Στ. Μανουράς : ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ Ή ΟΧΙ;

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ Ή ΟΧΙ;

Άλλη μία χρονιά με την επέτειο (γιατί άραγε την αποκαλούμε «επέτειο»;) των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Άραγε είναι άλλη μία χρονιά ή μία «άλλη» χρονιά; Ένα ερώτημα που κυριαρχεί στο μυαλό όλων μας. Τα περιθώρια στενεύουν, η περιδίνηση της Ελλάδας σε ένα μακάβριο χορό, χωρίς τέλος, άρχισε να αναδύει μια τρομερή δυσοσμία. Η σαπίλα της πολιτικής ζωής μεταφέρθηκε και στο κοινωνικό επίπεδο και μεταλλάχτηκε σε τραγωδία ενός κόσμου που αδυνατεί να ανασυγκροτήσει τη σκέψη και τη δράση του και αφήνεται να γίνει έρμαιο στους πολιτικάντηδες και στους αριβίστες κάθε φύσης.

Η χώρα ερημώνεται και ξεπουλιέται όσο-όσο. Προφανώς, αυτό δεν αποτελεί πολιτική λύση αλλά πολιτική πλουτισμού των γνωστών μεγάλων συμφερόντων που βρίσκουν ένα λαό απελπισμένο, παραιτημένο και σε επιθανάτια αγωνία και καταφέρνουν να λεηλατήσουν ό,τι θα μπορούσε να γίνει πηγή βελτίωσης της καθημερινής ζωής των συνανθρώπων μας. Ο βωμός του κέρδους μετατράπηκε σε μια χοάνη που δεν ξεδιψάει πια με λίγο μόνο αίμα. Το ίδιο συμβαίνει και στις περισσότερες από τις ευρωπαϊκές χώρες. Το πρόβλημα είναι σαφέστατα συστημικό και δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε στην πλήρη ανάλυσή του (άλλωστε εδώ και 5 χρόνια από αναλύσεις άλλο τίποτα). Η μεταφορά των βασικότερων επιχειρήσεων και μέσων παραγωγής στους νέους δουλό-τοπους της Αφρικής και της Ασίας, δημιουργεί μια τεράστια στρατιά ανεργίας στις ανεπτυγμένες χώρες, στρατιές αστέγων και νεόπτωχων και στρατιές μίσους απέναντι στους εξαθλιωμένους που θα τολμήσουν να διεκδικήσουν ένα κομμάτι ψωμί στην «ανεπτυγμένη» (αλλά μεταβιομηχανική) Δύση.

Ο πλανήτης παρατηρεί αμέριμνος την καθημερινή θνησιμότητα από την πείνα, τις πανδημίες, τις φρικαλεότητες και τους ανταγωνισμούς να αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Στη χώρα μας μάθαμε πια να περπατάμε αδιάφοροι για τους άνεργους, τους άστεγους, τους εξαθλιωμένους, τις πόρνες και τους ναρκομανείς που πληθαίνουν ασταμάτητα, θυσία σε μια κοινωνία που έχει ξεσκίσει τις σάρκες της και τρέφεται από αυτές. Βυθισμένοι στον ναρκισσισμό του μικρόκοσμού μας και στηριζόμενοι σε μια παρα-οικονομία που εξακολουθεί να βασιλεύει σαν τη λερναία Ύδρα (αλλά και που στηρίζει ακόμη αυτή την κοινωνία, όρθια), καταναλώνουμε τις τελευταίες μας ανάσες στη «φυγή» που έντεχνα μας πλασάρουν οι έμποροι της ευτυχίας.

Όμως, αργά ή γρήγορα, θα έρθει και η ώρα μας. Τα αρπακτικά δεν έχουν ηθική και δεν χορταίνουν την πείνα τους. Δεν μπορεί, σήμερα, να αδιαφορείς για το ότι από τα 5,5 δις. στον πλανήτη μας, τα 4 περίπου δεν έχουν νερό, φαγητό, στέγη και όλα αυτά που η φύση (υποτίθεται ότι) χαρίζει σε όλους. Δεν μπορεί να αδιαφορείς για τις νέο-αυταρχικές (δήθεν) δημοκρατίες, για την καταστολή και τον εκφασισμό των σωμάτων ασφαλείας. Δεν μπορείς να γυρίζεις το κεφάλι στους τραμπουκισμούς και στο θράσος της εξουσίας. Δεν μπορείς να μην βλέπεις….

Μπορεί να πιστεύεις ή όχι σε διάφορα πολιτικά ιδεολογήματα, μπορεί να μην σε έχει ακουμπήσει ακόμη η κρίση, μπορεί να περιγελάς τους ρομαντικούς και μοναχικούς επαναστάτες αλλά οφείλεις να γνωρίζεις ότι το σύστημα δεν έχει συναισθήματα, το σύστημα είναι αδηφάγο και παμφάγο. Όταν αρχίσουν να λείπουν τα θύματα, εσύ θα θυσιαστείς στον Μινώταυρο και δεν θα υπάρχει ούτε Αριάδνη ούτε μίτος για να βγεις από εκεί που είσαι βαθιά χωμένος και πιστεύεις ότι είσαι αλώβητος. Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι το σκοτάδι της τρύπας σου είναι το βασίλειο των ουρανών, δεν μπορεί να μην τολμάς σαν τον τυφλοπόντικα, να βγεις στο φως του ήλιου επειδή θα σε τυφλώσει. Η αποστροφή προς τον αγώνα σε βυθίζει ακόμη περισσότερο στα τάρταρα, σου δημιουργεί μια πλασματική πραγματικότητα όπου νομίζεις ότι είσαι ευτυχισμένος αλλά, ουσιαστικά, δεκάδες καλώδια χειρίζονται τον εγκέφαλο και τον εαυτό σου και δεκάδες σωλήνες σε υποβάλλουν σε καθημερινή αφαίμαξη. Οφείλεις να ζήσεις, οφείλεις να παλέψεις ενάντια σε αυτό που θεωρείς παράδεισο αλλά είναι η κόλασή σου, η κόλασή μας.

Οφείλεις να μεταλαμπαδεύσεις το φως από τη δάδα που συνεχίζουν να κρατούν ορισμένα παιδιά, που αγωνίζονται κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στον εφησυχασμό και την αλλοτρίωση. Οφείλεις να βγεις από την τρύπα σου για να μπορέσουν τα παιδιά σου, τα παιδιά μας να ζήσουν σ’ έναν ελεύθερο κόσμο. Δεν είναι αργά, αργά είναι μόνο γι αυτούς που είναι στα νεκροταφεία! Σε χρειαζόμαστε, σε έχουμε ανάγκη και σε περιμένουμε. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το μήνυμα εκείνων που δολοφονήθηκαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η έφοδος στους ουρανούς έχει πάντα θύματα, είναι όμως η έφοδος που σε λυτρώνει, η έφοδος που σε τραβάει προς τα πάνω, αυτή που σε κάνει ισόθεο επειδή θα έχεις πια μεταλλαχτεί, δεν θα είσαι ο φοβισμένος ανθρωπάκος θα είσαι ο οργισμένος εκδικητής, ο πλαστουργός του νέου κόσμου. Ακόμη κι αν αποτύχεις, θα έχεις δοκιμάσει τι σημαίνει ανοίγω τις φτερούγες μου και απογειώνομαι στο μέλλον.

Στέργιος Μανουράς