ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Πανικός και χυδαιότητα εν όψει του τέλους

Πανικός και χυδαιότητα εν όψει του τέλους

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ, 

Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Όσο τα κυβερνητικά σενάρια ακυρώνονται και καταρρέουν με πάταγο, όσο το τέλος της σημερινής μνημονιακής συγκυβέρνησης εμφανίζεται ως αναπότρεπτο, τόσο περισσότερο ευτελίζεται ο πολιτικός της λόγος και εκχυδαΐζονται οι πρακτικές της.

Η ίδια η κυβερνητική εκπρόσωπος φροντίζει με τις εμφανίσεις της να εκφράζει, με τον πλέον αυθεντικό τρόπο, τη ρηχότητα, τη χυδαιότητα, την ευτέλεια, την κενότητα των επιχειρημάτων της κυβέρνησης και την «ποιότητα» της πολιτικής αντιπαράθεσης που διαμορφώνουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης κατά του ΣΥΡΙΖΑ…

Δεν πρόκειται ασφαλώς για προσωπικές επιλογές και συμπεριφορές της κ. Βούτλεψη…

Το παράδειγμα το δείχνει ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς. Ο ευτελής πολιτικός λόγος, η επίδειξη ενός ιδιότυπου «πολιτικού κουτσαβακισμού» που χαρακτηρίζει συστηματικά τις ομιλίες του, οι ακροδεξιές κορώνες τις οποίες συχνά εκστομίζει, αποτελούν τον «καθοδηγητικό μίτο» τον οποίο ακολουθεί ασμένως μια σειρά στελεχών της συγκυβέρνησης…

Δεν κρίνεται μόνο το θέμα του πολιτικού ήθους ή της αξιοπιστίας του πολιτικού λόγου ενός πρωθυπουργού, μιας κυβέρνησης. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια σειρά ενεργειών και επιλογών που αποκαλύπτουν τον πανικό των επιτελών της συγκυβέρνησης.

Η απαγόρευση της μετάδοσης της ομιλίας του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ, ο πόλεμος που άνοιξε το ίδιο το Μαξίμου με το «Ποντίκι» για το σατιρικό του πρωτοσέλιδο, η «εμφάνιση» του Αντ. Σαμαρά στο καφενείο της Βουλής όπου, κυριολεκτικά, σε μια συζήτηση καφενείου, «προειδοποίησε» τον ελληνικό λαό ότι δεν θα μείνει «ούτε ένα ευρώ στις τράπεζες, αν πρωτεύσει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ», αποδεικνύουν την πλήρη ηθική και πολιτική κατάρρευση ενός συστήματος εξουσίας, ενός «μνημονιακού καθεστώτος», εν όψει της αναπόφευκτης ήττας που επέρχεται.

Η αποπομπή Σαμαρά - Βενιζέλου

Ύστερα από ένα πολύμηνο διάστημα καθήλωσης και ακινησίας, η ελληνική κοινωνία αναπροσανατολίζει τους στόχους της και αποφασίζει να εγκαταλείψει τα μνημονιακά κόμματα της συγκυβέρνησης.

Εάν οι σημερινές εξελίξεις δεν ανατραπούν από κάποιο έκτακτο γεγονός, τότε οι επερχόμενες εκλογές θα αναπαράγουν, στις σημερινές συνθήκες, την εικόνα της κατάρρευσης της ΝΔ στις εκλογές του 1981. Ενώ η «αφετηρία», ο βασικός κοινωνικός και εκλογικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται στο 26% με εκτίναξη προς τα επάνω, η ΝΔ θα έχει ως σημείο εκκίνησης το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου του 2012, δηλαδή το 18%, με πεπερασμένη δυνατότητα αύξησής του. Ενώ για το ΠΑΣΟΚ σημείο αφετηρίας θα αποτελέσει το ποσοστό των ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2014 με τροχιά συρρίκνωσης ή οριακής επιβίωσης.

Η σημερινή ΝΔ ελάχιστη σχέση έχει με την παραδοσιακή συντηρητική φιλελεύθερη παράταξη. Ασφαλώς όλα τα κόμματα που «διαχειρίζονται» τα νεοφιλελεύθερα-μνημονιακά προγράμματα, υφίστανται απώλειες. Όμως, στην περίπτωση της ΝΔ υπάρχει μια σοβαρή «ποιοτική», πολιτικοϊδεολογική διαφορά.

Γιατί ο Αντ. Σαμαράς και η ηγετική του ομάδα υιοθέτησαν την ακροδεξιά ατζέντα και απέκτησαν οργανικούς διαύλους επικοινωνίας με τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Δεν πρόκειται για προσωπικές ενέργειες ενός Μπαλτάκου, αλλά για μια επιλεκτική συγγένεια αντιλήψεων και πρακτικών που έφθανε στην ανοικτή συνεννόηση για τις ψηφοφορίες νομοσχεδίων στη Βουλή.

Η ακροδεξιά αυτή αντίληψη και πρακτική συνοδεύθηκε και συνδέθηκε οργανικά με την πολιτική και ιδεολογική ταύτιση του Αντ. Σαμαρά και της ηγετικής του ομάδας με τις πλέον ακραίες, αντικοινωνικές, νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Αυτό είχε ως συνέπεια την εξόντωση και κατάρρευση του βασικού κοινωνικού θεμελίου της παράταξης, της ίδιας της μεσαίας τάξης και της μικρομεσαίας επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Μετά την -αναπόφευκτη- ήττα, η τύχη του Αντ. Σαμαρά και του ακροδεξιού εγχειρήματός του είναι προδιαγεγραμμένη. Ο ίδιος, προσωπικά, θα καταστεί αποσυναγωγός και θα απολακτισθεί, με συνοπτικές διαδικασίες.

Η ίδια η ΝΔ θα είναι υποχρεωμένη τότε να επαναπροσδιορίσει την πολιτικοϊδεολογική της φυσιογνωμία, να αποκοπεί από τις ακροδεξιές αποφάσεις και να προσπαθήσει να επανασυνδέσει τις σχέσεις της με τα κοινωνικά στρώματα, τα οποία τώρα καταδιώκει και εξοντώνει…

Ποιος θα είναι, άραγε, ο ρόλος των Καραμανλικών, που σήμερα στέκουν «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» μπροστά στη συντελούμενη καταστροφή; Αυτό το ερώτημα θα τεθεί ευθέως μετά την εκλογική ήττα και μόνο τότε θα απαντηθεί…

Είναι πιθανόν στις επόμενες εκλογές να προκύψει στον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα των συνεργασιών για τη συγκρότηση κυβέρνησης…

Σ' αυτό το σημείο «ποντάρουν» για την επιβίωσή τους το ΠΑΣΟΚ (ή οι μεταμφιέσεις του) και το Ποτάμι. Η στρατηγικού χαρακτήρα αντιπαράθεση μεταξύ των νεοφιλελευθέρων-μνημονιακών πολιτικών και μιας αντιμνημονιακής / προγραμματικής εξόδου από την κρίση διαπερνά και διχοτομεί τα δύο αυτά κόμματα ενώ ήδη έχει σχεδόν εξαφανίσει τη ΔΗΜΑΡ.

Στα δύο αυτά κόμματα «ποντάρει» το σύστημα, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να τα χρησιμοποιήσει μετεκλογικά ως «προγεφυρώματα». Όμως, επειδή ο εσωτερικός διχασμός είναι έντονος -και οργανικού χαρακτήρα- τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στο Ποτάμι, δεν αποκλείεται η πλήρης συρρίκνωσή τους, σε ένα προεκλογικό τοπίο ακραίας κομματικής πόλωσης.

Ακόμα όμως και στην περίπτωση όπου υπάρξει η ανάγκη συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, η τύχη του Ευ. Βενιζέλου είναι προδιαγεγραμμένη. Σήμερα ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποτελεί τον πλέον «ανεπιθύμητο» πολιτικό αρχηγό μετά τον Ν. Μιχαλολιάκο, ενώ ειδικά στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ θεωρείται ήδη «προγραμμένος». Είναι, συνεπώς, προφανές ότι πρώτιστο, απόλυτα αναγκαίο όρο για μια ενδεχόμενη μετεκλογική συνεργασία του (όποιου) ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η «εκπαραθύρωση» του Ευ. Βενιζέλου από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο μπορούμε να κατανοήσουμε τον πολιτικό πανικό που διακατέχει τις ηγετικές ομάδες και τους αρχηγούς των κομμάτων της μνημονιακής συγκυβέρνησης…

Για όλους αυτούς ισχύει ο χρησμός της Πυθίας προς τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, που στους καιρούς μας δεν αποτελεί μια πρόβλεψη ή μια προφητεία, αλλά την απόφαση μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας:

«Είπατε τω βασιλεί, χαμαι πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν απέσβετο και λάλον ύδωρ». 

ΤΟ ΠΑΡΟΝ