Καληνύχτα μανούλα ... συγνώμη

Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τον θάνατο της μητέρας μου και η μνήμη της μένει άσβεστη μέσα μου. Τριάντα χρόνια και ίσως σήμερα - καθώς είμαι και εγώ γονιός - διαβάζοντας και το παρακάτω κείμενό μιας διαδικτυακής μου φίλης αισθάνομαι την ανάγκη να της ζητήσω, έστω και καθυστερημένα, μια συγνώμη για την αγωνία που την έκανε να περνά κάθε φορά που γύριζα στα νιάτα μου αργά στο σπίτι. Γιατί ποτέ δεν μου φώναξε, ποτέ δεν με παρατήρησε,  ποτέ δεν με κτύπησε αλλά απλά με τον δικό της γλυκό τρόπο μού 'λεγε μόλις έμπαινα στο σπίτι˙ "Γύρισες Κωστάκη... καληνύχτα αγόρι μου".. Καληνύχτα μανούλα θα σε θυμάμαι πάντα.

ΣΥΓΝΩΜΗ....

Η ώρα είχε πάει πέντε. Εγώ, τρελαμένη από ανησυχία, δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν μπορούσα να πάω και στην αστυνομία να δηλώσω εξαφάνιση, αφού η Λία έλειπε μόνο μερικές ώρες αφότου σχόλασε. Δεν το είχε ξανακάνει αυτό. Πάντα τυπική, πάντα να ζητά άδεια πριν βγει. Γι' αυτό και τώρα το μυαλό μου πήγαινε μόνο στο κακό. Μια δεκαπεντάχρονη καλοφτιαγμένη και πολύ ανεπτυγμένη για την ηλικία της, σίγουρα διατρέχει πάρα πολλούς κινδύνους.

"Κάνε ,Θεέ μου ,να είναι καλά το κοριτσάκι μου, σε ικετεύω!" προσευχόμουν με όλη μου τη δύναμη.

Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να βγω να την ψάξω με το αυτοκίνητο στην πόλη, η πόρτα άνοιξε και η Λία μπήκε μέσα σα βρεγμένη γάτα.

Δεν πρόλαβε να μιλήσει, έτρεξα κοντά της και της έδωσα ένα δυνατό χαστούκι, ουρλιάζοντας.

-Πού ήσουν; Με πέθανες από την αγωνία!...Γρήγορα στο δωμάτιό σου!!

Με κοίταξε όλο έκπληξη. Ήξερε ότι η μαμά είναι κατά της βίας και υπέρμαχος της συζήτησης που λύνει τις διαφορές.

Ναι, ήταν το πρώτο χαστούκι που της έδωσα. Και το τελευταίο. Ήταν -και είναι- πάντα ένα παιδί ευγενέστατο, καλότροπο, υπάκουο. Η χαρά κάθε μάνας.

Εκείνη πήγε στο δωμάτιό της αμίλητη κι εγώ κλείστηκα στο δικό μου. Μετά την αρχική ανακούφιση που ήταν καλά, γέμισα τύψεις, ντροπή ,αισθανόμουν φριχτά. Δεν έπρεπε να τη χτυπήσω, όσο δικαιολογημένη και να ήταν η αντίδρασή μου. Το ότι δεν δικαιολογήθηκε, γεγονός που έδειχνε ότι καταλάβαινε το σφάλμα της, με έκανε να αισθάνομαι ακόμη χειρότερα.

Μετά από δυο ώρες, δεν άντεχα άλλο μακριά της. Χτύπησα απαλά την πόρτα του δωματίου της και μπήκα μέσα. Άβολη στιγμή και για τις δυό μας. Κάθισα στο κρεβάτι δίπλα της, της πήρα το χέρι στα χέρια μου, την κοίταξα με πολλή αγάπη και είπα τη μαγική λέξη: "Συγγνώμη!"

Μια λέξη μόνο αρκεί να φέρει κοντά τους ανθρώπους. Ποτέ δε μετάνιωσα για τις συγγνώμες που ζήτησα, και δη στα παιδιά μου. Μας έφεραν πιο κοντά. Τους δίδαξα έτσι ότι και οι μεγάλοι κάνουν λάθη. Ότι και οι μεγάλοι δικαιούνται να κάνουν λάθη, δεν είναι τέλειοι. Ότι όλοι μας έχουμε στιγμές αδυναμίας, που δεν ακυρώνουν τα αγνά μας αισθήματα. Ότι κανείς-ούτε εκείνα- δεν οφείλει να είναι τέλειος. Όταν όμως το παραδέχεται και δεσμεύεται να μην το ξανακάνει, είναι η στιγμή που εξιλεώνεται...

 

Facebook/Chryssa Loulopoulou