηλαδή στην υποταγή στη νέα εξουσία των απρόσωπων οικονομικών - χρηματοπιστωτικών δυνάμεων, που καθόριζαν στην πράξη -πίσω από τους πολιτικούς αχυρανθρώπους- το μέλλον των κοινωνιών.
Σήμερα βιώνουμε, με τραγικό τρόπο, την κορύφωση αυτής της -απαξιωτικής για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό- ιστορικής εξέλιξης.
Ο τεχνοκρατισμός, ο αποπολιτικοποιημένος «πολιτικός» λόγος, η περιθωριοποίηση των αξιών - χειραφετητικών προταγμάτων, Η ΓΛΩΣΣΑ, ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ αποτελούν το οπλοστάσιο (πολιτικοϊδεολογικό και πολιτισμικό) της κυρίαρχης χρηματοπιστωτικής δομής και των πολιτικών εντολοδόχων της σε ολόκληρο σχεδόν τον δυτικό κόσμο.
Η ουδέτερη, η «τεχνικοποιημένη» πολιτική γλώσσα εμποδίζει τον πολίτη να αναλύσει κριτικά την πραγματικότητα, να διατυπώσει επιχειρήματα. Η «ουδετεροποίηση» της πολιτικής και των φορέων της μετατρέπει τα πολιτικά κόμματα σε επικοινωνιακά προϊόντα, που τοποθετούνται στο πολιτικό «σούπερ μάρκετ» για να τα «αγοράσουν» οι πολίτες όταν καλούνται να ψηφίσουν.
Η ουδετεροποίηση των κομματικών επιλογών επιτυγχάνεται με τη λογική του «μέσου όρου» ή με τη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής».
Η Ελιά συμπορεύεται με την ακροδεξιά ΝΔ και τα Μνημόνια, αλλά συντάσσεται με τη Σοσιαλδημοκρατία του SPD. Οι «58» είναι τέκνα του «σημιτισμού», δεν ασχολούνται με τα Μνημόνια και είναι πρόθυμοι «να σώσουν τη χώρα» σε μια επόμενη μνημονιακή συμπαράταξη, χωρίς φυσικά να ξεχνούν την αριστερή τους φυσιογνωμία… Παρόμοια φαινόμενα με το περίφημο Ποτάμι. Αριστερό «αλατοπίπερο», δεξιές και νεοφιλελεύθερες προτάσεις, αγνόηση του Μνημονίου (από το οποίο βγαίνουμε!) και «η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι»…
Στην ιστορική πραγματικότητα, όμως, που βιώνουμε η ουδετεροποίηση, ο «μέσος όρος» ο τεχνοκρατισμός, η αποπολιτικοποίηση δεν συνιστούν παρά την προσωπίδα, την πολιτική μάσκα του χυδαίου νεοφιλελεύθερου προτάγματος και των πολιτικών υπηρετών του. Και αυτή την πολιτική και γλωσσική «μεταμφίεση» τη χρησιμοποιούν επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι η «επίσημη» γλώσσα τους ακυρώθηκε, ότι τα ψεύδη και τα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα αποκαλύφθηκαν και ότι η μνημονιακή τους παράσταση βρίσκεται πλέον στην τελευταία της πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου