ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : Ο,ΤΙ ΠΟΘΗΣΑΜΕ!!!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

Ο,ΤΙ ΠΟΘΗΣΑΜΕ!!! 

 Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

 Τι έγινε γλυκά μου, άσοφα κι ονειροπαρμένα; Πάλι με το δεκανίκι του ονείρου στην ουτοπία βολεμένα; 

‘’Οσα έχει η μοίρα στο χαρτί, πελέκι δεν το κόβει’’

Μα γιατί δεν θέλεις να το δεις; Η προσωρινή κακοτυχιά, έχει ρίξει απροσπέλαστη αυλαία σε τούτη την αδιέξοδη ελπίδα. Γιατί την εξαντλείς; Ρακένδυτη την άφησες με την στείρα επιμονή σου. Κόντρα στο πεπρωμένο σου θα πας εσύ;
Ναι, έτσι ακριβώς, όπως σου το έχω ξαναπεί.

‘’Υποτιμητικό συναίσθημα καταντάει η ελπίδα’’ όταν για χρόνια σου κρατάει την κουίντα σφαλιστή και συ, κακομοίρης θεατής, γονυπετής να την προσμένεις.
Αφουγκράσου για λίγο τα σινιάλα της άρνησης που στέλνει < δεν θέλει> κι ανέβα στην επόμενη σκηνή. Αφού σ΄έχει απενεργοποιήσει απ΄την δράση ενός καινούργιου στόχου, τράβα της και συ ένα delete. Κι ύστερα, άκου ξανά τον Ποιητή:

Θεέ μου, δώσε μου την δύναμη να αντέξω, ό,σα δεν μπορώ να αλλάξω και την δύναμη της θέλησης να κάνω, ό,τι μπορώ να επιτύχω!

Τώρα μάλιστα! Ώστε ‘’η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;’’
Μέχρι πότε; Όταν χορτάσει απ΄της ουτοπίας μας τα κόλλυβα και μας στείλει αδιάβαστους στην επόμενη ζωή;
Να δω τότε, ποιος θα την κλάψει την αναίσθητη, έτσι
που θα μείνει τελευταία… Μην σου πω και τ΄άλλο…

‘’Συν Αθηνά και χείρα κίνει’’ γιατί…
‘’Όποιος θρέφεται μ΄ελπίδες, θ΄αποθάνει από την πείνα’’

Γι΄αυτό σου λέω. Μην την φυλακίζεις στις εμμονές σου την ελπίδα. Σαν αποφυλακιστεί, θα γίνει τιμωρός στις εφιαλτικές σου χειροπέδες.
Το ξέρω, ότι διακαώς, αυτό λαχταράει η καρδιά σου. Αλλά κι αυτήν, μην την πολύ εμπιστεύεσαι, γιατί είναι τόσο κακομαθημένη, που διαρκώς παραμυθιάζεται με ό,τι την βολεύει!

Ξύπνα καλό μου, ξύπνα, Του εγκεφάλου μας εφεύρεση είναι η ελπίδα, των μελλούμενων η προδοσία, γιατί την έχουμε ανάγκη στης πεθυμιάς την προσδοκία!
Τι, δεν με πιστεύεις; Γιατί δεν κάνεις μια κατάδυση στης πείρας σου τη γνώση, ώστε μόνος σου να θυμηθείς.

‘’Αυτά που ήταν να γίνουν, δεν έγιναν.
Κι εκείνα που έγιναν, δεν έπρεπε να γίνουν’’

Από τα ξεφτίδια ενός απελπισμένου ονείρου, μπορείς να αναστήσεις, ή τον δάσκαλο της νέας σου αρχής, ή τον προφέσορα ενός καινούργιου ‘’αντίο’’

Έλα, τρέχα να προλάβεις, πριν θρηνήσεις την χαμένη δυνατότητα! Τρέχα! Ίσως αύριο να μην την ξαναβρείς.
Αααα και μην ξεχάσω, αυτό που ο μέγας Ευρυπίδης, μου ψιθύρισε στ΄αυτί:

Ό,τι ποθήσαμε, δεν μας δόθηκε.
Για το απρόσμενο όμως,
έχει τον τρόπο του ο Θεός!!!

facebook /Μάριον Μίντση