ΕΝΑΣ ΓΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΜΟΥ

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΕΝΑΣ ΓΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΜΟΥ

Ήρθε δίπλα στον Μπούλη, μυρίστηκαν και χωρίς πολλά πολλά ο γάτος κάθισε πολύ απλά πάνω στο αριστερό πλευρό του σκύλου

Γράφει ο Πάρης Καρακαλπάκης

Ο Μπούλης ήταν ένα ημίαιμο λυκόσκυλο που πριν από κάμποσα χρόνια κάποιοι «φιλόζωοι» το πέταξαν στην πόρτα ενός φίλου μας γιατρού. Εκείνος, αφού τον περιποιήθηκε, μας τον χάρισε. Ήταν Αύγουστος του 2000. Πέρα από τις αταξίες και το λέρωμα όλης της αυλής, που απαιτούσε καθημερινή φασίνα, ο Μπούλης εξελίχθηκε σε άψογο φύλακα και πολύ πιστό σύντροφο της οικογένειας. Παρ' όλη την καθημερινή φροντίδα και την επιμελημένη διατροφή του, μια ημέρα εμφάνισε ερλιχίωση που του έκανε μεγάλη ζημιά στο συκώτι.

Ο κτηνίατρος που τον είχε αναλάβει από κουτάβι έκανε ό,τι μπορούσε με διάφορα φάρμακα και ενέσεις. Η κατάσταση του όμως χειροτέρευε. Κάποια στιγμή μάλιστα ο γιατρός, σε μια ύστατη προσπάθεια με κάποιες δυναμωτικές ενέσεις, μου είπε: «Αυτές οι ενέσεις είναι η τελευταία μας ελπίδα. Είναι Παρασκευή, αν δεν ανακάμψει μέχρι την Κυριακή, φέρε τον τη Δευτέρα να τον "κοιμίσουμε". Οι πόνοι του είναι αφόρητοι και είναι κρίμα να υποφέρει».

Δεν συμφωνούσα βέβαια με αυτού του τύπου τη φιλευσπλαχνία, άλλωστε ήλπιζα ότι οι ενέσεις και η καλή του σωματική κατάσταση θα βοηθούσαν τον Μπούλη να ξεπεράσει το πρόβλημα. Ήταν μόλις Παρασκευή βράδυ, τον είχαμε περιβάλει με όλη μας τη φροντίδα και αγάπη, αλλά τον έβλεπα τον φουκαρά να «σβήνει». Κάθε φορά που τον άγγιζα κλαψούριζε. Τότε έκανε την εμφάνιση του ο Αντώνης. Ήταν ένας αδέσποτος ξανθός γάτος που τον είχαμε ονομάσει έτσι επειδή την άραζε στο διπλανό σπίτι του φίλου μου και γιατρού που τον έλεγαν Αντώνη.

Ήρθε δίπλα στον Μπούλη, μυρίστηκαν και χωρίς πολλά πολλά ο γάτος κάθισε πολύ απλά πάνω στο αριστερό πλευρό του σκύλου. Δεν κουνήθηκε παρά μόνο την Κυριακή το πρωί που ήρθε πάλι ο κτηνίατρος για να δει την εξέλιξη του, μια και τη Δευτέρα θα πηγαίναμε για ευθανασία.

Περιττό να αναφέρω την έκπληξη του και τη βεβαιότητα στον τόνο της φωνής του μόλις αντίκρισε το θέαμα. Μου είπε εμφατικά: «Τη γλίτωσε ο δικός σου.. Του κράτησε ζεστό το συκώτι για πολλές ώρες και τώρα αρχίζει να ανακάμπτει... Δικός σου είναι και ο γάτος;». «Όχι», απάντησα, «αδέσποτος είναι, αλλά του βάζουμε φαγητό όταν τον βρίσκουμε». Δεν αντιστάθηκα βέβαια στον πειρασμό να απαθανατίσω τη σκηνή της αγκαλιάς τους και να επιβραβεύσω τον γάτο με «υιοθεσία».

Από τότε οι δυο τους έγιναν αχώριστοι, σε σημείο που να μοιράζονται ακόμη και το ίδιο πιάτο. Ομολογώ ότι δεν είχα ξαναδεί γάτο να τρώει σκυλοτροφή και να το απολαμβάνει. Μετά την ανάρρωση του σκύλου και την υιοθεσία του γάτου, η εξοικείωση έγινε ακόμη μεγαλύτερη, σε σημείο που ο γάτος επέλεγε τα συρτάρια μου για το άραγμα του και ο σκύλος «σβέρκωνε» (σαν να ήταν κουτάβι) τον γάτο μέσα από τα κάγκελα του κήπου κάθε φορά που εκείνος ξεπόρτίζε χωρίς άδεια.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές πόσο πιο εύκολες θα ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων αν πέρα από το ένστικτο λειτουργούσαν καταλυτικά και άλλες συναισθηματικές δυνάμεις, μη ανταγωνιστικές, μη εγωιστικές και μη συμφεροντολογικές. Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Ο γάτος «έφυγε» από νεφρική ανεπάρκεια και ο Μπούλης δεν έχει ξαναφήσει γάτο να πλησιάσει στο σπίτι.

BHMagazino