Ζητούνται: Πολιτικά «εμπορεύματα» και εξωνημένες συνειδήσεις
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ,
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Ο περίφημος «ανασχηματισμός» δεν ήταν παρά μια επικοινωνιακή
«παράσταση», που θα είχε ήδη ξεχασθεί εάν δεν δημιουργούσε περισσότερα
προβλήματα από εκείνα τα οποία, υποτίθεται ότι, επιδίωκε να επιλύσει.
Δεν αναφερόμαστε σε δήθεν προσωπικές αντιπαραθέσεις, όπως αυτές των Κ. Μητσοτάκη και Ανδ. Λοβέρδου, όπου η αναξιοπιστία, η ιδιοτέλεια και η πλήρης υποταγή στις μνημονιακές επιλογές έχουν αφαιρέσει κάθε ίχνος πολιτικής ουσίας από την κατασκευασμένη αυτή αντιπαράθεση. Γιατί η ουσία του ζητήματος αφορά την ίδια την υπόσταση και τη βιωσιμότητα της συγκυβέρνησης.
Το «πρόγραμμα» της συγκυβέρνησης έχει ήδη καθορισθεί: Ψήφιση των νέων μνημονιακών μέτρων και προσχηματική «διαπραγμάτευση» για το χρέος, το φθινόπωρο, αφού οι «ρυθμίσεις» έχουν ήδη αποφασισθεί από τον κ. Σόιμπλε. Μέχρι τότε η συγκυβέρνηση επιδιώκει να επιβιώσει με ψευδο-υποσχέσεις και εκβιασμούς.
Κρίσιμο πολιτικό όριο όμως αποτελεί η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Στο γεγονός αυτό συσσωρεύονται και συμπυκνώνονται οι αντιφάσεις και οι συγκρούσεις μιας ολόκληρης περιόδου αλλά και οι προοπτικές που διανοίγονται για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών.
Παρότι όμως η τελική αναμέτρηση των πολιτικών και κομματικών - κοινοβουλευτικών συσχετισμών προβλέπεται για το τέλος του φθινοπώρου, ή τις αρχές του 2015, το μνημονιακό σύστημα συμφερόντων προσπαθεί από τώρα να «διασφαλίσει» τον περίφημο αριθμό των 180 βουλευτών, ή τουλάχιστον να δημιουργήσει τη βεβαιότητα ότι διαθέτει «όλα τα μέσα» για να πετύχει τον στόχο του.
Εάν από σήμερα εμπεδωθεί η αντίληψη ότι η συγκυβέρνηση και οι όποιοι συγκυριακοί σύμμαχοί της δεν μπορούν να εκλέξουν νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας τότε το κυβερνητικό σύστημα κινδυνεύει να καταρρεύσει στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα και μάλιστα εν των ένδον...
Η, εκτιμωμένη ως βέβαιη, ήττα της ΝΔ σε ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση, θα αποδεσμεύσει δυνάμεις από το εσωτερικό της και θα δημιουργήσει διαδικασίες αποσυσπείρωσης, πολύ περισσότερο αφού σε μια τέτοια περίπτωση η μισή σχεδόν Κοινοβουλευτική της Ομάδα θα βρεθεί εκτός Βουλής…
Αποδιοργανώνεται ταυτόχρονα η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ που έχει ήδη ενεργοποιηθεί με στόχους τους ανεξάρτητους βουλευτές, τους ΑΝΕΛ και τη ΔΗΜΑΡ… Οι εκβιασμοί, οι συναλλαγές, τα «αντίδωρα εξουσίας», η εξαγορά συνειδήσεων, που ήδη λαμβάνουν χώρα «υπογείως» και με συστηματικό τρόπο, δεν θα είχαν, σε μια τέτοια περίπτωση, κανένα αντίκρισμα.
Το σχέδιο αποστασίας πρέπει να ανακοπεί εν τη γενέσει του. Άλλως θα παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται, το επόμενο χρονικό διάστημα, η επιλεκτική παρέλαση βουλευτών που θα «ψηφίζουν» σταθερότητα και τον επίλεκτο υποψήφιο Πρόεδρο του Α. Σαμαρά. Η συγκέντρωση του «μαγικού αριθμού» των 180 βουλευτών είναι αδύνατη έως υπερβολικά δυσχερής. Όμως το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό: ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΠΟΛΤΙΚΟ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΞΙΑΚΟ.
Ο πολιτικός και ατομικός ευτελισμός, οι απαξιωτικού χαρακτήρα συναλλαγές, ο διασυρμός του Κοινοβουλίου και των δημοκρατικών θεσμών θα μπορούσε να αποτελέσει το αποφασιστικό πλήγμα σ' ένα πολιτικό και κομματικό σύστημα που βρίσκεται σε μια ιστορικά πρωτοφανή κρίση και ταυτόχρονα θα παρείχε επιχειρήματα στις σκοτεινές αντιδημοκρατικές αντιλήψεις να εκδηλώσουν το μίσος τους για τη Δημοκρατία.
Αυτά όμως είναι «ψιλά γράμματα», περιττές «δημοκρατικές ευαισθησίες» για το δίδυμο Αντ. Σαμαρά - Ε. Βενιζέλου για τους οποίους η κατοχή και ιδιοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας έχει καταστεί ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ έναντι του οποίου οι δημοκρατικοί θεσμοί και το Σύνταγμα αποτελούν απλά «μέσα», «εργαλεία» που μπορούν να τα μεταχειρίζονται και να τα ερμηνεύσουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Όταν μια κυβέρνηση κλείνει τη Βουλή προκειμένου να αποφύγει τη συζήτηση και τη διαδικασία για τη διερεύνηση πιθανών ευθυνών του Ε. Βενιζέλου για μια σειρά σκανδάλων, όταν ψηφίζονται νόμοι που απαλλάσσουν από κάθε ευθύνη εκείνους που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, τους καταχραστές του Δημοσίου, τους μεγαλο-φοροφυγάδες, τους τραπεζίτες που παρείχαν σκανδαλώδη δάνεια στους «ημετέρους», τότε αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε πρόσχημα έχει απορριφθεί. Κυριαρχεί σήμερα από τους κυβερνώντες ένας ακραίος πολιτικός αμοραλισμός, μια αυταρχική αντίληψη που έχουν μετατρέψει στην πράξη το δημοκρατικό αντιπροσωπευτικό σύστημα σε μια κοινοβουλευτική δικτατορία.
Ένα σύστημα εξουσίας που καταρρέει πολύ δύσκολα μπορεί να ανεύρει «πρόθυμους» συμμάχους, ιδιοτελείς πολιτικές «βακτηρίες», ακόμα και εξωνημένες συνειδήσεις, προκειμένου να επιβιώσει όπως όπως… Το σημερινό κυβερνητικό σχήμα χωρίς σχέδιο, χωρίς αρχές, χωρίς πολιτικές θέσεις μοιάζει με «φερτή ύλη» που παρασύρεται από το νεοφιλελεύθερο-μνημονιακό «ρεύμα» μέχρι τον επόμενο «καταρράκτη»…
Δεν αναφερόμαστε σε δήθεν προσωπικές αντιπαραθέσεις, όπως αυτές των Κ. Μητσοτάκη και Ανδ. Λοβέρδου, όπου η αναξιοπιστία, η ιδιοτέλεια και η πλήρης υποταγή στις μνημονιακές επιλογές έχουν αφαιρέσει κάθε ίχνος πολιτικής ουσίας από την κατασκευασμένη αυτή αντιπαράθεση. Γιατί η ουσία του ζητήματος αφορά την ίδια την υπόσταση και τη βιωσιμότητα της συγκυβέρνησης.
Το «πρόγραμμα» της συγκυβέρνησης έχει ήδη καθορισθεί: Ψήφιση των νέων μνημονιακών μέτρων και προσχηματική «διαπραγμάτευση» για το χρέος, το φθινόπωρο, αφού οι «ρυθμίσεις» έχουν ήδη αποφασισθεί από τον κ. Σόιμπλε. Μέχρι τότε η συγκυβέρνηση επιδιώκει να επιβιώσει με ψευδο-υποσχέσεις και εκβιασμούς.
Κρίσιμο πολιτικό όριο όμως αποτελεί η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Στο γεγονός αυτό συσσωρεύονται και συμπυκνώνονται οι αντιφάσεις και οι συγκρούσεις μιας ολόκληρης περιόδου αλλά και οι προοπτικές που διανοίγονται για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών.
Παρότι όμως η τελική αναμέτρηση των πολιτικών και κομματικών - κοινοβουλευτικών συσχετισμών προβλέπεται για το τέλος του φθινοπώρου, ή τις αρχές του 2015, το μνημονιακό σύστημα συμφερόντων προσπαθεί από τώρα να «διασφαλίσει» τον περίφημο αριθμό των 180 βουλευτών, ή τουλάχιστον να δημιουργήσει τη βεβαιότητα ότι διαθέτει «όλα τα μέσα» για να πετύχει τον στόχο του.
Εάν από σήμερα εμπεδωθεί η αντίληψη ότι η συγκυβέρνηση και οι όποιοι συγκυριακοί σύμμαχοί της δεν μπορούν να εκλέξουν νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας τότε το κυβερνητικό σύστημα κινδυνεύει να καταρρεύσει στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα και μάλιστα εν των ένδον...
Η, εκτιμωμένη ως βέβαιη, ήττα της ΝΔ σε ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση, θα αποδεσμεύσει δυνάμεις από το εσωτερικό της και θα δημιουργήσει διαδικασίες αποσυσπείρωσης, πολύ περισσότερο αφού σε μια τέτοια περίπτωση η μισή σχεδόν Κοινοβουλευτική της Ομάδα θα βρεθεί εκτός Βουλής…
Αποδιοργανώνεται ταυτόχρονα η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ που έχει ήδη ενεργοποιηθεί με στόχους τους ανεξάρτητους βουλευτές, τους ΑΝΕΛ και τη ΔΗΜΑΡ… Οι εκβιασμοί, οι συναλλαγές, τα «αντίδωρα εξουσίας», η εξαγορά συνειδήσεων, που ήδη λαμβάνουν χώρα «υπογείως» και με συστηματικό τρόπο, δεν θα είχαν, σε μια τέτοια περίπτωση, κανένα αντίκρισμα.
Το σχέδιο αποστασίας πρέπει να ανακοπεί εν τη γενέσει του. Άλλως θα παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται, το επόμενο χρονικό διάστημα, η επιλεκτική παρέλαση βουλευτών που θα «ψηφίζουν» σταθερότητα και τον επίλεκτο υποψήφιο Πρόεδρο του Α. Σαμαρά. Η συγκέντρωση του «μαγικού αριθμού» των 180 βουλευτών είναι αδύνατη έως υπερβολικά δυσχερής. Όμως το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό: ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΠΟΛΤΙΚΟ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΞΙΑΚΟ.
Ο πολιτικός και ατομικός ευτελισμός, οι απαξιωτικού χαρακτήρα συναλλαγές, ο διασυρμός του Κοινοβουλίου και των δημοκρατικών θεσμών θα μπορούσε να αποτελέσει το αποφασιστικό πλήγμα σ' ένα πολιτικό και κομματικό σύστημα που βρίσκεται σε μια ιστορικά πρωτοφανή κρίση και ταυτόχρονα θα παρείχε επιχειρήματα στις σκοτεινές αντιδημοκρατικές αντιλήψεις να εκδηλώσουν το μίσος τους για τη Δημοκρατία.
Αυτά όμως είναι «ψιλά γράμματα», περιττές «δημοκρατικές ευαισθησίες» για το δίδυμο Αντ. Σαμαρά - Ε. Βενιζέλου για τους οποίους η κατοχή και ιδιοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας έχει καταστεί ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ έναντι του οποίου οι δημοκρατικοί θεσμοί και το Σύνταγμα αποτελούν απλά «μέσα», «εργαλεία» που μπορούν να τα μεταχειρίζονται και να τα ερμηνεύσουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Όταν μια κυβέρνηση κλείνει τη Βουλή προκειμένου να αποφύγει τη συζήτηση και τη διαδικασία για τη διερεύνηση πιθανών ευθυνών του Ε. Βενιζέλου για μια σειρά σκανδάλων, όταν ψηφίζονται νόμοι που απαλλάσσουν από κάθε ευθύνη εκείνους που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, τους καταχραστές του Δημοσίου, τους μεγαλο-φοροφυγάδες, τους τραπεζίτες που παρείχαν σκανδαλώδη δάνεια στους «ημετέρους», τότε αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε πρόσχημα έχει απορριφθεί. Κυριαρχεί σήμερα από τους κυβερνώντες ένας ακραίος πολιτικός αμοραλισμός, μια αυταρχική αντίληψη που έχουν μετατρέψει στην πράξη το δημοκρατικό αντιπροσωπευτικό σύστημα σε μια κοινοβουλευτική δικτατορία.
Ένα σύστημα εξουσίας που καταρρέει πολύ δύσκολα μπορεί να ανεύρει «πρόθυμους» συμμάχους, ιδιοτελείς πολιτικές «βακτηρίες», ακόμα και εξωνημένες συνειδήσεις, προκειμένου να επιβιώσει όπως όπως… Το σημερινό κυβερνητικό σχήμα χωρίς σχέδιο, χωρίς αρχές, χωρίς πολιτικές θέσεις μοιάζει με «φερτή ύλη» που παρασύρεται από το νεοφιλελεύθερο-μνημονιακό «ρεύμα» μέχρι τον επόμενο «καταρράκτη»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου