Η Ελλάδα δεν έχει Σύνταγμα, έχει Μνημόνιο (Ελλάς Γκουέρνικα).

Ελλάς Γκουέρνικα

Η Ελλάδα δεν έχει Σύνταγμα, έχει Μνημόνιο.

Το Σύνταγμα δεν τηρείται, όχι μόνον απ’ την κυβέρνηση, αλλά εν τέλει κι απ’ τους Ελληνες (όλους όσοι νοιώθουν το καθήκον να το υπερασπίζονται), ενώ το Μνημόνιο τηρείται κατά γράμμα. Και αριθμούς. Το Σύνταγμα μαραζώνει και πεθαίνει, ενώ το Μνημόνιο ανανεώνεται και θεριεύει.
Το Κοινοβούλιο έχει υποβαθμισθεί σε Κολοβό, όπου ο κ. Πρωθυπουργός δεν πατάει, οι δε νόμοι «ψηφίζονται» με προεδρικά διατάγματα, επείγουσες και κατεπείγουσες διαδικασίες, κρυφίως, νύκτωρ, με άσχετες τροπολογίες, διά αντιπερισπασμών, με αποπληροφόρηση και παραπληροφόρηση.  Ενόσω «μιλούσαμε» για το γάλα, υπερψηφιζόταν το κώνειο και η ηρωίνη.
Η Δικαιοσύνη, εξαρτημένη απ’ την κυβέρνηση,  δεν εμπνέει τον λαό με την ισχύ της (ως η έσχατη καταφυγή των πολιτών), απονέμεται με βραδύτατους ρυθμούς, συχνά μεροληπτεί και παρακολουθεί αδρανής την καταβαράθρωση του πολιτεύματος.
Η διάκριση των τριών εξουσιών δεν υφίσταται. Ενδιάμεσα (αντι)θεσμικά (παρα)μορφώματα διαχέουν τις  ευθύνες, συσκοτίζουν τις αρμοδιότητες κι αποτρέπουν κάθε είδους απολογισμό. ΜΚΟ, Ανεξάρτητες Αρχές και offshore εταιρείες καθαιρούν τη δημοκρατία σε ένα (βρώμικο) παίγνιο με τη σκιά της. Σκιά σκοτεινή, ολιγαρχική, τυραννική, παρακρατική.
Η Ελλάδα είναι χώρα υπόδουλη. Φόρου (για το Χρέος) Υποτελής. Προτεκτοράτο, που κυβερνάται από ανδρείκελα, εντολοδόχους ξένων δυνάμεων, υπό την επιστασία Γκαουλάιτερ. Η χώρα έχει ήδη μεταβληθεί σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, όπου δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα και η ζωή των ανθρώπων δεν αξίζει φράγκο για το κράτος, ενώ κοστίζει πολύ φθηνά στα αφεντικά τους.
Η χώρα σπαράχθηκε και σπαράζεται, δηώνεται και λεηλατείται, σαν να έχει χάσει πόλεμο. Το ΑΕΠ κατακρημνίσθηκε κατά 50 δισ., το Χρέος έχει μετατραπεί σε Λερναία Υδρα, μια δόση να πληρώνεις, δύο να αναφύονται, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα ιδιωτικά χρέη -χρέη αξίας γύρω στα 70 δισ. δεν εξυπηρετούνται- τη στιγμή που τα δημόσια έσοδα υπολείπονται κατά 1 δισ. τον μήνα, με αύξουσα τάση.
Ο Προϋπολογισμός (νόμος του κράτους) είναι ένα ανέκδοτο. Δημιουργικής λογιστικής. Που ούτε αυτή τηρείται, αλλά αναθεωρείται κατά το δοκούν απ’ τους Επικυρίαρχους. Κατά το δοκούν επίσης ασκείται η πιο «τρελή» φορομπηχτική και βεβαίως αντιπαραγωγική πολιτική απ’ τα εντόπια τσιράκια Επικυρίαρχων και Δυνατών, εγνωσμένης βλακείας, κυνισμού, αναλγησίας και κακίας. Διότι
μια φορολογική πολιτική που διώκει έναν λαό και αφανίζει μια χώρα επιδέχεται και ηθικών προσδιορισμών. Η Εφορία στη χώρα μας ήταν πάντα ένα τούρκικο παζάρι, που όμως τώρα έχει μετατραπεί σε σμήνη μαχόμενων μεραρχιών βάφεν ακρίδων.
Η χώρα «κυβερνάται» διά της εξαπάτησης και της μπουρδολογίας από ένα πολιτικό σύστημα χαμηλών προδιαγραφών που χαρακτηρίζεται από παρηκμασμένους γόνους πολιτικών τζακιών, νεοδαμώδεις λιγούρηδες της εξουσίας, υπερφίαλους βοναπαρτίσκους, υπομείονες και παλαίμαχους σμπίρους των πλουσίων οικογενειών, των Δυνατών, εκείνων που έφεραν την Ελλάδα σε κατάσταση εργασιακού Μπαγκλαντές. Μια μαφία που λειτουργεί με όρους αλληλοσυνενοχής και λυκοσυμμαχίας. Προς τούτα βασίζεται σε διαπλεκόμενα ΜΜΕ, όπου το χρυσίον δεν λείπει και η προπαγάνδα δεν δύει ποτέ. Προσέτι, με μια ελεγχόμενη (και συνεχώς διευρυνόμενη) κάστα καθηγητών στα ΑΕΙ (που ελέγχουν καριέρες και νεφρούς), καθώς με μια ορδή πελατών απ’ τους χώρους των τεχνών και της διανόησης [που (εκ)τρέφονται στο Πραιτώριο - ούτε καν το Πρυτανείο] η ελληνική άρχουσα τάξη έχει καταφέρει να κάνει την Ελλάδα Ελβετία για πάρτη της και στρατόπεδο συγκέντρωσης για τον λαό της.
Ο δημόσιος λόγος ασκείται με μεγαληγορίες, κουτσομαγκιές, με ευφημισμούς σε επίπεδο ανοήτων και βλακών, με σοφιστείες, συκοφαντίες, απειλές, με εκβιασμούς και παραχαράξεις, έχει γίνει ένας λόγος οργουελιανός, ολοκληρωτικός υπέρ των ελίτ, βουβός για τους ανθρώπους, τρομοκρατικός και τυραννικός. Μια Βαβέλ των πάνελ στις οθόνες, μια φανατίλα των χούλιγκανς στο διαδίκτυο. Η Ελλάδα έχει κοπεί στα δύο.
Στο πρώτο μικρό προστατευόμενο αυτό μισό της χώρας ζουν οι Δυνατοί, μέσα στις Λίστες Λαγκάρντ, στα πλούσια προάστια των φοροφυγάδων, των καταθέσεων στο εξωτερικό, της Ασυλίας, του Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών και των τραπεζών. Μια δράκα ανθρώπων, αλλά δράκοι. Δεν παράγουν, ή παράγουν ελάχιστα, τόσον ώστε να απομυζούν το κράτος, κρατικοδίαιτοι ως επί το πλείστον ή να το ληστεύουν, βρίζοντας ταυτοχρόνως χαρούμενα τον λαό για λαϊκιστή, τεμπέλη, διεφθαρμένο, κι εν γένει συνένοχο στα βδελυρά τους έργα. Θρασύτατοι κατηγορούν την Αριστερά ότι συγκυβέρνησε κι ότι εκείνη ευθύνεται για την παθολογία που οι ίδιοι δημιούργησαν όταν εκμαύλιζαν κόσμο, εξαγόραζαν συνειδήσεις και δημιουργούσαν πελατειακές σχέσεις. Κατηγορούν την Αριστερά, αλλά και τον ίδιο τον λαό για «κρατισμό» οι ίδιοι εκείνοι που έφτιαξαν ένα κράτος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της ταξικής τους βουλιμίας (αλλά και τεμπελιάς) καθώς και της εθνικής τους αδιαφορίας. Ηγουν, εξάρτησης και υποτέλειας.
Ο μικρός αυτός μισερός κόσμος, ακαλλιέργητος και ανίκανος, όταν δεν μπορεί να παράξει τα ελάχιστα που θα αποτελούσαν το άλλοθί του για την απομύζηση της κοινωνίας, απλώς ληστεύει. Ξεπουλάει. Ο,τι βρει. Λες και το βρήκε από χρυσόβουλο του μπάρμπα του. Ξεπουλάνε παραλίες και ύδατα, γη και πόρους, υποδομές και δυνατότητες. Φέρονται στην Ελλάδα όπως οι ταγματασφαλίτες, οι συνεργάτες των ναζί, οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι επί κατοχής. Για μια μίζα πουλάνε αέρα-πατέρα τον πατέρα τους και τη μάνα τους. Τρώνε τον φυσικό αλλά και τον ανθρώπινο πλούτο αυτής της ευλογημένης χώρας όπως οι τερμίτες. Και για να μπορούν να το κάνουν την αποδομούν. Πρώτα απ’ όλα στην εκπαίδευση - με πρώτο και κύριο στόχο την εκμάθηση της ίδιας μας της ιστορίας.
Το μάθημα της Ιστορίας στα σχολεία διδάσκεται διαμελισμένο. Ούτως ώστε οι μαθητές να μην αποκτούν συνείδηση του ιστορικού σώματος στην αλληλουχία του, να μην αποκτούν πολιτική αυτογνωσία και να κινούνται μέσα σε ένα έωλο και αίολο νεφέλωμα. Αυτή η αμορφωσιά, η αποκοπή του λαού απ’ την ψυχή του, τροφοδότησε και τροφοδοτεί διάφορες όψεις του ιδίου κίβδηλου νομίσματος, απ’ τον «εκσυγχρονισμό» ώς τη Χρυσή Αυγή, απ’ τον εθνομηδενισμό ως τον εθνικισμό και τον φασισμό.
Το «Συνταγματικό Τόξο» που κυβερνάει κανιβαλίζοντας το Σύνταγμα και εκτρέφει με την πολιτική του την Ακροδεξιά, έχει φέρει τη χώρα σε κατάσταση απομόνωσης, αδυναμίας και ευτελισμού. Με το πρόβλημα της FYROM να χρονίζει, το Κυπριακό να αποτελματώνεται (πάντα προς το χειρότερο), την τουρκική επιθετικότητα να αντιμετωπίζεται με έναν ατελέσφορο «κατευνασμό» (που κάποια μέρα θα οδηγήσει ασφαλώς σε πόλεμο), η Ελλάδα παραπαίει και φαίνεται ανίκανη να αντιμετωπίσει μεγάλα θέματα, όπως η διέλευση των αγωγών, η ανακήρυξη των ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.
Εμφανίζεται η Ελλάδα ανίκανη να διεκδικήσει τις πολεμικές επανορθώσεις από τη Γερμανία, αλλά ικανότατη να γδέρνει με χαράτσια τον λαό της. Εμφανίζεται ανίκανη να διαπραγματευθεί τη δραστική περικοπή του χρέους της (κατά το προηγούμενο της Γερμανίας και άλλων χωρών), αλλά προθυμότατη να ταΐζει τις τράπεζες με το αίμα, τον ιδρώτα και τον μόχθο των εργαζομένων. Μια Ελλάδα άχθος αρούρης, που τα τέκνα της φεύγουν και πάλι στην ξένη, ενώ άλλα τέκνα, παιδιά «κατώτερων θεών» αυτά, καταφθάνουν απελπισμένα στα εδάφη της, κυνηγημένα απ’ τα δεινά που η Δύση προκαλεί στις τυραγνισμένες πατρίδες τους.
Ο μικρός αυτός μισερός κόσμος των Δυνατών που κάνει κουμάντο στην Ελλάδα έχει αφήσει την άμυνα της χώρας να επαφίεται στο φιλότιμο των στρατευμένων, μονίμων και εφέδρων. Χωρίς αρωγή στο στράτευμα, με μια αμυντική πολιτική λεηλατημένη απ’ τους μιζαδόρους και ξεφτιλισμένη από τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, η Ελλάδα βρίσκεται εν μέσω κινδύνων.
Σε κινδύνους που ο εκφυλισμός της δημοκρατίας και η αποξένωση του λαού απ’ το κράτος κάνουν ακόμα πιο απειλητικούς και πιθανούς στην εκδήλωσή τους. Α- πολιτικά, παραπολιτικά, παρακρατικά μορφώματα κάνουν την εμφάνισή τους κι ευαγγελίζονται καινοκενές, μεταμοντέρνες, φασιστικές ή χειραγωγημένες κατευθείαν απ’ τους Δυνατούς «λύσεις» στα προβλήματα που παράγει το παραδοσιακό τους προσωπικό.
Κι όσον ακμάζει η μικρή χρυσή ορδή αυτών των ελίτ, τόσον παρακμάζει η χώρα. Και βλέπει ο λαός παραζαλισμένος, σχολεία γύρω του να συρρικνώνονται, νοσοκομεία να καρκινοβατούν, μαγαζιά να κλείνουν, ανθρώπους να αυτοκτονούν, εργαζόμενους να μένουν άνεργοι, μικροεπιχειρήσεις να παραπατούν ή να καταβροχθίζονται, βλέπει μισθωτούς να εργάζονται και να μην πληρώνονται, άλλους να εργάζονται σε συνθήκες σκλαβιάς ή να λαμβάνουν μισθούς γλίσχρους. Ενα μαράζι
έχει καταπλακώσει τη χώρα, φόροι φονιάδες, ασφαλιστικά ταμεία που αργοπεθαίνουν, οικογένειες που δεν τα φέρνουν βόλτα, οικογένειες που διαλύονται.
Η Ελλάδα δεν «αναστενάζει πια στα γήπεδα» αλλά στα συσσίτια, ο πόνος της εκπορνεύεται σε τηλεοπτικά φιλανθρωπικά σόου εκείνων που τη λεηλατούν. Δακρυσμένη, βιασμένη και σκυμμένη είναι η Ελλάδα, μόνη μέσα στην ερημία της δημογραφικής μας παρακμής, της πολιτικής μας δειλίας, της υποταγής μας σε έναν «πολιτισμό» χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς γράμματα κι άρματα, χωρίς αγίους, ήρωες και ποιητές, χωρίς μεγάλες προσδοκίες, χωρίς κώδικες κι αξίες. Κι αφήσαμε, αφήνουμε
το καλό να μαραίνεται. Νομίζουμε ότι δεν δικαιούμεθα να διεκδικούμε το ωραίο. Δεν είναι μόνον η Ελλάδα ηττημένη, είναι και ο λαός της. Κι όσον ο λαός της θα μένει εγκλωβισμένος στην ήττα που του σκάρωσαν, δεν θα έχει χαΐρι το παρόν και το μέλλον, δεν θα γίνει ανθρώπινη ποτέ η ζωή. Διότι η ζωή που ζούσαμε πριν απ’ την κρίση, την κρίση ετοίμαζε και τώρα άλλου τύπου ζωή πρέπει να ψάξουμε.
Τη μάχη τη χάσαμε πρώτα στην ηθική, τον πολιτισμό, τη λογική, την αυτογνωσία, τον αυτοσεβασμό, κι ύστερα στην οικονομία. Τριάντα χρόνια, φερέφωνα του συστήματος, παπαγαλάκια, κομπλεξικοί τύποι και μετριότατοι, τάχα ευρωπαϊστές κι οπωσδήποτε «εκσυγχρονιστές», καλοπληρωμένοι φονιάδες της ψυχής και του μυαλού
μάς κανοναρχούσαν σαν να μας κανονιοβολούσαν, απ’ τις οθόνες, τις εφημερίδες και την εξαγορασμένη τέχνη ότι είμαστε άχρηστοι, χωριάτες, εθνικιστές, ρατσιστές, «έθνος ανάδελφον», κατιμάς, λαϊκιστές, κρατιστές, «ρετιρέ», τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, ορθόδοξοι ταλιμπάν, φίλοι των τυράννων Μιλόσεβιτς και Σαντάμ, ανεπίδεκτοι στους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς και την εξαγωγή της δημοκρατίας. Οι αργυρώνητοι αυτοί αντεροβγάλτες
είκοσι-είκοσι πέντε χρόνια τώρα, πυροβολούν το μυαλό του λαού με στερεότυπα κι ασύστολα ψεύδη, έτσι ώστε παράλυτος, έμφοβος και αδρανής ο λαός, να ντρέπεται για τον εαυτόν του, να αποδέχεται τα δεινά που του επισωρεύουν ως «τιμωρία για τις αμαρτίες του» και να περιμένει το χειρότερο.
Στον λαό τον δικό μας τον ελληνικό, όπως και στους λαούς άλλων χωρών, τα τσογλάνια αυτά, τύπου μπιστικών του Σόρος, ευνούχισαν πρώτα απ’ όλα τα γράμματα. Τα ελληνικά, ήγουν τα ανθρωπιστικά γράμματα έγιναν όνειδος. Οι εντεταλμένες αυτές γραφίδες δεν άφηναν κανένα ανθρωπάκι να ακουμπήσει σε κάποια «δόξα», την οποίαν ακόμα κι αν δεν καταλάβαινε, την εξελάμβανε ως γόνιμο και κινητήριο μύθο. Τίποτα. Αφανισμός κι αποδεκατισμός. Ο πατέρας μου, λόγου χάριν, δεν είχε ιδέα από Πλάτωνα, αισθανόταν όμως ότι του είχε την υποχρέωση να μάθει ο γιος του, η κόρη του, γράμματα.
Αυτό το θαύμα το έσβησαν απ’ την Ελλάδα δυο χιλιάδες αλήτες και δυο χιλιάδες πεμτοφαλαγγίτες. Εξικνούμενοι απ’ τα ΜΜΕ και τα ΑΕΙ κυρίως. Τάχα μου αριστεροί ορισμένοι απ’ αυτούς, στην πραγματικότητα άνθρωποι ρηχόκαρδοι και μισάνθρωποι, πλαστογράφησαν και πλάσαραν για κατανάλωση έναν εύπεπτο «μαρξισμό» αδιάφορον για την ηθική(!), για το καλό, το φευγάτο, το ωραίο και το ελευθερωτικό και στη θέση του εμπορεύθηκαν έναν αποξηραμένον ορθολογισμό και έναν «διαφωτισμό» από κονσερβοκούτι, έναν κομφορμισμό δηλαδή, πολύ χρήσιμον στον νεοφιλελευθερισμό, διότι ουδέποτε θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντίπαλος παρά μόνον ως αυτό που πράγματι είναι: ένα παράγωγό του.
Αυτό που ο κόσμος αντιλαμβανόταν ως μια κουλτουριάρικη μπούρδα άσχετη με τον ίδιον, δεν ήταν παρά μόνον αυτό ακριβώς. Αυτή ήταν η μια μεριά της λαβίδας. Η άλλη ήταν και είναι το λάιφ στάιλ, το κιτς και το τρας, είτε λαμέ είτε μπρουτάλ, είτε προχώ είτε μπανάλ.
Κι έχουμε φθάσει ώς εδώ.
Αλλά, αν όλα αυτά κι άλλα πολλά σαν αυτά υπήρξαν και είναι η Νέμεσίς μας για τις Υβρεις που διέπραξαν οι ταγοί μας με όπλο την ψήφο μας, βήμα προς άλλη κατεύθυνση παρά προς τα Τάρταρα δεν πρόκειται να κάνουμε, αν δεν οργανώσουμε την Κάθαρσή μας. Και Κάθαρση δεν είναι μόνον η τιμωρία των ενόχων, αλλά ο επανασχεδιασμός της πορείας της χώρας και ο επαναπροσδιορισμός του τρόπου μας.
Προς τούτο πρέπει να αποκτήσουμε πάλι Σύνταγμα. Να καταργηθούν τα Μνημόνια. Να θεραπεύεται η διάκριση των εξουσιών. Να καθιερωθεί η λογοδοσία. Να αποκατασταθεί η Παιδεία. Και να εξελιχθεί με όπλο την έρευνα. Να πρυτανεύσουν στον δημόσιο βίο η ισονομία, η ισηγορία και η αλληλεγγύη. Να απελευθερωθεί η Δικαιοσύνη. Να εφαρμοσθεί σεισάχθεια. Να αποκατασταθεί ο πολιτισμός της εργασίας, να πάρουμε πίσω ό,τι μας πήραν και να κατακτήσουμε κι άλλα. Ο κατάλογος είναι μακρύς, για τον πολιτισμό, την άμυνα, την ελευθερία του λόγου και του Τύπου, την ασφάλιση, την ασφάλεια, αλλά και η δύναμη του λαού μεγάλη.
Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Ο λαός έχει κάνει ένα βήμα. Μένει να κάνει το επόμενο και τα επόμενα. Να διεκδικήσει νέους θεσμούς που δεν θα επιτρέπουν τη φαλκίδευση της θέλησής του. Ο λαός κατά βάθος γνωρίζει τι κούφια λόγια και τι κουταμάρες είναι αυτές με τις οποίες τού πιπιλίζουν το μυαλό, ο ανταγωνισμός, οι τόκοι, η ελεύθερη αγορά - τίποτα απ’ όλα αυτά δεν βγήκε αληθινό, τίποτα δεν του έκανε καλό, αντιθέτως ζει τώρα στο πετσί του όλα τα κακά που συνεπάγεται η «οικονομική φρίκη» του αποθηριωμένου καπιταλισμού. Ενας, τω όντι, οικονομικός ναζισμός. Γύρω μας «καπνίζουν ερείπια τα σπίτια μας» από τα έργα του.
Οι μέρες και οι μήνες που έρχονται είναι κρίσιμοι και οι Φίλιπποι θα είναι διαρκώς εδώ. Μέσα σε κάθε σπίτι, μέσα σε κάθε καρδιά, στους δρόμους και τις πλατείες, στις οθόνες, στα χαρτιά και στο Κοινοβούλιο. Από τη μια μεριά η σκλάβα Ελλάδα των ανδρεικέλων που υπηρετούν τους Δυνατούς και τους Επικυρίαρχους με ψεύδη, τόκους, φόρους και φόνους
κι απ’ την άλλη η Ελλάδα που έχει παιδιά να αναστήσει, ανθρώπους να μην αδικεί, γράμματα για το ευ ζην, γλυκό ψωμί για όλους, αξιοπρέπεια κι αυτοσεβασμό. Ετοιμη, ικανή και οπλισμένη για έναν κόσμο καλύτερο.
Η Ελλάδα δεν είναι Γκουέρνικα. Είναι γιορτή.

email: stathis@enikos.gr
http://www.enikos.gr/stathis/239832,Ellas_Gkoyernika.html