Πόσο μου λείπει εκείνη η Ελλάδα

ΚΑΠΟΥ ΠΗΓΑ..

Πόσο μου λείπει εκείνη η Ελλάδα

ΠΗΓΑΜΕ, που λέτε, στη γιορτή του σχολείου της εγγονής μας. Παιδικός σταθμός, δηλαδή, για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Η παράσταση ήταν το γνωστό παραμύθι «Πίτερ Παν», κάτι που κι εμείς μάθαμε στα σχολικά μας χρόνια, αλλά όχι στο σχολείο. Εκεί μαθαίναμε τον «Κοντορεβυθούλη», τη «Χιονάτη και τους εφτά νάνους», τη «Σταχτοπούτα» και άλλα παραμύθια. Βεβαίως, τα παραμύθια δεν έπαψαν να μας τα λένε έως και σήμερα, αλλά ας γυρίσουμε στο σχολείο. Δεν μου άρεσε που όλα τα ονόματα των πρωταγωνιστών ήταν ξενικά. Γιατί να μην παίξουν τα παιδιά ένα ελληνικό παραμύθι;

Θα μου πείτε, τα πιο πολλά παραμύθια έρχονται απέξω, από τον Αντερσεν ή τους αδελφούς Γκριμ. Ωστόσο, και αυτά έχουν τη βάση τους στους κλασικούς μύθους του Αισώπου. Γιατί να μην παίξουν τα παιδιά, ας πούμε, μια παράσταση με θέμα «Ο Αίσωπος και οι μύθοι του»; Όχι, δεν είμαι κατά των ξένων έργων, τα οποία και παρακολουθώ και διαβάζω. . Αλλά στα παιδιά δεν θα ήταν καλύτερο να δίνουμε μιαν άλλη, πιο ελληνοκεντρική, κατεύθυνση; Στο κάτω κάτω η κοιτίδα -και των παραμυθιών- είμαστε!

Τέλος πάντων, καθίσαμε στις θέσεις μας, γεμάτο ασφυκτικά το θέατρο «Κάτω από τη Γέφυρα» του φίλτατου και πολύτιμου Νίκου Δαφνή και περιμέναμε την έναρξη της παράστασης. Μπροστά μας κάθισε ένα ζευγάρι με δυο παιδιά ηλικίας γύρω στα 10. Προφανώς, ήλθαν να δουν το μικρό αδελφάκι τους.

Ενώ είχε αρχίσει η παράσταση, μπήκε στο θέατρο μια αρκετά ηλικιωμένη γυναίκα, προφανώς προγιαγιά κάποιου από τα νήπια που αλώνιζαν στη σκηνή. Στηριγμένη σε ένα κομψό μπαστουνάκι, κοίταξε ολόγυρα για κάποια θέση ή για κάποιον νεότερο που θα σηκωνόταν να της προσφέρει τη δική του.

Φυσικά, περίμενα τον πατέρα που καθόταν εμπρός μου να σηκώσει ένα από τα παιδιά του, να το πάρει αγκαλιά και να καλέσει τη γηραιά κυρία να καθίσει. Ματαίως! Κοίταξα γύρω μου. Πολλοί νέοι γονείς, αλλά κανείς δεν έδεΐ5£νε να έχει συγκινηθεί από την ορθοστασία της ηλικιωμένης. «Θα σηκωθώ εγώ» είπα στη γυναίκα μου και παραχώρησα τη θέση μου στην κυρία. «Ευχαριστώ, ήρθα να δω τα δισέγγονα μου» μας είπε και κάθισε, εμφανώς ανακουφισμένη.

Σκέφτηκα ότι στα δικά μας χρόνια δεν θα χρειαζόταν να μου το πει ο πατέρας μου για να σηκωθώ και να παραχωρήσω τη θέση. Στο σινεμά, στο λεωφορείο, στον ηλεκτρικό, ήταν εκ των ων ουκ άνευ η παραχώρηση της θέσης σε ηλικιωμένους, σε εγκύους και ιερείς, ασχέτως ηλικίας. Εκείνη η Ελλάδα μου λείπει και δεν τη βλέπω να ξανάρχεται....

Η Ακίς

Κυριακάτικη Δημοκρατία