Κοιμήσου, Περσεφόνη...

 

Κοιμήσου, Περσεφόνη... 

 

Ξεθάβουν το μωσαϊκό στην Αμφίπολη και, για μια στιγμή, όλα ξαναγίνονται απλά. Εκτυφλωτικά, αποστομωτικά απλά. Δεν χρειάζεται χαρτί από την Καλών Τεχνών για να εκραγεί ο νους μπροστά στα μαγευτικά χρώματα, τα αέρινα σχέδια, να δακρύσουν τα μάτια με το σπαρακτικό νεύμα «έχε γεια, γλυκιά ζωή» της Κόρης που οδηγείται στον Κάτω Κόσμο. Δεν χρειάζεται διδακτορικό Αρχαιολογίας για να καταλάβεις πως τούτη η δουλειά ήταν παραγγελιά σπουδαίου, σε πρόσωπο επιφανές. Ούτε καθηγητής Ιστορίας χρειάζεται να είσαι, σιγά τον άσπαστο κώδικα: κάθε πρωτάκι στα Δημοτικά της Ελλάδας ξέρει απέξω τα οικογενειακά της Δήμητρας, της Περσεφόνης, του Αδη και των λοιπών συγγενών.

Κελαρυστά φλύαρο το μωσαϊκό, ευφραίνει την καρδιά όλων των ανθρώπων, χωρίς σύνθετες εξηγήσεις, απλώς και μόνο επειδή υπάρχει. Εβγαλε το αμερικάνικο τάμπλετ και το έδειξε, με παιδικό ενθουσιασμό -ίσως και μια υφέρπουσα δόση χαιρεκακίας- ο Ελλην πρωθυπουργός στη Γερμανίδα καγκελάριο. Δεν χρειάζεται να ζηλέψει η φράου. Η Αμφίπολη της ανήκει - όπως ανήκει σε κάθε άνθρωπο της Γης εξίσου.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί από τη χρεοκοπία βγάζοντας στο σφυρί τα αρχαία της μωσαϊκά - με τον ίδιο τρόπο που η Γερμανία δεν θα σωζόταν από κάποιο ενδεχόμενο φαλιμέντο «σκοτώνοντας» και τις Εννέα Συμφωνίες του Μπετόβεν κοψοχρονιά. Μερικά πράγματα, απλώς, δεν έχουν ταμπελάκι με τιμή.

«Είμαστε όλοι κόκκοι της άμμου σ΄ ένα απέραντο ψηφιδωτό, πατριωτάκι», ακούω τον -αιώνες τώρα-νεκρό ψηφοθέτη να μου ψιθυρίζει, κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι. «Η ζωή αρχίζει, τελειώνει και ξαναρχίζει σε ατέλειωτους κύκλους. Και των περιφρονημένων η Τέχνη, κρυφή πόρτα της αθανασίας».

Χωρίς τιμή. Χωρίς τρόπο να την ανταλλάξεις σε είδος.. Μόνο να σέβεσαι, και να φυλάξεις τον μέγα θησαυρό για τις επόμενες γενιές. Κι εκείνες, με τη σειρά τους, θα πάρουν το μήνυμα του ψηφοθέτη.

Απλά πράγματα. Συγκλονιστικά απλά.

Ρ'ικα Βαγιάνη

rika@pegasus.gr

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22794&subid=2&pubid=64080572