Ήταν ένας φιλόλογος καλή του ώρα...

Ήταν ένας φιλόλογος καλή του ώρα...

Γράφει ο Θεοφάνης Γραικιώτης

Τι ήταν εκείνο;;;;;;;;

Φτέρνισμα ή σεισμός πολλών ρίχτερ;;;;;;

Όλα τα πρώτα θρανία σε επιφυλακή.

Τι τσάντες σηκωνόντουσαν προς προστασία, τι καταδύσεις κάτω από τα θρανία γινόντουσαν για να μην μας πάρουν τα σκάγια... και κατά την διάρκεια του χαλασμού αυτού, ο δράστης του φτερνίσματος,  συμπαθέστατος καθηγητής φιλόλογος και καλός άνθρωπος,  έχανε τα πάντα.

Αλλού τα γυαλιά, αλλού ο κατάλογος, αλλού το βάζο με τα λουλούδια ..... και το χειρότερο να μην μπορείς να γελάσεις.

Το άκρον άωτον.  Αυτός ο φτερνισματοδράστης κοιτώντας μας πάνω από τα επανελθόντα στη θέση τους γυαλιά του, ο πρώτος ταραχοποιός στην αίθουσα,  ζητούσε από εμάς τα δεκαεξάχρονα μαθητούδια ησυχία.

Μάθημα αγνώστου κειμένου.

Δηλαδή άγνωστο σε μας.

Γνωστό σ' αυτόν. Γνωστό χάριν του κιτρινισμένου τετραδίου που κουβαλούσε πάντα μαζί του και  περιελάμβανε όλη την σοφία του, περί των αγνώστων κειμένων.

Κάποτε κάποιος  -οποία αμαρτία, βαρβαρότητα και τι θράσος- "βούτηξε" το κιτρινισμένο τετράδιο.

Ο καθηγητής μας ανεζήτησε την λύση εις τας μεταφράσεις. Ποιές όμως;;;;

-Κύριε καθηγητά δεν έχουμε μεταφράσεις του λέγαμε εμείς οι πονηροί...

-Ας το διάλο που δεν έχετε μεταφράσεις μας απαντούσε αυτός .....και η πλάκα συνεχιζόταν.

Τελικά κάποια μετάφραση βρισκόταν είτε στις δικές μας τσάντες είτε... καταχωνιασμένη στην δικιά του.

-Παιδιά μου, μας έλεγε  στωικά  πάντα κοιτάζοντάς μας πάνω απ τα γυαλιά του, του Ρώσση να προτιμάτε... Του Ρώσση είναι  καλλίτερη. Όχι του Παπανικολάου.

Έτσι  είχαν τα πράγματα όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την σκανταλιά μας εκεί στον μαυροπίνακα της μικρής αίθουσας  του Η΄ Γυμνασίου.

Θα τεστάραμε τις πραγματικές γνώσεις του καθηγητή μας γράφοντας εμείς ένα άγνωστο κείμενο στον μαυροπίνακα. Και τι άγνωστο κείμενο. Μια βδομάδα μας παίδευε στο Φροντιστήριο. Και τι δεν είχε μέσα. Ταυτοπροσωπίες, ετεροπροσωπίες, παραλειπόμενα ρήματα. Αυτό δεν ήταν άγνωστο κείμενο. Ήταν προσωποποιημένος  ο   Γόρδιος Δεσμός. Όπερ και εγένετο. Οι τολμηρότεροι και καλοί μαθητές το γράψαμε στον πίνακα.

Όταν ο καθηγητής μπήκε μέσα στην αίθουσα του έριξε μια περιφρονητική ματιά.

Του εξηγήσαμε. Ζητούσαμε βοήθεια ώστε να αποκαλύψει το κείμενο τα μυστικά του κι από άγνωστο να μας  γίνει γνωστό. Του επισημαίναμε ότι  ήμασταν υποψήφιοι για την ανώτατη εκπαίδευση και έπρεπε να μας βοηθήσει.

Ο καθηγητής είχε ήδη καθίσει στην έδρα. Αλλά μάλλον σε αναμμένα κάρβουνα καθόταν. Μπροστά στην έντονη  επιμονή μας (μα ελάτε τώρα κύριε καθηγητά τόσο καλός που είστε αν δεν μας βοηθήσετε εσείς από ποιον να περιμένουμε ... και άλλες τόσες μαθητικές μαλαγανιές)  κατέβηκε από την έδρα. Του έριξε μια ματιά και απεφάνθη με την ιδιόρρυθμη προφορά του, κάτι μεταξύ αγουροξυπνημένου και νυσταγμένου συγχρόνως, "Απλό. Είναι πολύ απλό..." έτσι  μας είπε

Βεβαίως δεν καταδέχθηκε να ασχοληθεί με το θέμα.

Σήκωσε τους καλλίτερους -όλοι τους πάνω από το 15- να το λύσουν.

Συνεννοημένοι άπαντες. Κανείς δεν θα το έλυνε. Θα τον υποχρεώναμε να το λύσει αυτός.

Αφού μας περιέλουσε με κοσμητικά και έτερα Γαλλικά (...ας το διάλο παλιόπαιδα, σας έχω και δεκαπέντε ... και άλλα τέτοια...) απεφάσισε να αναλάβει δράση.

Το κοίταζε από  'δω το κοίταζε από 'κει. Το φέρνε από δω το φέρνε από εκεί το άγνωστο παρέμενε άγνωστο. Που το ρήμα;;; Που το υποκείμενο;;; Τι σκατά σύνταξη είναι αυτή;;; Όλα στροβιλίζονταν στο μυαλό του μέχρι.....

Μέχρι που μας κοίταξε μέσα από τα γυαλιά του και πάντα σοβαρός -σοβαρός προέβη εις βαρύγδουπο δήλωση,  που ράγισαν και τα παράθυρα της αίθουσας,  συνοδευομένη και υπό αναλόγου κινήσεως της χειρός του.

-ΣΒΗΣΤΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.  ΣΒΗΣΤΑ.... ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ...

Μετά από αυτό το άγνωστο κείμενο διατήρησε τα μυστικά του και μείς ...το κέφι μας.

Θεοφάνης Γραικιώτης