Τ. Κατσιμάρδος : Αιχμάλωτοι της πολιτικής τους

 

Αιχμάλωτοι της πολιτικής τους

 

Το μοναδικό, ίσως, για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί η κυβέρνηση, είναι η έλλειψη επιθετικής διαχείρισης της κοινής γνώμης. Το αποδεικνύουν τ' αλλεπάλληλα σχέδια και σενάρια στο προσκήνιο και το σκοτάδι. Δεν έχει σημασία αν προβάλλουν αλληλοαναιρούμενα ή θρυμματίζονται, όταν σκοντάφτουν στις πραγματικότητες. Στη διαδικασία αυτής της επικοινωνιακής υπερπαραγωγής, όμως, κατέληξε να είναι η ίδια αιχμάλωτη του εαυτού της. Oμηρος της προπαγάνδας της.

Πάρτε για παράδειγμα το σίριαλ με τα Success Story ή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είτε τις κατηγορηματικές δεσμεύσεις για τη μη λήψη άλλων μέτρων. Πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος προανήγγειλαν επανειλημμένα, με πανηγυρικά πυροτεχνήματα, την απαλλαγή από τα μνημόνια και την κηδεμονία των δανειστών, ενώ μετά την εξαέρωση των φωτοβολίδων βρίσκονται κρατούμενοί τους. Aνοιξαν πρώιμα τον προεκλογικό χορό «για τους 180» και πιάστηκαν, τελικά, στο δόκανο που οι ίδιοι έστησαν για τους άλλους.

Το χιλιοδιακηρυγμένο «ΟΧΙ σε νέα μέτρα», με τον προϋπολογισμό συν τις επικείμενες διορθώσεις του μετατρέπεται, περίπου, σε ΝΑΙ και σε χαριστική βολή για την κοινωνία και την οικονομία.

Σήμερα η κυβέρνηση παγιδευμένη ανάμεσα στους δανειστές από τη μία, που την έχουν χειροπόδαρα δεμένη με προσυμφωνημένα, και στη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών από την άλλη, που θέλει να σπάσει τα δεσμά της νεοαποικιοκρατίας, έχει χάσει... τα αβγά και τα καλάθια.

Στις συνθήκες αυτές και καθώς όλα μπορούν να συμβούν την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, η μόνη διέξοδος για μια κανονική κυβέρνηση θα ήταν η παραίτηση και η προκήρυξη εκλογών. Επειδή, αν τα ασύστολα ψεύδη και τα παρεπόμενά τους, δεν συνιστούν λόγους παραίτησης, τότε αυτή πρέπει να διαγραφεί από την πολιτική πρακτική και το λεξιλόγιο.

Η συγκυβέρνηση, αντί για το φυσιολογικό, κάνει τα ακριβώς αντίθετα. Σφιχταγκαλιάζει τις καρέκλες εξουσίας ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος. Παραλλήλως, «τα δίνει όλα», ώστε να μη γίνουν εκλογές. Η έκφραση της θέλησης του κυρίαρχου λαού αντιμετωπίζεται, πια, σαν το «απόλυτο κακό»! Στο όνομα μιας, δήθεν, σωτηρίας της οικονομίας, ενώ βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη το συντριπτικό τσουνάμι.

Γυρίζει τη χώρα σε προ-δημοκρατικές εποχές και πριν υιοθετήσει ο ευρωπαϊκός πολιτικός πολιτισμός ότι «σκοπός μιας κυβέρνησης δεν είναι να εξουσιάζει ή να περιορίζει τον λαό με τον φόβο, αλλά να απαλλάσσει όλους από τον φόβο, ώστε να μπορούν να ζουν με κάθε δυνατή ασφάλεια...».

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64104908